Relatie over door paniekstoornissen?

[FemmeLaRose]

Gistermiddag heeft mijn vriend het uitgemaakt. We hebben ruim 16 maanden met elkaar gehad. Hij is net 5 maanden op uitzending geweest naar Bosnie en moest nog een maand gaan. Op 2 maart had hij 10 dagen verlof, alles ging perfect. Weekendje weg geweest, filmpjes kijken, langs familie en vrienden. Gewoon super.
De laatste dag voelde hij zich zwaar beroerd. Wij het SituatieCentrum gebeld (is van defensie) en die zeiden dat hij beter thuis kon blijven en langs een arts moest gaan. Dus hij naar een arts, bleek dat hij panieksstoorenissen heeft (zie www.maat-kracht.nl)
Afgelopen weekend ging het helemaal mis, we kregen knallende ruzie omdat hij zei dat hij naar ze moeder ging, maar toen bleek dat hij gewoon in de kroeg zat. Die avond hadden we alles bij gelegd.
Die zondag zou hij even langs een vriend van hem gaan een zaag ophalen. Hij was de hele dag en avond weg. Bleek dat hij bij zijn vader zat om na te denken. Hij kwam rond 00.00 thuis en zei dat hij twijfelde en een time out wou. Hij twijfelde vanwege de ruzies die we in het verleden allemaal hebben gehad. Ik ging helemaal over de rooie want dit kwam onverwachts. Maandag heeft hij me naar huis gebracht.
Gister belde hij me op en vertelde dat hij eruit was en dat het uit is. Ik viel compleet stil...we waren verloofd, ik had een tattoo van hem, we hadden onze toekomst al gepland. Hij negeert me nu totaal, op ze cu2 site heeft hij (voor mijn doen) pijnlijke dingen staan.

Relatie: Nee nog niet.
Beste gevoel: Nog nooit gevoeld
Beste plek om iemand ten huwelijk te vragen: Mag ik daar later op terug komen
Tattoo: Ja twee, een panter en een draak.

Verder is zijn site erg depressief.
Te maken met de panieksstoorenissen????

Dit zijn dingen die hij normaal nooit zou doen. Ik ken hem bijna 4 jaar dus weet hoe hij in elkaar zit. Maar de laatste tijd doet hij gewoon heel erg raar. Ik denk dat het te maken heeft met de paniekstoorenissen. Want hij kan niet eens zeggen dat hij nog van me houdt. Ik ben gewoon bang dat hij straks instort hierdoor. Toen ik hem gister nog belde nam hij erg boos de telefoon op. En die dingen op de site...hij zit vol met woede en agressie...

Zijn er mensen die deze situatie hebben meegemaakt?
Wat moet ik hiermee?
Afwachten en hopen dat hij straks terugkomt en inziet dat hij ziek is?
Het kan toch niet zomaar over zijn na 16 maanden?
Ineens uit het niks?
Kan het aan zijn ziekte liggen?
Iemand die z'n ervaring wil delen?

[FemmeLaRose]

Is er niemand die me kan helpen?

Ik voel me op dit moment gewoon zwaar kut. Misschien heeft het niks met die panieksstoorenissen te maken, maar het is haast zeker. Het doet gewoon pijn te weten dat een ziekte hem zover krijgt om een relatie van bijna 1,5 te verbreken. Ineens, van de een op de andere dag.

Please, iemand help me.

[*sunrise1986*]

Je kan op het moment weinig doen denk ik (behalve hem met rust laten). Of het nou aan de paniekstoornissen ligt of niet, je kan hem niet dwingen om het weer goed te maken. Misschien ziet hij na een tijdje het licht weer, en wilt hij het goedmaken. Misschien ook niet. Of het aan de paniekstoornissen ligt kunnen wij ook niet weten, daarvoor zou je bij een arts moeten wezen.
Wat betreft die CU2site, daar zou ik me maar niets van aantrekken. Hij heeft het op het moment waarschijnlijk ook moeilijk (met zichzelf en met het verbreken van jullie relatie), en iedereen reageert daar anders op. Sterkte iig!

[FemmeLaRose]

*sunrise1986* schreef op 03-04-2004 @ 14:44 :
Je kan op het moment weinig doen denk ik (behalve hem met rust laten). Of het nou aan de paniekstoornissen ligt of niet, je kan hem niet dwingen om het weer goed te maken. Misschien ziet hij na een tijdje het licht weer, en wilt hij het goedmaken. Misschien ook niet. Of het aan de paniekstoornissen ligt kunnen wij ook niet weten, daarvoor zou je bij een arts moeten wezen.
Wat betreft die CU2site, daar zou ik me maar niets van aantrekken. Hij heeft het op het moment waarschijnlijk ook moeilijk (met zichzelf en met het verbreken van jullie relatie), en iedereen reageert daar anders op. Sterkte iig!

Ik weet dat jullie het niet kunnen oordelen of hij er last van heeft. Maar misschien dat iemand het ook een keer heeft meegemaakt. En die zijn ervaring wil delen. iig bedankt voor je reactie.

[Temporary]

Hoi,

Ik kan je uit eigen ervaring meedelen dat een paniekstoornis vaak in combinatie gaat met depressieve gevoelens. Ik heb ook een tijd gehad dat ik echt nergens ook maar ergens een sprakje hoop, licht of wat dan ook.

Neem het hem niet te kwalijk zou ik zeggen. Hij heeft het waarschijnlijk al moeilijk genoeg want een paniekstoornis / paniekaanval kan echt een hele zware 'last' zijn om mee om te gaan.

Ik ben er echter nu zo goed als af.. dus houdt die hoop en steun hem een beetje!

[FemmeLaRose]

Dank je wel voor je reactie.
Ik probeer hem te steunen en met hem te praten, maar hij sluit zich af van mij. Hij negeert me, smst niet terug, laat gewoon niets van zich horen. Ik wil hem heel erg graag helpen ookal kan ik de relatie niet meer redden. Hoe kan ik hem in laten zien dat hij ziek is?? Mensen met ervaring...op welk 'punt' werden jullie 'wakker'?? Is er een manier dat ik die panieksvrees ff breek en zijn hart weer laat spreken. Ik weet dat hij nog van me houdt, maar hij zegt van niet. Dan kan toch niet over zijn na 3 dagen??

Vandaag heb ik hem een gedicht geschreven (www.sfor-gedichten.tk, onder verlies) hopen dat dit wat bij hem losmaakt....

[Temporary]

Tja het is moeilijk allemaal.. maar verder is het ook voor ons ntuurlijk erg moelijk in te schatten wat hij denkt/voelt en wel/niet wil.

Wat me verder nog opvalt:

"De laatste dag voelde hij zich zwaar beroerd. Wij het SituatieCentrum gebeld (is van defensie) en die zeiden dat hij beter thuis kon blijven en langs een arts moest gaan. Dus hij naar een arts, bleek dat hij panieksstoorenissen heeft"

Je zegt dat die hij zich die laatste dag zwaar beroerd voelde.. maar was dit eenmalig?

Een eenmalige paniekaanval is goed mogelijk.. maar dan heb je nog niet direct een paniekSTOORNIS. De precieze criteria die aangehouden worden volgende de zogenaamde DSM-IV standaard is hier te vinden:
http://www.geocities.com/morrison94/anxiety.htm

(inc. een hele lijst aan symptomen)

Het verbaast me dus een beetje, aangenomen dat hij zich alleen die ene dag zo beroerd voelde(!), dat die arts het meteen op deze manier stelde. Als ik dit tenminste goed uit je eerste bericht begrepen heb!.


"Afgelopen weekend ging het helemaal mis, we kregen knallende ruzie omdat hij zei dat hij naar ze moeder ging, maar toen bleek dat hij gewoon in de kroeg zat."

Als hij echt last heeft van een panierkstoornis doet hij er heel erg verstandig aan om:

- Alchohol te vermijden
- Koffie en/of andere 'oppeppende' middelen te vermijden
- Een -VAST- en redelijk normaal dag/nachritme c.q. slaappatroon aan te houden

- Er tenminste over proberen te praten, ook als is het maar met een vertrouwenspersoon

Daarnaast nog twee tips die mij geholpen hebben:

- Hoe meer je je er tegen verzet, des te meer weerstand/wrijving je in jezelf oproept -> grotere kans op nieuwe aanval.

Zo mogelijk accepteren dat het er nu even bijhoort. werkt prima in combinatie met:

- Blijf zoveel mogelijk de dingen doen die je voor het begon ook deed. Vermijdingsgedrag is een valkuil.. waar je maar met heel veel wilskracht weer uitkomt.

Dus

[FemmeLaRose]

Op 2 maart had hij verlof (uitzending Bosnie voor 6 mnd) hij had toen de hele tijd hoofdpijn en bleek dat hij voorhoofdholte ontsteking had. Toen bleek dat hij thuis moest blijven van de arts, dat hij ook longontsteking had en overspannen was. Daarna bij de 4de afspraak hoorde we dat hij paniekstoorenissen had. Hoe dat precies is geconcludeerd weet ik niet, want ik was er op dat moment niet (studie) Ik heb niet alles verteld omdat het dan een te lang verhaal zou worden. In zijn eerste ziekteweek had hij veel last van hoofdpijn, misselijk, duizelig, flauwvallen, druk op de borst, zweetaanvallen, in de war, agressief en soms ook onvoorspelbaar.

Het probleem is ook dat hij geen prater is. En nu het ook uit is, zal ik niet zo makkelijk eruit kunnen krijgen hoe het zit. Ik laat hem nu gewoon met rust en over een maandje ofzo ga ik wel met hem praten. Woensdag moet hij naar de arts hoorde ik van ze moeder en dan zal ik vast meer te weten komen.

Nogmaals....op welke momenten wordt je 'wakker'????
Misschien kan ik zo'n situatie opwekken....tot op zekere hoogte natuurlijk!!

Of het eenmalig was dat weet ik niet, maar ik zie wel dat hij op dit moment erg aan het veranderen is. Hij is agressief/snel opgefokt, afstandelijk, gaat zoveel mogelijk de deur uit....

[Temporary]

Heartbeat13 schreef op 05-04-2004 @ 22:06 :


Nogmaals....op welke momenten wordt je 'wakker'????
Misschien kan ik zo'n situatie opwekken....tot op zekere hoogte natuurlijk!!

Of het eenmalig was dat weet ik niet, maar ik zie wel dat hij op dit moment erg aan het veranderen is. Hij is agressief/snel opgefokt, afstandelijk, gaat zoveel mogelijk de deur uit.... [/B]

" Hij is agressief/snel opgefokt, afstandelijk, gaat zoveel mogelijk de deur uit...."

En dat snap ik niet helemaal.

Ik kreeg juist een combinatie van paniekaanvallen en pleinvrees. Ik durfde amper nog een brood bij de bakker te halen als 4e jaars HBO

Wat een hel was dat.. echt..

[metaldready]

Eeej eeej
kheb zelf paniekstoornis, een maand geleden is het uitgegaan met mijn vriend (21 maanden gehad)..het is egt niet daardoor uitgegaan, ik had keiveel aan zijn steun..ik denk dat relatie en paniekstoornis esht 2 verschillende dingen zijn.als je paniekstoornis hebt kan je egt nog wel ene vriend of vriendin hebben hoor..je kan dan wel wat meer depri zijn, want het is niet makkelijk..hoe hij nu doet (met die cu2 bv) heeft nix met die stoornis te maken, miss dat hij gewoon niet lekker in zijn vel zit (niet dat ie daarom zulke dingen moet zeggen tsss )
ik zou gewoon vragen wat hij hier nou mee wil bereiekn want wat ie nu doet is egt gewoon dom
kusj

[KiMZz]

Heartbeat13 schreef op 05-04-2004 @ 20:54 :


Vandaag heb ik hem een gedicht geschreven (www.sfor-gedichten.tk, onder verlies) hopen dat dit wat bij hem losmaakt....

Supermooi...

Ik denk eerde dat je kan proberen te praten met hem over de gebeurtenissen daar in Bosnie.
D'r gebeurt daar van alles, wat wij niet mogen weten en zij hebben zwijgplicht. Onder andere ruzies en iritaties onderling.
Misschien heeft hij wel erge dingen meegemaakt of gezien? Probeer daar over te praten of het los te krijgen.
Verder weet ik niets over paniekstoornissen.

Ik denk dat je voor jullie beiden het relatie-idee even los moet laten. Jij weet dat hij nog van je houdt, dan zit er toch verder geen haast bij? Hij is duidelijk in de war en wil er dus even geen relatie bij, ik denk dat je dat maar beter kunt accepteren i.p.v. op zoek te gaan naar manieren om hem 'wakker' te schudden.

Ik denk dat Bosnië en die paniekstoornis ook wel samen zullen hangen en er zal waarschijnlijk een hoop gebeurd zijn of hij heeft een hoop dingen gezien.

Hij wijst op dit moment al jouw steun af, daar kun je verder ook niets aan doen. Ik begrijp dat je graag wil dat het weer goedkomt en er graag voor hem wil zijn maar je kunt niks afdwingen. Ik denk dat je hem op dit moment het beste helpt door mee te gaan in zijn wensen.

Ondertussen kun je hem laten weten dat je er wel altijd voor hem bent en dus af en toe iets aan hem laten horen. Via zijn moeder kun je op de hoogte blijven van hoe het met hem gaat. Verder is het denk ik een kwestie van afwachten totdat hij alles weer een beetje op een rijtje heeft en in staat is het met jou uit te praten.

Het is moeilijk, maar ik denk dat je hem het beste even los kunt laten als jouw vriend. Laat hem weten dat je er voor hem bent en dat je hem niet in de steek laat, meer kun je niet echt doen.

[Optima]

1) nooit een tatoo nemen
2) hij lijkt me nou niet echt de meest stabiele, aardige persoon so why bother?

[92.7]

Optima schreef op 06-04-2004 @ 13:10 :
1) nooit een tatoo nemen
2) hij lijkt me nou niet echt de meest stabiele, aardige persoon so why bother?

Ook al heeft een persoon labiele, onaardige trekjes, het kan best een hele fijne vriend zijn.

Mijn vriendje heeft het een week of drie geleden ook uitgemaakt, uit paniek. Niet omdat hij een stoornis heeft hoor, hij is verder wel de meest stabiele persoon die je je kunt voorstellen. Maar omdat ik ontzettend mijn zinnen had gezet op iets wat hij niet wilde, en ik hem bijna gedwongen heb om dat toch te doen, voelde hij zich in de hoek gedreven en heeft het toen, zonder overleg, uit gemaakt. Ik heb op hem ingepraat en tot inkeer gekomen dat ik niet goed bezig was. Ik heb het toen losgelaten en ben een week naar mijn ouders gegaan.

Toen ik terug kwam waren we allebei bekomen en nu gaat het heel goed.

- Heb jij dus iets gedaan wat hij erg moeilijk vond de afgelopen tijd?
- Maak hem duidelijk dat je er nog voor hem bent maar;
- SMS hem niet tienduizend keer en ga iets voor jezelf doen, dan krijgt hij ook meer respect voor je.

En uiteindelijk ga je voor elkaar, of niet. Je kunt niet aan de gang blijven met knipperlichten.

[devilcat]

hallo,

Ik heb ook al 5 jaar last van een paniekstoornis met agorafobie.

Waarschijnlijk heeft jouw vriend ook agorafobie, dat houdt in dat je erg bang en onzeker bent in situaties dat je een paniekaanval zou kunnen krijgen maar niet weg kunt vluchten[zoals een bioscoopzaal, file, vergadering etc ]

Ik heb het er zelf erg moeilijk mee (gehad), 1 vriend weet het van me , maar mijn andere vrienden die ik nu niet meer heb maar dat is een ander verhaal, die wisten het niet.

Als we bijvoorbeeld weggingen met de auto ofzo met die vrienden dan was ik al in angst van "gaan we niet te ver van huis want als ik een paniekaanval krijg moet ik thuis zijn in 2 sec omdat ik me daar thuis voel, want dan houdt dat hyperventileren wel op" op een gegeven moment stop je met afspreken, maar vaak sprak ik dan wel af, gaf geen kik natuurlijk of ik een naanval had want ik wou niet dat zij dat wisten.
Vervelend wel want het sloopt en maakt je moe en chagarijnig en vooral eenzaam,machteloos en depressief.
Ik ben nu een jaar in therapie bij een psychiater en slik ook medicijnen elke avond.

Misschien is het eens goed om met jouw vriend in therapie e gaan, medicijnen helpen erg gesprekken ook, want mijn paniekaanvallen [ ben nu 18 jr ] die hebben een relatie met mijn jeugd waar ik trieste dingen heb meegemaakt en die krijg ik nu weer onbewust terug in paniekaanvallen [ = paniekstoornis ]

Verdiep je anders is in paniekstoornissen : www.paniekaanval.nl

Sterkte en succes,

toch vind ik dat je vriend niet zo moet reageren tegen jou, want ik kan ook gewoon de telefoon opnemen zonder dat ik cagarijnig ben, hij moet het idee paniekstoornis ook niet MISbruiken.

Sterkte,

Devilcat

[FemmeLaRose]

Sorry dat ik nergens op reageerde, kreeg geen mails dus dacht dat er geen reacties meer waren....dus wel haha.

Allemaal bedankt voor de reacties.

Ik heb eergister even met hem gesproken en we gaan nu verder als vrienden. Hij is militair dus defensie gaat een psychiater voor hem regelen, dus dat is nu afwachten. Van de week gaan we nog even uitgebreid praten, even de laatste paar frustraties eruit en ik ga hem zeker zeggen dat ik hem graag wil helpen en steunen. En kijken of hij bereid is om te vertellen wat er is gebeurd in Bosnie, zo niet dan laat ik het aan de psychiater over. Maar ik ga hem niet dwingen om het te zeggen....

Het is misschien heel raar dat ik dit zeg, maar binnenin voel ik gewoon dat het wel goed komt, hij moet gewoon alles op een rijtje zetten en zo niet...tja dan heb ik nogal tijd me beste vriend (hijzelf....)

Optima, preek over tattoo's moet je me niet geven, eigen keuze toch? En die tattoo kan staan voor relatie en/of een goede vriendschap!! En tuurlijk is hij nu niet stabiel....net een uitzending achter de rug en panieksstoorenissen....

Ik laat hem nu even los en sms hem af en toe hoe het gaat etc.

iig geval nogmaals bedankt voor de reacties en ik houd het zeker in m'n achterhoofd...en houd jullie op de hoogte (mocht er behoefte naar zijn..)

Ik vind het heel knap van je hoe je er mee omgaat.
Ik kan me heel goed inbeelden hoe moeilijk het moet zijn om hem nu even los te laten..
Ik weet niet zo heel veel te zeggen behalve dat ik je heel veel sterkte wens!

Kus

[FemmeLaRose]

Dank je, ik zal wel moeten nu.

Als ik hem nu ga pushen verlies ik hem al helemaal en misschien lijdt de vriendschap er ook onder.

Maar ik blijf moed houden, hij heeft 2,5 jaar op mij gewacht (want vond hem eerst niks) dus dan kan ik ook wachten tot hij alles op een rijtje heeft...

Kuzz

[MissBi@tch]

wat misschien ene hele goede opmerking hierboven was:

probeer te praten met hem over wat er in bosnie is gebeurd..
tzou idd heel goed daarmee te maken kunnen hebben..
kijk hij hoeft natuulrijk niet alles te vertellen maar msischien dat t wat duideliujker word dan???

sterkte in elk geval!

[FemmeLaRose]

Ik heb hem eergister gevraagd wat er in Bosnie is gebeurd en hij zei dat er echt niks is gebeurd. Dus daar heb ik hem toen gewoon op vertrouwd....MAAR...

Gister ging ik stappen met een groep vriendinnen en hij was er ook met een vriendin van ons. Er hingen ballonen in de kroeg en elke keer als er eentje uit elkaar sprong dan dook hij in elkaar en keek heel angstig om hem heen. Een vriendin van me heeft met hem gepraat en bevestigde dat hij bang was voor die knallen en dat hij een beetje gek in ze kop werd als er eentje plofte.

Verder heb ik hem niet meer gesproken. Ik laat nu alle contact uit zijn kant komen, want ik heb het geprobeerd en hij duwt me steeds weg. Het zal echt niet makkelijk worden, maar moet het er mee doen.

De 19de moet hij weer aan het werk...maar denk niet dat het verstandig is...of ben ik nu overbezorgd???

Moeilijk zeg! Voor jou ook! Ook voor hem.

Blijkbaar wil hij het er niet met jou over hebben. Om zijn eigen redenen. Lijkt me echt heel moeilijk dat hij jou zo afstoot. Ik denk ook, maar dat zie je zelf geloof ik ook wel, dat hij er gewoon zelf mee moet komen. Iig niet dwingen om iets te vertellen.

Over dat werken --> Denk niet dat je overbezorgd bent. Je bent gewoon bezorgd, maar nu is het zijn keuze of hij gaat werken of niet. Hij zal toch niet naar je luisteren als jij zal zeggen dat hij niet moet gaan werken.
Ik denk dat hij daar ook gewoon zelf wel achter komt hoor. Misschien stomme vergelijking, maar mijn moeder heeft veel meegemaakt (niet vergelijkbaar met dit maarja) en die ging ook altijd maar door. Maar op een gegeven moment kwam ze er ook wel achter dat het niet goed ging en t zo niet verder kon.
Daarnaast is defensie op zoek naar een psych voor m, dus dat zal ook wel helpen.


Heel veel succes! Laat gewoon af en toe merken dat je achter m staat en er altijd voor m bent. Dus ook al laat je een tijd niets van jou uit komen, stuur af en toe eens een lief kaartje ofzo. Meestal is het ook zo dat mensen eerst opmerken dat er iets is, dan aandacht geven aan diegene, en dat later weer afzakt. Laat zien dat dat bij jou niet zo is..

[FemmeLaRose]

Dat hij het niet met mij wil bespreken dat heb ik nu zeker door.

Maar waar ik zo van wordt is het feit dat NIEMAND, echt NIEMAND, zijn vrienden en familie niet, ziet hoe hij er aan toe is. Ik ken hem bijna 4 jaar en een goede vriendin, die hij al 8 jaar kent, zegt tegen mij dat alles goed met hem gaat en dat ze niks raars aan hem merkt.

Ik zie dat zijn agressiviteit terug komt en dat hij erg in de war is. Hoorde dat hij zaterdagavond ruzie met een gozer in de kroeg had en later op de avond voor ze huis heeft gevochten met een gozer. Dat deed hij NOOIT (althans tijdens onze relatie, omdat ik hem tot bedaren kon brengen).

Ik weet echt dat ik hem nu even moet laten gaan, dat is het beste als ik wil dat het nog goed komt, maar ik zie hoe hij hier aan onderdoor gaat en ik moet in principe gewoon toekijken. Omdat niemand anders het ziet en omdat hij mij wegduwt...
Kan daar zó boos om worden!!

Verder is hij erg in de war, toen ik hem dus vrijdagavond sprak zei hij gewoon bepaalde dingen die niet kloppen. Gewoon heel erg in de war, en dat hoorde ik heel erg in ze stem. Weet niet hoe ik het moet uitleggen...

Met vrienden en familie van hem heb ik erover gepraat, maar die zeggen dat ze niks merken (want hij laat ze agressiviteit alleen zien als hij alleen is of als hij bij mij was... )

[FemmeLaRose]

Donderdag kwam hij ze spullen halen...ik had in de ochtend een brief naar hem geschreven en gelijk laten lezen. Hij zei er niks over...dus ik trok me bek open...
Hij zei: de brief is duidelijk....

Toen heb ik alles stap voor stap behandeld. Toen ik begon over wat er now is gebeurd daar, keek hij me aan en zei op een boze toon: Daar wil ik het niet over hebben...
Lang gesprek en elke keer had ik het er bijna uit, maar moest stoppen anders zou ik teveel poushen...
Die avond heeft hij uiteindelijk wel verteld wat er aan de hand is. Ik heb beloofd me mond te houden, dus dat doe ik ook...sorry.

De punten die ik in de brief had genoemd waarom ik 'boos' was/ben en waarom het zo oneerlijk is...daar was hij het wel mee eens.

Of het goed komt...ik zou het niet weten. Hij zei tegen mij dat hij niks uitsluit en dat je nooit weet wat er in de toekomst gebeurd..dus afwachten.

Ben erg blij dat ik nu meer weet, en dat hij me ook echt vertrouwd om te zeggen wat er is gebeurd, want verder weet niemand het...dus dat gaf me wel even een goed gevoel.

Psychiater is nog steeds niet geregeld door defensie... Maar hij duwt me nu niet meer weg, dus ik ga hem gewoon volop steunen, zodat hij zichzelf niet verliest terwijl hij wacht daarop.

De klap heb ik nu grotendeels wel verwerkt. Vooral nu het lekker weer werkt erg mee...soms nog me momenten, maar over het algemeen...

Allemaal bedankt voor de steun, reacties en adviezen.

Wie weet....misschien groeit die vriendschap wel weer uit op wat anders... maarre...ik ga verder met me leven en als het ware liefde was....kom ik hem vast nog wel tegen

Ik vind het heel erg knap van je. Ik begrijp hoe je je voelt. Natuurlijk niet helemaal in de situatie, want dat van jou is toch wel wat ernstiger dan dat van mij, maar daar gaat t niet om

Ik zou in jouw situatie hebben dat je je ook beter voelt, doordat je nu meer weet en hij je als t ware meer vertrouwd..
Daarnaast hoef je geen sorry te zeggen hoor voor het niet vertellen. Ten eerste heb je dat beloofd en ten tweede zijn we daar niet op uit

En wat jij verteld is precies mijn instelling. Als we echt bij elkaar horen? Dan komen we wel weer bij elkaar. Ooit..

succes!

[FemmeLaRose]

Oke...

Weer paar weken voorbij...

Begon me leven weer op te pakken en alles ging weer lekker.

Maar toen....

3 mei...me ex gesproken en bleek dat hij zondagnacht en maandagochtend voor me deur heeft gestaan, want hij had me nodig. In de middag kwam hij langs...gezellig gepraat...toen vroeg ik me af waarom hij me now nodig had???? Hij vertelde dat hij een videoband had gezien van onze vakantie vorig jaar...en toen knapte het bij hem. Toen realiseerde hij zich dat we zoveel leuke dingen hebben gedaan...ofwel...hij wou me terug.

Ik stond perplex...ik miste hem heel erg...we hebben gepraat over de hele situatie, wat er is gebeurd...wat er moet veranderen...

We zijn dus weer samen...

Het gaat echt super!! Had het niet verwacht...begon nl de hoop al op te geven. We hebben het er nog regelmatig over...dan barst hij in tranen uit en zegt: dat ik je door zo'n hel heb laten gaan, dat ik je zoveel pijn heb gedaan...hij heeft er echt zoveel spijt van...niet te geloven.

Hij is onlangs ook naar een psychiater gegaan (van defensie). Elke week moet hij daar nu langs, om te praten, testen te doen etc. Dus dat komt ook helemaal goed.

We denken beide dat het door de panieksstoorenissen kwam dat hij er een punt achter heeft gezet. Of dat echt zo is, dat weten we niet. Eigenlijk maakt dat ook niet meer zoveel uit.

We beginnen nu (deels) opnieuw en zien hoe het loopt.

Nu pas kan ik weer zeggen, dat ik me leven heb opgepakt. Alles loopt weer super...

Bedankt voor alle reacties en steun.

Heel fijn om te lezen

Meer heb ik niet echt te zeggen, veel plezier samen!