happy / down

ik heb een nu toch wel groot probleem, namelijk dat ik geen constant levensbeeld heb. er zijn momenten waarop ik alles even leuk en geweldig vind, en die worden vaak gevolgd door momenten waarop ik het gewoon niet meer zie zitten. kort gezegd ben ik gewoon niet evenwichtig; ben vaak of heel happy of heel down. als iets slecht is, dan klopt meteen mijn hele leven niet meer voor me gevoel. ik snap heus wel dat het zo niet in mekaar zit, maar ik kan het gewoon niet relativeren. het ene moment heb ik zoveel zin in vanalles en nog wat en in het leven opzich, terwijl ik op andere momenten eigenlijk een soort van leegte voel, dat ik niet wil leven en ook niet dood wil. als ik iets leuks doe met vrienden dan is mijn sociale leven opeens top voor mijn gevoel. als een vriend van me (tenminste van wie ik dacht dat het een vriend is) mij niet uitnodigt voor zijn verjaardag, dan heb ik eigenlijk geen leuke vrienden. als me haar heel goed zit dan ben ik opeens heel zeker van me uiterlijk, als ik nieuwe rode plekjes op me gezicht heb dan zou ik het liefst helemaal niet meer naar buiten gaan. als ik me aanmeld op msn en 3 mensen tegen me gaan praten voel ik me geliefd en gewild. als niemand wat terugzegt dan voel ik me alleen en verlaten. ik word er gewoon zo moe van.

de meeste tijd ben ik toch wel vrolijk of zelfs heel vrolijk, maar die tja kortstondige 'depressies' maken het allemaal zo moeilijk, want op dat soort momenten voel ik me echt zoooo ongelukkig. ik zeg mezelf zo vaak dat ik me niet moet aanstellen en niet zo moet overdrijven, maar het helpt niet. het zit zowiezo in mijn aard om alles extra 'heavy' te beleven, dat weet ik nu wel van mezelf, maar dit is gewoon niet gezond meer. nu vraag ik me af of iemand weet of en hoe ik hier wat aan kan doen (vast wel) en wat jullie zelf voor ehm ervaringen hier mee hebben. en zeg niet dat ik me aanstel als ik me heel down voel omdat er mensen zijn met veeeeeeel grotere problemen, dat weet ik namelijk allang al als ik me dat echter bedenk word ik daar evengoed niet vrolijker van. ik wil gewoon wat minder ups en downs in mijn gevoelswereld.

[Nijn*]

Hej,
Tja, ik weet niet echt wat je moet doen ofzo..Maar ik heb het een tijdje geleden ook gehad..Nu heb ik bijna geen momenten meer dat ik happy ben..Maar goed, even terzake.. Ik kan je alleen maar mededelen dat je niet de enige bent..Ik wil alleen zeggen dat je je absoluut niet aanstelt..Wat voor de een heel zwaar kan zijn, is voor de ander een peulenschilletje..

[Tsu]

Nou, dat klinkt een beetje alsof je manisch depressief bent, dan voel je je het ene moment helemaal geweldig alles is goed, en het andere moment is alles kut.

Je zou hiervoor even naar de dokter kunnen, die kan je doorverwijzen naar een psycholoog of een psychiater(die kan je dan medicijnen voorschrijven) en misschien kan je daarvoor in therapie gaan.

Dit klinkt allemaal erg zwaar, maar ik denk dat dat wel de beste oplossing zou zijn En in therapie gaan is echt niet erg, zoiets is alleen maar goed

mmz zou er ook een minder ernstige oorzaak kunnen zijn? hope so. zie mezelf niet zomaar naar een psychiater gaan

[Nijn*]

STUFF schreef op 18-07-2004 @ 12:14 :
mmz zou er ook een minder ernstige oorzaak kunnen zijn? hope so. zie mezelf niet zomaar naar een psychiater gaan

Misschien moet je toch die stap maken? Het heeft alleen maar voordelen, je gaat je er alleen maar beter door voelen

[arP-socialist]

1> het kan aan je leeftijd liggen, dit komt namelijk vaker voor bij mensen tussen de 14 en 25 jaar, of je zit ergens zwaar mee in de knoop, of het is totaal iets anders waar ik nu niet op kan komen, even langs een psych is niet zo erg, behalve de kosten dan

[Dreamerfly]

Tsu schreef op 18-07-2004 @ 11:09 :
Nou, dat klinkt een beetje alsof je manisch depressief bent, dan voel je je het ene moment helemaal geweldig alles is goed, en het andere moment is alles kut.

Je zou hiervoor even naar de dokter kunnen, die kan je doorverwijzen naar een psycholoog of een psychiater(die kan je dan medicijnen voorschrijven) en misschien kan je daarvoor in therapie gaan.

Dit klinkt allemaal erg zwaar, maar ik denk dat dat wel de beste oplossing zou zijn En in therapie gaan is echt niet erg, zoiets is alleen maar goed

Het klinkt alsof de diagnose al gesteld is, daar moet je mee uit kijken. Het kan met zóveel dingen te maken hebben!.

Ik ben het er mee eens dat je voor een diagnose (met wat het ook moge zijn) naar de huisarts moet met een eventuele doorverwijzing.

Ik denk dat heel wat mensen zich hierin wel kunnen vinden in een bepaalde mate.(niet om het af te zwakken, maar om het wellicht wat te relativeren).

Waar komen die wisselende buien denk je vandaan?

Je verhaal komt bij mij over als dat je heel gevoelig bent voor dingen binnen het contact met anderen en dat, dat je heel erg beïnvloedt; als je gevoel en gedrag.(dat dat ook enorm wisselt, omdat ieder moment weer anders is) Ik "proef" veel onzekerheid bij je.

Wat voor een contact heb je met anderen(o.a. vrienden) en hoe voel je je daar in(op verschillende momenten)?.

[Dizzee Rascal]

Ik heb precies hetzelfde als jou. Ik ben ook manisch depressief bevonden, alhoewel ik geen medicijnen krijg of een psychiater heb geraadpleegd..

[Dreamerfly]

Dizzee Rascal schreef op 18-07-2004 @ 13:36 :
Ik heb precies hetzelfde als jou. Ik ben ook manisch depressief bevonden, alhoewel ik geen medicijnen krijg of een psychiater heb geraadpleegd..

Door wie?

Naar mijn mening kan dit niet zonder een oordeel van een psych of een arts.

En hoezo precies hetzelfde als jou?, alsof alles precies hetzelfde is en alsof alle oorzaken & achtergronden hetzelfde zijn?. Ken je het verhaal achter de topicstarter?, ken je zijn levensgeschiedenis?

ps: niet aanvallend bedoeld.

Dreamerfly schreef op 18-07-2004 @ 12:36 :
Het klinkt alsof de diagnose al gesteld is, daar moet je mee uit kijken. Het kan met zóveel dingen te maken hebben!.

Ik ben het er mee eens dat je voor een diagnose (met wat het ook moge zijn) naar de huisarts moet met een eventuele doorverwijzing.

Ik denk dat heel wat mensen zich hierin wel kunnen vinden in een bepaalde mate.(niet om het af te zwakken, maar om het wellicht wat te relativeren).

Waar komen die wisselende buien denk je vandaan?

Je verhaal komt bij mij over als dat je heel gevoelig bent voor dingen binnen het contact met anderen en dat, dat je heel erg beïnvloedt; als je gevoel en gedrag.(dat dat ook enorm wisselt, omdat ieder moment weer anders is) Ik "proef" veel onzekerheid bij je.

Wat voor een contact heb je met anderen(o.a. vrienden) en hoe voel je je daar in(op verschillende momenten)?.

ik weet dat het op deze leeftijd wat erger lijkt en alles en dat ik ook al mijn hele leven alles heel intensief meemaak. bijvoorbeeld dat ik me 2 maaden lang mijn hele gedachtenwereld focus op een meisje en mezelf dan achteraf gek verklaar. om het de volgende keer weer te laten gebeuren.

tja waar komen ze vandaan. meestal als ik iets leuks heb gedaan en dan opeens in een gat val, dan voel ik me uberalleen. of ik denk te veel na over dingen in het verleden, ga mezelf dingen verbeelden. ik heb niet echt een consistent beeld van mezelf en mijn leven. ik ben uberlabiel. het ene moment wil ik niet meer leven, weet ik niet waar ik het zoeken moet van ellende (hoewel zelfmoord nooit een optie zou zijn, ik wil namelijk ook niet dood, en al helemaal niet door zelfmoord) en tja even later kan het dan zomaar omgeslagen zijn. het zijn de hele kleine dingen die daar voor zorgen. volgens mij ben ik ook overgevoelig voor vanalles en nog wat. mijn zelfbeeld varieert nogal, en is afhankelijk van hoe mensen op mij reageren. als ik zie dat iemand me niet mag dan ga ik enorm aan mezelf twijfelen. of als iemand een kutdag heeft ga ik mezelf dat ook aantrekken.

en wat betreft contact met vrienden, ik heb er opzich veel, stuk of 30, maarja, vrienden, ik praat er niet zoveel mee. ik moet bij de meeste ook niet aankomen met problemen, daar zijn ze gewoonweg een beetje te simpel voor (ik voel me ABSOLUUT niet beter dan ze, maar ze snappen het toch niet, ik heb t wel eens geprobeerd uit te leggen, dan vinden ze dat ik niet moet zeuren, en t probleem is dus, als ik me goed voel zijn het leuke vrienden, als ik me slecht voel dan zijn ze gewoon niet zo ver ontwikkeld om mij er boven op te helpen). natuurlijk heb ik ook goede vriendne die me wel helpen, maar ik vind het moeilijk om alles kwijt te kunnen, ik wil gewoon vrolijk zijn, niet zo zwaarmoedig doen waar ze bij zijn. maar er zijn wel mensen waarvan ik weet dat ik altijd bij ze terechtkan...godzijdank.

verder ben ik ook ontzettend onzeker over het vinden van iemand waar ik mijn leven mee kan delen, weet niet of dat er ooit inzit bij mij. ben bijna nooit verliefd, ben ZOWIEZO geen homo, maar heb echt bij bijna geen elk meisje t idee van goh die vind ik nou ZO leuk. en dan ook nog eens onzeker dat niemand mij zou zien staan. wat ik me opzich voor kan stellen gezien mijn onzekerheid. het grootste probleem is eigenlijk dat het bij mij teveel denken is en te weinig doen. en teveel twijfelen en te weinig zeker weten. twijfelen of ik mezlf aardig vind, of ik met die en die om zou moeten gaan, of ik dit of dat later wil worden. zo genoeg tekst om je over te buigen

Dreamerfly schreef op 18-07-2004 @ 14:08 :
Door wie?

Naar mijn mening kan dit niet zonder een oordeel van een psych of een arts.

En hoezo precies hetzelfde als jou?, alsof alles precies hetzelfde is en alsof alle oorzaken & achtergronden hetzelfde zijn?. Ken je het verhaal achter de topicstarter?, ken je zijn levensgeschiedenis?

ps: niet aanvallend bedoeld.

oorzaken en achtergronden zijn vast niet hetzelfde. hij bedoelt alleen dat ie het herkent neem ik aan. maar ik vraag me wel af, wat doe je er dan tegen (@ DizzeeRascal), want lijkt me niet dat het fijn leven is met manische depressiviteit. tenminste ik vind het op dit moment niet zo fijn!

[Tsu]

Dreamerfly schreef op 18-07-2004 @ 12:36 :
Het klinkt alsof de diagnose al gesteld is, daar moet je mee uit kijken. Het kan met zóveel dingen te maken hebben!.

hey, ik zeg niet dat het zo is, ik geef alleen mijn mening gebaseerd op ervaringen

[Dreamerfly]

Tsu schreef op 18-07-2004 @ 19:13 :
hey, ik zeg niet dat het zo is, ik geef alleen mijn mening gebaseerd op ervaringen

ok!.
(het kwam zo bij mij over)

Dreamerfly schreef op 18-07-2004 @ 21:20 :
ok!.
(het kwam zo bij mij over)

ze heeft wel gelijk, denk ik. kan me nu al niet meer voorstellen dat ik vanmiddag heel down was. maarja straks kan ik me al weer niet meer voorstellen dat ik nu zo vrolijk ben geweest. apart.

[Dreamerfly]

STUFF schreef op 18-07-2004 @ 21:25 :
ze heeft wel gelijk, denk ik. kan me nu al niet meer voorstellen dat ik vanmiddag heel down was. maarja straks kan ik me al weer niet meer voorstellen dat ik nu zo vrolijk ben geweest. apart.

Ja, maar zegt dat, dat je dan een stoornis o.i.d. moet hebben?

[Tsu]

Dreamerfly schreef op 18-07-2004 @ 21:20 :
ok!.
(het kwam zo bij mij over)

ok no hard feelings verder

[Tsu]

STUFF schreef op 18-07-2004 @ 21:25 :
ze heeft wel gelijk, denk ik. kan me nu al niet meer voorstellen dat ik vanmiddag heel down was. maarja straks kan ik me al weer niet meer voorstellen dat ik nu zo vrolijk ben geweest. apart.

Als je denkt dat ik gelijk heb, moet je voor de zekerheid even langs de dokter joh, is helemaal niets mis mee als je dat doet! Het belangrijkste is dat je weer goed kan functioneren, en daar kunnen psychologen en psychiaters je bij helpen, serieus waar

[katlijne]

heyz
het is igg een beetje de leeftijd
ik heb er ook last van dat ik ineens zo vrolijk ben en dan paf voel ik mij plots zo rot, soms zonder reden..

ik kan je zeggen laat de 'iets mindere momenten' niet opwegen tegen de vrolijke...misschien wel moeilijk, maar als je een dipje hebt denk dan aan die vrolijke dingen...
als ik wat down ben ga ik wat gaan slapen of gewoon wat gaan dromen over allemaal leuke dingen
klinkt best stom, maar het helpt (bij mij althans)

die mindere momenten komen ook vaak als je alleen bent en bijvoorbeeld niets in handen hebt, dan ga je ook nadenken enzo
dus doe iets, hou je bezig

en als je er echt wel last van hebt,idd naar een huisarts gaan of iemand om mee te praten zal echt wel goed doen

[Tsu]

Tsu schreef op 18-07-2004 @ 23:07 :
Als je denkt dat ik gelijk heb, moet je voor de zekerheid even langs de dokter joh, is helemaal niets mis mee als je dat doet! Het belangrijkste is dat je weer goed kan functioneren, en daar kunnen psychologen en psychiaters je bij helpen, serieus waar

oh ja en wat ik vergeten was toe te voegen is, dat zij dus ook kunnen verklaren dat er juist helemaal niets mis met je is he? Die kans bestaat natuurlijk ook

[Dreamerfly]

Tsu schreef op 19-07-2004 @ 07:34 :
oh ja en wat ik vergeten was toe te voegen is, dat zij dus ook kunnen verklaren dat er juist helemaal niets mis met je is he? Die kans bestaat natuurlijk ook

Idd!

[Tsu]

Dreamerfly schreef op 19-07-2004 @ 22:57 :
Idd!

ghehee

het kan ook gewoon niets zijn, ik weet nog niet. momenteel valt het wel mee, en probeer ik mijn vrolijkheid een beetje in te dammen, zodat de momenten van down zijn ook een beetje meevallen. laatste dagen gaat t wel beter, zolang ik maar dingen aan mijn hoofd heb en niet te veel ga denken over dingen waar ik niet teveel aandacht aan moet besteden.

[M. Arnoldi]

Dit heb ik ook wel eens...

De ene keer ben ik vet happy (als ik dingen ga doen met vrienden), maar de andere keer heb ik nergens meer zin in. Dit heb ik ook vaak gehad.Het lijkt net of ik geen gulden middenweg.

In ieder geval voelt het niet lekker. En idd, als me haar niet goed zit, wil ik niet eens naar buiten, maar als het wel goed zit, heb ik opeens veel zelfvertrouwen. Erg vaag allemaal.

[elledc]

Ik denk dat velen dit hebben, ik ook onder andere. Soms ben ik zo verdomd onzelfzeker en wil ik geen mens zien op een hele dag. En dan soms wil ik me leuk aankleden en bel ik vrienden op om een avond uit te gaan.
De ene keer ben ik blij dat het vakantie is en dat ik me eindelijk eens kan ontspannen, de andere keer voel ik me leeg omdat ik niks doe en omdat ik nog geen concrete toekomstplannen heb.
Pff dit is inderdaad lastig maar ik heb dit bijvoorbeeld minder dan 2 jaar geleden. Daarom kan ik je zeggen dat dit dus wel met de leeftijd te maken heeft. En dat je dus zeker geen psych moet raadplegen daarvoor. Ik vind het zelf absurd, wetende dat zovelen ernstige problemen hebben, is dit ups & downs gevoel eigenlijk maar een kleine soort van depressiviteit.
Geloof me, dit gaat beteren, misschien ook als je een vaste vriendin zult hebben, dan zal je misschien veel positiever tegen de dingen aankijken, je weet nooit
Maar zeker niet de moed verliezen. Een psych raadplegen vind ik dus echt wel iets te ver gaan, psychs bieden ook niet altijd een oplossing, ze geven al te vaak medicatie waardoor het - bij het stoppen van de medicatie te nemen - erger kan worden dan voorheen. Het kan natuurlijk ook beteren.
Ik heb er alleszins al wat mee leren leven met die ups & downs, ik begin te voelen wanneer de downs opkomen dan zet ik me even voor tv of ga ik even shoppen om mijn gedachten te veranderen

[Tsu]

utopia5 schreef op 20-07-2004 @ 11:49 :
Een psych raadplegen vind ik dus echt wel iets te ver gaan, psychs bieden ook niet altijd een oplossing, ze geven al te vaak medicatie waardoor het - bij het stoppen van de medicatie te nemen - erger kan worden dan voorheen

Een psycholoog mag geen medicijnen voorschrijven, dat mag alleen een psychiater.. en ze geven helemaal niet snel medicatie, ik weet niet hoe je daar nou bij komt