[verhaal] ...

[duivelaartje]

Tja... zelf vind ik het niet zo bijzonder. Ik heb een tijd niet meer geschreven, dus ik ben weer begonnen. Er zit heel veel prut op m'n computer, want ik loop steeds dood in m'n verhalen. Dit keer heb ik een heel ander soort verhaal geschreven dan wat ik normaal doe. Het was even wennen, maar ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Ik verwacht er zeker niet veel van, dus wees eerlijk.

Oh ja, soms een beetje veel dialoog vind ik.

--------

Langzaam draaide ze zich om. Ze voelde haar hart tekeer gaan en haar ademhaling versnelde. Een druppeltje zweet liep langs haar slaap. Ze durfde niet te kijken naar wat er achter haar had afspeeld, maar ze moest het zien. “Lies durf het nou”, dacht ze. Maar ze was bang voor wat ze zo zou zien. Waarom was het gebeurd? Waarom had ze hem niet tegen gehouden?

“Neeee!” Lieselot gilde. Daar lag hij in een plas van bloed. Uit het gat in zijn hoofd sijpelde nog steeds bloed. Zijn nek lag in een vreemde hoek en zijn ogen waren dicht. “Nee alstublieft, laat hem niet dood zijn. Laat hem niet dood zijn!” Lieselot knielde naast de jongen neer en begon zachtjes te huilen. Ze streelde zijn haren. Waarom was dit gebeurd? Hij had toch niks misdaan? Hij was alleen maar verliefd op haar geweest. Maar dat kon Ron natuurlijk niet hebben.

Ze schrok toen ze voetstappen hoorde. Wie was daar? De voetstappen versnelden en ze kwamen dichterbij. Lieselot raakt in paniek. Wat nou als diegene haar zag met... met deze dode jongen naast zich.
“Meisje! Wat is er gebeurd?” Een jongeman kwam naast Lieselot staan. Zijn stem klonk verschrikt.
Lieselot begon te huilen. Wat moest ze vertellen? Misschien was het verstandig dat ze eerlijk was. Liegen had geen zin.
“Iihiik weet het niet”, snikte ze.
De man knielde naast haar neer en legte een hand op haar schouder.
“Je weet het wel.”
Lieselot keek op, recht in het gezicht van de jongeman. Hij had prachtige bruine ogen die haar doordringend aankeken. Door zijn donkere, borstelige wenkbrauwen zag hij er streng, maar toch ook heel lief uit.
“Ja...”, piepte Lieselot. Ze haalde diep adem en probeerde zo goed als ze kon het verhaal aan de man te vertellen.
“Mijn vriend heeft deze jongen in elkaar geslagen. Hij kwam erachter dat die jongen verliefd op mij was en dat kon hij niet hebben. Van hem mocht niemand mij aanraken of van me houden, alleen hij...”
“Dus toch heeft die vriend van jou deze jongen in elkaar geslagen? Was jij erbij? Waar is je vriend nu?”
Lieselot haalde haar schouders op. Ze wist niet waar Ron heen was. Toen die jongen op de grond lag was hij weggerend. Maar waarheen wist ze niet.
“Sorry, ik weet het niet. Maar... weet u... is die jongen dood?” Ze begon weer te huilen. De man legt pakte de pols van de jongen vast en voelde naar zijn hartslag. Er kwam een klein glimlachje op zijn gezicht.
“Ja, hij leeft nog. Maar ik ga nu wel een ambulance bellen. Die jongen heeft veel bloed verloren, dat zie je zo.”
Hij pakt zijn gsm uit de binnenzak van zijn lange zwarte jas. Op een gedempte toon vertelde hij waar de ambulance moest zijn.
“Ze komen eraan”, zei hij met een klein knikje, “wij wachten zolang hier.”

Stompeld liep ze naar het huis van haar vriend. Die jongen was buiten levensgevaar. Hij had alleen veel bloed verloren en een kleine kneuzing aan z’n nek. Gelukkig, maar nu wilde ze toch weten waarom Ron dat had gedaan.
Ze verzamelde al haar moed en belde aan. Bijna gelijk ging de deur open. Ron vloog naar haar toen en begon haar te zoenen. Lieselot probeerde hem van zich af te duwen.
“Sukkel! Je hebt die jongen in elkaar geslagen!” Ze spuugde in zijn gezicht.
“Was z’n verdiende loon hoor!” Ron pakte haar stevig bij haar arm en sleurde haar naar binnen.
“Helemaal niet! Waarom heb je dat gedaan?!”
“Hij moet van jou afblijven. Je bent van mij!” Hij keek haar woedend aan en drukte haar op de bank.
“Nee, dat is niet de rede! Zeg het!” Ze probeerde overeind te komen, maar Ron hield haar stevig vast. Tranen prikkelden achter haar ogen. Wat moest ze eigenlijk bij hem? Hij had macht over haar. Ze mocht niks van hem.
“Ach mens, wil je het echt weten?”
Het bleef even stil. Ron pakte een sigaret en stak hem aan. Rustig blies hij de rook in het gezicht van Lieselot. Ze moest ervan hoesten.
“Nou, ik zal je het vertellen. Die jongen, Theo, mag ik niet. Hij is eigenlijk gewoon beter dan mij. Hij doet het veel beter op school, is knapper, heeft geen problemen. En nou wilde hij ook nou mijn vriendin afpakken! Lies, je bent ontzettend knap. Als hij jou krijgt heeft hij alles. Dan is zijn leven perfect en is die van mij helemaal niks meer.”
Lieselot was even sprakeloos. Had Ron wel met haar omdat hij van haar hield of alleen maar omdat hij zo tenminste iets had in zijn leven. Ze slikte en haalde diep adem. “Ron, hou je wel van me?”
Ze zag dat Ron schrok. Hij ging verzitten en drukte zijn sigaret uit in de asbak. Hij sloeg zijn ogen neer.
“Nee Lies, ik hou niet van je. Ik vind je een mooie meid en je bent lief. We hebben echt een heerlijke tijd samen. Ik geef je toch alles wat je wilt?”
“Nee! Ik wil liefde Ron, geen... lust...”

Lieselot stond op en liep de kamer uit. Bij de deur keek ze nog even om. Ze zag Ron zitten, alleen, zonder iets. Hij had tranen in zijn ogen en keek haar vragend aan. Ze schudde haar hoofd. Nee, dit wilde ze niet. Ze wilde een vriend die van haar hield en niet anderen in elkaar sloeg om haar te behouden.

Zonder erbij na te denken liep ze naar de plek waar Ron Theo in elkaar had geslagen. Er lag nog steeds bloed op de grond. Ze ging op de grond zitten en trok haar benen onder zich op. Haar hoofd liet ze rusten op haar knieeen. Een traantje liep over haar wang en bleef aan haar kin hangen...

--------

[Charlottetje]

Ik vind het wel lekker lezen, maar het verhaa opzich, tsja, wat cliche (het bracht me wel op het idee een ander cliche verhaal te schrijven trouwens)...
Ik hekel cliches maar kom er nooit los van, eigenlijk heel irritant (sorry, dit had niets met jouw verhaal te maken natuurlijk)

Ja, ach. En te veel dialoog..het is maar waar je van uit gaat. Nu vind ik het bijna een aan elkaar gepraat dialoog zeg maar. Een dialoog met tussenstukken...

Ik weet geloof ik niet zo goed wat ik er van vind!

Charlotte

[duivelaartje]

Cliche, dat is het woord wat ik zocht. Dat vind ik idd ook. (Dus ik gaf je een soort inspiratie ofzo. )

Maar bedankt.

[Charlottetje]

ja, nou ja, inspiratie...
het deed me denken aan een (waargebeurd!!!) verhaal dat mijn broer mij ooit vertelde en welke ik nogal fascinerend vond...

Charlotte

[duivelaartje]

okej

[Charlottetje]

[Redhair]

Ik vind het opzich wel goed, mis alleen een beetje een hoogtepunt...

[Charlottetje]

ik miste ook al iets. misschien was het dus dat... hmm.

charlotte

[duivelaartje]

Ja... maar dat is dus mijn probleem de laatste tijd, ik kan geen hoogtepunt vinden voor m'n verhalen.

Redhair schreef op 04-04-2004 @ 21:04 :
Ik vind het opzich wel goed, mis alleen een beetje een hoogtepunt...

Tssss, je mist zelf waarschijnlijk een hoogtepunt.
Dit is een stuk hoogstaande literatuur, waarin waarden en normen op een geweldige manier worden duidelijk gemaakt. Er spelen tal van emoties een rol in dit zo actuele voorbeeld. Het hoogtepunt ligt natuurlijk in de reactie van Lies die niet kan verkroppen dat haar vriendje haar slechts beminde, maar niet liefhad.
Dan legt ze zich neer naast het slachtoffer, dat ze zo benijdt, zou hij wel echt van haar houden? Het doet pijn...

[Charlottetje]

Joh, James, ben jij ingehuurd door duivelaartje ofzo?
Een hoogtepunt is pas een hoogtepunt wanneer het meteen opvalt. Een hoogtepunt is dus nog niet meteen dat waar het om zal moeten draaien uiteindelijk.
Het mist spanning, is dat dan beter uigedrukt?

[duivelaartje]

Nee hij is niet ingehuurd hoor. Ik sprak hem op msn, ik ging zijn gedicht lezen, hij mijn verhaal. Ik reageren op zijn gedicht, hij reageren op mijn verhaal...

[duivelaartje]

Charlottetje schreef op 05-04-2004 @ 16:37 :

Het mist spanning, is dat dan beter uigedrukt?

Ja, ik weet het.

[Charlottetje]

ja, hij overdrijft nogal, maar goed.
Het is jullie al vergeven hoor

spanning, hoogtepunt, clue whatever (ahhh, ik haat dat woord eigenlijk, maar ja, kwam wel heel erg in mij op nu)
Je begrijpt wat ik bedoel.
Dat het dat mist is echt niet rampzalig, want verder, behalve het cliche, is het best een oke verhaal.
Ik denk dat als je het zou herschrijven het nog best wel goed kan komen, toch?

Charlotte

[duivelaartje]

Ik denk het.

Zou je misschien wat tips kunnen geven hoe ik dat precies moet doen?


*Ja James kan overdrijven ja , hoort bij de Dichter *

[Charlottetje]

Hmm, eens denken...

Sorry, hoor, ik heb niet giga veel tijd om er echt serieus naar te kijken of goed over te denken, maar misschien zou je het om kunnen draaien?
Dat je dat bij hem zitten als flashback gebruikt?
En misschien pas later vertellen wie die jongen in dat bloed is en hoe hij er aan toe is...
Dus dat je de flashback zelf ook nog een soort van omdraait?
Of gaat dat dan een heel erg standaard volgorde worden?
Dat stukje bij Ron thuis gaat nu iets te makkelijk en het loopt wat simpel af, vind ik, want ze ziet hem huilen, denkt dan dat ze hem niet wil en gaat terug naar de plas bloed...
Alsof je niet wist hoe je het einde schrijven moest.

Charlotte

[duivelaartje]

Dank je, ik zal het vanavond en morgen proberen. Dan post ik het hieronder wel!

[Charlottetje]

Super!

[duivelaartje]

Charlottetje? Hoe kan ik ervoor zorgen dat het minder cliche is?

[Charlottetje]

Door orginaliteit.
Door iets anders te laten gebeuren dan je meestal hoort of leest. (of dat nou werkelijkheid is of niet.)

Geef er een aparte draai aan.
Tja, ik weet zo even geen voorbeeld, heb even geen goed idee
Laat bijvoorbeeld droom en werkelijkheid door elkaar lopen, iets in die zin.
Het lastige is, dat je met dit onderwerp nogal snel op cliches stuit.

Ik moet zo helaas weg, maar ik zal er aan proberen te denken om wat voor je te verzinnen, goed?

Charlotte

[duivelaartje]

Ok bedankt. Dan denk ik dat dit een cliche verhaal zal worden eigenlijk. Volgende keer toch maar weer terug naar de verhaal die ik meestal schrijf. Ik heb nu iets anders geprobeerd.

Maar bedankt dat je iets wil verzinnen voor me!

Duivelaartje

[jinx]

Leuk bedacht, maar wel een beetje cliche. Keep trying

[duivelaartje]

Volgens mij blijft dit verhaal echt een beetje cliche.
Maar ja, ik heb de "opbouw" van het verhaal wat verandert. Geprobeerd flashbacks te gebruiken... Ook dat bij Ron heb ik wat verandert. Ik hoop dat het een kleine verbetering is.

--------

Ze schrok van de voetstappen die ze hoorde. Even hield ze haar adem in. Wie was daar? De voetstappen versnelden en kwamen dichterbij. Ze raakte in paniek. Diegene mocht haar niet zien, niet hier! Wat moest ze nou doen? Wegrennen was geen optie. Wat nou als diegene haar hier zag met... met...
“Meisje! Wat is er gebeurd?” Een jongeman kwam naast haar staan. Zijn stem klonk verschrikt.
Ze begon te huilen. Wat moest ze vertellen? Dit was verschrikkelijk! Wat zou die man wel van haar denken als ze het eerlijk vertelde.
“Iihiik weet het niet”, snikte ze.
De man knielde naast haar neer en legte een hand op haar schouder.
“Je weet het wel.” Zijn warme, zachte stem zorgde ervoor dat ze een beetje kalmerde.
Ze keek op, recht in het gezicht van de jongeman. Hij had prachtige bruine ogen die haar doordringend aankeken. Door zijn donkere, borstelige wenkbrauwen zag hij er streng, maar toch ook ontzettend lief uit.
“Ja...”, piepte ze. Snikkend haalde ze haar neus op. Ze haalde diep adem en bedacht zich wat ze moest vertellen aan die man.

Ze zag zichzelf heel langzaam omdraaien. Weer voelde ze haar hart tekeer gaan en haar ademhaling versnellen. Ze probeerde zich te herrinneren hoe ze zich daarstraks had gevoeld.
Een druppeltje zweet liep langs haar slaap. Ze durfde niet te kijken naar wat er achter haar had afspeeld, maar ze moest het zien. “Lies durf het nou”, dacht ze. Maar ze was bang voor wat ze zo zou zien. Waarom was het gebeurd? Waarom had ze hem niet tegen gehouden? Waarom!?

“Vertel dan.” De man drong aan. Verschrikt schudde ze met haar hoofd. Wat was er precies gebeurd? Ze moest het zich herrineren. Toen hield ze haar ogen stijf dicht.

“Neeee!” Lieselot gilde. Daar lag hij in een plas van bloed. Uit het gat in zijn hoofd sijpelde nog steeds bloed. Zijn nek lag in een vreemde hoek en zijn blauw geslagen ogen waren dicht. “Nee alstublieft, laat hem niet dood zijn. Laat hem niet dood zijn!” Lieselot knielde naast hem neer en begon zachtjes te huilen. Ze streelde zijn haren. Waarom was dit gebeurd? Hij had toch niks misdaan?

“Gaat het wel?” Ze voelde dat de warme hand zich naar haar bovenbeen had verplaatst en daar begon te strelen. Voorzichtig deed ze haar ogen weer open.
”Ja, het gaat”, zegt Lieselot met een klein glimlachje. Deze jongeman was eigenlijk best knap. Misschien wel iets te lang keek ze hem aan in zijn ogen. Oh god, wat waren die prachtig. Ze zag de man zijn wenkbrauwen een klein beetje optrekken. Meteen draaide ze haar hoofd weg en keek naar de jongen die voor haar lag. Weer haalde ze diep adem.

“Mijn vriend heeft deze jongen in elkaar geslagen. Hij kwam erachter dat die jongen verliefd op mij was en dat kon hij niet hebben. Van hem mocht niemand mij aanraken of van me houden, alleen hij...”
“Dus het was je vriend? Was jij erbij?”
Ze knikte. Ze was er weldegelijk bij. Had ze maar iets gedaan. Was ze maar niet bang geweest voor Ron. Dan was dit niet gebeurd.
“Waar is hij heen?”
Lieselot haalde haar schouders op. Ze wist niet waar Ron heen was. Toen die jongen op de grond lag was hij weggerend. Maar waarheen wist ze niet.
“Sorry, ik weet het niet. Maar... weet u... is die jongen dood?” Ze begon weer te huilen. De man haalde voorzichtig zijn hand van haar been en pakte de pols van de jongen vast. Hij voelde naar de hartslag van de jongen. Er kwam een glimlach op zijn gezicht.
“Nee, hij leeft nog. Maar ik ga nu wel een ambulance bellen. Die jongen heeft veel bloed verloren.”
Hij pakt zijn gsm uit de binnenzak van zijn lange zwarte jas. Op een gedempte toon vertelde hij waar de ambulance moest zijn.
“Ze komen eraan”, zei hij met een klein knikje, “wij wachten zolang hier.”

“Lieverd! Wat doe jij hier?” Het was Ron die de deur open deed. Lieselot probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren, maar het lukte niet. Ze duwde hem opzij en liep het huis binnen. Ron kwam achter haar aan lopen en sloeg zijn armen om haar middel. Hij gaf Lieselot een kusje op haar hoofd.
“Je haar ruikt lekker schat.”
Met een diepe zucht maakte Lieselot zich los uit Rons armen.
“Ik wil even met je praten.”
“Ok. Kom, gaan we lekker zitten”, zei Ron en hij nam haar mee naar de bank. Daar nam hij haar weer in zijn armen en begon Lieselot te zoenen. Ze liet het toe.
“Ron nee! Ik wil met je praten over die jongen, die jongen die je in elkaar hebt geslagen.”
“Wat lul je! Ik heb helemaal geen jongen in elkaar geslagen. Ik heb hem alleen maar een tik in zijn gezicht gegeven. Dat het nou zo’n slape vent is die dan gelijk op de grond valt, daar kan ík niks aan doen!”
Hmm hij ontkende tenminste niet dat hij niks had gedaan...
“Sukkel! Je hebt die jongen in elkaar geslagen!” Ze spuugde in Rons gezicht.

“Oh! En heb je daar bewijs voor”, zei Ron woedend, “bewijs het dat hè!”
“Jongen...” Ze legde haar hand op zijn knie. Ron keek erna en pakte haar hand voorzichtig op.
“Lies, je bent het enige wat ik nog heb!” Hij sloeg zijn ogen neer en kuste haar hand zachtjes.
“Lief van je, maar waarom heb je die jongen dan geslagen. Dat deed je niet voor de lol denk ik.”
“Ach mens, wil je het echt weten?” Rons stem klonk opeens weer boos.
“Ja, graag zelfs.”
Het bleef even stil. Ron pakte een sigaret en stak hem aan. Rustig blies hij de rook in het gezicht van Lieselot. Ze moest ervan hoesten.
“Nou, ik zal je het vertellen. Die jongen hè, die is knap. Hij is verliefd op je. Ik voelde gewoon dat hij wilde proberen jou van mij af te pakken. En jij bent het enige wat ik nog heb schat. Ik wil je niet kwijt.”
Lieselot was even sprakeloos. Had hij dat voor haar gedaan? Omdat hij haar niet kwijt wilde? Ze glimlachte, maar vond het toch vreemd.
“Ron, echt waar?”
Ze zag dat Ron schrok. Hij ging verzitten en drukte zijn sigaret uit in de asbak. Hij sloeg zijn ogen neer.
“Ja... echt...”

Hij liet haar hand los. Lieselot zat met allemaal vragen in haar hoofd. Ze durfde ze niet te vragen.
“Ron...?”
“Hmmm? Wat is er?” Hij gaf haar een kus op haar mond. Zijn hand ging naar haar rug en hij drukte haar dicht tegen zich aan. “Zeg het maar schat.”
“Hou je van me?”
Ron tilde haar hoofd op en keek haar recht in de ogen.
“Ja...”
Snel wurmde ze zich los.
“Zeg eens eerlijk.”
Het pakje sigaretten verscheen weer uit Rons broekzak.
“Lies... ja... nou... uhm... eigenlijk... uhhh... niet.” Noncharlant stak hij een sigaret aan en ging rustig roken. Lieselot kreeg een vreemd gevoel in haar buik. Misselijk.
“Niet?!” zei ze verbaasd, “Je houdt niet van me?”
“Nee, dat zei ik toch?”
Ze snapte er niks van.
“Waarom hebben wij een relatie dan?”
Ron nam de tijd om over die vraag na te denken.
“Simpel. Ik heb iemand in m’n leven zodat ik niet alleen ben, ik kom goed over bij m’n vrienden en het is nog lekker ook.” Hij begon vals te lachen.
“Wat!!!” Zo snel als ze kon stond ze op. “Waarom heb jij mij dat niet eerder verteld?”
Ook Ron stond op. Hij begon diep te zuchten.
“Dat zei ik net. Anders heb ik niemand meer. En ik dacht dat jij niet zo slim was om daarachter te komen. Wel dus...”

Een lange tijd was het stil. Ron had ondertussen zijn derde sigaret opgestoken en Lieselot stond te wiebelen op haar benen. Ze dacht na. Moest deze relatie met Ron wel verder gaan? Ze hield ontzettend veel van hem. Het zou pijn doen hem kwijt te raken, maar dit deed eigenlijk nog meer pijn.
“Ron, ik wil onze relatie beëndigen.”
Ron werd woedend. Hij liet z’n sigaret vallen en begon hem als een gek uit te trappen.
“Nee Lies, alsjeblieft niet.”
“Jawel. Het is goed dat je me het hebt verteld.”
“Huh?”
“Ik wil geen relatie zonder liefde.”
“Dus ik ben je kwijt?” Het leek alsof het nu pas tot hem doordrong dat hij haar kwijt was. Zijn stem klonk zielig en hij liet zijn schouders hangen. Wat zag hij er nu toch knap uit. Maar dat zegt niet alles, innerlijk is zo belangrijk.
“Ja Ron, het spijt me.”
Ron antwoordde niet meer. Hij zakte door z’n knieeen en legde zijn hoofd op de bank. Lieselot hoord hem zachtjes snikken. Hij huilde. Oh god, wat heb ik gedaan?

Langzaam draaide ze zich om. Ze voelde haar hart tekeer gaan en haar ademhaling versnellen. Ze wilde niet zien wat er voor zich afspeelde. Met een enorm schuldgevoel liep ze zijn huis uit. De voordeur deed ze zo zachtjes dicht dat Ron het waarschijnlijk niet gehoord zou hebben. Ze had geen idee waar ze heen moest gaan. Eigenlijk wilde ze weten hoe het was afgelopen met die jongen. Ja, ze zou naar het ziekenhuis gaan.
Lieselot stopte haar handen in haar zakken. Zonder dat ze het door had liep er een traantje over haar wang naar beneden. Onderaan haar kin bleef het nog even hangen, maar het spatte daarna op de grond uiteen...

---------

[Charlottetje]

Er zitten zeker verbeteringen in je verhaal!
Alleen denk ik, dat je de 'knapheid' van de vreemde man niet zo erg hoeft te benadrukken. Die 'knapheid' voegt namelijk ook weinig toe aan het verhaal zelf, snap je?
En dat stuk met Ron, tsja, ehhh, moeilijk.
Er zitten dingen in die ik zeker een verbetering vind, maar ook weer net zo veel dingen die ik het juist slechter vind maken, waardoor dat stukje uiteindelijk een weinige verbetering is.

Charlotte

[FIEloSOOF]

heej hoi

ik vind het wel gewoon een leuk verhaal om te lezen, maar ik vind wel dat die Ron misschien een beetje erg makkelijk toegeeft dat hij niet van der houdt, zeg maar ik vind dat stukje een beetje onwerkelijk.

Die tweede versie vind ik trouwens wel veel beter dan die eerste

[duivelaartje]

Charlottetje schreef op 07-04-2004 @ 16:29 :
Er zitten zeker verbeteringen in je verhaal!
Alleen denk ik, dat je de 'knapheid' van de vreemde man niet zo erg hoeft te benadrukken. Die 'knapheid' voegt namelijk ook weinig toe aan het verhaal zelf, snap je?
En dat stuk met Ron, tsja, ehhh, moeilijk.
Er zitten dingen in die ik zeker een verbetering vind, maar ook weer net zo veel dingen die ik het juist slechter vind maken, waardoor dat stukje uiteindelijk een weinige verbetering is.

Charlotte

Hahahaha, oh wat ben ik geweldig. Sommige dingen heb ik denk ik iets teveel verandert, waardoor de "fouten" naar een andere plaats zijn gegaan. Zelf vind ik de tweede versie wel wat beter. Iets uitgebreider, maar volgens mij niet minder cliche. Tja... aan een derde versie ga ik niet beginnen. Dan ga ik het verhaal uit z'n verband trekken zodat het een zooitje word.

[duivelaartje]

Oh, denk nu na over een titel. Moeilijk.

[Charlottetje]

Ik denk dat je het heel erg makkelijk zou kunnen herschrijven door hier en daar gewoon bepaalde zinnen weg te laten
Maar goed, als jij dat liever niet doet, moet je dat ook vooral niet doen natuurlijk

Een titel.
Sja, daar kan ik je echt niet mee helpen, daar ben ik altijd zo rampzalig in!

[duivelaartje]

Ja, titel is altijd moeilijk...

Maar meestal als ik een derde keer een verhaal herschrijf gaat het totaal mis. Ik haal teveel zinnen weg, ik begin dingen te veranderen die eerst perfect waren...

Nu nog even nadenken over een passende titel. "druppeltje"

[Hyphen]

misschien moet je ook nog wat doen aan die Lieselot, wat wil je met haar? bij mij komt ze namelijk nogal irritant en zeikerig over, echt zo'n aansteller.. ghe..
maar goed, als dat ook je bedoeling is zeg ik niets. moet Lieselot juist sympathiek overkomen, dan moet je misschien nog wat veranderen.

[duivelaartje]

Nee, ze moet idd een beetje irritant overkomen.

[Een Tweeling]

"De daad zonder daadkracht."

"De minachting."

Maby? Wel een mooi verhaal trouwens, vooral de 2e versie. Je hebt de raad van Charlottetje goed opgepakt vind ik. Hier en daar zag ik wel iets waarvan ik dacht: klopt niet hélemaal, maar alles bij elkaar gezien vind ik het top!

[duivelaartje]

Bedankt! Ik vond de raad van Charlottetje ook goed, dus heb het ook geprobeerd te gebruiken. Fijn dat dat een beetje is gelukt.

Ik vind "de minachting" wel iets. Nog even over nadenken. Titels zijn zo'n ramp, maar zonder een titel is een verhaal niet af vind ik...

Dank

[Charlottetje]

als je toch die eerste zou gebruiken trouwens (al vind ik die tweede ook beter) gebruik die dan wel zonder De ervoor
dus:
"daad zonder daadkracht"
en anders dus:
"de Minachting"

Ja, die laatste spreekt mij ook meer aan.
(toch altijd handig, mensen die zoiets wel kunnen)

gelukkig vond je mijn 'raad' een beetje goed!

[duivelaartje]

Heb er even over na gedacht.
En...
.
..
...
....
...
..
.
Heb gekozen voor de titel "de Minachting"! (Heel erg bedankt Een Tweeling !!!!)

Ja Charlottetje, handig dat sommige mensen dit zomaar kunnen.

[Een Tweeling]

duivelaartje schreef op 16-04-2004 @ 18:04 :
Heb gekozen voor de titel "de Minachting"! (Heel erg bedankt Een Tweeling !!!!)

Graag gedaan hoor, Duivelaartje. Thnx voor 't compliment!

Schrijf nog eens een verhaal, als je weer eens tijd hebt... Wil je?

[duivelaartje]

Een Tweeling schreef op 16-04-2004 @ 20:30 :
Graag gedaan hoor, Duivelaartje. Thnx voor 't compliment!

Schrijf nog eens een verhaal, als je weer eens tijd hebt... Wil je?

Jawel hoor! Moet even een leuk idee bedenken. Zodra ik weer wat tijd heb post ik hier wel weer eentje.