Nooit meer sorry zeggen

Stap voor stap kom ik dichterbij. Je ziet me niet. Hoort me niet. Voelt me niet. Ik jou wel. Ik kan je zelfs ruiken nu ik zo dicht bij je sta. Ik ruik een geur van lafheid. Ja, van lafheid en angst. Met iedere stap die ik zet groeit mijn minachting voor jou. Ik voel de behoefte om te lachen. Jou heel hard uit te lachen. Maar ik hou me in. Nog heel even.


“Hey Elise, ik eet vanavond niet thuis. Pak maar iets uit de vriezer." De schelle stem van mijn moeder klinkt door het hele huis. Chagrijnig loop ik naar de vriezer; er zal wel weer niets eetbaars in liggen. Het komt de laatste tijd te vaak voor dat mijn moeder niet thuis eet. ‘Overwerken’ noemt ze dat. Ik vraag me altijd af wie ze dan afwerkt.. Sinds mijn tiende woon ik alleen met mijn moeder. Mijn zus heeft zelfmoord gepleegd toen ze vijftien was en mijn vader is weggegaan toen ik 3 was. Het enige wat ik van hem weet is dat hij een baard heeft.
Met een ruk trek ik de vriezer open. Leeg, helemaal leeg. Fijn zo’n moeder… Had ik maar een normaal gezin. Met zusjes en broertjes, een moeder die gewoon thuis is met het eten en vooral wil ik een vader.
Zonder veel hoop probeer ik de koelkast. Daar staat, gelukkig, nog een doos eieren in.

Dan, plots, word ik door woede overmand. Waarom is er nooit iemand voor me? Waarom laat iedereen die geacht wordt van mij te houden mij in de steek? Ik raak ieder gevoel van tijd en omgeving kwijt. Woede vult mijn hart. Val dood allemaal! Rot allemaal op! Als jullie toch niets om me geven, blijf dan ook maar weg… Snikkend val ik op de grond. Pijn, het doet zo’n pijn…

[Sasbeest]

Ik vind het op zich wel een redelijk stukje, maar te kort om er echt veel over te kunnen zeggen. Komt er nog een vervolgstuk? Ook snap ik eigenlijk niet wat de titel te maken heeft met het stuk...

[Verleden Tijd]

Ik vind dit een prima begin voor een verhaal - ik ga er niet vanuit dat dit het volledige verhaal is. Het is niet helemaal mijn stijl, maar wel goed geschreven. Maar als je echt een goed beeld van het verhaal wilt geven, moet je een wat langer stukje posten of een stukje waarin wat meer gebeurt.

‘Overwerken’ noemt ze dat. Ik vraag me altijd af wie ze dan afwerkt..

die laatste zin snap ik niet. sorry.

[anterx]

Mooi. Ik vind de titel wel bij het verhaal passen. Ik zou wel een vervolg willen lezen als dat er komt...

[Blitzkrieg Bop]

Je schrijfstijl bevalt me wel, maar ik zou het iets minder dramatisch laten beginnen (als dit tenminste het begin van een verhaal is en niet een los stukje) anders kom je later in de knoop. Het drama-gehalte moet toch iets opbouwends in zich hebben...

[SiemdeCyper]

Ben met het bovenstaande eens, wil wel een vervolg lezen.

En geen weerbericht aan het begin van je verhaal! Bravo!

Vervolg is coming..Weerbericht?

Mooi stukje.

Wat ik me afvraag, zijn het je eigen gevoelens?

Zo ja, dan kun je dat heel goed onder woorden brengen!

’Liesje?’ Voorzichtig dringen geluiden van buitenaf door in mijn hoofd. Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht. Boven mij zweven het hoofd van mijn moeder en een nog onbekende man met een bril. Als ik om me heen kijk zie ik nog veel meer vreemde mensen, ze kijken allemaal naar mij. In paniek richt ik me op, om direct weer uitgeput terug te vallen in de kussen. ‘Mam?’ Met een gezicht vol medelijden kijkt ze op me neer. ‘Mam? Ik snap het niet’ Ik zie hoe ze probeert een traan weg te vegen.. Mama huilt.. Mama’s horen niet te huilen.. Ik verlang naar vroeger, toen ik nog gewoon samen met Roze Beer onder de dekens kon kruipen als mama huilde. Onder de dekens kon ik net doen alsof papa niet boos was en mama niet bang.. Maar nu ben ik groot, ik ben vijftien, ik mag niet meer onder de dekens liggen. Omdat mama nog steeds wezenloos op me neerkijkt herhaal ik mijn vraag tegenover de vreemde meneer. ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Elise,’ begint hij ‘je bent in een soort ziekenhuis.’ Ziekenhuis? ‘Maar ik ben niet ziek!’ ‘Elise toch,’ zegt hij, en hij aait over mijn wang.


Het ziet niet mijn eigen gevoelens, iig niet in deze context..

‘Elise toch,’ zegt hij, en hij aait over mijn wang. ‘Er zijn verschillende manieren om ziek te zijn Elise, je kunt een griepje hebben, maar je kan ook psychisch ziek zijn. Dan is niet je lichaam maar je geest een beetje in de war. Snap je dat meisje?’ Ik haat hem nu al om de betuttelende manier waarop hij met me praat. En ergens diep van binnen vertrouw ik hem niet. Misschien liegt hij wel tegen mij, zoekt hij een manier om mij hier te houden. Ik begin zachtjes te koken van binnen. Wie denkt hij wel dat hij is om mij zomaar voor de gek te kunnen houden! ‘Je liegt..’ ‘Wat zeg je Elise?’ zei hij. ‘Je verstond me wel, ik zei dat je loog! Dat je me voor de gek hield, dat je je mond moet houden. Laat me met rust!’ Bij de laatste woorden schreeuw ik de longen uit mijn lijf. Dat iedereen naar me kijkt interesseert me niet. Het geeft wel een kick om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik kijk iedereen stuk voor stuk aan. Uitdagend. Dan besluit ik om ook mezelf eens wat beter te bekijken. Ik lig in een dunne pyjama onder een witte wollen deken. De viespeuk, hij heeft me nog uitgekleed ook! Walgend kijk ik hem aan. Dan valt mijn oog op mijn pols. Nou ja, op wat er nog van te zien is. Mijn hele linkeronderarm is in verband gewikkeld. ‘Wat hebben jullie met me gedaan?’ schreeuw ik in paniek. Ik wil het verband afwikkelen, maar de hand van de dokter houdt me in een ijzeren greep. ‘Rustig Elise,’ begint hij ‘ga maar liggen. Het komt allemaal wel goed.’ Snikkend zak ik terug in bed. ‘Rotzak..’ mompel ik nog.

’Hou je bek!’ ‘Nee, ga weg.. Alsjeblieft ik smeek het je, ga weg! Ik heb je niks gedaan.’ Mama’s stem trilt. Zachtjes praat ik tegen Roze Beer. Mijn lieve Roze Beer. Veel liever dan papa. Papa maakt mama altijd aan het huilen. Hij maakt Susan ook altijd aan het huilen. Dat snap ik niet, want papa is altijd heel lief voor Susan. Hij knuffelt haar en geeft haar kusjes. Bij mij doet hij dat niet.
Voetstappen op de trap. Dat is papa, dat kan niet anders, alleen hij stampt zo. Mama erachteraan. ‘Ik smeek het je, ga weg. Verlaat ons allemaal. Laat Susan met rust. Laat ons gelukkig zijn. Laat ons niet de dupe worden van jou!’ Een klap. Heeft papa haar geslagen? Mama wordt stil, heel stil. Bang kruip ik onder mijn dekens uit. Voorzichtig open ik de deur en door een kiertje zie ik mama op de grond liggen. ‘Ga terug naar bed Liesje, met mama is alles goed. Ga maar slapen.’ Als ik terug in bed kruip hoor ik aan het einde van de gang de deur van Susans kamer dichtgaan. Het beeld van mama op de grond blijft de rest van de nacht door mijn hoofd spoken.

Is t zo slecht

[duivelaartje]

Het is niet slecht, maar het raakt me niet... Ik weet denk ik niet zo goed wat ik erover moet zeggen.

Duivelaartje

Mmmm, een verhaal aan mijn aandacht ontsnapt. Vergeef mij en mijn aandacht, ik zal hem vanavond spanken.



Commentaar:

Het mist me, maar ik vind het erg prettig om te lezen. Geen foutjes gevonden, maar die zie ik pas als ik je quote, for that matter. Komt er nog meer?

Ik hoop het wel!

Grim

[Nijn*]

Ik vind het mooi, al zijn de gedichten beter Toch hoop ik dat er snel een vervolg komt!

Nijn*

[SiemdeCyper]

Hoeveel van dit soort verhalen heb ik al gelezen?
Ehhh... Teveel!

Het ligt niet aan je schrijfstijl, als je wat originelers zou verzinnen zou ik de moeite nemen om daar op te letten, maar dit boeit me echt niet meer. En tuurlijk kan je onderwerpen nemen die zo cliché zijn als ik weet niet wat, maar breng het dan overtuigend en origineel. Niet op de geijkte, bekende manier.

Dit was mijn speech, dank u!

[SiemdeCyper]

Ave9 schreef op 18-08-2004 @ 20:13 :
Vervolg is coming..Weerbericht?

Wat ik bedoel met weerbericht is zoiets als:

'' Ze keek op naar de hemel waar de zon al hoog stond. Hij verwarmde de aarde. Gelukkig was er een koel briesje die de hitte dragelijk maakte. Ze snoof de late zomerlucht diep in. Een rilling kroop over haar rug. Ze rook dikke wolkenpakken die de hemel zouden vullen en de hitte zouden doen verdwijnen, door de regenbui die nooit meer zou eindigen. De tweede zondvloed zou vandaag aanbreken "

Snapt u?

(Veel mensen beginnen op deze irritante/ cliché manier met hun verhaal, maar jij dus niet. Vandaar Bravo!)

[Charlottetje]

Vooral in het eerste deel waren er wat zinnen waar ik me aan ergerde. De overdrevenheid van zo'n (ik noem het maar even depressief) meisje, ik kan dat nooit zo goed hebben. (niet nooit, meestal niet) Ik vind het altijd te aanstellerig, te onwerkelijk, al weet ik best dat het in werkelijkheid er ook zo aantoe gaat.
Er zijn zeker delen die ik juist weer heel oke vind, wat onverwachter, want minder standaard dan het anders beschreven wordt.
Maar een dingetje, ik denk eerlijk gezegd niet dat een meisje van 3 op die manier kan denken en ook niet dat je er zoveel van hebt kunnen onthouden. (ik heb een nichtje van 3, als ik merk hoe zij op bepaalde situaties kan reageren... een meisje van 3 kan niet denken zoals jij het beschrijft, dat maakt het onwerkelijk en minder fijn om te lezen, vind ik)
2e en 3e deel vind ik denk ik nog beter dan het 1e, al zijn daar weer een aantal zinnen waar ik me aan erger, dat overdrevene, dat 'depressieve' dat 'een ander de schuld geven' etc.
begrijp je wat ik bedoel?
maar doe je best, schrijf meer, het gaat nog steeds niet echt fout

Charlotte