[Stuk] Scherf

[juliettebinoche]

Scherf

Sommige dingen gaan nooit weg. Die blijven voortdurend aan je kleven, hoe veel moeite je er ook voor mag doen om ze van je af te schudden. Nu is het nog maar een paar jaar aan de gang, maar je voelt, nee je weet, dat het nooit weg zal gaan. Dat dit zoiets is dat voor de rest van je leven feitelijk al je keuzes zal beïnvloeden en je nooit meer met rust zal laten.
Je bent verliefd. Clichématig kuddegedrag waar ook jij aan moet geloven. Want liefde is immers geen keuze, het is een opgelegde afgedwongen biologische manifestatie. Hoe hard je er ook voor weg wilt rennen, hoe veel je er ook over probeert níet na te denken, het is allemaal een verloren zaak. Je bent een schip dat gedoemd is te zinken. Je drijft nog even wat weifelend rond op die rusteloze zee der leven, maar langzaam voel je je voeten nat worden. De ratten hebben het schip al verlaten.
Niemand begrijpt het. Niemand wil het begrijpen en niemand kán het begrijpen, ook al zouden ze het willen. Jij creërt je eigen mentale beeld van jouw liefde, de allermeest subjectief getinte gedachte die jij ooit hebt voortgebracht. Het is perfectie, schoonheid en fantastische fantasie. Je vlucht in je eigen liefde, liefde die weliswaar gericht is op een bestaand goddelijk wezen, maar alsnog is het liefde die jíj bedenkt. Je gaat gebukt onder je eigen idealistische creativiteit. Als jij toch eens de wereld had kunnen maken.
Je snapt jezelf ook eigenlijk niet. Het lijkt goed te gaan, je lijkt eindelijk te overleven. Maar dan gebeurt het weer, net zo plotseling als toen het even 'goed' ging. Je kan er gewoonweg niet zonder leven, het blijft je achtervolgen. Gelukkig worden met een ander of op een andere manier lijkt nog net zo onbereikbaar als twee jaar geleden. Je wilt slapen, dromen en vergeten. Maar dan altijd zal er iemand naast je staan om je weer wakker te stoten.
Toch lijkt niemand je op te merken. Je bent er wel, maar toch weer niet. Ze zien je, maar kijken dan toch weer om en lopen weg. Je wilt opstaan, schreeuwen dat jij hier bent en die langverwachte aandacht met open armen verwelkomen. Maar je doet het niet, want je weet dat het niet kan en niet goed is. Maar hoe graag zou je niet omhoog springen en als je eenmaal haar blik op jou gericht voelt, liefdevol smeken. Opmerken dat jíj hier ook nog bent, hopen dat ze je je nooit meer over het hoofd ziet. 'Hallo?' smeekt het tedere stemmetje in je hoofd,'ben ik er nog?'
Ze is je allerhoogste en mooiste bovenaardse doel. Maar juist omdat je weet dat je haar nooit zult bereiken, is ze zo prachtig. Onbereikbaar en onvergetelijk, mijn eigen persoonlijke vloek.


http://roospleonasmes.blogspot.com

[Charlottetje]

precies, zo is het...

[Cherry-Scented]

mooi verwoord....

[Rareman2]

Een beetje 'vaag', maar erg mooi geschreven!

Ik snap alleen die vergelijking met het zinkende schip niet, maar dat zal wel aan mij liggen.