Columnwedstrijd: NACHTMIJMERING

[Ieke]

NACHTMIJMERING

De maan als een zwaargehavend verkeerslicht boven mijn hoofd, vervanger voor de oranje energievreters die op normale dinsdagavonden het Vlaamse plat van haar broodnodige gloed voorzien. Tijdens stroompannes zijn we echter allemaal terug toegewezen op de primitieve troeven die de natuur ons schenkt: gezond verstand en licht. Het laatste schijnt altijd het duidelijkst.
Het valt me op dat het zonder lichtpolutie 's Maans kraterlijnen extra goed
zichtbaar zijn. Miljoenen jaren lang reeds verduurt die arme roterende klomp het stenengetimmer van intergalactisch tuig op haar rotsachtige huid.
Zonder morren, een kosmische Ghandhi. Zoiets laat sporen na, dat merk ik.
Haar metgezellen tekenen zich in volle glorie tegen het donkere nachtgordijn af, een trage wals rond de moeder ondernemend. Ze hebben geen haast meer. De eeuwige jacht van de Boogschutter op de Steenbok zal ook vandaag – vannacht – niet eindigen. Individueel stellen ze van hieruit niks voor, slechts dartele lichtpuntjes in een kille zwartheid – die soms afgewisseld wordt door de donkere paarsen en diepe roodkleuren van een nevel. Tesamen vormen ze echter een prachtig schouwspel, een oeroud ritueel van lijnen die figuren vormen, die op hun beurt gestalte geven aan een toneel van jagers en beren die hun krachten tegen elkaar op de weegschaal leggen. Kostenloos en voor de hele wereld, zij het op verschillende tijdstippen.

De voorzichtige verstrooiing van het vaalgele maanlicht dat door de nevel dringt stemt tot mijmeren.
Ik vraag me af of het leven vroeger – in lang vervlogen tijden zonder
telecommunicatie, auto’s of zelfs landbouw – maar met nachtelijk acteerwerk aan de hemel – makkelijker was. Maar dat zal wel niet, wij zijn immers rotverwend en hebben altijd wel iets of iemand anders om het werk voor ons te doen. Zorgelozer misschien? Waarschijnlijk. Ik voel rust door mijn aderen vloeien, omdat ik eindelijk eens volledig alleen ben. Op mijzelf ben, zonder vrees voor een rinkelende telefoon, voorbijrazende auto of fax die zelfs in het holst van de nacht nog druksel spuwt. Ik leg de verantwoordelijkheid over zelf, huis, familie, goederen en schulden naast me neer en vind een aanknopingspunt met mijn instinctieve behoefte aan rust.
Het doet goed, nutteloos bezig zijn.
Grappig woord vind ik dat trouwens: nutteloos. In de oneindigheid van het
heelal, waar de sterren eeuwig rond de maan dansen, heeft niets wat wij doen enig aantoonbaar nut. Ons collectieve bestaan hangt af van de willekeur van de hemellichamen. Als morgen de zon de geest geeft is het uit met ons, als een meteoor ongemerkt ons beschermvlies doorbreekt ook.
Het leven heeft geen nut, geen doel dat bereikt moet worden en geen
voorbestemming.� zei iemand me ooit. Voel je goed, doe je zin, maar
respecteer de wil van anderen en aanvaard hun successen. Hij had gelijk.

Ik wandel terug naar de auto en haal een deken uit de koffer. Leg me te slapen in de schoot van een oude, vermolmde wilg, net dicht genoeg bij de snelweg om het zachte geruis van autobanden op asfalt als een wiegeliedje te ervaren.
Sterren bewegen van links naar rechts, in een langerekte bocht, op haar monotone ritme.