mijn moeder..

[tsjuk]

hoi allemaal, het is al een tijdje geleden dat ik hier gepost heb, maar lees hier nog wel altijd veel. Ik zit met iets, en ik hoop dat jullie me daar een beetje bij kunnen helpen ofzo..

Het gaat op zich best goed met me, alleen thuis gaat het allemaal niet zo lekker. Veel ruzie met mijn moeder (en mijn broertje heeft van die dagen dat hij niet eens meer tegen me praat). Ik denk dat die ruzies vooral komen omdat mijn moeder en ik ongelooflijk op elkaar lijken en op een of andere manier botst dat.
Maar waar ik eigelijk mee zit is het volgende; mijn moeder weet vrij weinig van mijn eetprobleem en andere dingen waar ik mee zit. Ik heb ooit een poging gedaan het haar te vertellen, maar daar is vrij weinig mee gedaan. Zowel van mijn kant als van haar kant. Misschien ben ik op sommige momenten wel een onuitstaanbaar kind, omdat ik niet altijd even lekker in mijn vel zit en ik niet altijd kan doen alsof het zo goed gaat. Hoewel ik vaak een soort van hints geef dat het allemaal niet zo lekker gaat, lijken ze die hier niet op te pakken. Ik vraag soms zelfs af of het ze wel interesseert . Op een of andere manier mis ik mijn moeder, ze werkt vaak, maar het is niet zo dat ze nooit thuis is. Ik mis gewoon iemand die er af en toe voor me en die me begrijpt. Iemand die even een arm om me heen slaat. Ik heb meerdere malen geprobeerd dit te zeggen, maar ik ben niet zo goed in mijn gevoelens uiten, maar ik heb op het moment zo'n behoefte aan haar.. ik heb haar gewoon nodig nu en ik kan dat niet duidelijk maken..

xx

[evanescence]

tsjuk schreef op 20-08-2004 @ 10:19 :
Ik denk dat die ruzies vooral komen omdat mijn moeder en ik ongelooflijk op elkaar lijken en op een of andere manier botst dat.

Ik heb meerdere malen geprobeerd dit te zeggen, maar ik ben niet zo goed in mijn gevoelens uiten.

xx

Allebei deze dingen herken ik, ik heb ook dagelijks ruzie met mijn moeder en ik denk dat het ook gedeeltelijk komt omdat we zoveel op elkaar lijken, innerlijk en uiterlijk, iedereen vind oon 2 druppels water...verder heken ik ook je gevoelens uiten...ik zeg meestal alles verkeerd, vooral als ik boos ben en mezelf wil verdedigen, komt alles er verkeerd uit

je zei dat je iemand nodig heb die je kan steunen en een arm om je heen slaat af en toe....zoek een vriendje lijkt mij..het heeft mij geholpen, ik kan alles bij hem kwijt en ik weet dat hij iig wel van mij houd (mijn moeder ook, maar dat is anders)

zoek een maatje...

[tsjuk]

Bedankt voor je reactie

Ik heb genoeg vriendinnen enzo hoor. Ook heb ik een vriendje gehad, maar door bepaalde dingen die er gebeurd zijn lijkt me dat even niet zo'n goed idee. En ik kan wel dingen bij mensen kwijt, daar gaat het niet echt om. Maar ik lees en hoor zo vaak over de goede band die kinderen met hun ouders hebben. En die heb ik ook wel, maar op een of andere manier willen ze niet zien dat er wat aan de hand is, hoeveel hints ik ook geef. En ik mis gewoon iemand die er even voor je kan zijn. Maandag bijvoorbeeld naar de huisarts geweest... rot-onderzoek en gister de uitslagen, waar ik me dan heel de dag druk om loop te maken. En dan heb ik gewoon behoefte aan mijn moeder...
ik kan het ook allemaal niet zo goed uitleggen ofzo..
xx

Hey,
Ik herken het allemaal heel erg wat je schrijft. Ik heb geen ruzie ofzo, maar dat van dat je iemand wil die er voor je is. Ik heb ook het gevoel dat ik al zoveel signalen heb gegeven dat het niet goed gaat, maar mn ouders lijken ze niet op te vangen ofzo. En nou eindelijk een tijdje geleden merkte mn moeder aan me dat ik me niet goed voelde en ze vroeg wel of we met iemand moesten praten ofzo. Maar meer doet ze dan niet. Nou ben ik dus bij jeudzorg geweest twee keer en heb daar dingen verteld waar mn moeder niks van weet. Ze vraagt wel een paar dagen later of ik er nog was etc. maar nooit wat ik dan gezegt heb en nooit vraagt ze wat er aan de hand is. Ik wil heel graag dat ze me helpt etc maar ik durf zelf niks te zeggen maar zij doet ook niks. Naja ik herken het dus wel, maar weet niet zo goed wat je moet doen ofzo. Beetje nutteloos bericht dus weer. Iig heel vele sterkte ermee.

xx Kir

Hints zijn voor jezelf vaak duidelijker dan voor de ander.

En inzien dat je kind problemen heeft, is misschien wel één van de moeilijkste dingen die er is voor een ouder...misschien wil ze bepaalde dingen ook niet zien en horen. En zolang jij dan vaag blijft, kan ze makkelijk doen als of er niks aan de hand is.

Misschien kun je je moeder een keer een brief schrijven? Of toch een keer met haar praten, eventueel samen met je huisarts?

sonho schreef op 20-08-2004 @ 14:03 :
Ze vraagt wel een paar dagen later of ik er nog was etc. maar nooit wat ik dan gezegt heb en nooit vraagt ze wat er aan de hand is.

Bij de meesten hoor je het omgekeerde, dat ouders hun kind uit gaan horen en dat het kind dat niet leuk vindt. Vaak werkt dingen gewoon duidelijk aangeven (zeggen of schrijven of wat dan ook) beter dan hints afgeven. Omdat hints vaak niet aankomen, maar ook omdat je ze heel dubbel op kunt vatten.

Leonoor schreef op 20-08-2004 @ 14:06 :
Bij de meesten hoor je het omgekeerde, dat ouders hun kind uit gaan horen en dat het kind dat niet leuk vindt.

Tis eigenlijk hele dubbel. Aan de ene kant vind ik het wel goed zo en wil ik niet dat ze me uithoort ofzo. Maar als ze niks vraagt voelt het alsof ze niet geintreseert is in mij. Mjah ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar tis dubbel iig.

sonho schreef op 20-08-2004 @ 14:09 :
Tis eigenlijk hele dubbel. Aan de ene kant vind ik het wel goed zo en wil ik niet dat ze me uithoort ofzo. Maar als ze niks vraagt voelt het alsof ze niet geintreseert is in mij. Mjah ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar tis dubbel iig.

Ik snap wel wat je bedoeld, mijn moeder is ook min of meer zo.

Heeft jou moeder een opleiding mbt kinderen/jongeren oid gedaan of is ze erg geïnteresseerd in dat soort dingen of helemaal niet? (Een leerkracht op de middelbare school (geloof ik) zei een keer ook zo te doen tegen haar kinderen, omdat het beter was om je kinderen zelf met dingen te laten komen ipv ze te bestoken met vragen oid.)

[tsjuk]

ik vraag me soms ook af of mijn moeder zich wel voor me interesseert en bij mijn vader is het altijd; mijn broertje dit, mijn broertje zo... En ik moet maar weer de verstandige zijn, want ik ben de oudste.
Ik kan idd met de huisarts misschien met mijn ouders gaan praten, maar dan moet ik eerst de huisarts zelf nog op de hoogte brengen. Hij weet dan wel dingen, maar niet dat het thuis niet loopt.
Er zijn in de familie ook wel dingen aan de hand enzo. Mijn opa is pas overleden en aan de kant van mijn moeder is veel ruzie. Misschien dat deze dingen er ook voor zorgen dat ze het niet zien hoor. Maar dit is iets op korte termijn en dat ik nu zo met mezelf loopt te klooien is al zo dik 1.5 jaar. En het laatste halfjaar doe ik niet eens meer moeite om alles te verbergen. Ik heb het gewoon zo gehad...

I'm so tired of fighting
But I don't wanna give up..

Een zinnetje dat me zo bezig houdt..

bedankt voor jullie reacties trouwens, 'fijn' dat mensen er iets in kunnen herkennen of advies geven.

Leonoor schreef op 20-08-2004 @ 14:12 :
Ik snap wel wat je bedoeld, mijn moeder is ook min of meer zo.

Heeft jou moeder een opleiding mbt kinderen/jongeren oid gedaan of is ze erg geïnteresseerd in dat soort dingen of helemaal niet? (Een leerkracht op de middelbare school (geloof ik) zei een keer ook zo te doen tegen haar kinderen, omdat het beter was om je kinderen zelf met dingen te laten komen ipv ze te bestoken met vragen oid.)

Ja mn moeder werkt nou op een basisschool heeft dus pabo gedaan, heeft in de verpleging gewerkt op de kraamafdeling en een opleiding pedagogiek gedaan. Ze heeft een aantal boeken van kinder en jeugd psychiatrie van die opleiding geloof ik. Ze is er erg in geintresseerd.

tsjuk schreef op 20-08-2004 @ 14:18 :
I'm so tired of fighting
But I don't wanna give up..

Een zinnetje dat me zo bezig houdt..

Zo lang dat tweede zinnetje de boventoon maar houdt...

Misschien is het toch mogelijk om het er zelf eens met je moeder over te hebben, dat is misschien makkelijker dan het eerst je huisarts moeten vertellen en dan je moeder? Of als je het niet kunt vertellen, maar wel op kunt schrijven, misschien een brief ofzo?

Ik denk dat het je moeder echt wel wat uitmaakt hoe het met je gaat. Misschien kan je het haar vragen (niet per se zo direct, maar wellicht op een andere manier), dan kun je haar antwoord horen.

Zoals ik al zei, mijn moeder (en mijn vader overigens ook) zijn ook zo...ze hebben mijn zusjes en mij altijd heel los gelaten ed en ze bemoeien zich eigenlijk nergens mee. Ik vraag me ook wel eens af of het gewoon is omdat ze zo zijn oid of dat ze niks/weinig om me geven (ook wel om andere dingen). Maar tegelijkertijd weet ik dat ze wel om me geven, omdat ze dat ook best wel eens laten merken. Als ze niet om me zouden geven, dan hadden ze denk ik toch anders gedaan.

sonho schreef op 20-08-2004 @ 14:20 :
Ja mn moeder werkt nou op een basisschool heeft dus pabo gedaan, heeft in de verpleging gewerkt op de kraamafdeling en een opleiding pedagogiek gedaan. Ze heeft een aantal boeken van kinder en jeugd psychiatrie van die opleiding geloof ik. Ze is er erg in geintresseerd.

't is min of meer een soort van eigen theorietje van me geworden dat 'dat soort mensen' dus vaak zo reageren...of juist heel overdreven wel aandacht aan alles besteden ed, als of ze halve psychologen zijn...

Leonoor schreef op 20-08-2004 @ 14:24 :
't is min of meer een soort van eigen theorietje van me geworden dat 'dat soort mensen' dus vaak zo reageren...of juist heel overdreven wel aandacht aan alles besteden ed, als of ze halve psychologen zijn...

Hmm aha. Ik weet eigenlijk niet waarom mijn moeder het zo doet. Maar het zou wel heel goed kunnen denk ik. DAt dat vna jou klopt dus.

[tsjuk]

Zo lang dat tweede zinnetje de boventoon maar houdt...

Het houdt niet altijd de boventoon... het is eigelijk een tijd geweest dat dat helemaal niet zo was en dat leidde dat niet zo leuke dingen.
Ik vraag me vaak af of ik me aanstel en dat dit in elk gezin voorkomt. Dat ik gewoon moet wachten tot ik uit huis uit ben (dat duurt nog minstens 2 jaar). Maar is het normaal dat woordewisselingen uitlopen tot slaande ruzies? En dan bedoel ik geen tik op mn billen of wat dan ook. Het is niet zo dat ik mishandelt word, maar normaal is het ook niet geloof ik.
Ik heb gewoon het idee dat er dingen moeten gebeuren voor het fout gaat lopen. Alleen het lijkt alsof mijn ouders de thuissituatie wel goed vinden zo, en dat ik de enige ben die hier mee schijnt te zitten. Maar goed, misschien moet ik gewoon een keer mijn moed bij elkaar rapen en er wat van gaan zeggen thuis.
xx

tsjuk schreef op 20-08-2004 @ 17:44 :
Maar is het normaal dat woordewisselingen uitlopen tot slaande ruzies? En dan bedoel ik geen tik op mn billen of wat dan ook. Het is niet zo dat ik mishandelt word, maar normaal is het ook niet geloof ik.

Je kunt het dubbel opvatten wat je nu schrijft, bedoel je dat je geslagen wordt of bedoel je dat het een 'woordengevecht' is? Als je geslagen worden bedoeld, dan is dat een heel ander soort situatie dan je in je vorige posts omschreef... En als dat het geval is, dan lijkt het me zeker heel verstandig om er idd een keer wat van te zeggen, er iig een keer over te praten. Of je ouders er nou mee zitten of niet, jij zit er mee en jij bent niks minder waard dan zij. (Dat laatste geldt natuurlijk altijd.)

[tsjuk]

Het begint meestal met woordewisselingen en dan kan ik op een of andere manier mijn moeder zo boos maken dat ze helemaal doorslaat. Ze zegt dingen die niet waar zijn, bijvoorbeeld dat ik van deze ruzies geniet... Terwijl ik er juist heel erg mee zit maar het niet kan uiten. Op zulke momenten kan ze soms nog weleens agressief worden. Van de week heeft ze me bijvoorbeeld aan mijn haren getrokken en op mijn rug gebonkt...
tja, het is niet echt mishandelen, maar ja... echt normaal lijkt het me ook niet toch?

Dat is idd niet normaal.

't lijkt me geen slecht idee om eens echt met haar te praten, als je dat kunt dan. En anders bv. samen met je huisarts.