Even weg uit dit leven.

[Black Sugar]

Ik zou zo graag even weg willen uit dit leven, mijn leven. Maar niet helemaal gewoon eventjes een paar daagjes ofzow.
Mijn vader heefd een tijd terug een beroerte gehad en nu ongeveer een maandje geleden weer iets, ze zeggen een epileptische aanval maar daar ijn we niet zeker over. Het gaat helemaal niet zo goed met hem, hij is heel snel heel moe en hij is heel zwak. Verder heefd hij sterk last van stemmingswisselingen, het ene moment is hij heel "normaal" en het andere word hij waad over bijna niets. Iedereen heefd het er steed sover hoe moeilijk het is voor hem en voor mijn moeder maar over mij word nooit gepraat. Ik woon net als mijn moeder toch ook met hem in een huis, ik moet er ook maar mee leven. Die laatste aanval (om het maar even zo te noemen) was ik al enige bij. Ik was toevallig iets eerder thuis van school en at tv te kijken, toen werd mijn vader niet goed, hij staarde en begon te wankelen, hij viel om en begon helemaal te schudden en trillen. Ik dacht echt dat hij dood ging. Hij viel op een stoel dus heb ik hem op de grond gelegd en hij had een wond op zijn hoofd en hij begon te kwijlen en hij reageerde nouwlijks meer. Ik begon hem dingen te vragen, ook of hij wist wat er gebeurde en wie ik was en waar hij was en dat wist hij niet meer. Ik heb toen 112 gebeld en mijn moeder. De ambulance kwam al snel en de huisarts ook. Ze hadden allemaal van die vage apperaten bij ich waar ze mijn vader op aan sloten en even leek het alsof hij ijn geheugen was verloren want hij wist niet meer wie hij was. Ik was toen zo bang, echt heel bang. Uiteindelijk toen mijn moeder er was zijn we naar het ziekenhuis gegaan en eigenlijk is er sinds dien nooit echt aandacht aan mij geschonken, ik bedoel ik was er bij, ik was alleen thuis. Snappen ze dan niet dat dat niet zomaar iets is. Mijn moeder heefd natuurlijk wel met mij d'r over gepraat enzow, maar verder eigenlijk niemand, nouja heel oppervlakkig, zo van dat was zeker wel even schrikken he? Elke keer dat ik thuis kom ben ik bang dat mijn vader er niet meer is, dat ze in het ziekenhuis zijn. Elke keer weer. Als ik een ambulance hoor en ik ben niet thuis ben ik bang dat het voor mijn vader is. Mijn moeder kan d'r niet zo goed meer tegen en werd gisteren helemaal hysterisch. Ik zat boven met mijn vriend nog in bed een film te kijken en ik hoorde haar huilen, dus ben ik maar even beneden gaan kijken. Ze was helemaal overstuur en mijn vader was stil zoals altijd in dat soort situaties. Wat moet ik nou met dat soort dingen, wat moet ik dan doen. Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en ben ik maar weer naar boven gegaan. Daar kon ik tenminste terecht bij mijn vriend. God wat ben ik blij dat hij er is. Het is hier thuis de laatste tijd soms echt niet te harden, mijn moeder voor wie alles te veel is, mijn vader die ernstig ziek is. En ik, ja en ik. Ik zit er maar zo'n beetje tussenin en kan d'r niks aan veranderen. Het gebeurd nou eenmaal. Ik bedacht me net dat ik er echt graag even tussenuit zou willen, even een normaal en rustig leven lijden. even geen orgen thuis. Maar mijn vriend zou ik niet kunnen missen ookal ie ik hem nu drie dagen ook niet. Daar zie ik eigenlijk nu al tegenop. We hebben elkaar nog nooit meer dan twee dagen niet gezien, en hoe verwend dat ook mag klinken aangezien somiggen hun vriend maar maximaal een keer in de week zien, dat vind ik al zo lang. Als ik tog even alles zou kunnen vergeten. En waarom is er niemand die mij vraagt of ik alles wel aan kan. D'r is altijd wat. Als ik niks heb heefd mijn moeder wel wat en als die niks heefd is het mijn vader wel. Eerst ik iekte van pfeifer, toen mijn vader ernstig ziek, ging weer iets beter mijn moeder overspannen toen mijn vader weer ziek en nu mijn vader ziek en mijn moeder overspannen en ik zit er steeds maar tussen. Vrijdag ben ik jarig, dan word ik zeventien. Er komen een paar mensen op bezoek en zaterdag geef ik een feest voor vrienden enzow. Ik heb mijn klas, mijn vriend en 3 vriendinnen uitgenodigd. Ik dnek dat de helft van de klas het al weer is vergeten aangezien we voor de tijd twee weken vakantie hebben gehad en 2 van de drie vriendinnen komen sowieso niet. Ik weet niet eens meer wie d'r nou eigenlijk komen. Hopelijk toch wel wat. Ja Mijn vriend en een vriendin zeker, maar verder mischien 5 mischien 10 mischien 15 mensen. Zou het niet weten. Ik ben zo f*cking onzeker. Over alles eigenlijk. Kan d'r niks aan doen, ben ik nou eenmaal. Ik ben oneker over mijn school, kan ik het wel, is dit wle wat ik wil, is dit wel wat voor mij. Over mijn vriend, hebben we echt wle zo'n goede relatie, zouden we het nog lang volhouden, ik zou niet weten wat ik moest als het uit zou gaan. En dan zie ik juis om me heen allemaal huwlijken kapot gaan en relaties breken. Dat is niet echt een oppepper. Mijn vrienden, wie zijn eigenlijk mijn vrienden en in welke mate en wat vinden ze eigenlijk van me. Mijn ouders, gaat dat wel goed tussen die twee, leefd mijn vader nog, zou alles wel goed gaan etc etc etc etc etc etc etc etc. Ik kan er nisk aan doen die gedachtes komen nou eenmaal in mij op.
Ik weet het niet hoor, ik weet niet wat ik nou eigenlijk wil.
Ik wil gewoon een keertje rust in mijn leven.

[Juliah]

Je bent ‘gewoon’ een puber, die het door haar vader nog moeilijker heeft dan ze het anders al zou hebben. Al je vragen en onzekerheden over school, vrienden, relaties ed komen denk ik gedeeltelijk door je leeftijd. En dan je vader, tja, daar kun je idd niks aan doen. Maar misschien kun je zelf hulp zoeken als je wilt praten? Anderen zien dat niet altijd, zeker niet als je het ze niet verteld, ze zijn niet helderziend. Vraag daarom om hulp.

Owja, puberteit houd bij mij niet in van 'ow, dus das dan onbelangrijk', tis meer van 'd'r zijn er meer die die twijfels hebben en zeker in de leeftijd die jij hebt'.

[Black Sugar]

Juliah schreef:
Je bent ‘gewoon’ een puber, die het door haar vader nog moeilijker heeft dan ze het anders al zou hebben. Al je vragen en onzekerheden over school, vrienden, relaties ed komen denk ik gedeeltelijk door je leeftijd. En dan je vader, tja, daar kun je idd niks aan doen. Maar misschien kun je zelf hulp zoeken als je wilt praten? Anderen zien dat niet altijd, zeker niet als je het ze niet verteld, ze zijn niet helderziend. Vraag daarom om hulp.

Owja, puberteit houd bij mij niet in van 'ow, dus das dan onbelangrijk', tis meer van 'd'r zijn er meer die die twijfels hebben en zeker in de leeftijd die jij hebt'.

Bij mij komt het denk ik meer door wat ik verder heb meegemaakt. Ben veel gepest en vaak in de steek gelaten. Maargoed das weer een ander lang verhaal.

Ik weet niks anders te zeggen dan: sterkte...

[Sciza]

Ik weet precies hoe je je voelt. En ik denk niet echt dat het met de puberteit te maken heeft. Dat speelt mee, maar het is niet de oorzaak.

Hoe jij praat over 'dat je er zo tussenin zit', zo dacht ik op mijn zevende ook. Mijn vader was toen overleden en mijn moeder was daar constant mee bezig. Mijn broer en zus waren ouder dan mij en konden zichzelf goed redden. Maar ik had gewoon aandacht en begrip nodig. De gezinshulpen die we kregen wilden me dat wel geven, maar ik wilde het niet van hen, maar juist van mijn moeder. Dat heeft ze nooit gedaan....

Je moet proberen eens met je moeder te praten, aangezien jij tien jaar ouder bent dan ik toen was, zal dat wel duidelijk overkomen. Zeg dat jij het er ook moeilijk mee hebt..

Mijn vriend steunt me nu constant, ook al kenden we elkaar toen nog niet. Hij is nu juist pas de persoon die naar me luistert en inziet dat ik het ook moeilijk heb en heb gehad... Ik hield en hou nog steeds van mijn vader, maar mensen geloven niet dat een kind van zeven zoiets echt weet te onderscheiden...

Echt, probeer er over te praten.

Als je wil kan je mailen naar sciza@hotmail.com, je hart luchten als je wilt....

Oh ja, ik denk dat je onzekerheid over alles (school, relaties) ook een beetje hierdoor komt...

Suc6 he! Mail me echt als je dat wilt!

[Juliah]

Black Sugar schreef:

Bij mij komt het denk ik meer door wat ik verder heb meegemaakt. Ben veel gepest en vaak in de steek gelaten. Maargoed das weer een ander lang verhaal.

Dat zal ook mee spelen, maar doordat je nu in een leeftijd zit waar op je al onzeker bent verergert het elkaar. Das bij mij en veel mensen die ik ken iig wel zo, wanneer je ouder wordt neemt het (vaak) af.

Oh jee... dat spijt me zo...

Hmm... je mag me altijd mailen, ok?
Was niet mijn bedoeling... hmm... nou ja, mail maar he...

andijvie_@hotmail.com

[nl2suzy]

Ik denk dat iedereen op sommige momenten wel is een ander leven zou willen hebben. Maar lost het iets op als je een paar weken in een ander leven zou zitten? Ik denk dat je die dingen moet bedenken en dan kom je er achter dat je de dingen veel beter kan accepteren. En dit zeg ik niet zomaar

Ik zelf ben ziek.. en soms denk ik ook "Was ik maar 10jaar verder" Maar schiet dat wat op? Kan dat wel denken, maar het gebeurd toch niet. Ik kan beter er NU voor gaan dan allemaal dingen te bedenken die toch niet kunnen gebeuren.. En ja ik weet het het klinkt gek.. maja... Zo denk ik er over.. Nou ja.. Zo heeft de pedmed het mij uitgelegd.. Iets wat ze wel is heeft gezegd:

"laat los en vertrouw!"

[::saraswati::]

Het is idd zo dat de pubertijd ook meespeelt. Soms meer dan je zelf denkt.
Als je wat ouder bent, lijkt alles wat makkelijker. Ik ken mensen die dan nog terug naar school gaan, omdat ze gewoon dingen beseffen die ze eerder niet beseften.
Maar goed. Dit maakt jou niet gelukkig..

liefs

ah meis.. ik ken jou dan wel niet zo goed (eigenlijk helemaal niet, jaja, heb jou wel twee hele keren gesproken ) maar toch ga ik reageren. allereerst ontzettend veel sterkte, ik kan me wel indenken dat je je alles behalve goed voelt nadat je dit allemaal hebt meegemaakt. het is moeilijk als er om je heen van alles aan het gebeuren is, en als je van jezelf al niet goed in je schoenen staat kun je er makkelijk door worden omgewaaid.. dat heb ik ook meegemaakt. het is belangerijk om steun te zoeken bij de mensen waarvan je weet dat je op ze kan rekenen, zoals je vriend en de vriendin die wel de moeite neemt om op je verjaardag te komen. als je je volledig richt op de positieve dingen lijken de negatieve minder belangerijk.. als tweede raad ik je aan om met je moeder te praten, zeg haar dat je het zo niet meer aankan/wil kunnen, en dat hoewel je begrijpt hoe moeilijk zij het heeft ze je meer aandacht en begrip moet geven. Tenslotte kun jij er niets aan doen dat ze overspannen is, je kan er niets aan doen dat je vader ziek is, en je bent weldegelijk een lid van het gezin dus je gaat door hetzelfde heen als zij.. als je niet met haar praat zal het doorgaan totdat je vader beter is of totdat ze minder overspannen is, of totdat de situatie helderder is geworden, en niemand weet hoelang dat gaat duren en hoelang je het nog kan/zal/wil volhouden. ik ken het gevoel wel, machteloosheid vemengd met boosheid en verdriet.. of in elk geval ik denk dat ik het gevoel ken, want goed, niemand weet het beter dan jij. het is logisch dat je even rust wil, een pauze, even geen gebeurtenissen om je heen.. het is ook logisch dat je bang steeds bang bent dat er iets zal gebeuren, dat kun je ook gerust zeggen als je besluit met je moeder te gaan praten. waarschijnlijk weet ze meer details over de ziekte van je vader en kan ze je vertellen of je wel reden hebt om bang te zijn, het kan makkelijk zo zijn dat het erger lijkt dan het is. ten derde.. ten derde, bel alle mensen uit je klas af om te vragen of ze nu van plan zijn om te komen of niet. (gefeliciteerd btw ) dan heb je daar in elk geval duidelijkheid over. ze zullen je niet vreemd aankijken -als je daarom niet zou willen bellen- het is logisch dat je wil weten wie er nu komt of niet, zeker omdat het nu nog maar twee dagen duurt. en ten vierde - ontzettend veel sterkte meis.. het lukt je vast om ook hier doorheen te komen. mocht je steun of gewoon een vriendelijk woord nodig hebben, je kan me ook mailen op darkkitty13@hotmail.com.. (let wel, ik ben niet goed met woorden als ik geen kans krijg om na te denken voor ik ze zeg, a la in een normaal gesprek)

succes

[klootzak2001]

Black Sugar schreef:

Bij mij komt het denk ik meer door wat ik verder heb meegemaakt. Ben veel gepest en vaak in de steek gelaten. Maargoed das weer een ander lang verhaal.

Prachtanalyze,
daar kan je wat mee..

je leeft nu pesten is achterwegge (toch ?)
tuurlijk is het kut als er zo iets gebeurt, mijn neef (drie dagen jonger) is langzaam aan het doodgaan(sperziekte) dat is kut.
het doet je pijn..

maar stilzitten helpt niet,
je moet doorgaan.

[Droomvlucht]

klootzak2001 schreef:


Prachtanalyze,
daar kan je wat mee..

je leeft nu pesten is achterwegge (toch ?)
tuurlijk is het kut als er zo iets gebeurt, mijn neef (drie dagen jonger) is langzaam aan het doodgaan(sperziekte) dat is kut.
het doet je pijn..

maar stilzitten helpt niet,
je moet doorgaan.

Pesten kan vergaande gevolgen hebben voor de rest van iemands leven

[::saraswati::]

Aragnabite schreef:


Pesten kan vergaande gevolgen hebben voor de rest van iemands leven

Dat kan. Als je het niet achter je laat. Ja, sommige dingen hebben wat meer tijd nodig enzo.. Je moet gewoon leren het achter je te laten.. Ik ben nu een heel stuk de goede richting op vergeleken met nog maar een paar maand geleden *blij*
Eigenlijk.. is 't voor ieder weer wat anders denk ik.. Dan kan ik beter geen ene shit meer zeggen, als alles toch anders is voor iedereen en blah.
*beetje moe*
*~kissje~*

[Black Sugar]

Juliah schreef:

Dat zal ook mee spelen, maar doordat je nu in een leeftijd zit waar op je al onzeker bent verergert het elkaar. Das bij mij en veel mensen die ik ken iig wel zo, wanneer je ouder wordt neemt het (vaak) af.

Dat hoop ik dan maar.

[Black Sugar]

Iedereen bedankt voor die lieve reacties. Ik mail nog wel, maar dat zal nog wel even duren want ik vind het altijd moeilijk om dingen onder woorden te brengen in een mailtje. Ga d'r denk ik dan maar met mijn moeder over hebben.... is ook wel goed denk ik.