Columnwedstrijd: De tunnel

[Ieke]

De tunnel

Het smalle, lange, smoezelige, benauwde gangetje lag helemaal achterin het gebouw. Het was een plek waar je niet graag, maar toch vaak, en gedwongen kwam. De ongeveer 35 meter lange gang was als een lange donkere tunnel die naar een voor de meesten nietszeggend doel leidde. Als je in de tunnel terecht kwam wilde je maar zo snel mogelijk terugkeren naar het ‘gewone’ leven.
In een poging het levenloze gangetje wat bewoonbaarder te maken was er een studiehal ingericht in een grote hoek van de gang. Maar naarmate het ego en het kantoor van de coördinator groeide verdwenen de tafels en stoelen. Beetje bij beetje werd de studiehal weggedrukt tot er slechts een nóg smaller gangetje overbleef. En de mensenmassa zich na de bel nóg moeizamer door het gangetje heen moest persen.
Een tweede poging werd gedaan het gangetje op te fleuren, namelijk door de massieve pilaren in vrolijke kleurtjes te verven. Maar door de jaren heen was de verf gaan bladderen en de kale knipperende en kapotte peertjes gaven het een troosteloos aanzicht.
De ijzeren kapstokhaakjes in de uitzichtloze tunnnel hingen precies hoog genoeg om mooie lange jassen over de stoffige vloer te doen vegen. En velen vonden hun jas ergens vies en vertrapt in een smerig hoekje terug. Maar we bleven hopen op licht aan het eind van de tunnel.
Achteraf zullen we erom lachen en zeggen dat we jong en dwaas waren. Nee, we zullen opgelucht zuchten en we zullen blij zijn dat we nooit meer door dat gangetje hoeven.