onverstuurde brieven....

[farai]

Ik heb net een ellenlange brief geschreven aan de persoon die tot voor kort mijn wereldje betekende. Alle gedachten/gevoelens die in me opkwamen staan nu op papier. Het heeft geen zin de brief op te sturen, daarvoor is er te veel gebeurd en dat is ook niet de bedoeling maar het heeft me wel enorm opgelucht. Ik heb de brief geschreven met haar in mn gedachten en als iemand het zou lezen zou hij/zij zeker denken dat ik de bedoeling heb het op te sturen maar da is dus niet zo.
Ik hoop dat het mij iig gaat helpen bij mijn verwerkingsproces.

Nu, ik ben blijkbaar niet de enige die zoiets doet want een vroegere penvriendin van me deed het ook. Zij schreef brieven aan haar overleden broer. Ze heeft me dat in een brief aan mij ooit is toevertrouwd. Ze heeft me toen gevraagd of ik vond dat ze gek was. Maar toen heb ik truggeschreven dat ik dat een hele goede manier vond om dingen te verwerken en dat ze zeker niet gek was.

Zitten er hier ook mensen die brieven schrijven aan mensen die op één of andere manier uit hun leven verdwenen zijn?
Dus niet zo van:"liefste dagboek" etc etc of hele verhalen in je dagboek of op een inetforum oid....Maar gewoon echt brieven schrijven die gericht zijn aan personen die je dierbaar zijn om zelf dingen een plaatsje te kunnen geven en dus niet met de bedoeling ze ooit op te sturen?

Hoop dat ik btje duidelijk ben

Lieve groetjes oceangirl

[Xonzo]

Ja, ik heb het ook.
Ik moet gewoon soms heel veel schrijven om dingen te verwerken.
Maar een dagboek houden lukt me ook niet, weet niet hoe het komt, telkens als ik dat wil doen komt er toch nix uit.
Maar dan schrijf ik een zogezegde brief naar twee personen die me heel dierbaar zijn.
Had zelfs zo een heel schriftje vol geschreven naar mn vriendin, alles stond er in. Ik was niet van plan het haar ooit te laten lezen, maar ik heb het dan wel eens gedaan, zomaar het schriftje gelezen en het was echt positief. Toen pas begreep ze mij enzo. Nu alsk nog zo in een slechte periode zit schrijf ik ook veel, en stuur ik dit nu allemaal naar een vriendin. Tis eerder iets om er vanaf te zijn.
Ik schrijf het op, met die persoon in mn hoofd, en later stuur ik het op, zodat ik het precies kan 'afsluiten'
Het zijn dus niet echt brieven
maar, begrijp perfect wat je bedoeld
Het is idd een heel positieve uitweg

[Miracle]

Ik heb nog wel een stapeltje brieven ja. Geschreven aan de beste vriendin die ik ooit had, die idd op één of andere manier uit mijn leven verdween (lang verhaal). Ik schreef aan haar mijn 'problemen' waar ik langere tijd mee zat. (Geen dagelijkse dingen)
Ik vertrouwde haar en het voelde fijn om aan haar te schrijven. Ze was echt zo'n goede vriendin dat ik tijdens het schrijven al precies bedacht hoe ze in het echt had gereageerd. Dat stelde me gerust.

Ik denk dat het me toen heel goed heeft geholpen. Ik had geen grote problemen oid, maar toch dingen waar ik mee worstelde.(verliefdheid van een ander, overlijden van mijn oma)
Nu kan ik daar rustig op terug kijken, zonder kwaad of verdrietig te worden.
Ook nam ik op die manier langzaam afscheid van mijn beste vriendin.

Ik denk dat ik niet snel een brief zou schrijven naar iemand die overleden is. Misschien omdat het iets te tastbaar is. Overleden mensen zitten in je hoofd en het voelt raar om die weer in de realiteit te halen door te schrijven. Maar ik heb dan ook nooit een dierbaar iemand plotseling verloren, dat heeft er natuurlijk ook mee te maken. Het lijkt me wel normaal als je nog behoefte hebt aan afscheid dat je zoiets opschrijft.

[Ontzettend goed topic trouwens. ]

Ik heb een aantal brieven liggen nog ja. Aan een ex-vriendin om het zo maar te noemen. Zij heeft mij een brief geschreven, ik heb er een terug geschreven maar nooit verstuurd omdat ik dat niet kon. Ik heb ook nog een aantal andere brieven liggen, eentje aan mijn ouders, een stuk of wat voor een aantal vrienden. Die ik niet verstuurd heb en waarschijnlijk ook niet verstuurd worden, omdat het nogal depri brieven zijn, die ook uit een depresieve periode van mijn leven komen. Een soort afscheidsbrieven dus zegmaar.
Brieven helpen altijd wel om te verwerken, in ieder geval bij mij.

[=zwart wit=]

nee, wel gewone brieven . maar dat doet er niet toe hier.

ik schrijf dingen soms graag op, het lucht wel op eigenlijk. maar meestal ontbreekt mij de tijd. (en de zin!)
wel voer ik vaak in mijn gedachten gesprekken enzo met anderen mensen. ook mensen waarmee ik normaal niet zou spreken, als je begrijpt wat ik bedoel.

maar het is iig een harstikke goede manier !

[TheRedArrow]

Nee, geen brieven. Wel emailtjes die ik wilde versturen maar het uiteindelijk toch niet kon .

[=zwart wit=]

TheRedArrow schreef op 31-08-2004 @ 17:16 :
Nee, geen brieven. Wel emailtjes die ik wilde versturen maar het uiteindelijk toch niet kon .

dat heb ik zelfs met posten op dit forum .
maar volgens mij is dit ook niet helemaal wat de TS bedoelt...

[Quiana]

De enige brief die ik bewust zonder het doel 'm te versturen
heb geschreven was zo'n drie maanden nadat m'n moeder
was overleden; omdat ik ontzettend de behoefte had naar
orde/controle & dingen van me af kunnen zetten, en schrijven
me (zeker toen) nog altijd (veel) makkelijker afgaat dan praten ed.

Verder ben ik meer van het 'stukjes' schrijven (evt gericht aan
een persoon, maar niet in de 'briefvorm' dus).

[TheRedArrow]

GanzenVeer schreef op 31-08-2004 @ 17:18 :
dat heb ik zelfs met posten op dit forum .
maar volgens mij is dit ook niet helemaal wat de TS bedoelt...

Het waren wel emailtjes in briefvorm zegmaar.

[woezel]

ik heb er massa's...zitten allemaal in mn plakboek ( geen dagboek dus) heb ook 1 heel schrift/boekje aan een jongen gewijd..ik denk dat ik het hem ooit wel geven..zijn eignelijk allemaal brieven aan elkaar geplakt ofzo..naja

[Nijn*]

Ja, ik doe dit heel vaak.. Soms schrijf ik naar mensen die overleden zijn, of op een andere manier uit mijn leven zijn. Ze liggen allemaal op een stapel in een oude schoenendoos, 't zijn er misschien wel 30.. 't Helpt mij enorm om verdriet en woede te uiten. Om het goed te verwerken is dit een hele goede oplossing vind ik..

[wup]

ik schrijf dingen meer op als of ik het naar een vriendin stuur, maar dan stuur ik het dus niet, maar bewaar ze.
heb wel eens zulke mailtjes gedaan.. maar dan verzond ik ze tóch..... omdat ik het zo zonde vond dat ik het goed had opgeschreven en het dan weer gedelete werd..

[Wandering]

Ik schrijf niet echt gericht naar een persoon, eerder hoe ik me voel tov deze persoon...
Ik heb het een tijdje geleden heel veel gedaan omdat ik het toen heel moeilijk had en veel problemen en blabla. Maar het hielp me op momenten dat ik het moeilijk had wel heel hard. Ook teken ik er altijd bij, niet echt tekeningen, maar eerder een soort kader rond de teksten die ik schrijf in vormen die er dan uitkomen, hoe slechter ik me voel, hoe agressievere vormen eruit kwamen...
Nu heb ik het een tijdje niet meer gedaan, eigelijk sinds dat ik zo een brief heb afgegeven aan een desbetreffend persoon, tussen ons is er heel veel negatiefs gebeurd, en zij wilde weten wat er in die periode in mij om ging...
Misschien heb ik nu schrik om opnieuw te gaan schrijven omdat ik toen iets heeeel persoonlijks heb afgegeven aan iemand waar ik geen enkel goede eigenschap van kan bedenken.
Wie weet komt het weer terug.

Ik wou dat ik d.m.v. brieven schrijven dingen kon verwerken, maar schrijven is niet echt iets waar ik goed in ben (ja ik kan wel schrijven en alles, maar om mijn gevoelens onder woorden te brengen vind ik moeilijk). Maar denk dat het best heel goed is om zo alles te verwerken.

[Eend]

Ik deed dit heel veel toen ik opgenomen was. Ik had dwanghandeling door de dood van een dierbare van mij en daardoor moest ik dingen doen, want anders zou die dierbare mij niet meer helpen en me in de steek laten en dat mocht niet gebeuren. Zo schreef ik ook brieven om te vragen of ik die handelingen goed had gedaan en zo. Soms als ik dan schreef wilde ik ook gelijk antwoord, maarja, dat gebeurde natuurlijk niet en dan flipte ik weer door en naja, dan had ik weer een crisis en dan kwamen er weer socio's van te pas

Maar nu schrijf ik dus geen brieven meer, omdat ik bang ben dat er weer hetzelfde gebeurd.

[Dolores]

Ik kan heel goed dingen verwerken door het op te schrijven, meestal in de vorm van een gedicht/verhaaltje, maar soms ook door een brief naar iemand te schrijven. Die brieven verstuur ik lang niet altijd, omdat ik het vaak te persoonlijk en te emotioneel vind, maar het lucht vaak wel heel erg op. Ik kan niet goed in een dagboek oid schrijven omdat ik dan het idee heb dat ik het aan niemand vertel.. dat ik tegen een dode muur zit te praten die toch niet zal antwoorden. Bij brieven is dat anders, dus die schrijf ik dan ook redelijk vaak, al verstuur ik ze meestal niet.

[Xonzo]

Cassiopeia schreef op 31-08-2004 @ 19:37 :
Ik wou dat ik d.m.v. brieven schrijven dingen kon verwerken, maar schrijven is niet echt iets waar ik goed in ben (ja ik kan wel schrijven en alles, maar om mijn gevoelens onder woorden te brengen vind ik moeilijk). Maar denk dat het best heel goed is om zo alles te verwerken.

Dacht ik ook, maar op een dag heb ik het gewoon geprobeerd. Je moet daarom niet de juiste woorden vinden. Ik wind er ook altijd maar doekjes om: bv. 3 blz om 1 gevoel uit te drukken.
nuja, kwout gewoon ff zeggen

Nee dat doe ik niet, het staat dan ergens zwart op wit en dat vind ik eng.

[farai]

hallo,

Tja, voor mij was het eigk gister de eerste x dat ik zoiets deed. Maar het luchtte wel ontzettend op. Ik heb alleen nog lang niet alles van me afgeschreven dus ik ga er nog even mee door denk ik.
Het was alsof ik echt tegen haar praatte en het klinkt mss gek maar....Ook al kan ze niet echt antwoorden, toen de brief af was had ik een antwoord...... ......Want ik weet, dat wat er ook gebeurd is, de vriendschap tussen mij en dat meisje was echt. Door dat te beseffen heb ik een antwoord. God dit moet zweverig overkomen

Wat dionnetje zei herken ik ook. Als je in een dagboek schrijft staat het misschien wel op papier maar dan blijft het nog bij jou. Dan is er nog niemand die je kan "vertellen" wat je zo graag kwijt wilt. Terwijl ik nu in gedachten al heel veel verteld heb.

@Godsavethequeen: Als je dat eng vind heb ik mss een tip. Schrijf de dingen van je af, schrijf de dingen die je wilt richten aan bepaalde personen. Lees het nadien voor jezelf een paar keer. Scheur het daarna kapot en gooi het weg met die persoon in je gedachten. Klinkt mss vreemd maar tis ook ne vorm van dingen afsluiten.

[Konijn]

Ik doe dat ook, vroeger altijd engelse gedichten (die dus wel echt aan die persoon gericht waren), tegenwoordig ook wel gewone brieven. Vaak staat er dan ook wel ergens iets van 'ik weet niet of ik je dit ooit laat lezen, maar ik wil het in ieder geval kwijt nu'.
Heb zo al eens een heel aantal kantjes aan mijn vriend geschreven over mijn verleden van aanrandingen, toen ik het uiteindelijk aan hem durfde te geven was ik zo trots op mezelf .
En hij was er erg blij mee, ook al durfde ik het niet te vertellen, ik had t toch opgeschreven.
Ik schrijf de laatste paar maanden ook veel aan een vriend van me die in februari overleden is. Maar dit voelt toch raar, ik geloof niet in een leven na de dood ofzo, dus die brieven verscheur ik dan ook weer (dat doe ik niet met brieven aan andere personen).
Voor mij is het in ieder geval altijd een opluchting om verdriet, woede of teleurstelling van me af te schrijven. Ook al wou ik dat ik wat vaker die brieven ook echt durfde te geven, maar volgens mij ben ik te bang dat ik mensen kwets ofzo..

[Maija]

ja, dat doe ik ook heel veel, hele verhalen, schrijf ik op de pc, en sla het nooit op, een enkele keer heb ik het aan een meisje van t forum laten lezen, voor de rest niet,
ik heb zeker al boeken volgetypt,

[farai]

Hey iedereen,

Ik heb gister ook nog een heel stuk geschreven en ook dat luchtte heel erg op. Toch zijn er nog altijd zo van die kleine stukjes die ik graag zou kwijtraken op papier. Ik had dus gisteravond nog helemaal bedacht hoe en wat ik zou schrijven en nu ben ik het kwijt. Ben het met mn stomme kop gewoon vergeten. Dus nu lukt het me niet meer om die gevoelens van gisteravond onder woorden te brengen.

Herkennen jullie dit ook? Dat je zeg maar echt perfect weet wat je wilt schrijven en eens je er dan aan wilt beginnen ben je alles kwijt, zo lijkt het wel?

Groetjes Oceangirl

[Andora]

heb wel een paar brieven geschreven aan een overleden vriend van mij. Luchte wel op, ze zitten in een schrift, dus ik kan ze ook altijd nalezen. Opsturen is nooit dus de bedoeling geweest, ookal heb ik er wel eens aan gedacht om ze bij z'n graf te leggen,maar dat heb ik nooit gedaan.
Ook heb ik wel gewoon brieven geschreven aan vrienden van me die ik kwijt ben geraakt, maar die waren ook meer voor mezelf, omdat ik toch wel wist dat ik ze niet durfde te sturen..

ik heb wel eens hele verhalen geschreven aan mensen, ja. dit was meer om mijn hart t eluchten over alles. ik schrijf ook wel eens brieven aan mensen die níet uit mn lieven zijn verdwenen. die stuur ik ook niet, maar het is puur omdat het dan voor mij voelt alsof er op papier iemand naar me luistert.

[Eleanor Rigby]

Ja, ik schrijf heel erg veel. Al zo'n 5 jaar denk ik, schrijven lucht op. En niemand krijgt het te lezen, want het is wel van mezelf..

[farai]

Eleanor Rigby schreef op 02-09-2004 @ 13:56 :
Ja, ik schrijf heel erg veel. Al zo'n 5 jaar denk ik, schrijven lucht op. En niemand krijgt het te lezen, want het is wel van mezelf..

Ik weet niet hoe lang ik precies al schrijf....Ik bedoel, er is ook zo een periode geweest dat ik veel gedichten schreef enzo. Die schreef ik dan wel met de bedoeling ze ook echt af te geven aan de personen waar ze over gingen. Dan printte ik ook altijd een extra exemplaartje af voor in een mapje. Want uiteindelijk vond ik de meeste toch wel mooi dus ja, dan wou ik ze zelf ook kunnen herlezen zonder steeds de pc te moeten opstarten. Maargoed, ik heb ze dus bijna altijd laten lezen aan diegenen waarover ze gingen en op den duur werden de teksten automatisch ouder en veranderden ook mijn gevoelens dus nu heb ik er geen probleem mee om ze zelfs aan vreemden te laten lezen. Ik heb met sommige tekstjes ook meegedaan aan een wedstrijd dus qua gedichten mag iedereen (incluis vreemden) heel veel van me weten.

Maar wat de brieven betreft: voor ik die laat lezen zal ik toch iemand 200% moeten kunnen/durven vertrouwen denk ik en dat duurt bij mij meestal nogal lang dusja....

Ahja btw..... Ondertussen is het me ook gelukt om dat ene stukje waarover ik het had in mijn andere post van me af te schrijven. Ook dat heeft me weer opgelucht. Voorlopig heb ik nu voor mijn gevoel alles van me afgeschreven. Maar moest er in de toekomst nog iets zijn dat er echt uit moet, ik heb nu een manier gevonden die me heel goed helpt bij de verwerking van dingen.

[ILUsion]

Mja, ik heb ongeveer hetzelfde.
Lange tijd heb ik een dagboek bijgehouden, maar min of meer met het gevoel om dat ooit eens te laten lezen. Dat is hetgene wat ik met dat laatste dagboek 'wou' doen (het gevoel van had) en bij mijn eerste dagboeken eigenlijk niet (die ben ik kwijt , geloof ik, maar ik blijf zoeken op mijn computer ).
Daarne ben ik begonnen met een lange brief, die ik even veel aanvul als mijn dagboek en waar ongeveer dezelfde dingen in voorkomen, maar toch is het schrijven in die brief gemakkelijker (en doe ik het vaker) dan in dat dagboek, hoewel ze alletwee in dezelfde map op mijn pc staan (mapje voor enkel die persoonlijke stuff, dus echt gewoon verschil dagboek - brief).
En het versturen van die brief: nooit in briefvorm, denk ik, want dan zijn er te veel mensen die die echt in handen zullen krijgen, maar eerder als e-mail. Maar het versturen is niet voor nu, das eigenlijk voor als ik hem niet zelf meer zal kunnen afgeven en opgeef.

Eigenlijk is het wel naar een persoon die ik naar mijn gevoel ben kwijtgeraakt, hoewel ik haar nog bijna elke dag tegenkom.

~oceangirl~ schreef op 01-09-2004 @ 08:13 :
@Godsavethequeen: Als je dat eng vind heb ik mss een tip. Schrijf de dingen van je af, schrijf de dingen die je wilt richten aan bepaalde personen. Lees het nadien voor jezelf een paar keer. Scheur het daarna kapot en gooi het weg met die persoon in je gedachten. Klinkt mss vreemd maar tis ook ne vorm van dingen afsluiten.

daarom heb ik livejournal
met pen en papier doe ik het niet meer

[farai]

gisteravond nog een heel stuk bedacht, nu net weer geschreven. Het voelt zo goed. Ik hoor mezelf ook echt tegen haar praten. Ik moet ook echt schrijven want ik voel me leeg, incompleet zonder haar, en op deze manier is ze nog steeds bij me. Maar ben zo bang dat ik haar op deze manier nooit echt ga kunnen loslaten.
Hebben sommige van jullie dat gevoel ook (gehad)?

Groetjes Oceangirl

P.S. Ik klink wss als iemand die veel meer voelt/voelde dan vriendschap.....En tis ni dak het nooit eerder heb beseft ofzo maar ja....Voor mij was het echt houden van. Ik heb dus voor de eerste x soort van ldvd. ....And it hurts like hell.

[farai]

GodSaveTheQueen schreef op 03-09-2004 @ 13:01 :
daarom heb ik livejournal
met pen en papier doe ik het niet meer

hahaha das een goei ....Daar had ik namelijk nog ni aan gedacht

Ik ook niet, als ik typ "geschreven" moet er staan "getypt" want ik typ ook hoor, alleen ik bewaar ze in word en kzet ze dus ni ergens op inet ofzo. Kan ik ze later ook nog "weggooien" eh?

[metallica]

ik doe dat ook zo ongeveer, maar dan in m'n hoofd
dan vertel ik personen vanalles
vandaar dat ik altijd in mezelf loop te mompelen opstraat of op de fiets

[CherryBlossom]

Ja, dit doe ik ook soms.
Soms schrijf ik een brief met de bedoeling om 'm wel te geven maar dan achteraf bedenk ik me. Maar ik heb ook weleens brieven geschreven aan iemand en waarvan ik wist dat ik ze niet zou opsturen. Gewoon omdat het opluchtte.

Ja. Zo ben ik al een paar keer begonnen richting mn ex, maar opsturen, daar moet ik niet aan denken..

[ILUsion]

Mja, 'praten' (dus in mijn hoofd) tegen die persoon doe ik al langer, en dat zijn bijna echt gesprekken, want voor mij betekent/betekende die persoon alles en ik voelde gewoon wat zij voelde en hoe ze in elkaar zat. Dat is echt een raar gevoel, want je weet dat het niet echt is, maar zo lijkt het wel omdat er precies een antwoord terugkomt.

[farai]

ILUsion schreef op 04-09-2004 @ 23:59 :
Mja, 'praten' (dus in mijn hoofd) tegen die persoon doe ik al langer, en dat zijn bijna echt gesprekken, want voor mij betekent/betekende die persoon alles en ik voelde gewoon wat zij voelde en hoe ze in elkaar zat. Dat is echt een raar gevoel, want je weet dat het niet echt is, maar zo lijkt het wel omdat er precies een antwoord terugkomt.

Jij omschrijft exact mijn gevoel. Toch nog mensen die complexe mensen begrijpen.

[ILUsion]

~oceangirl~ schreef op 05-09-2004 @ 10:34 :
Jij omschrijft exact mijn gevoel. Toch nog mensen die complexe mensen begrijpen.

Mja, wij zijn dan ook complexe mensen he
Eigenlijk is dat wel leuk als je ontdekt dat er mensen net hetzelfde meemaken, en blijkbaar ben ik iemand die dat vaker heeft (Mark Almighty heeft ongeveer hetzelfde ook al eens gezegd tegen mij (hij zei 'ik hoef je elke keer (in een bepaalde topic) maar te quoten, want ik voel net hetzelfde'.
Misschien heb jij dit ook (of andere mensen): dat je wel weet hoe je je voelt, maar dat je het helemaal niet in woorden kan omzetten, ook niet voor je eigen geest maar dat je enkel weet dat je dát voelt. Dat het Nederlands eigenlijk niet volstaat om ook maar te benaderen wat je voelt (eigenlijk wel gek dat de boodschap vaak zo goed overkomt)...

[farai]

ILUsion schreef op 05-09-2004 @ 11:54 :
Mja, wij zijn dan ook complexe mensen he
Eigenlijk is dat wel leuk als je ontdekt dat er mensen net hetzelfde meemaken, en blijkbaar ben ik iemand die dat vaker heeft (Mark Almighty heeft ongeveer hetzelfde ook al eens gezegd tegen mij (hij zei 'ik hoef je elke keer (in een bepaalde topic) maar te quoten, want ik voel net hetzelfde'.
Misschien heb jij dit ook (of andere mensen): dat je wel weet hoe je je voelt, maar dat je het helemaal niet in woorden kan omzetten, ook niet voor je eigen geest maar dat je enkel weet dat je dát voelt. Dat het Nederlands eigenlijk niet volstaat om ook maar te benaderen wat je voelt (eigenlijk wel gek dat de boodschap vaak zo goed overkomt)...

Ik geef je 100% gelijk

[Lotte]

Heb ik vroeger wel gedaan, maar dat doe ik nu niet meer. Mijn moeder had er 1 onder mijn kussen gevonden en kon het niet laten om hem te lezen. Ik vertrouw er dus niet op dat niemand hem zal lezen.