Het gaat niet goed

[Jalissa]

Mijn opleiding loopt goed en ik vind het leuk, mijn stage bevalt goed, ik heb een leuke vriend, een leuk huis, enzovoorts. Maar toch gaat het niet goed... Ik ben erg moe, extreem bang, ik wil niks meer, enzovoorts. En ik weet niet wat ik er aan kan en moet doen. Langs de dokter zou kunnen, maar dat lukt niet zo maar...op school langs de decaan zou kunnen, maar dat lukt nog minder zo maar.

Is er misschien iemand die het herkent en me tips kan geven?

[Quiana]

Waar ben je bang voor, wat is de reden dat je niks meer wilt...?

Jalissa schreef op 26-05-2004 @ 17:06 :
Langs de dokter zou kunnen, maar dat lukt niet zo maar...op school langs de decaan zou kunnen, maar dat lukt nog minder zo maar.

"Zomaar"?

[Jalissa]

Quiana schreef op 26-05-2004 @ 17:14 :
Waar ben je bang voor

Voor zoveel dingen...maar vooral voor dat er wat met m'n vriend kan gebeuren, dat er wat met mij kan gebeuren (dan zie ik m'n vriend en huisdieren niet meer), dat er wat met de beesten gebeurd, dat m'n vriend weg gaat, enz.

wat is de reden dat je niks meer wilt...?

Weet ik niet. Ik denk dat het onder andere door die moeheid en door dat bang zijn komt.

"Zomaar"?

Dat ik niet zo makkelijk bij iemand langs ga om te praten.

[Anno 1986]

Sja...en dan word het lastig.
Op een gegeven moment kun je kiezen; of je zoekt hulp, of je laat het zo, maar dan loop je het risico dat

A) je klachten erger worden
B) de drempel om er uiteindelijk wél over te praten steeds hoger wordt.

Wat is het ergste dat je kan overkomen als je wél praat? Wat houdt je tegen? Wat is je rampscenario in je hoofd zegmaar?

Je schrijft dat je bang bent dat je je vriend kwijtraakt, dat er iets ergs gebeurd met dieren, of dat er iets met jou gebeurd. Ben je bang voor de dood? Ben je bang voor het onbekende? Of is het een fase in je leven, waarin je je bedenkt hoe hard en schuw het leven soms in elkaar zit, en je er eigenlijk van schrikt?

Dan is het niet gek, dat je uitgeput ben. Als je continue aan het denken en piekeren bent, komt er ook weinig zin meer uit... Misschien meot je jezelf afvragen wat jij denkt dat het is...

nog een laatste vraag: 'Stel dat je beste vriendin/vriend met deze klachten naar je toe kwam. Wat zou je zeggen, wat zou je doen, wat zou je denken?'

Sterkte en grtjs.

[Jalissa]

Ik snap dat die twee keuzes er dan zijn, maar aan de andere kant kan het zo zwart-wit niet zijn, er bestaan ook dingen als 'zelfhulp' en ervaringen van anderen kunnen soms ook nieuwe ideeën geven.

Ik ben bang dat ik niet serieus genomen wordt als ik er over praat, verder denken de meeste mensen in mijn omgeving dat het goed met me gaat, ik wil niet zielig gevonden worden of anders behandeld worden.

Bang voor de dood ben ik niet, bang voor het onbekende zou kunnen, maar ik denk toch dat het dat ook niet is. Ik ben wel bang om niet meer samen met mijn vriend te zijn en ook dat hij of ik (of de dieren) alleen achter blijft. Het zal misschien een fase zijn, maar wel een heel lange dan... Ik ben me er al veel langer van bewust dat het leven hard is en ik schrik er zeker van, maar dat is niet iets van de laatste tijd.

Ik ben iemand die vrij veel nadenkt, ik heb me dus al vaak afgevraagd wat het is, maar ik kom er niet uit. Maar ik denk veel minder na dan vroeger...ik weet niet of ik moe wordt van het nadenken en piekeren, hooguit van de angst (is ook wel piekeren) en dingen toch doen, door blijven gaan, niks laten merken, dat soort dingen.

Wat ik zou zeggen, doen en denken als m'n beste vriend met dit probleem naar me toe kwam... Ik zou het niet weten. Er voor hem zijn, er met hem over praten, enzovoorts, maar ik kan zo niet concreet zeggen wat ik zou zeggen, doen of denken.

Allebei heel erg bedankt voor jullie reactie btw.

[Anno 1986]

Je schrijft dat je naar hem zal luisteren, en er voor hem zou willen zijn...KIJK! Dit is een goede zelfreflectie --> Achterliggende boodschap; je zou hem dus SERIEUS nemen....
En dus zal de kans dat dit andersom gebeurd, ook veel groter zijn...


Daarbij is het niet gek, dat je deze angst heb. Deze angst ontstaat denk ik doordat je nu de hele tijd 'toneel' speelt. Waarom vraag ik mezelf af.... stel je mss te hogen eisen? Mogen mensen niet merken dat het wat minder goed met je gaat? Mag je geen problemen hebben? je bent ook maar een mens. Je praat ze nu een 'goed en positief' beeld aan (niet dat het andere negatief is naar jou toe) waardoor het dus lastiger wordt om eerlijk te zijn, en enger....ik denk dat ze je wel serieus nemen, maar dat je eerder bang bent voor de reacites van 'waaat! dat had ik niet verwacht joh.' En dat ze je vanuit daaruit zielig gaan vinden...dat heb je dus zelf in de hand he?! ;-) Ik weet het, het klinkt allemaal zo simpel....

Soms is het wel eens goed, om er zwart wit naar te kijken. Tuurlijk zijn er zelfhulpgroepen/dingen, en kun je er met iemand ove rpraten, maar je moet er wel op letten dat dit geen vluchtgedrag wordt....

Grtjs.

[Miracle]

Als je met hem zou gaan praten als hij dat deed, waarom doe je dat dan niet met hem? (misschien dat je het al gedaan hebt, maar goed)

Jouw angsten lijken vrij tastbaar. Ik denk dat elke 'therapeut' daar wel vaker van gehoord heeft en zeker ook wel een oplossing voor weet. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het oefenen met je mbt je angsten. Met begeleiding toch doen wat je bang maakt en op alle mogelijke manieren die angsten wegnemen.

Ik denk niet dat niet serieus genomen wordt. Iedereen kan het zich wel voorstellen hoe het is om iemand te missen, of iets dergelijks. Iedereen denkt daar wel eens over na (op het moment dat een dierbare van een kennis overlijd bijv.).

Sommige van de dingen die je noemt herken ik wel. Met periodes lijkt mijn leven ook waardeloos en heb ik niet meer veel zin in dingen. Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter. Ik ben druk met een hoop dingen en heb het naar mijn zin overal. Misschien dat jij ook weer iets kunt zoeken wat je actief houdt. Wel lastig als je zo snel moe hebt, maar misschien is er toch iets wat je kunt doen...

Ik hoop dat je er uiteindelijk toch iets mee doet. Het speelt schijnbaar al langer en tot nu toe is het nog niet vanzelf gestopt. Je kunt ook hulp zoeken zonder dat mensen er iets van merken. Zonder dat je zielig gevonden hoeft te worden (wat waarschijnlijk niet zo is).

Sterkte (f)

[Jalissa]

Ik praat er met hem ook wel eens over. Hij neemt me ook wel serieus. Maar ik kan hem er niet altijd mee lastig vallen, dat lijkt me logisch. En dat ik iemand serieus zou nemen, betekend niet automatisch dat anderen mij ook serieus zouden nemen. Dat is veel te vaak gebleken.

Ik ben het er niet mee eens dat je totaal in de hand hebt of ze je zielig gaan vinden of niet. Je kunt nooit 100% voorspellen hoe mensen gaan reageren. En ze kunnen ook anders tegen je gaan doen, dan niet zo zeer zielig vinden, maar gewoon anders. Bovendien weet je nooit wie je wel en wie je niet kunt vertrouwen.

Waarom is er over praten vluchtgedrag...? Het ontkennen, dat is toch juist vluchtgedrag? (In mijn ogen dan iig.)

Zonder begeleiding doe ik ook wel wat me bang maakt (anders zou ik alleen in bed liggen samen met m'n vriend en de dieren) daar heb ik geen therapeut voor nodig. Ik vraag me af hoe een therapeut mijn angsten weg kan nemen, dat is iets wat ik zelf zal moeten doen. Hij of zij kan met me praten, maar praten kan ik ook met m'n beste vriend (al heeft die er dan geen opleiding voor, maar dan nog, hem vertrouw ik tenminste en dat is in mijn ogen belangrijker).

Mijn leven is niet zo zeer waardeloos, zo ervaar ik het niet in ieder geval. Ik ben ook heel druk en actief, dat is het niet, juist niet, zou ik zeggen. Ik studeer, loop stage, sport en dat zijn nog maar een paar dingen. Het is dus niet dat ik me zo voel omdat ik me verveel ofzo. Was het dat maar, dat zou een mogelijke oplossing dichtbij brengen.

Ik praat jullie nu wel erg tegen, valt me op...sorry, daarvoor.

[Miracle]

Als je er niet met anderen over praat kun je toch ook niet zielig gevonden worden?

Ik denk wel dat een therapeut je ermee kan helpen. Mede doordat ik iemand ken bij wie het ook erg goed geholpen heeft. Dat waren dan wel niet dezelfde angsten, maar dingen uit het dagelijkse leven. Ik weet niet hoe diegene dat opgelost heeft, maar nu is de therapie gestopt en ze is er helemaal overheen.
Mij lijkt ut het proberen waard... Maar het is wel een stap natuurlijk....

[Jalissa]

dreen schreef op 26-05-2004 @ 18:29 :
Als je er niet met anderen over praat kun je toch ook niet zielig gevonden worden?

?

Ik denk wel dat een therapeut je ermee kan helpen. Mede doordat ik iemand ken bij wie het ook erg goed geholpen heeft. Dat waren dan wel niet dezelfde angsten, maar dingen uit het dagelijkse leven. Ik weet niet hoe diegene dat opgelost heeft, maar nu is de therapie gestopt en ze is er helemaal overheen.
Mij lijkt ut het proberen waard... Maar het is wel een stap natuurlijk....

Ik ken ook wel mensen bij wie het geholpen heeft, maar ik ken net zo veel (zo niet meer) mensen bij wie het niet geholpen heeft. Zelf ben ik in het verleden ook een paar keer naar een maatschappelijk werkster geweest en ze heeft me alleen maar dieper in de put gekregen.

't is idd een stap, maar ik blijf er toch over na denken...

[Miracle]

Jalissa schreef op 26-05-2004 @ 18:35 :
?

Ik ken ook wel mensen bij wie het geholpen heeft, maar ik ken net zo veel (zo niet meer) mensen bij wie het niet geholpen heeft. Zelf ben ik in het verleden ook een paar keer naar een maatschappelijk werkster geweest en ze heeft me alleen maar dieper in de put gekregen.

't is idd een stap, maar ik blijf er toch over na denken...

Je zei dat je niet altijd in de hand hebt of je zielig gevonden wordt of niet. Maar als je het niemand verteld word je toch niet zielig gevonden? (of bedoel je zielig gevonden worden door je 'therapeut'?)

Ervaringen uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst.
Dat is negatief en positief. Het zou ook kunnen betekenen dat je nu een betere therapeut vindt die jou wel kan helpen.

Ik geloof dat ik je niet kan overtuigen. Denk er goed overna en ook over de toekomst (hoe groot is de kans dat het afneemt? hoe goed kan ik ermee leven op dit moment?)

[Anno 1986]

Je schrijft dat je de reactie van anderen niet honder procent in de hand hebt. Dat is logisch, en daar heb je ook gelijk in...
Anderzijds; het ligt er wel weer aan hoe je ermee omgaat.
Vinden mensen jou ook echt zielig, of denk je dat alleen maar? Misschien denk je dit voor anderen, vul jij dit onder, omdat je het denkt, maar hebben ze het niet gezegt of laten weten. Als je bang bent om zielig gevonden te worden, ga je vaak al heel snel - bij alles wat je hiermee doet - denken 'ze vinden me nu vast zielig.' Zonder dat dit waarheid hoeft te zijn...

Het is goed dat je er met je vriend over kan praten. Het is waar dat hij er geen diploma's voor heeft. Het vertrouwen dat jij en je vriend in elkaar hebben, is een heel andere manier van vertrouwen, dan die je bij een (goede) therapeut kan vinden. Daar moet je bij therapeuten ook niet naar op zoek gaan. In de proffesionele wereld is vertrouwen al snel een heel andere term, dan die je vaak zal willen.
Anderzijds kan dit afstandelijke vertrouwen vaak ook wel voordelen hebben. Je hoeft je minder snel te schamen, je kunt even afstand van ze nemen, zonder steeds na te hoeven denken. Omdat je ze minder vaak ziet. Je hebt niet de verplichting 'vrolijk' bij ze te moeten zijn, ze vinden het niet gek, en staan niet snel ergens heel erg van te kijken...
Kortom, deze manier van vertrouwen heeft ook zijn doel.

Het gaat er denk niet om dat wij je ergens van moeten overtuigen. Dat wil ik niet bereiken, mss moeten we je even tot denken zetten. Of heb je even een spiegelv oor je nodig. Dat hoeft niet altijd makkelijk te zijn. Momenteel zie je denk ik ook heel erg op tegen het hulp zoeken (hit me if i'm wrong) daardoor kan je al snel alles 'af willen kappen' of ergens tegenin willen gaan. Hiervoor hoef je geen excuus aan te bieden, ik denk dat het - in jou situatie - niet heel vreemd is, althans, dat is hoe ik het zie...

Wat we wel voor je kunnen doen, jou een beetje aan het denken zetten dus. Misschien moet je zelf ook even bedenken wat je ermee wilt, wat verstandig is, en wat je absoluut níet wilt...

Grtjs.

[Jalissa]

Ik vertrouw mensen niet zomaar, zeker geen wild vreemde en zonder vertrouwen kan ik amper praten en heeft het sowieso weinig zin. Ik heb dus al eens 'hulp' gehad, maar dat heeft niet geholpen. Qua schamen, afstand, niet nadenken, niet vrolijk hoeven doen en de rest wat je noemt maakt het bij mij niks uit is mijn ervaring, het gaat bij mij namelijk niet op.

Ik hoef niet tot denken aangezet te worden, denken doe ik wel, waarschijnlijk te veel en te compleet. Mezelf een spiegel voorzetten doe ik ook...ook daar heb ik anderen over het algemeen niet voor nodig. Dat is het probleem allemaal niet.

Maar misschien is er iemand die het ultieme idee of een ander soort oplossing weet of wat dan ook. En mensen die meedenken zijn altijd welkom natuurlijk, want van hoe meer mensen je hoort dat ze er op een bepaalde manier over denken, hoe meer je toch gaat twijfelen of iets toch niet wel de juiste oplossing is en of je dat niet toch moet proberen enzo (ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen).

[Anno 1986]

Oké, natuurlijk denk je al wel veel, maar misschien moet je 'anders' denken.....of idd, gewoono nze mening horen.

Vertrouwen tussen hulpverleners en cliënten is er vaak ook niet, dat is iets dat moet groeien...

Misschien moet je anders eens mailen met soshulp. Dit kan soms ook goed werken....op internet zijn adressen te vinden.

grtjs.

[Quiana]

Wat ik me afvroeg terwijl ik las... Kan jij de gedachten waaruit de angsten voortkomen relativeren?

Ik ben bang dat ik niet serieus genomen wordt als ik er over praat, verder denken de meeste mensen in mijn omgeving dat het goed met me gaat, ik wil niet zielig gevonden worden of anders behandeld worden.

De meeste mensen uit jouw omgeving hoeven toch ook niet
per se te weten dat het niet goed met je gaat, lijkt me? Dan
zal het zielig gevonden worden en/of anders behandeld worden
ook niet zo snel gebeuren, denk ik..?

Die angst om niet serieus genomen te worden is logisch, zeker
gezien het verleden... Toch vraag ik me af in hoeverre die angst
je ervan af 'mag' houden om hulp te zoeken. Niet alleen omdat
je er al een behoorlijke tijd mee loopt, maar ook omdat (ik denk
dat) het ronduit zónde is om zolang ermee te (blijven) lopen...

Als jij de kans krijgt uit te leggen waar je mee zit, in welke mate
enz, (desnoods op papier, met je vriend erbij?), denk je dan dat
je huisarts je serieus neemt? Ik denk nl dat als je dan samen met
de huisarts op zoek gaat naar geschikte hulp ed, hij/zij misschien
wel (ongeveer) kan aangeven waarmee je zit ed, dat het serieus
is. Dan is de kans dat je niet serieus genomen wordt ook wat
kleiner?

Jalissa schreef op 26-05-2004 @ 18:17 :
Zonder begeleiding doe ik ook wel wat me bang maakt (anders zou ik alleen in bed liggen samen met m'n vriend en de dieren) daar heb ik geen therapeut voor nodig. Ik vraag me af hoe een therapeut mijn angsten weg kan nemen, dat is iets wat ik zelf zal moeten doen. Hij of zij kan met me praten, maar praten kan ik ook met m'n beste vriend (al heeft die er dan geen opleiding voor, maar dan nog, hem vertrouw ik tenminste en dat is in mijn ogen belangrijker).

Angsten wegnemen, je problemen aanpakken, dat is iets wat je
zelf moet doen, absoluut. Maar een ander kan je daarbij wel helpen, je evt bijsturen, enz...

Praten kan je ook met je (beste) vriend, maar bedenk je dan wel/ook dat praten niet de enige manier is waarop je geholpen kunt worden...

Maar dan 'moet' je er wel voor openstaan, vertrouwen durven
en willen opbouwen ed, denk ik. Wíl je geholpen worden, of
zou je liever eerst zelf zoveel mogelijk gedaan hebben, en dan
pas hulp zoeken? (uit angst om niet serieus genomen te worden,
omdat je moeite hebt met vertrouwen, enz?)