titel nog onbekend; gevecht tegen het menselijke?

[sublime]

ik weet nog niet helemaal wat ik er zelf van vind. het is dat ik weet waar ik op doel, maar anders? dus wat maakt men er van? kan men er wat mee? of moet ik duidelijker worden?
---------------------------------------------------------------


Gestorven. Lang geleden al. Te lang geleden. Eigenlijk was het gewoon al iets uit een heel ander leven geworden. Wat had hij er nog mee te maken? Elk jaar ging het meer aan hem voorbij. Hij vond zijn plaats al lang niet meer tussen die mensen die rouwden om dierbare overledenen. Zijn leven ging door, hij maakte zich er los van.

Hij werd omgeven door hopen aarde. Ze ontnamen hem het zicht. Waar was hij beland? Onzekere stappen, onzekere gedachten. Hier was hij nog nooit geweest. Handen op zijn ogen, combinaties van woorden en cijfers. Hij probeerde het van zich af te schudden, helder moest hij zijn en blijven. Dit was een makkelijke; hij zag het systeem, moest het slechts doorgronden.

Het meest vervelende vond hij nog wel hoe anderen er mee omgingen. Want alhoewel hij het langzaam uit begon te vlakken, waren er wel altijd nieuwe mensen die ingelicht moesten worden. En hun reacties waren altijd primitief. Het ergerde hem mateloos. De meeste mensen hadden geen idee van hoe zoiets werkelijk in zijn werk ging. Het was onbevatbaar voor zulke simpele zielen. Je had een dubbele bodem nodig om het proces van geboren worden, verliezen en sterven te begrijpen.

De nacht viel in. Dat was nieuw. Meestal was de situatie volledig constant, was zijn beweging het enige wat verandering aanbracht aan het toneel waarop hij zich bevond. Hij besloot te gaan zitten. De rulle aarde liet hij door zijn vingers glijden.Hoe verliep de tijd, hoe lang moest hij wachten op nieuw licht?

Hij kon het bevatten. Hij wel. Hij begreep het ook. Alleen begreep hij zijn eigen reacties niet altijd. Hij zag de waarheid, maar soms verslapte hij, voelde hij een pijn die onbeschrijfelijk was. Daar liep hij elke keer weer tegenop. Het omsloot hem als een muur. Was dat menselijk? Maar dat was hij niet. Niet meer.

Aardedonker was het geworden in zijn aarden wereld. Letters en cijfers verdrongen elkaar in zijn hoofd, formules die volslagen nutteloos leken, uitkomsten zonder begrip. Hij begon het te doorgronden. Hij liet de duisternis op zich in werken, liet de gedachten hun gang gaan. Conclusies, kennis, groeiende wil naar macht. Hij zag de wereld in toenemende zuiverheid.

Hij had het boek gelezen. Het was voor hem geschreven, voor hem alleen. Of waren er anderen, geestverwanten die de wereld net zo zagen als hij? Nee, dat mocht niet, dat kon niet waar zijn. Hij was de Ene. Hij had het boek gelezen, hij had het begrepen. Een taak lag voor hem. Hij verlangde naar de macht die hem toekwam.

Het was zo duidelijk. Terwijl hij de muren van aarde liet zakken om langzaam maar zeker een horizon te ontwaren, zag hij de donkere aarde in stuivend zand veranderen. Een oogknippering en er was niets meer van over. De oplossing lag wederom voor de hand.

Hij had hem niet gemist, toen hij gestorven was. Sindsdien had hij de zwakte niet meer gekend. Het gemis lag blijkbaar niet in zijn aard. Dat had hij altijd gedacht te begrijpen. Maar het veranderde. Hij verzette zich, wilde het niet zien. Hij ergerde zich aan de blikken, het onvermogen van anderen te reageren zoals ze zouden moeten reageren. Maar niemand had hem ooit verteld hoe híj diende te reageren, hoe hij er mee om moest gaan.

En de oplossing leidde weer naar datgene waar zijn formules en berekeningen altijd toe leidden. Terwijl de horizon verscheen zag hij ook het silhouet van een man. Hij herkende hem onmiddellijk. Hij probeerde de pijn die hij voelde te negeren. Voordat de man hem genoeg genaderd was om ontkenning uit te sluiten, draaide hij zich om en verliet de wereld waar hij zich in bevond.

Hij geloofde in zijn eigen kracht. Misschien was hij er nog niet, maar hij wist met zekerheid waar zijn weg lag. Hij kon het aan, die menselijke zwakte die hem soms overviel zou daar niets aan veranderen. Hij stond hoe dan ook boven dat verachtelijke menselijke ras. Hij was beter. Hij was sterker. Hij zou de uiteindelijke overwinnaar zijn.

[Charlottetje]

hmm, ik ben bang dat ik te weinig van het verhaal zelf echt heb meegekregen, omdat ik te veel zat met het idee dat het zo mooi en goed geschreven moest worden, ik vind het wat ehhh, ehh, wat gedwongen geschreven ofzo. Op een manier alsof het echt mooi moest zijn. Ik kan even niet op het woord komen, maar in elk geval vond ik het daardoor wat minder mooi juist, te overdreven ofzo.
Misschien moet ik het later nog eens lezen om tot een andere conclusie te kunnen komen...

Charlotte

[sublime]

hm, gek dat je dat vindt, aangezien dit de eerste ruwe versie is en ik voor ik bij ging schaven qua taalgebruik en stijlfiguren ik eerst wilde weten of de gedachte die er in zit overkwam...

(hm, heb er nog even naar gekeken, maar volgens mij praat ik zelfs zo - zou je een voorbeeld kunnen geven?)

[Charlottetje]

Even bij voorbaad: niet dat ik zou weten hoe je het beter of in elk geval anders zou moeten doen hoor!

Een voorbeeld, moeilijk. Ehh, misschien die eerste zin uit dat eerste vetgedrukte deel: "Hij werd omgeven door hopen aarde."
Lastig, want dit soort zinnen komen in veel meer verhalen voor en daar vind ik het wel oke. Ik heb niets tegen jou ofzo hoor, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik heb geen idee waardoor het komt (kwam) het kwam alleen zo geforceerd over allemaal, alsof het mooi moest, alsof het niet simpel mocht.
Hij werd omgeven door hopen aarde zegt natuurlijk niets meer of minder dan dat hij onder (of eigenlijk dus in) de grond ligt, om het eens heel 'bot' te zeggen.
Ik weet niet of ik zo wel duidelijk heb kunnen maken wat ik bedoel, anders moet je het nog maar eens vragen, dan zal ik het nog eens proberen uit te leggen.

Charlotte

[duivelaartje]

Sorry, maar ik vind het een beetje saai. Dit zijn van die verhalen die ik tich keer moet overlezen totdat het verhaal zelf echt tot me doordringt.

Wel mooie stijl van schrijven, maar het verhaal zelf...

Sorry...

[sublime]

@charlotte: gelukkig heb je niks tegen mij persoonlijk (ik voel me niet snel persoonlijk aangevallen, hoor, don't wory )


die hopen aarde.. tja. het is wel letterlijk omgeven worden door hopen aarde..; aangezien hij zich niet daadwerkelijk onder de grond bevindt, maar meer in een enorm grote kuil. maar om nou neer te zetten 'hij bevond zich in een enorm grote kuil' vind ik esthetisch wel weer erg onverantwoord

maar mss snap ik wel enigszins wat je bedoelt.. is het mss de sfeer die het geheel ademt? dat het niet echt gaat om precieze woorden of zinnen, maar dat het overkomt als zijnde geschreven door iemand die graag elitair intellectueel over wil komen?

ik moet namelijk toegeven dat ik dat bij mezelf stiekem wel eens opmerk




btw, men hoeft toch geen sorry te zeggen omdat men iets slecht vindt?

[Charlottetje]

sublime schreef op 05-04-2004 @ 17:17 :
maar mss snap ik wel enigszins wat je bedoelt.. is het mss de sfeer die het geheel ademt? dat het niet echt gaat om precieze woorden of zinnen, maar dat het overkomt als zijnde geschreven door iemand die graag elitair intellectueel over wil komen?

ik moet namelijk toegeven dat ik dat bij mezelf stiekem wel eens opmerk

btw, men hoeft toch geen sorry te zeggen omdat men iets slecht vindt?

Dat bedoelde ik meer, inderdaad! Dat is het nog niet precies, maar je begrijpt nu wel een beetje wat ik bedoel, denk ik!

En nee, natuurlijk hoeft niemand (dus ook duivelaartje) niet (nooit) sorry te zeggen wanneer iemand iets slecht vind.
(waarom zou iemand sorry moeten zeggen voor het hebben van een mening, je kunt slecht sorry horen te zeggen vanwege de manier waarop je je mening uitsprak)

Charlotte

[duivelaartje]

Ja, maar ik wil niet dat mensen zich aangevallen voelen en dat mijn mening misschien anders overkomt dan dat ik hem bedoel. (Ja, dan zou ik mijn mening beter moeten uitleggen, ik weet het. )
Dus vandaar.