losing my friends

heej,
ik wist niet waar ik dit moest zetten, dus doe ik het maar hier.
ik ben nu al meer dan een half jaar ziek, pfeiffer, en daardoor ben ik veel niet op school. eerst had ik nog vrij veel contact met vrienden, maar nu heb ik met sommigen bijna geen contact meer. ik heb er wel een aantal vrienden bij gekregen in deze periode, maar ik vind het jammer dat er ook vrienden vanaf zijn gegaan. ik hoorde laatst bijvoorbeeld via via dat een van mijn oude vriendinnen een vriendje heeft, haar eerste. normaal had ik dit als een van de eerste gehoord, maar nu dus niet. dit doet me best wel veel pijn... ik weet niet wat ik hiermee aanmoet... help!
kuss

cafeïne is de oplossing

[Fog]

ik heb precies hetzelfde

het enige wat je kan doen is wachten tot het over is en nieuwe vrienden zoeken. gelukkig hecht ik me toch nooit zo aan mensen.

Annuhhhhh schreef op 20-04-2004 @ 20:41 :
ik heb precies hetzelfde

het enige wat je kan doen is wachten tot het over is en nieuwe vrienden zoeken. gelukkig hecht ik me toch nooit zo aan mensen.

jaja, geeft de pfeifer maar de schuld

[duivelaartje]

liefde en relatie?
andere lichaam en gezondheid maar niet hier

[Marshall]

lsd, xtc etc kan ook hur bart ....kun je nog veel meer vriendjes maken in een korte tijd

[Roos]

Ja heb ik ook gehad, maar als je weer beter bent, heb je toch zo weer nieuwe vrienden

Marshall schreef op 20-04-2004 @ 20:50 :
lsd, xtc etc kan ook hur bart ....kun je nog veel meer vriendjes maken in een korte tijd

cokehoertje! de volgende keer dat ik je zie, zorg ik er voor dat ik iets bij me heb

[grandmommy]

spacecake werkt nog altijd het beste, die kan je in de koffie dopen. caffeïne+wiet= plezier

grandmommy schreef op 20-04-2004 @ 21:10 :
spacecake werkt nog altijd het beste, die kan je in de koffie dopen. caffeïne+wiet= plezier

hahahahaha

Liefde & Relatie of Psych?

Ik zet hem op de eerste, anders moet-ie maar weer verplaatst worden.

[pure_evil]

bertbart schreef op 20-04-2004 @ 20:45 :
jaja, geeft de pfeifer maar de schuld

zeker nog nooit begrepen hoe erg pfeiffer kan zijn hè mannetje?

je kunt zó moe zijn, dat je niet eens meer in staat bent om uit je bed te komen..dus moeten je vrienden dan wel naar jou toe komen, omdat jij niet meer naar hen toe kúnt.

@topicstarter: je kunt misschien een vriendinnenmiddag doen bij jou thuis met niet al te inspannende dingen als film kijken ofzo. dan kun je hen uitnodigen en zo het contact enigzinds verbeteren. sms? email? allebei? er zijn wel andere manieren om contact te houden

[ABrules]

tja... vrienden komen en gaan...

heb hetzelfde zien gebeuren bij een meisje wat ik ken... een hoop vriendinnen bleken toch niet zo een vriendinnen te zijn tja... daar blijk jij nu ook achter gekomen te zijn... ook al doet het pijn... het is zo dus laat het zo...

[Fog]

er is bij mij niet 1 iemand langsgekomen sinds ik pfeiffer heb. het is nu aan het over gaan maar ik ben vaak uit gegaan toen ik het heel erg had en daar erg vaak helemaal out gegaan omdat ik eigenlijk zo moe was dat ik niet eens op mn benen kon staan. gewoon omdat ik zo graag mn vrienden wou zien. een keer zei ik dat ik flauwviel maar de rest was stoned en had het niet eens in de gaten. dat soort dingen doen echt pijn maar het blijven toch wel mn vrienden omdat ik zelf iemand die dit soort problemen zou hebben ook zou laten gaan. ik heb ook niet graag zo'n geweldig hechte vrienden groep en als ik verder problemen heb zijn ze er wel altijd voor me.

misschien is het ook omdat al mn vrienden jongens zijn waarvan veel ook een vriendin hebben, dan is het toch moeilijk om zo even bij een ander meisje langs te gaan....maar toch. ik heb me echt ontzettend eenzaam gevoeld en eigenlijk heb ik dat nu nog steeds.

als je zo lang niet naar school gaat ga je je ook verrot voelen. alles ligt nu ook helemaal overhoop bij mij maarja.

[Chloe Siere]

Tsja, ik raak voor mijn gevoel mijn vrienden ook een beetje kwijt. Weet niet hoe je dat tegen houdt. Voor mijn gevoel niet namelijk.

[G.T.C.]

Chloe Siere schreef op 21-04-2004 @ 08:40 :
Tsja, ik raak voor mijn gevoel mijn vrienden ook een beetje kwijt. Weet niet hoe je dat tegen houdt. Voor mijn gevoel niet namelijk.

klopt idd. Met sommige vrienden groei je nou eenmaal uit elkaar. Je krijgt hele andere levens en dan kan je vreselijk je best gaan doen om contact te blijven houden, maar dat werkt in de meeste gevallen ook niet echt. Je gaat jezelf dan alleen maar ergeren aan het feit dat je zoveel investeerd maar er eigenlijk zo weinig voor terug krijgt.

het is wel zo dat vrienden komen en gaan. Je huidige vrienden lijk je misschien kwijt te raken maar je komt ook wel weer andere mensen tegen. Op een nieuwe school, een sportvereniging, mensen die in je straat komen wonen, oude basisschool klasgenoten die je weer is tegen komt, op vakantie, tijdens dagjes uit, enz.

en toch blijft het niet leuk om vrienden te verliezen Vooral als het mensen zijn waar je echt alles mee deelde en ontzettend veel mee om ging en er altijd voor je was.

[Ninnoc]

je bent 16, periode waarop dit soort dingen gebeuren, alles gaat door en jij staat erbuiten, tja dan verlies je vrienden. Niet jou schuld en niets aan te doen. maar bekijk het positief, bij een aantal van die vrienden vind je vanzelf weer aansluiting als je wat beter bent. bij een aantal niet, nou pech dan.
Misschien blijf je zitten door je ziekte, nieuwe klas->nieuwe vrienden. je maakt straks vanzelf weer nieuwe vrienden dat gaat vanzelf.

kut is nu voor als je ziek bent iemand hebben. Zoals al gezegd is, probeer zelf ook dingen te doen die je kunt doen, bijv. een keertje naar de film als dat kan, kleine dingetjes waardoor je contact houdt en op de hoogte blijft. Verder msn en internet zijn altijd handig aan je lang thuis zit.

kortom kut maar probeer het niet te kut te vinden

[Bruut]

als je in zo'n (moeilijke)periode zit dan zie je pas echt wie je echte vrienden zijn.. er zullen er daarom vast een paar afvallen, ook mensen van wie je het nooit had verwacht.

Nix aan te doen denk ik maar er komen ook nieuwe vriendjes bij dus dan zou ik me daar maar op gaan focussen

[Konijn]

Ik ben ook een paar maanden bedlegerig geweest toen ik pfeiffer had. Je merkt dan echt de verschillen: sommige vrienden kwamen om de week drie kwartier hier heen fietsen om alleen een kopje thee te drinken (meer hield ik niet vol), andere vrienden die 5 miuten hier vandaan wonen heb ik geen enkele keer gezien.
(en inderdaad heel onverwacht, mensen van wie je niets of juist wel wat verwacht, klopt vaak niet met wat je denkt)

Toen vond ik dat erg, in de omstandigheden van nu (de Pfeiffer is nooit 'overgegaan', ik heb nu ME, dus kan nog steeds erg weinig) heb ik zoiets: nu weet ik wie mn echte vrienden zijn.

Doordat ik nu nog steeds niks kan, weet ik welke vrienden echt gebleven zijn.. Als ik weer beter was geworden waren een aantal vriendschappen wel weer opgebloeid, nu niet.. maar aan dat soort mensen heb ik ook geen behoefte meer.

ik vind het wel stom dat dus de mensen waarmee je jaren lang bent opgetrokken je opeens zo erg laten vallen. ik heb er wel vrienden bij gekregen, die echt fantastisch zijn, maar toch is het jammer. de ene keer dat ze zijn langsgekomen was op mijn verjaardag, verder nooit. het rare is ook dat nu ik af en toe naar school kom, de (oude) vriendin waar ik dus eigenlijk het meest mee om ga ook raar reageert enzo. als ik iets zeg mompelt ze iets, nouja dan weet ik ook al dat ze me niet meer mag. dat snap ik niet, want ik weet niet wat ik gedaan heb , het enige wat ik gedaan heb was ziek zijn...
in de tijd dat ik dus echt alleen maar thuis zat ben ik meer in contact geraakt met een ander meisje en een andere jongen. deze twee zijn nu goede vrienden van mij, maar mijn oude vriendinnen kunnen dit kennelijk niet begrijpen. ik snap niet wat ze nou willen : willen ze nou dat ik weer bij hen kom, of vinden ze het raar dat ik ben die andere twee omga maar willen ze mij ook niet meer terug??? ik heb maar besloten om maar te kijken hoe het gaat als ik weer beter ben, ik kan er toch nix aan doen. telkens als ik tegen 1 van die oude vriendinnen iets zeg regeert ze niet eens, dus tja...

[Metal]

grandmommy schreef op 20-04-2004 @ 21:10 :
spacecake werkt nog altijd het beste, die kan je in de koffie dopen. caffeïne+wiet= plezier

Right hurr Spacecake, lsd WTF weten jullie wel waar jullie over hebben, als je zo weinig energie hebt ga je toch geen drugs gebruiken, dan ga je er ook echt psychisch onderdoor maarja, ga er verder geen woorden aan vuilmaken tsss

[erwtje]

1 voordeel aan dat pfeifer dinges zo merk je tenminste wie je echte vrienden zijn en wie niet.
zoek als je weer beter bent andere vrienden deze 'vrienden' zijn geen vrienden als ze je niet eens steunen of langskomen etc.

[leucomelas]

belde je ze zelf nog wel eens op? of deed je nog iets om in contact te komen?

leucomelas schreef op 21-04-2004 @ 18:49 :
belde je ze zelf nog wel eens op? of deed je nog iets om in contact te komen?

Juist, ik heb vorig jaar ook een vriendin gehad die pfeiffer had. En ik ben daar toen wel heel regelmatig langsgeweest, maar het moest altijd van mijn kant komen, en zij belde nooit eens op of ik langs wilde komen ofzo. Nou is dit niet aanvallend bedoeld, maar organiseer zelf eens dingen op een dag dat je je wel lekker voelt. Als je pfeiffer hebt ben je niet dood- en doodziek hoor. Je kunt gerust nog wel dingen.
Probeer dus zelf ook eens dingen te organiseren, die vriendinnen hebben zelf ook een heel druk bestaan hoogstwaarschijnlijk en ze zullen je echt niet vergeten zijn, maar het is gewoon een feit dat als je lange tijd niet op school bent, je heel veel dingen mist.

ja ik heb wel contact proberen te houden, maar na een tijdje heb je omdat je mekaar minder spreekt minder om over te praten enzo en ik was een tijd ook echt heeel erg ziek, zo erg dat ik echt alleen maar in bed lag te slapen enzo. maarja.. ik weet nie

[Konijn]

Mushu schreef op 21-04-2004 @ 19:08 :
Als je pfeiffer hebt ben je niet dood- en doodziek hoor. Je kunt gerust nog wel dingen.

Dat is dus niet altijd zo, topicstarter en ik bijvoorbeeld hebben beiden een periode alleen maar op bed gelegen. Zoals ik hierboven al poste, had ik dan alleen maar puf om even thee te drinken met vriendinnen, en dan moesten ze weer weg, en was ik de rest van de dag weer he-le-maal kapot.
Dan leer je je echte vrienden wel kennen.
En daar is helaas echt niks aan te doen.

[edit] De mensen in mijn vriendenkring die net zo dachten als jij, ben ik nu dus kwijt als vrienden. Niet aanvallend bedoelt, maar die opvatting heerst nou eenmaal, dat pfeiffer gewoon een paar weekjes uitrusten nodig heeft.. En aangezien ik dus echt wel héél erg ziek was, raakte ik die mensen gewoon kwijt, omdat ze me niet geloofden of vonden dat ik me aanstelde. [/edit]

ja, ik hoor ook van heel veel mensen die denken dat het maar een paar weekjes duurt enzo. maar ik heb het nu al 8 maanden... duurde het maar en paar weekjes... ook bijvoorbeeld laatst was ik enorm blij met een goed cijfer en toen zei een vriendin van mij: zie je wel dat je je niet zo moet aanstellen? en dat deed echt pijn... tuurlijk kan ik nieuwe vrienden maken, maar het erge is dat ik nu ontdek dat de meesten van mijn (oude) vrienden geen echte vrienden zijn. wel weetik dat ik altijd op aan zal kunnen van de vrienden die ik tijdens dat ik ziek ben heb gemaakt. maarja ik had ook niet het gevoel dat sommigen mij gemist hadden toen ik weg was. ik merk het vooral nu met bijvoorbeeld koninginnedag, want die nieuwe vrienden van mij gaan waarschijnlijk dingen doen met oudere vrienden van hen. de vrienden die ik nu zo ongeveer kwijt ben beschouwde ik eigenlijk als bijna mijn beste vriendinnen. met hen ging ik eigenlijk wel het meeste om... ja, wel jammer. maarja, c'est la vie

[Balance]

lise_smiles schreef op 23-04-2004 @ 17:45 :
ja ik heb wel contact proberen te houden, maar na een tijdje heb je omdat je mekaar minder spreekt minder om over te praten enzo en ik was een tijd ook echt heeel erg ziek, zo erg dat ik echt alleen maar in bed lag te slapen enzo. maarja.. ik weet nie

als je alleen maar lag te slapen konden ze dus ook niet langskomen... en als je hen minder te vertellen had omdat jullie elkaar zo weinig zagen, zal dat andersom mss ook wel zo zijn geweest?
ook kan het zijn dat mensen je een tijd niet hebben gesproken en achteraf een soort van "schuld" voelden en daardoor niet meer durfden te bellen. Je zou evt. zelf nog een stap kunnen zetten door die vriendin te bellen en te vragen hoe het gaat enzo. Kijk of het contact daardoor beter wordt. Zo niet, dan is het idd geen echte vriendin en zou ik haar toch maar opgeven.

nou, dat heb ik ook gedaan, maar ookal was het best leuk, zij gaat nu met andere mensen in de klas om dan ik, tenminste ik ga ook wel met ze om, maar niet zoveel al zij. ik ga weer met anderen om. voordat ik lang ziek was, zat ik op een dag minstens de helft vand e lessen naast haar of bij haar in de buurt, maar nu zit ik nooit meer naast haar. wat voor mij ook een teken is dat ze me minder mag, is dat als er een plaats naast mij vrij is en naast een meisje wat ze vorig jaar echt niet aardig vond ging ze niet naast mij zitten... . maarja, niet alles is voor eeuwig. maarja het blijft jammer

[Mary_o0]

Een vriendin van mij heeft ook pheiffer gehad.. en ze kwam gewoon nog af en toe naar school (nog redelijk vaak)en soms ging ze eerder weg.. maar er ze heeft echt geen vrienden verloren.. ze pakte het misschien gewoon goed aan .. kweet het ook niet! ze was dan wel vaker niet op school maar ze belde altijd.. en dan kwam ze af en toe toch nog even mee naar school, al was het maar voor een paar uurtjes! af en toen ging ze ook nog gewoon mee uit op zaterdag.. dan werd ze opt einde wel moe enzo maar het ging allemaal wel goed! dus.. kweet t ook allemaal niet.. succes er dan maar mee he! komt goed..

kusss

eigenlijk ben ik het ontzettend met Mushu eens. die vriendin die zij kwijt is, ben ik nu ook kwijt. als er iemand was die steeds langs ging, haar meenam, of opbelde, was het Mushu. er werden ons allerlei dingen verweten, van vergeten tot negeren. dát is echter ook fout. het is inderdaad gewoon een feit dat je veel mist als je niet op school bent. natuurlijk snap ik ook dat je als zieke aandacht wil, en graag vrienden om je heen hebt, maar onthoud dat mensen bezigheden hebben. vrienden onderhouden hoort daarbij, maar kan niet altijd op de eerste plaats.

[Konijn]

WooF schreef op 30-04-2004 @ 18:19 :
eigenlijk ben ik het ontzettend met Mushu eens. die vriendin die zij kwijt is, ben ik nu ook kwijt. als er iemand was die steeds langs ging, haar meenam, of opbelde, was het Mushu. er werden ons allerlei dingen verweten, van vergeten tot negeren. dát is echter ook fout. het is inderdaad gewoon een feit dat je veel mist als je niet op school bent. natuurlijk snap ik ook dat je als zieke aandacht wil, en graag vrienden om je heen hebt, maar onthoud dat mensen bezigheden hebben. vrienden onderhouden hoort daarbij, maar kan niet altijd op de eerste plaats.

Het is geen kwestie van 'aandacht willen', als je echt flinke pfeiffer hebt kun je gewoon niks zelf. En als je helemaal niet naar school kunt, ook geen uurtje, kun je van vrienden verwachten dat ze af en toe langskomen of opbellen. (Dat zou jij immers ook voor hen doen)
En sorry hoor, maar als jij dat er niet voor over hebt, dan ben je nooit een echte vriend geweest. Ik ben máánden bedlegerig geweest en mijn echte vrienden bleven langskomen, zonder dat ik er om vroeg, omdat ik zelf niet eens de energie had om ze op te bellen.

Konijn schreef op 24-04-2004 @ 13:25 :
Dat is dus niet altijd zo, topicstarter en ik bijvoorbeeld hebben beiden een periode alleen maar op bed gelegen. Zoals ik hierboven al poste, had ik dan alleen maar puf om even thee te drinken met vriendinnen, en dan moesten ze weer weg, en was ik de rest van de dag weer he-le-maal kapot.
Dan leer je je echte vrienden wel kennen.
En daar is helaas echt niks aan te doen.

[edit] De mensen in mijn vriendenkring die net zo dachten als jij, ben ik nu dus kwijt als vrienden. Niet aanvallend bedoelt, maar die opvatting heerst nou eenmaal, dat pfeiffer gewoon een paar weekjes uitrusten nodig heeft.. En aangezien ik dus echt wel héél erg ziek was, raakte ik die mensen gewoon kwijt, omdat ze me niet geloofden of vonden dat ik me aanstelde. [/edit]

De mensen die zo dachten als ik? Daar heb jij niet echt recht van spreken toe hoor. Want ik ben daar wel 100 keer geweest, als het niet meer is.
Het enige wat ik probeerde te zeggen dat het ook wel eens van iemands ander zijn kant, in dit geval dus degene met pfeiffer, zou mogen komen om iets af te spreken.
Natuurlijk zijn mensen met pfeiffer ziek, dat ontken ik ook helemaal niet. Ik heb ook nooit beweerd dat je alles nog gewoon zou kunnen doen. Maar de persoon waar ik het nu over heb, waarmee ik dus nu niet meer bevriend ben, was niet zo ernstig ziek dat zij niets meer kon doen.
Ze heeft zelf gezegd in die tijd, dat ze geen echte pfeiffer had, maar iets wat er op leek. En dan om dan later beschuldigingen naar ons, als vrienden, te maken dat we nooit langskwamen terwijl dat wél gebeurd is, is gewoon een vorm van aandachttrekkerij. Waarmee ik nu niet zeg, dat alle mensen met pfeiffer aandachttrekken.

Konijn schreef op 30-04-2004 @ 21:40 :
Het is geen kwestie van 'aandacht willen', als je echt flinke pfeiffer hebt kun je gewoon niks zelf. En als je helemaal niet naar school kunt, ook geen uurtje, kun je van vrienden verwachten dat ze af en toe langskomen of opbellen. (Dat zou jij immers ook voor hen doen)
En sorry hoor, maar als jij dat er niet voor over hebt, dan ben je nooit een echte vriend geweest. Ik ben máánden bedlegerig geweest en mijn echte vrienden bleven langskomen, zonder dat ik er om vroeg, omdat ik zelf niet eens de energie had om ze op te bellen.

ik heb zat voor mn vrienden over. en dat had ik ook voor haar. als jij eens geweten zou hebben wat ik naar mijn hoofd heb gehad in die weken, dan had jij ook kunnen concluderen dat zij ook dingen zelf kon. zij kon wel met een andere vriend een ijsje eten, maar als wij iets organiseerden, dan was ze savonds blij dat ze in haar bed lag. *zei ze letterlijk.* dan is voor mij het fijne er ook vanaf. dan kun je mij niet vertellen dat ik de schudlige ben. en goed. laten we nu het verhaal van de topicstarter weer overnemen.

even daarover: ik kan me niet voorstellen dat wanneer iemand zo ziek bent dat je alleen maar in je bed kan liggen, dat je dan mensen om je heen wil hebben. ik kan me ook voorstellend at vrienden dus denken dat je je rust nodig hebt, en dat dus willen geven.

[DG]

bertbart schreef op 20-04-2004 @ 20:40 :
cafeïne is de oplossing

enphedra wil ook nog weleens helpen (1pil=10 uur strak)
dus met 2½ pil ben je de hele dag fit mar ja je moet ook nog slapen dus hou het maar bij 1¼ pil

[cha0s]

DG schreef op 01-05-2004 @ 17:35 :
enphedra wil ook nog weleens helpen (1pil=10 uur strak)
dus met 2½ pil ben je de hele dag fit mar ja je moet ook nog slapen dus hou het maar bij 1¼ pil

[Mindfields]

DG schreef op 01-05-2004 @ 17:35 :
enphedra wil ook nog weleens helpen (1pil=10 uur strak)
dus met 2½ pil ben je de hele dag fit mar ja je moet ook nog slapen dus hou het maar bij 1¼ pil

Dubbele rolleyes voor jou, ik weet niet of cHaOs hetzelfde bedoelde, maar 1 pil ephedra werkt voor geen kut en buiten dat heeft dat niks met dit topic te maken, net als het grootste deel van de reacties hier.

bij mij ging het toch wel iets anders: ik werd ziek en in het begin kwam ik nog vrij vaak op school, maar ik deed veel te veel en toen stortte ik in. ik probeerde iedereen nog elke dag te bellen enzo, maar dat lukte niet altijd. 1 vriendin belde mij nog en verder niemand meer... . ik probeerde hen wel te bellen, maar ik sprak ze wel veel minder. ik had ze toen uitgenodigd op mijn verjaardag om taart te komen eten enzo en dat is de enige keer dat ze zijn geweest. okeej, ze wonen niet zooo dichtbij, maar ook niet zooo ver weg. maar na een tijdje moest alles alleen maar van mijn kant komen en ik had daar gewoon de energie niet meer voor. en als ik nu op school ben zeggen we wel hoi enzo en praten wel wat, maar van onze vriendschap is eigelijk nix meer over ...

G.T.C. schreef op 21-04-2004 @ 09:25 :
klopt idd. Met sommige vrienden groei je nou eenmaal uit elkaar. Je krijgt hele andere levens en dan kan je vreselijk je best gaan doen om contact te blijven houden, maar dat werkt in de meeste gevallen ook niet echt. Je gaat jezelf dan alleen maar ergeren aan het feit dat je zoveel investeerd maar er eigenlijk zo weinig voor terug krijgt.

het is wel zo dat vrienden komen en gaan. Je huidige vrienden lijk je misschien kwijt te raken maar je komt ook wel weer andere mensen tegen. Op een nieuwe school, een sportvereniging, mensen die in je straat komen wonen, oude basisschool klasgenoten die je weer is tegen komt, op vakantie, tijdens dagjes uit, enz.

en toch blijft het niet leuk om vrienden te verliezen Vooral als het mensen zijn waar je echt alles mee deelde en ontzettend veel mee om ging en er altijd voor je was.

Ninnoc schreef op 21-04-2004 @ 09:43 :
je bent 16, periode waarop dit soort dingen gebeuren, alles gaat door en jij staat erbuiten, tja dan verlies je vrienden. Niet jou schuld en niets aan te doen. maar bekijk het positief, bij een aantal van die vrienden vind je vanzelf weer aansluiting als je wat beter bent. bij een aantaal niet, nou pech dan.
Misschien blijf je zitten door je ziekte, nieuwe klas->nieuwe vrienden. je maakt straks vanzelf weer nieuwe vrienden dat gaat vanzelf.

kut is nu voor als je ziek bent iemand hebben. Zoals al gezegd is, probeer zelf ook dingen te doen die je kunt doen, bijv. een keertje naar de film als dat kan, kleine dingetjes waardoor je contact houdt en op de hoogte blijft. Verder msn en internet zijn altijd handig aan je lang thuis zit.

kortom kut maar probeer het niet te kut te vinden

Sluit ik me bij aan.

Verder denk ik dat het ook wel een beetje afhankelijk is van hoe je er zelf mee omgaat. Ik ken je niet, ik weet niet hoe jij doet tegen vrienden ed. Een vriendin van mijn heeft ook pfeiffer gehad (ze ging wel naar school en uit, enz.) en het enige wat zij kon doen was anderen afkatten, uitschelden, enz. Zij was zielig, anderen mochten niks negatiefs tegen haar zeggen ('wees eens stil' oid mocht al niet, want ze was zielig, want ze had pfeiffer (dat zei ze ook letterlijk)), je kon niet zeggen 'ik ben moe' of 'ik voel me niet zo lekker' of soortgelijke dingen, dan kreeg je meteen 'stel je niet zo aan, stom wicht, je weet niet hoe dat voelt, IK wel' oid naar je hoofd (toch jammer dat ik ook best weet hoe dat voelt - 't is alleen geen pfeiffer bij mij) en al dat soort dingen. Nou was ze daarvoor ook niet zo heel lief en toen ze weer beter was ook niet...maar zo'n 'gemene' periode zou voor mij toch ook wel reden zijn om de vriendschap met iemand op te zeggen. Ik bedoel, het is hartstikke rot als je iemand pfeiffer heeft, maar hij of zij is niet de enige op de wereld en ook niet de enige die zich rot kan voelen ed. Dat iemand chagerijnig is, prima, dat ben ik ook wel eens, maar het is niet goed dat op anderen af te reageren. Maar goed, dat kun je zelf ook wel verzinnen, denk ik.

Toen ik een jaar of 16 was, ben ik ook veel vrienden verloren, om allerlei verschillende redenen (zie ook posts hier boven, voor mijn mening daarover). Ook wel eens bv. omdat ik buiten schooltijd eigenlijk nooit wat ging/ga doen, omdat ik dan moe was en ben en ook omdat ik daar eigenlijk nooit zin in heb. Ik heb nu zo iets van 'jammer dan', 't is niet anders en mensen die dat niet kunnen respecteren: die hebben pech. Gelukkig zijn er ook mensen die het wel snappen.