het kwetterende kassierstertje

[Astuanax]

“Hoeveel tickets wenst u, mijnheer?”, kwettert de kassierster van de zoo onberispelijk. Het is toch schattig, niet? Zo netjes dat ze zich voordoet, met haar blonde zijdezachte haren in een lichte linkse zijstreep naar achteren gekamd, bijeen gehouden door een sober speld, opdat geen enkel haartje haar zicht zou kunnen verhinderen. Haar ware gelaat verbergt ze onder een halve kilo make-up en aan elk van haar oorlelletjes hangt een keurig en niet te uitvoerig sieraad.
In haar ogen zie ik haar leventje als huppelend konijntje zich voor me afspelen: op het examen onthaalpersoneel glimlachte ze onberispelijk en wist ze perfect haar voorgeschreven zinnetje uit te spreken. Ze kirde van blijdschap toen ze de uitslag te horen kreeg en kreeg prompt een auto van haar ‘pappie’ cadeau. Misschien wel spijtig dat ze de weg naar huis niet kent.
Ik word in mijn gedachten opgeschrikt door een ander jengelend stemmetje.
‘Rozanne, weet je wat? Harald heeft het uitgemaakt met Cassandra en heeft me juist een kus op de mond gegeven!’ Tsjilpte haar collega opgewonden. ‘Oh nee, Cassandra zal dit niet leuk vinden’ hoorde ik haar terugjekkeren.
Nijdig begin ik met mijn vingers op het houten plakkaat te roffelen. Met geërgerde blik komt ze op me af.
‘Hoeveel tickets wenst u mijnheer’ ratelt ze voor de tweede keer af terwijl de ziekelijke glimlach weer op haar gezichtje verschijnt.
‘Ik zoek eigenlijk iemand om de wonde hier op mijn arm te verzorgen.’
‘Ja, komt u maar mee.’ zegt ze na een kokhalzende beweging onderdrukt te hebben. Wat speelt ze haar rolletje toch goed, denk ik nog even.


Ze drentelt behoedzaam voor me uit, zo snel als haar minirokje het toelaat. Met een glimlach probeert ze de stilte tussen ons op te vullen.
Het is een glimlach die ze blijft bewaren, zelfs wanneer ze tussen twee kasseien blijft steken en vlak op haar gezicht valt.
‘Oeps’ mompelt ze nog verontschuldigend terwijl ik haar van de grond raap. Ik stap mee op de maat van het getik van haar hakjes.
‘Nu zijn we er bijna’ voegt ze glimlachend toe, ze leidt me een of ander klein steegje in, dicht bij het station.
‘Wacht hier even op mij.’
Na nog een walgende blik op het schrammetje op mijn arm geworpen te hebben trippelt ze gierend van het lachen weg, struikelend over haar hakken, vallend over ieder steentje op haar weg.


Dit verhaal/ deze column (hoe zouden jullie het bestempelen?) kwam plots in me opborrelen dus heb ik hem maar snel opgeschreven en ziehier het resultaat nu heb ik het recht om weer een tijdje vrolijk rond te spammen...

[*~Angel~*]

Hehe het is een geinige verhaal/column.

“Hoeveel tickets wenst u, mijnheer?”, kwettert de kassierster van de zoo onberispelijk.

Wat is "kassierster" cassière ofzo?

Het is een glimlach die ze blijft bewaren, zelfs wanneer ze tussen twee kasseien blijft steken en vlak op haar gezicht valt.

En wat is "kasseien" ?


Voor de rest geen fouten of vage woorden Of het ligt aan mij... maar ik heb er iig nog nooit van gehoord..

[EggeD]

Ik zou 'sober speld' vervangen door 'sober speldje', daarnaast vind ik 'halve kilo make-up' erg zwak, zeker als je daarna haar oorbellen niet afkraakt. Wat is een examen onthaalpersoneel ? 'Cassandra zal dit niet leuk vinden' vind ik ten slotte niet echt spreekstijl, hoewel dat in Belgie misschien anders is hehe..

Verder is het een grappige schets, leuk einde ook ! Je gebruikt soms leuke woorden, tsjilpen enzo. Probeer dat vast te houden (: Jeej !

[*~Angel~*]

Ohh is het een belg.. misschien vandaar die woorden..

Grapjuh

[duivelaartje]

Whihi leuk!

[Millroy]

Kasseien zijn straatstenen.
Nog nooit Parijs Roubaix gezien?
Cool verhaal, maar een steegje in de buurt van het station naast de zoo? Tis trouwens een mooi station. Heeft er daar een tijd geleden geen gorillabeeld op gestaan?

[Astuanax]

EggeD schreef op 19-06-2004 @ 09:37 :
Ik zou 'sober speld' vervangen door 'sober speldje', daarnaast vind ik 'halve kilo make-up' erg zwak, zeker als je daarna haar oorbellen niet afkraakt. Wat is een examen onthaalpersoneel ? 'Cassandra zal dit niet leuk vinden' vind ik ten slotte niet echt spreekstijl, hoewel dat in Belgie misschien anders is hehe..

Verder is het een grappige schets, leuk einde ook ! Je gebruikt soms leuke woorden, tsjilpen enzo. Probeer dat vast te houden (: Jeej !

'Sober speldje' lijkt alsof het een klein speldje is terwijl het eigenlijk een joekel van een kitchspeld was, maar ik zal uw raad opvolgen...

ja, nu ik het zo zie vind ik die halve kilo make-up ook wel redelijk zwak , haar 'keurige/sobere oorbellen' was eigenlijk een understatement maar dat was dus niet echt duidelijk...
examen onthaalpersoneel is het examen om aangenomen te worden als cassière (nederlands: kassierster )
Cassandra zal dit niet leuk vinden vind ik juist wel spreektaal
hoe zou jij het dan veranderen?
Kasseien zijn een soort straatstenen.

bedankt voor de reacties iedereen


“Hoeveel tickets wenst u, mijnheer?”, kwettert de cassière van de zoo onberispelijk. Het is toch schattig, niet? Zo netjes dat ze zich voordoet, met haar blonde zijdezachte haren in een lichte linkse zijstreep naar achteren gekamd, bijeen gehouden door een sober speldje, opdat geen enkel haartje haar zicht zou kunnen verhinderen. Haar jukbeenderen en wimpers worden bescheiden geaccentueerd met mascara en rouge en aan elk van haar oorlelletjes hangt een keurig en niet te uitvoerig sieraad (klinkt toch slechter vind ik )
In haar ogen zie ik haar leventje als huppelend konijntje zich voor me afspelen: op het examen onthaalpersoneel glimlachte ze onberispelijk en wist ze perfect haar voorgeschreven zinnetje uit te spreken. Ze kirde van blijdschap toen ze de uitslag te horen kreeg en kreeg prompt een auto van haar ‘pappie’ cadeau. Misschien wel spijtig dat ze de weg naar huis niet kent.
Ik word in mijn gedachten opgeschrikt door een ander jengelend stemmetje.
‘Rozanne, weet je wat? Harald heeft het uitgemaakt met Cassandra en heeft me juist een kus op de mond gegeven!’ Tsjilpte haar collega opgewonden. ‘Oh nee, Cassandra zal dit niet leuk vinden’ hoorde ik haar terugjekkeren.
Nijdig begin ik met mijn vingers op het houten plakkaat te roffelen. Met geërgerde blik komt ze op me af.
‘Hoeveel tickets wenst u mijnheer’ ratelt ze voor de tweede keer af terwijl de ziekelijke glimlach weer op haar gezichtje verschijnt.
‘Ik zoek eigenlijk iemand om de wonde hier op mijn arm te verzorgen.’
‘Ja, komt u maar mee.’ zegt ze na een kokhalzende beweging onderdrukt te hebben. Wat speelt ze haar rolletje toch goed, denk ik nog even.


Ze drentelt behoedzaam voor me uit, zo snel als haar minirokje het toelaat. Met een glimlach probeert ze de stilte tussen ons op te vullen.
Het is een glimlach die ze blijft bewaren, zelfs wanneer ze tussen twee kasseien blijft steken en vlak op haar gezicht valt.
‘Oeps’ mompelt ze nog verontschuldigend terwijl ik haar van de grond raap. Ik stap mee op de maat van het getik van haar hakjes.
‘Nu zijn we er bijna’ voegt ze glimlachend toe, ze leidt me een of ander klein steegje in, dicht bij het station.
‘Wacht hier even op mij.’
Na nog een walgende blik op het schrammetje op mijn arm geworpen te hebben trippelt ze gierend van het lachen weg, struikelend over haar hakken, vallend over ieder steentje op haar weg.

[Astuanax]

Millroy schreef op 19-06-2004 @ 10:34 :
Kasseien zijn straatstenen.
Nog nooit Parijs Roubaix gezien?
Cool verhaal, maar een steegje in de buurt van het station naast de zoo? Tis trouwens een mooi station. Heeft er daar een tijd geleden geen gorillabeeld op gestaan?

sshhh... ik veronderstelde dat niemand de Antwerpse stationsbuurt kende saboteur!

Op het station een gorillabeeld?? Nee dat denk ik niet, bij de ingang van de zoo staan er wel standbeelden van leeuwen en tijgers op enorme sokkels...