mijn ouders maken me gek...

[evanescence]

Tis een ingewikkeld gevoel en een verhaal dat al lang speelt maar zal het zo kort mogelijk vertellen...
Ik heb een ' warme' opvoeding gehad en diep in mijn hart hou ik zielsveel van mijn ouders.

mijn moeder en ik lijken best veel op elkaar, je ziet meteen dat wij moeder en dochter zijn. (ik denk dat dit ook meespeelt)
dit proces, deze cirkel is al heel wat jaren aan de gang, maar afgelopen jaar is het steeds erger geworden...ik ging ook nooit naar de dokter en dit jaar ben ik al zeker 4 keer naar de dokter geweest omdat het me stress opleverd denk ik..ik weet zeker dat dit indirect met de situatie te maken heeft....

er is veel ruzie in huis....als ik wit zeg zeggen mijn ouders zwart....als mijn ouders wit zeggen zeg ik weer zwart...we kunnen niet goed communiceren....ik ben gefrustreerd tuurlijk ik ben pas 19 en de jaren hiervoor was ik een puber, dan heb je wel wat meer ruzie met je ouders dan normaal...maar het speelt nog steeds..ik kan niet normaal doen tegen mijn ouders...ik vind het onnatuurlijk om echt aardig te doen tegen mijn ouders zoals ik tegen vrienden doe...op school en buitenhuis ben ik een spontaan en aardig meisje...maar thuis ben ik vaak chagerijnig en kortaf...ook ben ik heel erg open naar iedereen toe en thuis vertel ik weer bijna niks tegen mijn ouders, omdat ik het onnatuurlijk vind op een of andere manier....ik weet niet waarom ik het doe, want ik bezorg mijn ouders maar vooral mezelf zorgen/pijn/stress...

ik vind wel dat mijn ouders ook onredelijk zijn....mijn moeder is vaak negatief over vanalles en nog wat en dat heb ik van haar overgenomen...verder generaliseren ze veel....toennet bv was er weer zo'n discussie aan tafel ik zei natuurlijk zwart ipv wit...en mijn oma was er dus mijn pa vond dat ik ze voor schut zette omdat er bezoek is. ik vind oma geen bezoek die komt elke week....en omdat dit gebeurde zet ik mijn ouders ALTIJD bij IEDEREEN voor schut...en dat soort dingen....dit allemaal speelt al jaren maar het is een jaar geleden helemaal ge-escaleerd...

ik heb een vriend gekregen die 8 jaar ouder is, ver weg woont en via internet...ik snap dat mijn ouders zich zorgen maken, maar ze hebben die jongen vanaf het begin eigenlijk al geen kans gegeven..(hij was alleen op sex uit etc --> BULLSHIT). hij is 5x bij me thuis geweest, o.a op mijn verjaardag en kerst...sindsdien is hij niet meer bij me thuis geweest ook al heb ik nog steeds verkering met hem...dat doet mij echt pijn...ik zit dus ook tussen twee vuren...mijn vriend zegt dat wij/ik niks fout doe en mijn ouders vinden weer van wel...het is alsof mijn ouders alles op anderen afschuiven...

ik word gek hier thuis...en ik ben wel naar n kamer aan het zoeken, alleen vind ik het wel eng, omdat ik bang ben mn ouders te kwetsen omdat ik dan voor hem zou kiezen ofzo...
ik wil dit verhaal gewoon ff kwijt ook al typ ik het volgens mij heel chaotisch....maar ik ben op dit moment gewoon gefrustreerd..omdat er net weer ruzie is geweest terwijl het wel wat beter ging afgelopen dagen/weken...maar het is weer mis...

wie kan mij beetje oppeppen?
wie kent zo'n dergelijke situatie?

iig bedankt voor het lezen!!!

[Progger]

vraagje? ben je Christelijk? zijn je ouders Christelijk?
klinkt mischien een beetje raar,
maar toch.
ik maak precies hetzelfde mee, behalve dan de verkering.
dat is denk ik ook niet het probleem.
ik communiceer bar weinig met mijn ouders. ik leef mijn leven zoals ik het wil, met mijn vrienden.
ik ben Christelijk opgevoed, en dat heeft me normen en waarden geleerd. denk je vast hoe ouderwets, maar het is zo.

ik ben de laatste tijd snel volwassener geworden, op een aantal gebieden.. mijn ouders hebben dat niet gevolgd, en behandelen me (nog) niet zo.
als ik met problemen zit, dan denk ik liever eerst zelf na. vaak kom ik dan alsnog op hetzelfde uit als mijn ouders, maar om een of andere reden gaan ze er dan net zo hard tegenin alsof ik ze keihard tegenspreek.
dit komt dus doordat ik me thuis echt anders gedraag als met vrienden. ik praat liever niet met mijn ouders, en leef haast om ze heen..

het is dus niet zo dat jij of je ouders onredelijk zijn!
jullie snappen elkaar niet altijd geweldig.. dat hoort erbij!

verder denk ik dat je vriend je echt kan helpen.. als hij echt van je houd, zal hij je echt helpen met het maken van keuze's..
(hij moet je helpen.. als hij je leven bepaald hebben je ouders gelijk )
als jij dus goed nadenkt, en over alles, van iedereen, eerst zelf
nadenkt, dan kom je er vast uit! want dan ontdek je, dat jou
mening ertoe doet, en dat dat de juiste is!
(het kan echt helpen als je een geloof of iets hebt waar je je mening op kan baseren hoor!)

[evanescence]

Nee, ik ben niet christelijk of gelovig opgevoed. Ik denk ook niet dat dat veel geholpen zou hebben, eerlijk gezegt.

verder is het grote verschil tussen ons dat jij een jongen bent en ik een meisje...mijn ouders hebben me heel erg beschermend opgevoed, toen mijn zus en ik net geboren waren, zijn allebei hun ouders overleden (behalve moeder van mn moeder) en daardoor zijn me ouders altijd bang geweest denk ik dat mijn zus en mij wat zou overkomen. ik ben wat drukker en risicovoller dan mijn zus...mijn zus is een beetje burgelijk en veilig en ik ben meer een losbol en mijn pubertijd is iets heftiger geweest dan die van mijn zus.

mijn ouders maken zich gewoon heel erg bezorgd...ik ben een ruimdenkend type, vind veel dingen goed, veel kan en mag in mijn optiek...mijn ouders zijn wat ouderwetser enzo...ik heb mijn vriend via internet leren kennen enzo en dat is voor onze generatie wat minder bedreigend heb ik het gevoel dan de generatie van mijn ouders...tuurlijk snap ik dat ze dat niet leuk vonden...daardoor hebben mijn ouders mijn vriend eigenlijk nooit een goede kans gegeven, want ze hadden al van te voren een beeld gemaakt van hem....verder heeft hij schulden en daar zijn mijn ouders ook heel erg bang voor, dat kan ik me ook helemaal voorstellen, maar ik leid toch mijn eigen leven of niet? ik kan toch zelf beslissen of ik het er voor over heb of niet...het lijkt wel of ze niet willen dat ik fouten maak in mijn leven, ze proberen dat te voorkomen, daar kan ik dus niet van leren...

wat mij frustreerd, is dat ik het gevoel heb dat ze niet naar me luisteren en ook al heb ik mijn gevoel en de situatie vanuit mijn (en mn vriend z'n) kant verteld, dat ik hun negatieve gedachtes niet kan doorbreken...ik heb gister dus weer ruzie/gesprek met ze gehad over de hele situatie met mijn vriend omdat hij nog steeds niet bij me thuis komt vanaf kerst en dat het mij ongelukkig maakt enzo, maar ze blijven negatief over die jongen denken...ik hoorde mijn moeder namelijk daarna nog praten met mijn vader (en nota bene mijn zus!!) en het kwam nog steeds negatief over....ik heb bijna 1 jaar verkering met hem, snappen ze nog niet dat ik dan gelukkig met hem ben?

de relatie met mijn vriend is niet datgene waar er vaak ruzie over is of vaak confronaties...maar het speelt wel een grote rol!
omdat ik dus zo ruimdenkend ben en soms in mijn ouders ogen rare opmerkingen maak of rare gedachtes heb, loopt dat ook vaak uit tot ruzie....ik voel me dan een buitenbeentje, het zwarte schaap en daardoor keer ik me af van mijn ouders...en daardoor is die communicatie op een of andere manier mislukt en zitten we in een soort neerwaartse spiraal, waar we niet uitkomen....

ik weet niet wat ik moet doen?

en vinden jullie dan niet dat mijn vriend dan (ook al tegen zijn zin) contact met mijn ouders moet zoeken en dat we er dan met zn vieren rond de tafel gaan zitten om er over te praten?

[Progger]

Nee, ik ben niet christelijk of gelovig opgevoed. Ik denk ook niet dat dat veel geholpen zou hebben, eerlijk gezegt.

sorry.. ik bedoelde alleen, dat mijn ouders mijn denken hebben beinvloed, doordat ze mij ook beschermden..
ik heb slechte vrienden gehad.. en was toen echt geen Christen te noemen..
nu ben ik uit eigen keuze teruggekomen bij de kerk.. het helpt me, maar het is niet zo dat mijn opvoeding dat heeft gedaan..

ik ben dus ook wel in een beschermde wereld opgegroeid, dat had dus andere (geloofs) redenen. mijn opa is dus ook vlak voor mij overleden. ik heb hem nooit gekend, dus dat maakt weinig uit. wat jij bedoeld, is denk ik dat je ouders behandelen, op een manier die niet veel anders is als vroeger?
uit je vragen lijkt het namelijk wel duidelijk alsof je het antwoord al weet.. je bent denk ik gewoon een beetje vrij, en zoekt de grens? maar je ouders behandelen je nog als vroeger, en daar wil je niet naar luisteren?

over je vriend.. ik ga hem niet afkraken hoor, maar hij heeft dus schulden.. dat zegt op zich niks.. maar probeer nu eens met een eerlijke blik te kijken, wat hij eraan doet..
als hij met alle kracht een nieuw bestaan wil opbouwen, moet je echt bij hem blijven.. maar als hij alles maar laat versloffen, moet je echt eens gaan nadenken.
op zich maakt het dus niet uit of je hem via de chat ontmoet hebt.. je bent gewoon verliefd en kunt en wilt zijn slechte kanten niet zien. probeer nuchter te zijn, of iemand die er niet zoveel bij voelt, maar jullie echt kent, een mening te vragen. ieder mens heeft zwakke punten, en dat is niet erg,
het gaat gewoon weer om jullie houding.
-edit-
ik bedoel gewoon, het is goed als je een eigen mening opbouwd.. als die tegen je ouders ingaat kun je ervan leren, om hard te blijven.. als je alleen voor dingen bent, die je mischien niet kan oordelen, kun je echt voor lul staan. probeer dat te voorkomen.
sterkte.

[evanescence]

hey, sorry dat ik zo laat terug reageer, maar heb t druk druk druk...

"mijn ouders mijn denken hebben beinvloed, doordat ze mij ook beschermden.. "

Ja mijn ouders hebben ook mijn denken beinvloed, doordat ze me altijd netjes en correct hebben opgevoed...tuurlijk heb ik dingen gedaan die god verboden heeft.....maar mijn vrienden waren altijd een tikkie erger, ik zat altijd met mijn ouders in mijn achterhoofd waardoor ik nog wel een vleugje verantwoordelijkheid had.

"wat jij bedoeld, is denk ik dat je ouders behandelen, op een manier die niet veel anders is als vroeger?"

nee, mijn ouders zijn me wel anders gaan behandelen. ik ben ouder geworden en volwassener...ik mag veel meer dingen etc. maar toch moet ik me aan de regels van thuis houden, want ik woon in hun huis. ze behandelen me alleen niet helemaal zoals ik wil...en vooral het luisteren van hun baal ik van....vooral als het over mijn vriend gaat. ik bescherm die jongen natuurlijk maar zij willen niet luisteren en ik lul tegen een muur..en dan voel ik me niet serieus genomen...

"maar probeer nu eens met een eerlijke blik te kijken, wat hij eraan doet..
als hij met alle kracht een nieuw bestaan wil opbouwen, moet je echt bij hem blijven.. maar als hij alles maar laat versloffen, moet je echt eens gaan nadenken."

dit is moeilijk voor mij, mijn vriend heeft veel schulden (hoe hij eraan komt is lang verhaal maar geen slechte dingen, hij is min of meer genaaid)...hij werkt in een magazijn, verdient 1200 per maand. hij heeft nooit echt een studie afgemaakt, hij is geen student hij doet wel zijn best vind ik, want hij heeft laatst een vast contract gekregen, 70 euro toeslag en als de (hulp)chef ziek is of er gewoon niet is...is hij de chef...sinds dat hij er werkt zijn al zeker 5 jongens ontslagen (zelfs die langer daar werken als hij) en hij niet! dus hij probeert wel naar boven te klimmen zal ik maar zeggen. maar de schulden zelf...doet hij niet zoveel mee....hij betaald 200 euro per maand af, waar misc de helft al de rente van is. hij weet niet eens precies hoeveel schulden hij heeft, hij is afgelopen jaren een paar keer verhuisd en weet niet eens waar die informatie naar toegestuurd wordt. mijn vriend is sowieso beetje lax en daar hebben we van de week wel beetje bonje over gehad...hij had laatst een boete (geen lamp op de fiets, 25 euro) dus ik had in kruidvatkrantje gezien dat je voor 5 euro lampen en slot kon halen. ik gesmst, doet ie niet (hij had geen geld, maar dan heb ik zoiets van LEEN dat dan ff) maar daar is hij te trots voor denk ik...maargoed dit valt dan nog wel mee....verder moet hij de dokter nog bellen, kijken waar die schulden informatie naar toe gaat etc...hij zegt tegen mij, hoe vaker je het tegen me zegt hoe kleiner de kans is dat ik het doe....kan ik me wel voorstellen, hij wilt niet bemoederd worden door een meisje van 19 die nog niet veel van de echte wereld af weet...maja ik doe het toch omdat ik denk dat het juist helpt als ik aan zijn kop blijf zeuren! maar ik denk er echt wel veel overna hoor of ik dit wel wil en er wel voor over heb....tis heel erg moeilijk

"je bent gewoon verliefd en kunt en wilt zijn slechte kanten niet zien. "

dat kan en doe ik wel hoor! lees wat ik hierboven heb geschreven! ik zie zijn minder leuke/ goede karaktereigenschappen echt wel hoor....ik zie de nadelen van onze relatie echt wel hoor!!! (wonen ver uit elkaar/ hij is gesloten ik ben open/ zijn dus totaal anders!/ hij heeft al een heel leven achter zich, ik begin net pas/ mijn ouders vinden hem niet leuk en noem maar op)...