Columnwedstrijd: Liefde

[Ieke]

Liefde

Het is lente en echt heerlijk weer. Ik kijk vanaf mijn raam in hartje Utrecht naar buiten, meisjes met rokjes en t- shirtjes lopen voorbij, mannen met korte broeken en hun onmisbare zonnenbrillen lopen ernaast. Ik zie een meisje van ongeveer 16 jaar samen met een jongen van ook die leeftijd en als ik goed kijk dan zie ik dat ze elkaars hand vasthouden. Ze lachen en ‘huppelen’ voorbij. Uit mijn raampje zie ik de volgende mensen aankomen. Een ouder paar dit keer. Ook zij lopen glimlachend en genietend voorbij. Ik begin een beetje depressief te worden, zijn er ook nog mensen die net als ik in dit mooie seizoen helemaal alleen zitten, een beetje naar buiten kijkend op zoek naar iemand die ‘het geluk’ ook nog steeds niet hebben gevonden? Oh, daar ja, een man in de twintig loopt in zijn eentje bijna mijn raampje voorbij, aha, ik ben dus niet alleen. Langzaam verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en moet ik me zelf bedwingen om niet uit het raam te roepen: ‘don’t worry, het komt nog wel’. Ik kijk hem na, en ik zie hem iets uit zijn broek pakken, een mobiele telefoon waar een vrolijk deuntje uitkomt. Hij neemt op: ‘dag schat’. De glimlach verandert langzaam in een omgekeerde boog en ik schreeuw: ‘ BEN IK DAN ECHT DE ENIGE???’ De man kijkt om, nog steeds aan het bellen en hij kijkt me aan alsof ik niet helemaal lekker ben. Ik gooi een lege fles spa blauw naar hem toe en haastig loopt hij door. Spa blauw??? JA, SPA BLAUW!!! Het leuke van single zijn is dat je het jezelf kwalijk gaat nemen dat je ‘hem’ nog steeds niet hebt gevonden en als je bent zoals ik, geef je al snel de weegschaal de schuld, vandaar de spa blauw. Mijn vermoeden wordt uiterst beschaamd als ik het volgende paar voorbij zie lopen: een dikke vrouw, nou ja dik… iets breder dan ik, met een slanke man. Waar ligt het dan in godsnaam aan? Ik ben hartstikke leuk, knap, goed in de omgang, heb geen afwijking en ben niet kaal!
Mijn vriendinnen, familie, kennissen en vreemde mensen op straat (ja, ik ben een beetje desperate) zeggen dat het ‘vanzelf wel komt’ 3 woorden achter elkaar waar ik werkelijk een schijthekel aan heb gekregen. Want na een aantal jaren, ben ik ervan overtuigd dat het dus niet vanzelf wel komt! Wat ook een veel voorkomend antwoord is: ‘je bent er waarschijnlijk nog niet helemaal klaar voor.’ Nou laat ik een ding duidelijk maken: IK BEN ER HELEMAAL KLAAR VOOR, IK BEN ER ZELFS ZO KLAAR VOOR DAT IK EEN PAAR KEER OPNIEUW BEN BEGONNEN.
Mijn beste vriendin zegt dat ik er niet zo veel aan moet denken en dat ik van het vrijgezelle leven moet gaan genieten, want…. Op een goede dag ga je het nog missen. Tja, daar heeft ze gelijk in! Maar mijn enige vraag aan haar is: wanneer komt in godsnaam die goede dag dan?
En voor het antwoord op deze vraag moet je een paar regels naar boven!
Ik zou, denk ik, liefde niet eens zo missen als ik het niet overal waar ik kijk en luister, zie en hoor. Als ik met vriendinnen ga stappen, is het voornaamste gespreksonderwerp vriendjes en dat soort heerlijkheden, en drie keer raden wie er dan niet echt mee kan praten. Weet je, ik vraag niet om liefde pats boem uit de lucht, maar een ‘flirt’ is toch niet te veel gevraagd??? Blijkbaar dus wel, of misschien heb ik iets vreselijks gedaan in mijn vorige leven waardoor liefde mij echt niet gegund wordt. Ik zal toch niet cupido hebben vermoord in de Renaissance….???