Verhalenwedstrijd: Beginners geluk

[Ieke]

Beginners geluk

Overal was bloed, het liep over de vloer en kwam langzaam dichterbij, bij iedere stap die ik zette, kwam het me achterna. En niet alleen toen, ook nu nog, elk moment is het er. Ik heb al die jaren gevlucht, zelfs in de cel, maar als het me inhaalt gaat het mis, dan kan ik het niet meer aan. Als het me inhaalt ga ik weer naar het station, maar dan neem ik een trein later…

Maandag, school
…Net zoals iedere maandagochtend staat hij weer bij de deur te wachten tot ik langskom, mijn tas pakt ie niet meer tegenwoordig die is niet meer interessant, maar mijn zakgeld. En dat is eigenlijk erger, want mijn tas kreeg ik meestal nog wel terug.
‘hé snorrie, wil je naar binnen?’
wil ik wel naar binnen?… ‘ja, denk ik’
‘denk je snorrie, denk je…hmmm’
‘ok, ik wil graag naar binnen’
‘dat lijkt er meer op snorrie, je weet wat je moet doen om binnen te komen hè?’
nee ik weet t niet, leg eens uit…‘ja, mijn zakgeld’
Ik weet niet waarom ik het deed, het lag aan mezelf dacht ik altijd, ik durfde niet voor mezelf op te komen. Niet zonder reden natuurlijk, want vroeger was alles anders, ik ook, totdat hij kwam. Hij kwam met dingen waar ik me niet uit kon lullen, waar ik me niet tegen kon verdedigen. Toen durfde ik nog wat te zeggen, maar hij durfde meestal meer…en dat was dan weer minder voor mij.

Ik was geen nerd, toen niet en nu ook niet, hij behandelde me alleen zo, en ik ging me steeds meer gedragen als een nerd, en dat was niet zo slim.

Na een tijdje had ik weinig vrienden over, ze vonden hem leuker en ze gingen liever met hem om. Toen had ik alleen mezelf nog, mezelf en mijn gedachten. In mijn gedachten was het zoals mijn leven zou zijn geweest zonder hem, maar toch bleef het in mijn achterhoofd zitten dat hij er wel was, en dat mijn leven niet zou veranderen en dat was allemaal zijn schuld.
‘zeg snorrie, als ik je nou eens in je buik zou slaan, zou je dat erg vinden’
natuurlijk niet, ga je gang jongen… ‘ja, eigenlijk wel’
‘ooooohw, dan laat ik je toch met rust snorrie, niet dat je straks onder een trein ligt en dat iedereen mij kwaad aankijkt, hè’
…onder een trein…dat klonk zo slecht nog niet, ik was nu toch getekend voor de rest van mijn leven. Het was eigenlijk wel de beste oplossing voor iedereen, het zou mijn vader in ieder geval weer wat zakgeld besparen.
De volgende ochtend ging ik niet naar school, ik ging naar het station. Ik keek op het dienstrooster en de volgende trein was de stoptrein van 10:35, de stoptrein…Het ging zo slecht met me dat ik tegen een stoppende stoptrein aansprong, de trein stond bijna stil toen ik hem raakte. De conducteur kwam niet eens naar buiten, hij schoof zijn ruitje open en zei iets van: ‘je zit op het verkeerde spoor jongen, aan de drugs zeker’
…drugs…misschien ook wel een oplossing. Maar waar krijg je drugs, bij de coffeeshop kreeg ik alleen hasj en zo, maar ik moest het echte spul hebben, liefst door een rietje.
En eigenlijk was het door die drugs dat het weer wat beter ging, ik ontmoete nieuwe mensen en na een tijdje begon ik zelfs wat geld te verdienen. Ik had zelfs een baas: Sjonnie, hij heette niet echt zo maar ik moest hem zo noemen, dat was voor mijn eigen veiligheid zei hij. Sjonnie had ook een geweer, een handgeweer, gestolen van een politieagent, ja Sjonnie was de man, totdat hij het foute spul gebruikte.
Ik mocht hem niet naar het ziekenhuis brengen, ik moest hem door zijn kop schieten, zei hij. Ik heb uiteindelijk zijn geweer gepakt en ik ben weggerend, naar huis geloof ik.
Ik had twee maanden school gemist en mijn ouders waren ongerust, ze zijn van die zorgzame types.
Maar ik wilde het nog wel eens proberen op school, misschien was het een en ander veranderd in die twee maanden, misschien was hij wel geschrokken.
Ik ging op een maandagochtend weer naar school. En hij stond er niet, het was ook wel logisch want ik was lang niet geweest, maar toch, hij stond er niet.
Het gevoel dat ik toen had kan ik niet beschrijven, ik vergat alles en het leek alsof alles weer normaal was, het leek alsof ikzelf weer normaal was.
Jammer, maar toen ik nog geen vijf minuten binnen was kwam ik hem al tegen. En het eerste dat hij zei was: ‘hé snorrie hoe ben jij binnen gekomen…, betalen’

Toen kon ik het niet meer aan, toen ging hij te ver, nu moest het gebeuren, ik ging met mijn rechterhand naar mijn rug, voelde achter mijn riem en trok een pistool, een politiepistool, ik hield het stevig vast, ik strekte mijn arm recht voor me uit, en schoot 3 keer richting zijn borst, alleen de eerste was raak, recht in zijn hart…beginners geluk…