Twee frontenoorlog ( de eenzame soldaat)

[Koningin van de Nijl]

Twee frontenoorlog

Huize Hoekendaal is een slagveld, waar ieder dag slechts één soldaat sneuveld. Maar één is zelfs teveel, vooral omdat ik die slachting moet ondergaan. Iedere dag opnieuw, geen dood die me verlost van de pijnen, iedere dag opnieuw, een wederopstand van de levende dode. Ik leef niet, in dit huis, gevangenschap noem ik geen leven. Daar in de buitenwereld leef ik, vrijheid geeft mij levensadem. Eenmaal thuis blaas ik die uit. Maar de ijzeren greep van huize Hoekendaal heeft niet alleen zijn effect binnenshuis, maar reikt ook verder dan tot aan de poort. Binnen een ontelbaar grote radius worden al mijn manoeuvres gecontroleerd, mijn vrijheden aan de ketting gelegd. Ik heb ze wel, maar dat is het bedriegelijke, ze zijn gecontroleerd. Gecontroleerde vrijheid is geen vrijheid, het is per definitie dictatuur, een totalitair regiem. Het enige wat ze niet controleren is mijn geest, propaganda kan ze namelijk niets schelen, het is zo en het zal zo zijn, maakt niet uit wat de eenmanspartij er van vindt, er vind altijd instemming plaats zonder woorden. Een partijenstelsel, een regerende coalitie tussen twee bondgenoten, en ik ben de hulpeloze oppositie die maar toekijkt als een coma patiënt, die alles hoort alles meemaakt maar zijn lichaam er niet zo kan bewegen iets te verhinderen. Zonder opstand worden er wetten aangenomen, wetten die dikwijls de vrijheden nog meer inbinden. Waarom ga je er niet tegenin? Je hebt toch een stem gebruik die dan! Hoe vaak ik dat gedacht heb, en hoe uitzichtloos de situatie was. Op een gegeven moment heb ik voor mezelf besloten geen overbodige energie meer te steken, in zaken die uiteindelijk toch ‘niet aan mij waren’ om te beslissen. Het was niet aan mij, te beslissen over mijn eigen leven. Maar ik heb het ultieme machtsmiddel, de atoombom van deze oorlog, met een timer die maar door blijft tikken. De natuurlijke atoombom is er al: de dood. Maar vroegtijdige dood, dat is een troef, maar wel het meest drastische, de laatste kaart die gespeeld zal worden. Tot die tijd sterf ik iedere dag, en voor mijn dood ben ik al krijgsgevangene, een slaaf een lijfeigene. Het is alsof ik de eeuwige schuld van geboren worden moet betalen door het opvolgen van bevelen. Het weerhoudt mij echter niet van denken dat zij een schuld hebben in te lossen, van hun ultieme daad van egoïsme: mij verwekken. De keuze had ik toen niet om te beslissen óf ik zou leven, en zo zal ik nu geen keuze hebben óver mijn leven. De oorlog wordt hervat, zodra ik het terrein begeef, zo goed als ik kan de mijnen ontwijkend, daagt mij weer de angst. Een ware soldaat ontvangt de kogel met vooruitgestoken borst. Mijn ruggengraat is echter van louter ijzer…Wat kan het mij ook schelen? Voor wie vecht ik, voor mezelf toch niet? Het is niet eens vechten te noemen, ik ben als eenzame soldaat aangewezen op de verdediging, defensief zal ik mijn ziel, het enige wat me nog rest, proberen te behouden. Iedere dag bescherm ik het tegen invloeden, tegen psychologische offensieven die mij krankzinnig maken, en me bijna mijn eigen identiteit doen verliezen. Ik behoed me voor de totale overwinning, mijn lichaam mogen ze hebben, mijn ziel zullen ze nooit aan banden leggen. Aan het slagveld zie ik iedere dag de zon ondergaan, maar deze zal nooit onder de horizon zakken, en mijn geest meenemen. Die volgende dag ontwaak ik, met wederom die zon, en weet ik, dat hoe lang deze strijd ook zal duren, hij voor mij nooit onder zal gaan…want het is niet mijn schuld…ik ben slechts een eenzame soldaat….

[psilo]

anders doe je ff rustig aan met topics openen

[stroopwafel]

gespaard voordat je ze op het forum zetttu??


mooi beschreven..