Ik denk dat wat mist; dat het teveel een opeenvolging is van feitjes/gevoelens, vooral in de derde strofe. En verder mis ik ook het gebruik van interpunctie.
Ik ben hier eigenlijk niet zo voor, maar dan maar even principes aan de kant

. Alleen omdat je het zelf vroeg hoor, normaal zou ik dit niet zo doen

. Maargoed:
Vaagheid straalt uit je ogen
Is het dat, dat ik vervaag?
Wordt ik een vergeten herinnering,
of gaan mijn herinneringen met jou mee
en jij met mij?
Laat ik een wonde achter in je hart,
omdat je me er zo uitscheurde?
Zou er een leegte ontstaan
nadat je me heb laten afsterven,
en vervult een ander,
dit gapend verlies?
Maar ik steek mijn beide handen,
dubbel en meer dan uit
Een snelle blik en,
je schud ze beiden
maar je ogen laten los.
Je hand glipt weg,
zij laat me vallen.
Vallen, in de donkere vergeten herinneringen.
Ik loop de weg af, en sla de straat uit,
je gedachten af; je leven uit.
Ik zou eerder gaan voor zoiets; dat geeft het gedicht wat meer structuur. Maar dat is maar mijn mening, ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik je gedicht zo veranderd heb

.