Pure gedachtes (gevoelsdichtje)

[Sleepingsun]

Woorden bewegen van
mond tot ogen, begrepen
knikkend en toch blijft
het steken, ze ziet zoveel
maar net dat stukje
laat ze me gelogen

Zweef ik kleine stofjes
op lucht gevangen,
tegels niet te ontkomen
maar ik blijf vechten
op de windige adem
om morgen te dromen

Sterf ik in sterke handen,
iedere leegte mijn dood,
zuurstof maakt ruimte
en de angst te leven
of morgen gehoren
blijkt vullend groot

Het licht loert niet meer
zwart mijn ogen in,
onvergeef'lijk groot
de fout van geboren
te zijn van in mij, dit
zonder jou word m'n dood

[Secreet]

inderdaad want ik kan het af en toe echt niet volgen. Het lijkt alsof je zinnen afgebroken worden, je met een andere zin begint, die afbreekt, de vorige zin afmaakt en dan de tweede zin weer afmaakt. Erg verwarrend om te lezen wat ik jammer vind van zo mooi taalgebruik. Ik denk dat het voor jou duidelijker zal zijn maar kun je me uitleggen waar dit over behoort te gaan?

[Dreamerfly]

Vind het zelf ook wat warrig overkomen, kan er niet heel duidelijk inhoudelijk wat uithalen, door een aantal afwijkende zinnen.(b.v. de fout van geboren te zijn van in mij). Het komt enigszins over als dat "je niet kan leven zonder een bepaald persoon"

Je hebt een mooi taalgebruik, er staan hele mooi zinnen in, b.v;

"iedere leegte mijn dood"

maar hier en daar staan er voor mij ook gedeelten die ik niet passend vind

"gelogen"> dat woord staat daar voor mijn gevoel niet goed

Tegels niet te ontkomen?

Gehoren???

Wordt