[Mijn nieuwe verhaal]

[tiram]

Hai! Ik ben begonnen met een nieuw verhaal! Wat vinden jullie van het eerste gedeelte? Is het de moeite waard om verder te gaan?

Daar sta ik dan. Totaal alleen. Een kwartier geleden heb ik de deur van mijn huis achter me dicht geslagen. Het heeft totaal geen zin om daar nog een minuut van mijn leven te verspillen. Mijn moeder had gehuild en Frank geschreeuwd. Mijn zusje probeerde me tegen te houden door lieve dingen tegen me te zeggen. Maar het was te laat. Ik had ze al kansen genoeg gegeven, deze keer hadden ze het voorgoed verknald.
Het is al donker en ik begin te lopen. Geen idee waar ik heen ga, en maakt me eigenlijk ook niks uit. Terwijl ik loop, denk ik na over mijn leven.

Toen ik negen was, stierf mijn vader. Hij had kanker en we wisten al lang dat hij niet voor eeuwig bij ons zou blijven. Mijn moeder heeft me vanaf het begin van de ziekte erbij betrokken. Tess - toen vier jaar oud - was nog te jong om alles te begrijpen.
Toen mijn vader stierf, hoorde ik van veel mensen dat ik er zo rustig onder bleef.
'Lars is al begonnen met afscheid nemen toen zijn vader nog leefde' was het antwoord van mijn moeder. Dat dacht ze. Ik miste mijn vader enorm. Ik liet het aan niemand merken, vooral omdat ik het mijn moeder zo makkelijk mogelijk wilde maken. Ze stond er alleen voor met twee kinderen, en ik probeerde haar zo goed mogelijk te helpen.

We redden het goed met ons drietjes, totdat er een nieuwe man, Frank, in het leven van mijn moeder verscheen. Ik was toen twaalf en zat net in de pubertijd. Vanaf de eerste keer dat ik hem zag, mocht ik hem al niet. Maar ik was de enige. Mijn moeder was stapelverliefd en ook Tess was verkikkerd op hem. Het was een grote en vooral harige man. Hij had lang haar wat altijd samengebonden zat in een vettige staart. Ik vond hem smerig, maar ik deed mijn best om niks te laten merken. In het begin kwam hij ongeveer één keer per week, en hij nam altijd iets voor ons mee. Maar op mijn twaalfde had ik echt geen interesse meer in plastic speelgoedautootjes. Misschien bedoelde hij het wel goed, maar naar mijn idee was het alleen bedoeld om ons voor zich te winnen. Dat lukte hem bij mij in ieder geval niet. Hij nam de plaats in van mijn vader. Mijn vader, van hem kreeg ik bijna nooit cadeaus. Hij nam me altijd mee naar voetbalwedstrijden en hij ging met me zwemmen. Dat was pas een vader.

Na een paar maanden kwam Frank al bij ons wonen, en weer een paar maanden later gingen ze trouwen. In het begin liet Frank me nog wel met rust, en ik hem. Maar na een tijdje ging hij zich steeds meer met me bemoeien, hij dacht dat hij me wel even kon opvoeden. Als hij me gewoon met rust had gelaten was er niks aan de hand geweest, mijn moeder kon mij heel goed alleen opvoeden, daar had ze hem niet voor nodig. Helaas dacht ze van wel. Hij verbood me dingen. Toen ik zestien was, mocht ik niet uit. Ik weet zeker dat het van mijn moeder had gemogen, maar van hem mocht het niet. En mam luisterde naar hem, ze was als de dood dat ze hem kwijt zou raken. Natuurlijk luisterde ik niet naar hem. Ik ging stiekem uit en zei dat ik bij een vriend bleef slapen. Na een tijdje kwam Frank erachter, en hij verbood me om nog weg te gaan. Dat was de eerste keer dat ik wegliep. Het heeft niet lang geduurd, misschien drie dagen. Toen stond ik alweer voor de deur. Frank was kwaad en mam was blij dat ik weer terug was. Ik heb het moeten ontgelden met twee maanden huisarrest.
De twee jaar daarna waren er steeds ruzies, ruzies tussen Frank en mij.

Een paar weken geleden leerde ik een meisje kennen, Elle. We kregen wat en waren echt stapel op elkaar. Toen ik haar gisteren voor het eerst mee naar huis nam, reageerde Frank zo ontzettend lomp op haar. Het was gewoon niet te geloven. Hij kraakte haar af en vond haar opleiding niet goed genoeg. Ook zei hij dat mijn opleiding er onder zou leiden, het was niet te geloven. Elle wist niet hoe snel ze weer weg moest komen.
'Ik bel je nog,' zei ze en gaf me een vluchtige kus op mijn wang. Een uurtje later kreeg ik een smsje; ik was toch niet wat ze zich had voorgesteld, het was uit. Het was uit, verdomme, het was uit met het mooiste meisje wat ik ooit had gekend. En het was de schuld van Frank. En dat zou ik hem vertellen ook.
En dat heb ik gedaan, er vielen woorden die ik misschien beter niet hadden kunnen gebruiken, maar ik was zo ontzettend kwaad.
En dat ben ik nog. Mijn hele familie kan de pot op. Ze kozen zijn kant, niet die van mij. Waarom zien ze niet wat voor persoon hij echt is? Ik heb geprobeerd er met mijn moeder over te praten, maar ze verdedigde hem en werd kwaad omdat ik zo over hem sprak. Toen had ik er genoeg van en heb mijn spullen gepakt.

En nu loop ik hier. Alleen. En het bevalt me prima. Ik moet eerst maar zien dat ik een slaapplek kan vinden, dan zie ik morgen wel weer verder. Ik kom bij een brug en besluit om daar de nacht door te brengen. Het is niet de meest comfortabele plek, maar het is te doen. Het duurt dan ook niet lang voordat ik in slaap val.

[*nerwen elensar]

Leuk. Het leest vlot
Vraag me af wat er nog met hem gaat gebeuren. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt en da's een goed teken.

[Verleden Tijd]

Zeker een veelbelovend begin. Vanaf de eerste zin heb je de aandacht van de lezer vast. Vaak vindt ik het saai als er aan het begin van een verhaal meteen een heleboel verteld wordt over de hoofdpersoon. Maar zo was het prima. Ik hoop alleen wel dat de terugblik nu echt is afgelopen en dat het eigenlijke verhaal gaat beginnen. Want anders wordt het ben ik bang alsnog vervelend.

Je schrijfstijl is gewoon goed. Die zou ik lekker zo houden. Als je een goede verhaallijn weet te bedenken kan dit een heel mooi verhaal worden. En vooral de hoofdpersoon verder blijven uitdiepen. Anders zou het zonde zijn.

[Ndimension]

Als ik lees 'Daar sta ik dan', raak ik echt niet zo geïnteresseerd, hoor. Dus ik snap niet hoe je erbij komt dat ze de lezer meteen tot zich heeft getrokken.
Ik vind gewoon dat de eerste zin altijd een mooie, lange, indrukwekkende en nieuwsgierigmakende zin moet zijn.

[Verleden Tijd]

Een mooie lange zin is ook erg leuk ja. Maar dat van de eerste zin was spreekwoordelijk. Het gaat natuurlijk meer om de eerste alinea. En die vind ik erg veelbelovend.

[Nijn*]

Top meid! Ik ben zeker benieuwd naar het begin!!

[The 1 and only]

Leest lekker... Hoop dat er gauw een vervolg komt..

[*nerwen elensar]

Ndimension schreef op 11-08-2004 @ 21:40 :
Als ik lees 'Daar sta ik dan', raak ik echt niet zo geïnteresseerd, hoor. Dus ik snap niet hoe je erbij komt dat ze de lezer meteen tot zich heeft getrokken.
Ik vind gewoon dat de eerste zin altijd een mooie, lange, indrukwekkende en nieuwsgierigmakende zin moet zijn.

Je hebt ook ergens wel een punt ndimension, maar als ik de zin 'Daar sta ik dan' zie staan vraag ik me af, waar staat hij/zij, waarom staat hij/zij daar...

[tiram]

Bedankt voor de reacties! Ben er nog niet aan toegekomen om verder te schrijven, en morgen ga ik voor tien dagen naar Hongarije, dus het vervolg laat nog even op zich wachten...