Depressieve moeder?

[raarheid]

Eey..
Ik maak me de laatste maanden nogal veel zorgen om m'n moeder, dit omdat ik het idee heb dat ze nogal de depressieve kant opgaat. Mijn broer is vorig jaar mei zeer zwaar depressief geweest, en had er eigelijk geen zin meer in..dit heeft tot ongeveer september geduurd, toen kwam hij namelijk op het idee om voor een jaar de wijde wereld in te trekken. uiteindelijk is hij in december richting New Zealand vertrokken, in z'n eentje. Mijn moeder had het er tijdens de voorbereidingen al moeilijk mee... ze praten er veel negatief over... maar nadat ik had gezegd dat het ook weleens heel positief voor mn broer uit kon pakken, doordat hij eindelijk iets deed dat hij echt leuk zou kunnen gaan vinden, en waar hij sinds tijden weer eens plezier zou kunnen beleven, en het misschien ook voor m'n moeder wel een goede stap in de richting was hem los te laten (hij woont al jaren opzichzelf is nu net 24, maar eet nog wel elke avond bij ons) en mijn andere broer mijn verhaal ook nog eens bevestigen begon ze de positieve kanten ook wel in te zien... ze kon blij voor hem zijn, dat hij die grote stap durfde te nemen.

Nu 5maanden later zit hij inmiddels in Birma, grensstreek, dit voor 2 weken, hiervoor heeft hij nog 1.5maand in bangkok gezeten. Birma is erg gecencureerd, alle inkomende mails/teksten worden gecontroleerd en als er ook maar iets van politiek of in hun ogen verkeerde uitspraken instaan staat je vrijwel meteen een executie/jarenlange gevangenisstraf te wachten. Mijn moeder vind dit doodeng, geef haar eens ongelijk... maar van andere backpackers hoor je ook erg positieve verhalen, met dat het land makkelijk te doorreizen is etc. Zolang je de verkeerde buurten maar ontwijkt.

Ik ben vorig jaar ook een tijd zwaar depressief geweest, (jaja gezellige boel, maar we hebben als familie erg veel meegemaakt de laatste jaren, misschien een excuus, misschien ook niet, heb ook het idee dat ik me er niet voor hoef te verontschuldigen). Ik heb veel met mensen gepraat, heb nooit geen anti depressiva geslikt ofzo. En ik weet dus ook wel degelijk hoe aangedaan je kan zijn door gebeurtenissen of hoe gevoelig je op sommige dagen ineens bent, dat alles bovenkomt waarmee je zit, huilbuien van uren bij mij soms wel dagen. Mijn moeder weet dat ondanks dat mijn depressies over zijn, het altijd gevoelig voor me blijft liggen. We hebben de laatste maanden (eigelijk sinds mijn broer weg is) erg veel ruzie, soms over de stomste dingen, haar excuus: PUBER!!!! Okey zo'n bui zal ik iid wel eens hebben, maar ik ben zeker geen moeilijk/onhandelbaar/van alles uitproberend kindje. Ik zat er paar weken terug over na te denken en er eens opgelet maar mijn moeder is juist de gene die telkens de ruzies begint

Zo heb ik een eigen paard, eentje waar ik gewoon enorm trots op ben, heeft me namelijk door veel moeilijke tijden getrokken, klinkt misschien wat vaag voor een buitenstaander maar ik kan gewoon mn ei bij de paarden kwijt, kan ze alles vertellen, en ondanks dat het paarden zijn heb je altijd het idee dat ze je begrijpen.. ze voelen je emotie heel sterk aan.. prachtig! Als ik dan gereden heb, en ik beetje mopper op dat m'n paard een moeilijke oefening niet echt goed uitvoerde ofzo, [ dit gaat dan op de manier: ach het ging goed, maar die klote oefening deed het nou weer net ff niet, best wel jammer]... mijn moeder kan me dan rustig 3uur lang compleet negeren, of staat te schelden dat ze het zat is.. dat ze met het hele paardengebeuren wil kappen, tranen springen haar in de ogen etc. etc.

Zo zit ik nu een tijdje achter de computer, en zit ze op 2mtr afstand van mij de krant te lezen aan dezelfde tafel, de muis deed het niet, dus ik liet hem vrij hard op het tafelblad knallen vond k zelf ook, anyway ze begon te schreeuwen want strax was dat ding echt verrot etc.etc. ik bood mn excuses aan omdat het haar computer is, en ik typ weer door. Ineens was ze aan het huilen [ nahh snikkend, traantje wegpieken ] ik voreg wat er was... maar nu een kleine 20min later heb ik geen antwoord gekregen

ik maak me serieus zorgen om haar, voel me er ook gewoon niet lekker bij, heb het idee dat door de gebeurtenissen met mijn broer (waar ze overigens wel elke dag een mailtje van krijgt) haar frustraties voor een groot deel op mij afschuift. Niet erg, maar het doet wel pijn. Ik heb haar weleens vertelt dat ik me zorgen maak, maar daar gaat ze ook niet op in... ik durf er niet meer echt met haar over te praten... haar verhaal vertellen aan mij doet ze ook niet.. want ach tja mn dochter is ook maar een puber (zo lekker kleinerend) Jullie ideeen? tips? Ik heb zelf het idee dat ze depressief is, ze voelt zich snel aangevallen, kan urenlang lang uit in een stoel voor zich uit zitten staren, scheld, huilt, maakt zich erg veel zorgen om dingen die gewoon nergens over gaan etc. etc.

sorry voor het lange stuk maar anders wordt m'n verhaal waarschijnlijk te onduidelijk. Ik hoop dat iemand de moeite wil nemen het goed te lezen...kuzzzz

Misschien toch eens met haar praten? Of je broer met haar laten praten? Of iemand uit jullie omgeving (vriendin van haar, familielid) of desnoods eens met je huisarts gaan praten of die niet met haar kan praten oid.

En proberen om zelf ook met vrienden, familie, enz. over je problemen (dus ook bv. je moeder) te praten, zodat je er zelf ook niet aan onder door gaat.

Heel veel sterkte iig.

[Marcade]

http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=795568

?

[raarheid]

heel erg bedankt voor je reactie!
Ik praat er aardig veel met m'n vriend over, maar ik wil andere er ook niet teveel mee opzadelen, komt misschien weer zo zeikerig over... (ben nogal onzeker, en hecht erg veel waarde aan wat andere vinden ) het is juist zo moeilijk om met m'n moeder er over te praten omdat zij zo iets heeft van: wat lul je nou, je bent 15, okey volwassen voor je leeftijd, maar van jou neem ik het gewoon niet aan... ze is ongeloofwaardig... ontkent dat ze in een dip zit. Ik bedoel het goed, maar ben bang dat ze het verkeerd opvat ofzo, want tijd geven om mij de boel uit te leggen doet ze nooit meer, als zij het laatste woord maar heeft ofzo

Misschien kun je haar een brief schrijven? Dan kan je alles uitleggen zoals jij het wilt en dan kan ze je niet in de reden vallen of wat dan ook. Of iemand anders die ouder is met haar laten praten? Of duidelijk aangeven dat je je zorgen om haar maakt, dat ze het jou niet per se hoeft te vertellen, maar dat ze wel goed op zichzelf moet letten oid?

Ik denk btw niet dat anderen je snel zeikerig kunnen vinden. Als je daar bang voor bent, zou je het ze ook kunnen vragen of ze dat vinden, dan weet je het zeker.

[raarheid]

Via een brief zou ik iid wel kunnen proberen, misschien dat dat wel werkt. Nogmaals bedankt voor je reactie!!

Mijn vriend vind het niet erg ofzo, maar vind het moeilijk om erop in te gaan, hij is wel een en al luisterend oor, maar echt verder als: misschien moet je eens.. en ja... oww.. en das wel irritant/moeilijk komt hij eigelijk niet... hij is overigens 19, maar dat lijkt in dit geval wat levenservaring betreft niet echt uit te maken.

hee meis,

mijn moeder is ook depressief, al mijn hele leven. ik herken wel wat dingen in jou verhaal, maar alle depressieve mensen zijn natuurlijk anders. Misschien kan je haar een brief schrijven, want als je gaat praten kan er alleen maar ruzie komen. schrijf daarin dat je het allemaal heel vervelend vind enzo en dat je haar best wil helpen met alles en dat je het haar niet kwalijk neemt, maar dat je hier toch niet veel langer tegen kunt.
mijn moeder wil niet geholpen worden, dus dat zou niet werken bij haar... ik hoop dat het helpt!

veel sterkte!

kuss