Roofbouw op jezelf plegen

[Mariposa]

Het gaat al een hele tijd niet goed met me...
Het begon allemaal drie jaar geleden, toen ontmoette mijn moeder een man uit Spanje via internet. Na een tijdje chatten hebben ze elkaar ontmoet en besloten om samen te wonen. Op 'n dag kwamen mij dit vrolijk vertellen en ik moest maar gewoon mee. Vanaf dat moment heb ik ervoor gekozen om niet mee te gaan. Na heel lang zeuren mocht ik dan op kamers, maar op een aantal voorwaarden. Ik moest slagen (dat is gelukt) en ik moest mn eigen kosten maar betalen en er hard voor werken. Zij betalen niets aan me, ook al verdiend mn moeders vriend veel geld. Ik zit nu dus ook op kamers en heb er al veel voor gespaard, maar toch voel ik me ontzettend in de steek gelaten, niet alleen door het geld, maar door de keuze die ze me stellen. Ik moet óf mee helemaal naar Spanje en alles hier achterlaten, óf mn eigen boontjes doppen en alleen achterblijven.

Ik heb op dit moment twee baantjes en werk drie dagen in de week van negen uur 's ochtends tot half tien 's avonds. Ik weet dat het niet mag zo lang, maar ik moet toch wat om aan het geld te komen. Het is de bedoeling dat ik dit volhou tot oktober, want dan krijg ik pas studiefinanciering, maar ik merk nu al dat mn lichaam het niet trekt. Ik ben constant doodmoe en geen puf meer, maar heb geen zin om vroeg naar bed te gaan. Het liefst ben ik zoveel mogelijk op pad om niet aan alle zorgen te denken. Ik voel me de laatste tijd ook heel erg somber en heb geen zin meer in leuke dingen. Ik nodig vrienden uit voor de gezelligheid, maar zodra ze weer weg zijn voel ik me ontzettend alleen en lig ik weer te huilen. En dit wordt steeds erger...

Ik wil er zo graag met iemand over praten, maar dan krijg je toch als antwoord: ga dan mee naar Spanje, dat is toch lekker, zon, zee en strand... Maar voor mij ligt dat anders, ik wil het gewoon echt niet mee. Per 1 juli gaat mn moeder weg, ze logeert tot die tijd bij iemand anders, terwijl ik al op kamers zit. Ik heb heel slecht contact met haar, vooral de laatste weken voor het verhuizen. Steeds vaker ruzie om van alles en nogwat. Ik wilde de laatste tijd met haar juist leuk afsluiten, maar dat ging blijkbaar niet en nu is het te laat...

Ik weet echt niet wat ik moet doen, maar ik weet wel dat het eigenlijk zo niet verder kan omdat ik straks teveel roofbouw op mezelf pleeg. Ik wil graag met iemand praten, maar ik weet niet met wie. Ik weet niet of er bepaalde instellingen zijn voor dit soort problemen?

[Nijn*]

Hej Mariposa,
Je zegt zelf dat je weet dat het niet goed is om zo lang te werken, misschien moet je er dan ook wat mee doen. Kun je niet bij 1 baantje wat minder uren gaan werken? Zo heb je in ieder geval wat meer tijd voor jezelf, en kun je een beetje tot rust komen.

Misschien moet je toch met iemand gaan praten, een goede vriend of vriendin?Ik denk niet dat mensen meteen zeggen dat je maar naar Spanje moet, als je ze goed uitlegt dat jou leven hier ligt. Je zegt dat je zo veel mogelijk op pad bent om alle zorgen te vergeten, maar het is ook niet goed om alles op te kroppen door er niet meer aan te denken!

Je moeder vertrekt toch pas 1 juli? Dan is het nog niet te laat om het leuk met haar af te sluiten, probeer gewoon nog een keer iets leuks met haar te gaan doen.

Misschien kun je naar je huisarts om te praten? Of naar stichting Korrelatie bellen?(ik weet niet of dat tot een bepaalde leeftijd o.i.d. is hoor..) Verder weet ik niet echt een oplossing voor je..Ik hoop dat je er toch wat aan hebt.
Succes iig!

liefs, m.

Waarom werk je dan niet vijf dagen van negen tot vijf? Dat is, denk ik, makkelijker vol te houden dan van die extreem lange dagen, das niet zo raar dat je dat niet redt.

Je kunt toch ook stufi aanvragen voor de overbruggende maanden...? Ik dacht dat ik dat iig gedaan had.

Over het somber zijn ed, kun je daar niet eens met een vriend(in) over praten? Of met je huisarts (die kan je eventueel ook doorverwijzen naar bv het Riagg)? Heb je al eens geprobeerd om er met iemand over te praten? 't lijkt mij dat je niet van iedereen de reactie "ga dan mee naar Spanje, dat is toch lekker, zon, zee en strand..."

[Mariposa]

Praten met vrienden en vriendinnen lucht heel erg op inderdaad, maar ik merk gewoon dat ik naast dat praten 'echte' hulp nodig heb omdat ik me nog steeds zo depressief blijf voelen.

Ik heb al van veel mensen gehoord dat ik moet oppassen met mn lichaam en dat wil ik ook heel graag, maar als ik niet genoeg werk heb ik ook niet genoeg geld om al mn kosten te betalen, dat is dus het probleem. Als ik zo blijf werken heb ik net genoeg geld om alles te betalen en dan geef ik niet eens zoveel geld uit aan extraatjes, maar ik trek het gewoon niet...

[Mariposa]

Leonoor schreef op 22-06-2004 @ 16:20 :
Waarom werk je dan niet vijf dagen van negen tot vijf? Dat is, denk ik, makkelijker vol te houden dan van die extreem lange dagen, das niet zo raar dat je dat niet redt.

Je kunt toch ook stufi aanvragen voor de overbruggende maanden...? Ik dacht dat ik dat iig gedaan had.

Over het somber zijn ed, kun je daar niet eens met een vriend(in) over praten? Of met je huisarts (die kan je eventueel ook doorverwijzen naar bv het Riagg)? Heb je al eens geprobeerd om er met iemand over te praten? 't lijkt mij dat je niet van iedereen de reactie "ga dan mee naar Spanje, dat is toch lekker, zon, zee en strand..."

Ik heb eigenlijk expres van die lange dagen genomen omdat ik dan de andere dagen lekker vrij heb en niet iedere dag van de week hoef te werken.
En stufi krijg ik pas in oktober, dus tot die tijd moet ik zelf het geld verdienen.

Mariposa schreef op 22-06-2004 @ 16:21 :
Praten met vrienden en vriendinnen lucht heel erg op inderdaad, maar ik merk gewoon dat ik naast dat praten 'echte' hulpt nodig heb omdat ik me nog steeds zo depri blijf voelen. Misschien wel een psychiater ofzo, iemand die echt verstand heeft van dat soort problemen en het kan helpen oplossen.

Dan zul je een keer langs je huisarts moeten gaan.

Ik heb al van veel mensen gehoord dat ik moet oppassen met mn lichaam en dat wil ik ook heel graag, maar als ik niet genoeg werk heb ik ook niet genoeg geld om al mn kosten te betalen, dat is dus het probleem. Als ik zo blijf werken heb ik net genoeg geld om alles te betalen en dan geef ik niet eens zoveel geld uit aan extraatjes, maar ik trek het gewoon niet...

Als je vijf kortere dagen maakt, dan werk je toch evenveel?

Mariposa schreef op 22-06-2004 @ 16:23 :
Ik heb eigenlijk expres van die lange dagen genomen omdat ik dan de andere dagen lekker vrij heb en niet iedere dag van de week hoef te werken.

Maar wat heb je aan vrije dagen als je gesloopt bent...? Dan kun je toch beter wat vaker (maar korter) werken, zodat je misschien minder moe bent? En dan ben je 's avonds lekker vrij, qua vrije tijd maakt het niet zoveel uit, qua vermoeiend zijn wel. Lijkt mij dan iig. (Maar je moet het natuurlijk zelf weten, 't was maar een idee. )

[Mariposa]

Leonoor schreef op 22-06-2004 @ 16:24 :
Als je vijf kortere dagen maakt, dan werk je toch evenveel?

Het gaat ook niet om de lange dagen, maar meer om het aantal uur wat je moet werken. Als ik meerdere dagen iets korter werk heb ik minder vrij. En met één baantje kan ik absoluut niet korter werken of andere dagen, want ze hebben me juist deze dagen nodig.

Mariposa schreef op 22-06-2004 @ 16:26 :
Het gaat ook niet om de lange dagen, maar meer om het aantal uur wat je moet werken. Als ik meerdere dagen iets korter werk heb ik minder vrij. En met één baantje kan ik absoluut niet korter werken, want ze hebben me juist die dagen nodig.

Natuurlijk ben je dan niet minder vrij... Je kunt hetzelfde aantal uren werken, alleen anders verdeelt. (Dus ipv 3x 10/11 uur bv. 5x 7 uur ofzo.)

Je zult zelf prioriteiten moeten stellen. Jij zegt dat je roofbouw op jezelf pleegt en dat je dat niet wilt. Dan zul je oplossingen moeten zoeken. Dat hoeven niet de dingen te zijn die ik aandraag, dat zijn ook maar suggesties, maar je zult wel iets moeten veranderen, lijkt me. Of niet, maar dat is dan je eigen keus.

[Nijn*]

Maar kijk hier wel mee uit hoor! Want omdat je het zo druk hebt met werken, verwaarloos je jezelf echt enorm! Het is goed dat je geld verdient, maar kun je nog wel de tijd vinden om überhaupt langs de huisarts te gáán? Als jij zoveel werkt, en een goede werknemer bent, zullen het heus geen moeite vinden om je andere werktijden te geven en je misschien op andere dagen in te plannen. Want volgens mij is het niet echt gezond zoals het nu gaat...

[arP-socialist]

Leonoor schreef op 22-06-2004 @ 16:20 :
Waarom werk je dan niet vijf dagen van negen tot vijf? Dat is, denk ik, makkelijker vol te houden dan van die extreem lange dagen, das niet zo raar dat je dat niet redt.

jij weet ook wel hoe de werkgelegenheid is op dit moment

[arP-socialist]

Mariposa schreef op 22-06-2004 @ 14:49 :
Het gaat al een hele tijd niet goed met me...
Het begon allemaal drie jaar geleden, toen ontmoette mijn moeder een man uit Spanje via internet. Na een tijdje chatten hebben ze elkaar ontmoet en besloten om samen te wonen. Op 'n dag kwamen mij dit vrolijk vertellen en ik moest maar gewoon mee. Vanaf dat moment heb ik ervoor gekozen om niet mee te gaan. Na heel lang zeuren mocht ik dan op kamers, maar op een aantal voorwaarden. Ik moest slagen (dat is gelukt) en ik moest mn eigen kosten maar betalen en er hard voor werken. Zij betalen niets aan me, ook al verdiend mn moeders vriend veel geld. Ik zit nu dus ook op kamers en heb er al veel voor gespaard, maar toch voel ik me ontzettend in de steek gelaten, niet alleen door het geld, maar door de keuze die ze me stellen. Ik moet óf mee helemaal naar Spanje en alles hier achterlaten, óf mn eigen boontjes doppen en alleen achterblijven.

Ik heb op dit moment twee baantjes en werk drie dagen in de week van negen uur 's ochtends tot half tien 's avonds. Ik weet dat het niet mag zo lang, maar ik moet toch wat om aan het geld te komen. Het is de bedoeling dat ik dit volhou tot oktober, want dan krijg ik pas studiefinanciering, maar ik merk nu al dat mn lichaam het niet trekt. Ik ben constant doodmoe en geen puf meer, maar heb geen zin om vroeg naar bed te gaan. Het liefst ben ik zoveel mogelijk op pad om niet aan alle zorgen te denken. Ik voel me de laatste tijd ook heel erg somber en heb geen zin meer in leuke dingen. Ik nodig vrienden uit voor de gezelligheid, maar zodra ze weer weg zijn voel ik me ontzettend alleen en lig ik weer te huilen. En dit wordt steeds erger...

Ik wil er zo graag met iemand over praten, maar dan krijg je toch als antwoord: ga dan mee naar Spanje, dat is toch lekker, zon, zee en strand... Maar voor mij ligt dat anders, ik wil het gewoon echt niet mee. Per 1 juli gaat mn moeder weg, ze logeert tot die tijd bij iemand anders, terwijl ik al op kamers zit. Ik heb heel slecht contact met haar, vooral de laatste weken voor het verhuizen. Steeds vaker ruzie om van alles en nogwat. Ik wilde de laatste tijd met haar juist leuk afsluiten, maar dat ging blijkbaar niet en nu is het te laat...

Ik weet echt niet wat ik moet doen, maar ik weet wel dat het eigenlijk zo niet verder kan omdat ik straks teveel roofbouw op mezelf pleeg. Ik wil graag met iemand praten, maar ik weet niet met wie. Ik weet niet of er bepaalde instellingen zijn voor dit soort problemen?

dit klinkt mischien een beetje cru maar zo is het niet bedoelt, je bent 21 dus je moeder is jammer genoeg niet meer finacieel verantwoordelijk voor je,

ik kan me goed in je situati inbeelden, aangezien mijn vader 2 maanden geleden is overleden, een van de opties was toen mee naar amsterdam (100 km verderop) ik weet dat de afstand kleiner is maar het principe alles achterlaten, vrienden e.d. is hetzelfde, ik vind dat je moeder je voor een keuze stelt waarin ze erg egoistisch is, ikzelf heb een moeder die nooit naar me om heeft gekeken en denk dat het voor jou nu net zo voelt, je voelt je erg alleen en dat is ook een voorname reden dat je uitgeput ben, van het piekeren waarom, je zou eventueel kunnen overwegen juridische stappen te ondernemen, maar ik weet niet wat daarin allemaal mogelijk is, ik hoop voor je dat je er een beetje uit kan komen, en mischien kan je op internet zoeken naar een instantie die je eventueel wat hulp kan bieden om je te ontlasten.

ik snap dat het erg moeilijk voor je is, maar ik schiet te kort om echt te helpen, ik kan echter en alleen maar zeggen, veel sterkte en ik wens je een mooie toekomst toe

[SuperSanne]

Als je zo door gaat, gaat het een keertje mis, dat is duidelijk. Je krijgt in oktober studiefinanciering (plus een extra bijdrage als jouw ouders een verklaring ondertekenen waarin ze zeggen niets meer aan jouw bij te dragen. formulier is te downloaden op site van de ibgroep) dus we mogen denk ik wel aannemen dat je op school zit. is er daar niemand die je kan helpen? ik geloof namelijk dat er wel regelingen bestaan voor mensen in jouw situatie (je bent niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste). In de vorm van een lening die je alvast "vooruit" kan nemen of zoiets. Klamp je aan elke leraar vast die je tegenkomt, bel naar de IB-groep, of naar de onderwijstelefoon (die kunnen zelf niets doen waarshijnlijk, maar ze kunnen je wel doorverwijzen naar instanties die dat wel kunnen). En stop zodra je die lening/regeling/wat dan ook hebt met zo lang werken! Ook omdat je hiermee je problemen alleen maar erger maakt:

belachelijk lang werken -> roofbouw op jezelf -> instorten -> niet meer in staat te werken -> geen geld van je baan -> door instorting niet in staat om opleiding vol te houden -> geen stufie.

Er is echt wel hulp mogenlijk voor mensen in jouw situatie, je moet het alleen zien te vinden (onderwijstelefoon en ib-groep kunnen je vast wel verder helpen), geef niet op! Nog en extra tip: ga sporten!!! Als je de stress in je leven niet kan verlagen, moet je jezelf er beter bestand tegen zien te maken. er is geen betere manier om jezelf stressbestendig te krijgen dan door te sporten, hoewel in jouw situatie it slechts een tijdelijke oplossing is. Je bent een mens, geen machine.

Succes

P.S. Over dat sporten: het maakt je niet alleen weerbaarder tegen stress, maar het is ook een paardemiddel tegen (hele zware) depressies. al is het maar elke dag een lekkere lange wandeling maken. Het lost niet je probleme op, maar het geeft je misschien wel nét dat beetje extra dat je nodig hebt om je zaakjes voor elkaar te krijgen.

hey
ik zit door net ff andere omstandigheden in ongeveer dezelfde situatie als jij.
Ik denk dat je je niet al te ongerust moet maken over die roofbouw, als je maar zorgt dat je gezond eet, en voldoende vitaminen binnen krijgt, kan je lijf veel hebben, ik weet niet hoelang je dit al doet, maar in principe kan je lijf het wel aan, als je er in oktober dan maar weer rustiger aan gaat doen, het zullen meer de geestelijke aspecten zijn die veel meer impact hebben.

als je behoefte hebt om je hart eens te luchten, mail me maar.

hoe dan ook sterkte, ik vind het echt heel knap van je dat je zonder meer voor jezelf gekozen hebt

[arP-socialist]

trumpetlover schreef op 23-06-2004 @ 01:08 :
hey
ik zit door net ff andere omstandigheden in ongeveer dezelfde situatie als jij.
Ik denk dat je je niet al te ongerust moet maken over die roofbouw, als je maar zorgt dat je gezond eet, en voldoende vitaminen binnen krijgt, kan je lijf veel hebben, ik weet niet hoelang je dit al doet, maar in principe kan je lijf het wel aan, als je er in oktober dan maar weer rustiger aan gaat doen, het zullen meer de geestelijke aspecten zijn die veel meer impact hebben.

als je behoefte hebt om je hart eens te luchten, mail me maar.

hoe dan ook sterkte, ik vind het echt heel knap van je dat je zonder meer voor jezelf gekozen hebt

ik ben het met je eens dat het waarschijnlijk de geestelijke aspecten zijn die haar naar beneden halen, maar dat wil niet uitvlakken dat jij niet kan zeggen: wat ik kan kan jij ook, als zij merkt dat haar lichaam het niet aankan, hebben wij aan te nemen dat dat zo is.

arP schreef op 22-06-2004 @ 22:27 :
jij weet ook wel hoe de werkgelegenheid is op dit moment

En daarom weet ik dat je met je middelbare diploma best wel een baantje kunt vinden. Ik neem aan dat ze niet één of ander mega-hoog baantje zoekt of wel?

arP schreef op 23-06-2004 @ 13:27 :
ik ben het met je eens dat het waarschijnlijk de geestelijke aspecten zijn die haar naar beneden halen, maar dat wil niet uitvlakken dat jij niet kan zeggen: wat ik kan kan jij ook, als zij merkt dat haar lichaam het niet aankan, hebben wij aan te nemen dat dat zo is.

dat weet ik zo net niet, Arp. Het is natuurlijk waar dat je geest een enorme invloed op je lichaam heeft, maar telkens weer blijkt dat je verder kan.

Heel ander voorbeeld: je moet voor je zwem diploma een X-aantal meters onder water zwemmen. Tot je op een gegeven moment denkt ik haal het niet meer. Als je toch jezelf ertoe kunt zetten om niet meteen naar boven te stijgen, maar nog 3 of 4 slagen extra te maken, blijkt ineens dat je het dubbele aantal meters hebt gemaakt.


En dat geldt eigenlijk ook voor de situatie van TS, denk ik.

[zwemschaap]

Waarom werk jij eigenlijk zo veel??????????

Je zegt zelf, omdat je ouders jouw niet in je levensonderhoud willen voorzien. Maar dat zijn ze dus wel verplicht. Tot en met je 21ste. Je ouders zijn namelijk verplicht om jou in levensonderhoud te voorzien en je studie te betalen tot en met je 21ste.

Tip: kijk eens op www.jip.nl of bel eens met de kinderrechtswinkel. www.kinderrechtswinkel.nl

Dat die studiefinanciering later begint weet ik verder ook niet. Maar volgens mij heb je wel recht op een uitkering of zo. of op geld van je ouders. Als je moeder alimentatie krijgt voor jou en jij woont op jezelf dan heb jij recht op dat geld.

Je ouders moeten voor jou betalen, of anders heb je recht op geld van de overheid. Het mag niet zo zijn dat er tussen de tijd dat jouw ouders (je moeder in dit geval) voor je moeten betalen en de tijd dat jij studiefinanciering krijgt een gat zit. En ja ik weet dat het weinig is die studiefinanciering, maar als je zuinig doet dan hoef je minder te werken erbij.

Maar kijk in ieder geval even op die sites. en bel met de kinderrechtswinkel

adres adam is:

Staalstraat 19
1011 JK Amsterdam
Tel: (020) 6260067
Fax: (020) 4216587
info@krwa.demon.nl
http://www.kinderrechtswinkelamsterdam.nl
Ma 15:00 - 18:00 wo, za 14:00 - 17:00

[Balance]

Mariposa schreef op 22-06-2004 @ 16:26 :
En met één baantje kan ik absoluut niet korter werken of andere dagen, want ze hebben me juist deze dagen nodig.

Laten we voor op stellen dat JIJ hier het belangrijkst bent. Als jij iets niet trekt, dan is het nog zo jammer voor de mensen op je werk die werknemers nodig hebben: jij hebt het recht om dan te passen en het probleem ligt bij hen. Je werkgever krijgt goed betaalt om dergelijke problemen om te lossen dus maak je daar geen zorgen over.
Verder vind ik wat Leonoor zegt wel belangrijk: wat heb je aan je vrije dagen als je op die dagen gesloopt bent? Heb je er niet veel meer aan om 5 vrije avonden te hebben waarin je een beetje moe bent van overdag werken (van 9 tot 5) maar lichamelijk nog wel overeind blijft?
Als je wil stoppen met roofbouw plegen op je lichaam zul je moeten beginnen met die achterlijk lange dagen die je maakt. Je kunt gewoon hetzelfde aantal uren blijven werken, alleen dan meer gespreid over de week.
En bekijk je uitgaven eens. Misschien kun je best wel wat bezuinigen, waardoor je een paar uur minder kan werken