Als ik nu dood zou gaan....

[Thee Muts]

Ik zat me laatst te bedenken hoe het voor mijn omgeving zou zijn als ik nu dood zou gaan. Er zijn dan best veel dingen die mensen (inclusief mijn ouders) niet van mij weten, maar waar ze naar mijn dood wel 'achterkomen', omdat ik veel over die dingen geschreven heb. Over die gedachte heb ik laatst ook wat opgeschreven:

Als ik nu dood zou gaan, zijn er veel dingen die mensen niet van mij weten. Bijvoorbeeld wat er die twee jaar dat ik met mezelf in de knoop zat werkelijk in mij omging. Welke belangrijke rol Marinka voor mij gespeeld heeft en hoe zij bijna wel een obsessie voor mij leek. Hoe mijn relatie met Dennis wérkelijk was geweest, vooral het laatste halfjaar. Wat er al die tijd tussen ons heeft afgespeeld en hoeveel wij samen hebben gedeeld. Het verdriet en de zorgen die ik om mijn moeder had en de walging en afkeer die ik soms voelde als ik naar mijn bloedeigen broer keek. Al mijn innerlijke tegenstrijdigheden en twijfels die voortkwamen uit onzekerheid, maar die ik verdoezelde achter een masker van zelfverzekerdheid (waar ik wel steeds meer van kreeg). Hoe ik mezelf toch steeds weer staande heb gehouden, al was het dan niet altijd op de juiste manier. Hoe ik steeds meer ontdekte wie ik echt was en hoe ik me de wereld eigen maakte van liefde en genot, passie en hartstocht. Zoveel dingen die mij tot mij hebben gemaakt en wie ik was op het moment dat ik doodging. Maar met mensen om mij heen die allemaal wel de uitwerking van dat alles op mij hebben gezien, maar die geen idee hadden van wat daar aan vooraf was gegaan.


Zijn er meer mensen die dit ook hebben of die er ook op deze manier mee bezig zijn?

Ja.
Er zijn veel dingen die niemand van mij weet en ik denk er vaak aan dat als ik nu dood ga dat niemand het ooit te weten komt. Nou heb ik een aantal dingen al een paar keer helemaal opgeschreven, maar niet elke gedachte natuurlijk. Wat ik eigenlijk ook heb is van stel nou dat (bijvoorbeeld) mn moeder nu dood gaat zal zij nooit iets van mij weten. Kijk als ik dood ga kan ze mn dagboek nog lezen, maar als zij dood gaat....

[Nijn*]

Ja, dit heb ik ook. Ik ben eigenlijk best een gesloten persoon, maar alles wat ik wil en wat ik denk, schrijf ik op. Misschien is het ook wel bewust van me dat ik het opschrijf, zodat ik hoop dat als ik later dood ben, een aantal mensen in mijn omgeving wat meer van me zullen begrijpen. Ik heb ook wel eens een lijstje samengesteld van mensen die mijn dagboek wel en niet mogen lezen als ik dood ben. Bij wel staan bijvoorbeeld naast mijn ouders en broer ook een aantal vriendinnen. Soms schrijf ik bewust een stuk voor mijn vriendinnenn, soms schrijf ik zomaar in het wilde weg..

Nijn* - trouwens, mooi geschreven dat stuk, mooi verwoord..

[angel--1987]

ja nu zou k het graag willen..
weg van deze wereld, weg van alle problemen en het gezeik!!

maar ik weet hoe veel pijn ik me vrienden en familie doe als ik nu dood zou gaan...
ik heb zelf heel veel verdriet gehad toen me beste vriendin overleed en ook hoeveel verdriet onze vrienden hadden en haar ouders enzo..
en zou ze dat niet aan kunnen doen...zeker niet nu zij ook al niet meer bij ons is...
hoe graag ik t soms ook zou wille..

[Quiana]

Ik heb dit wel heel lang gehad, dat ik zo dacht en er ook best
veel mee bezig was...

Maar (cliché, cliché) er zijn zoveel dingen die het leven te
bieden heeft... Zonde om mijn tijd dan te verspillen met denken
aan de (mijn) dood terwijl ik ook van die dingen zou kunnen
proeven.

[Thee Muts]

Quiana schreef op 09-09-2004 @ 06:40 :
Ik heb dit wel heel lang gehad, dat ik zo dacht en er ook best
veel mee bezig was...

Maar (cliché, cliché) er zijn zoveel dingen die het leven te
bieden heeft... Zonde om mijn tijd dan te verspillen met denken
aan de (mijn) dood terwijl ik ook van die dingen zou kunnen
proeven.

Ja, das waar. Het is ook niet dat het een obsessie voor me vormt ofzo hoor, of dat de gedachte me beangstigd of verdrietig maakt . Maar de gedachte komt wel af en toe eens bij me op.

Leuk dat jullie dat ook doen. Ik stel me altijd voor hoe mijn crematie zou zijn en welke muziek en mensen er zijn dan.

Ik ga dan na wie ik allemaal ken en hoeveel aandacht ik dan krijg, waar ik dan niets meer van merk. Aandacht, die ik nu niet krijg...

[waves]

Quiana schreef op 09-09-2004 @ 06:40 :
Ik heb dit wel heel lang gehad, dat ik zo dacht en er ook best
veel mee bezig was...

Maar (cliché, cliché) er zijn zoveel dingen die het leven te
bieden heeft...

en dat is het voor mij ook...

misschien is het maar beter dat ze sommige dingen niet te weten komen

[Konijn]

Inderdaad, ik heb ook dingen opgeschreven die mijn ouders zullen vinden als ik dood zou gaan..
Als ze tenminste mn spullen door gaan lezen enzo.
Maar ik vraag me nog steeds af of ik dat wel moet laten liggen.. als ze al zoveel verdriet hebben als hun dochter is overleden, moeten ze dan ook nog lezen wat zij allemaal heeft meegemaakt, zonder dat ze het wisten?

Offtopic: Dat nadenken over welke muziek, mensen, bloemen etc op mijn crematie doe ik ook wel eens ja.
Dit klinkt misschien raar, maar ik denk dan ook aan de mensen met wie ik via intensief e-mailcontact of msn best een hele goede, vertrouwelijke band heb opgebouwd, maar niet in het echt ken. Die zouden dan van niets weten en mij ineens nooit meer online zien, of geen antwoord meer krijgen op hun mailtjes.. raar idee.

[angel--1987]

ja ik heb ook de muziek voor me begrafenis op geschreven..
me stiefmoeder weet waar t ligt..
met haar kan ik er goed over praten..
maar het is voor mij ook niet echt een obsessie..
denk de laatste tijd ook vaak hoe het zou zijn als weer een dierbaar iemand dood gaat...
als ik daar aan denk krijg ik echt kippevel..
maar ookal wil ik t niet...die gedachtes komen elke keer terug..

[Tupac Shakur]

Ik heb hier een hele afgesloten kast met persoonlijke spullen, waarvan ik eigenlijk niet wil dat iemand ze ooit ziet.

[kevertje84]

heel veel mensen weten niet alles van mij en dat hoeven ze ook niet te weten voordat ik dood ga.
ik zit er wel eens aan te denken welke muziek ik wil op mn begrafenis, of ik überhaupt begraven wil worden. Maar eigenlijk vind ik dat mijn naasten dat mogen bepalen, want als ik dood ben merk ik er toch nix van en mijn naasten zijn degene die afscheid van mij moeten nemen. Willen zij graag een graf waar ze naar toe kunnen of is een urn ook goed...etc.
ik denk wel vaak dat mijn naasten dood gaan. Ben vooral bang dat mn vriend dood gaat. Dan voel ik me behoorlijk kut als die gedachte naar boven komt. Ik heb geen idee waarom ik daar zoveel over nadenk. Ik doe het liever nie maja...

[Tupac Shakur]

kevertje84 schreef op 10-09-2004 @ 09:24 :
heel veel mensen weten niet alles van mij en dat hoeven ze ook niet te weten voordat ik dood ga.
ik zit er wel eens aan te denken welke muziek ik wil op mn begrafenis, of ik überhaupt begraven wil worden. Maar eigenlijk vind ik dat mijn naasten dat mogen bepalen, want als ik dood ben merk ik er toch nix van en mijn naasten zijn degene die afscheid van mij moeten nemen. Willen zij graag een graf waar ze naar toe kunnen of is een urn ook goed...etc.
ik denk wel vaak dat mijn naasten dood gaan. Ben vooral bang dat mn vriend dood gaat. Dan voel ik me behoorlijk kut als die gedachte naar boven komt. Ik heb geen idee waarom ik daar zoveel over nadenk. Ik doe het liever nie maja...

Ik wil MC Hammer - Can't Touch This

Can'tthoughthis tudududu

[Sparkles]

Ik denk dat mensen raar kijken als ik dood ben en ze hebben mn dagboeken gelezen, denk dat niemand wist wat daar in staat..tuurlijk, sommige dingen wel, maar niet hoe ik ze heb ervaren en hoe ik erover dacht..Als ik nu dood zou gaan, zou ik graag bij mn eigen begrafenis/crematie gaan kijken om te zien wie er zijn, hoe ze doen enzo..

maar ik denk er nog niet over na welke muziek enzo ik wil...daar wil ik nog niet over nadenken...ik vind het zoon raar idee om er niet meer te zijn...

[Sentosa]

Als ik nu dood zou gaan.

Mensen weten weinig over elkaar. Alleen degene die je het meest dierbaar zijn die krijgen een deel mee van hoe je echt bent. Toch praat en oordeeld men maar over alles en iedereen alsof ze diegene zo goed kennen. Voor diegene is het misschien belangrijk dat ze wat meer over me te weten komen. waarom ik bepaalde dingen deed en dacht en hoe mijn gevoelens over bepaalde dingen waren. Zodat ze me beter leren begrijpen ookal is het dan misschien al te laat ze weten dan tenminste wel hoe het echt zat. En dat je nooit zomaar over iemand moet oordelen. Toch gun ik ze niet alles. Het meest vertrouwelijke en persoonlijke wat ik wil delen is alsnog voor mijn meest dierbaren. Maar ook zij zullen nooit alles van me te weten krijgen.

Ik heb verder wel al lang het idee dat ik iets wil achter laten op deze wereld, iets bijzonders iets waardoor mensen nog lang over me zullen spreken. Een mooi boek of een mooie film ofzo. Ik wil niet als een onbekende sterven. Dat is iets wat ik toch wel belangrijk vind.

Ik denk er verder over om gecremeerd te worden en dan op een mooie plek uitgestrooid te worden en bij die plek waar m'n as dan de vrijheid krijgt wil ik dat er een bankje met daarop mijn naam enz wordt neergezet als een soort van grafsteen maar dan waar mensen op kunnen zitten, nadenken. Ik vind het iets heel moois hebben. Niet op een treurig makend kerhof tussen honderde andere graven maar op een mooie rustige plek waar men, in alle kalmte kan nadenken over mij, of andere dingen. Waar men tot zichzelf kan komen, of wellicht het allermooiste waar men mij leert begrijpen.

[Sentosa]

Over de muziek die bij mijn crematie gedraaid moet worden heb ik ook wel eens nagedacht. Sommige stukken ontroeren me echt op zo'n mannier dat ik denk van dit moeten ze draaien bij m'n crematie.

Maargoed je moet er ook nog niet teveel over nadenken er kan nog zoveel op je pad komen wat je ideen weer doet veranderen. Maar aan de andere kant kan het ook zomaar opeens over zijn en dan zou ik het toch wel heel erg vinden als er zomaar iets met me gedaan zou worden.

Dat merkte ik met een vriend van me die plotseling kwam te overlijden Het was allemaal zo onverwacht. Alles moest snel geregeld worden, de begravinis verliep gehaast want er kwam nog een ander na. En waar hij kwam te liggen vond ik ook niet zo mooi. Nou zo wil ik het dus echt niet dat lijkt me verschrikkelijk wat dat betreft is het wel goed om iets klaar te hebben liggen.
Maar het vreemde was ook dat ik erachter kwam dat ik me ineens besefte dat ik hem helemaal niet goed kende ook al waren we al zo'n 10 jaar bevriend. Hij was heel gesloten. Dus alles wat er in z'n hoofd omging heb ik nooit echt geweten maar daar kom ik nu ook nooit meer achter. En heb besef kwam pas toen hij dood was.

[Stefanie]

Er zijn heel veel dingen die mijn omgeving niet van mij weet. Er zijn zelfs dingen die ik zelf niet eens weet. Dingen over mn gevoel en de dingen waar ik niet mee kan omgaan. De redenen waarom ik me soms op een bepaalde manier voel en waarom ik er op zo'n manier mee omga.

[Sentosa]

Dat is ook iets ja er zijn veel dingen die je zelf niet weet of niet denkt te weten. Maar met veel dingen kan je toch leren omgaan en als je er niet tevreden over bent kan je er aan werken. Oke dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet het, maar als je het echt wil..... achjah veel zit ook in je karakter ingebouwd he. Wat doe je daar aan. Denk het gewoon maar accepeteren zoals het is. Iedereen heb ze goeie en ze slechte kanten. Leer de goeie te benutten en probeer de slechte dingen zo min mogelijk naar voren te laten komen

Ach wat een wijze lessen allemaal zo laat op de avond

[WillKillForSex]

Ik denk dat ieder mens het wel beangstigend vind dat het na de dood gewoon ophoudt. Dat je vergeten wordt en dat over 100 jaar niemand van je gehoord heeft.

Hetzelfde misschien over de mensen die in je huis 100 jaar geleden leefde, hele aardige mensen misschien met iets bijzonders maar niemand herrinert zich meer.

ik denk niet dat het fysiek doodgaan het ergste is voor de mens, althans dat vind ik, maar het vergeten worden. Iemand kan jaren lang doorleven in iemand zn hoofd maar wanneer niemand je meer kent ben je echt helemaal weg en zal niemand je ooit meer kennen. Dat is best wel een triest vooruitzicht.

Misschien dat daarom mensen wel beroemd willen worden, om voort te blijven leven in gedachte ook al zijn ze jaren dood.

[2probleemkind2]

Als ik nu dood zou gaan

Heb ik zoveel jaar op school gezeten voor niks, vrienden gemaakt vor niks, doe ik anderen mensen heel veel pijn, mis ik heel veel, maar je weet ook niet wat er na de dood is, ga ik dood als maagd en zulke dingen!!!Maar het belangrijkste is dat ik nooit iets uit me leven heb gehaalt...........eeej ik voel me gelijk wat beter, dank je persoon die deze topic heeft geopend!!!

[Sentosa]

Het hele idee van vergeten worden lijkt me inderdaad heel naar, dat is inderdaad wel een triest vooruitzicht.

Maar ik ben toch ookwel bang voor het fysiek doodgaan. Ik hoop ook echt dat het in me slaap is en ik er niets van merk.
Eerst geveld worden door een hardaanval ofzo lijkt me vreselijk. Of heel erg ziek worden en dan wachten tot je dood gaat.

Of het idee om oud te worden en vervolgens steeds maar zitten wachten op je dood vind ik ook heel erg. Het liefst zou ik gewoon een snelle dood willen, heel onverwachts ofzo. Wanneer dat is jah dat weet ik niet maar als ik zou moeten kiezen tussen jong of oud zou ik het niet weten.
Als je oud bent kan je steeds minder en dan vooral dat dement worden lijkt me zo verschrikkelijk. Maarjah ik kan daar verder ook nog niet over oordelen want ik ben nog niet oud misschien kan het ookwel een heel mooie tijd zijn.
Als je jong sterft heb je dat gedoe van het oud worden allemaal niet, al zijn er wel een heleboel dingen die je nog niet hebt gedaan of gezien. ik kan me best voorstellen dat je dan denkt dat je leven voor niks is geweest als je er over denkt dat je nu dood zou gaan.

Je kan wel nog niks uit je leven gehaald hebben en je leven dan als voor niks geweest beschouwen. Maar aangezien je nog leeft en je je dat beseft is het dan niet tijd om iets aan je leven te gaan doen. En vrienden maak je nooit voor niks, als het goeie vrienden zijn tenminste.

[JJ13]

ja, ik denk dit ook wel eens. er zijn een aantal dingen die mn ouders en vrienden om me heen niet van me weten, of niet precies dan. waar ik mee zit enzo, maar als iemand mn dagboek zou vinden dan zou diegene alles weten.

[*DancIng ManiAc]

Hmmm jah ik denk t ook wel heel vaak de laatste tijd.
maar ik zou het niet kunnen!!!!
ik voel me wel zo rot dat ik het niet erg zou vinden als me wat gebeurde maar ne ik WENS t niet....
*zucht*

Mijn god, volgens mij moet ik mijn dagboeken echt verbranden voordat ik doodga. Als mensen gaan lezen wat ik daar allemaal in geschreven heb...

Als ik nu dood zou gaan, dan zou mijn exvriend niet weten hoeveel ik werkelijk aan hem heb gehad, en nog steeds heb.
Veder heb ik de mensen niet veel te vertellen, ben beetje een einzelganger.

Als ik nu dood zou gaan, zou ik het niet erg vinden, maar ik ga de dood niet zelf opzoeken.
Iedereen gaat een keer dood, en je doet alles voor nix, er wordt niemand beter (of slechter) van het feit dat ik er ben of niet.

Heb geen dagboeken, alleen nog mailtjes die ik ooit heen en weer gestuurd heb met een goede vriend van me. Die wil ik bewaren, maar wil niet dat iemand ze leest.

Niemand weet hoe ik mijn begrafenis wil hebben, maar iedereen weet dat ik gecremeerd wil worden en mijn organen niet afgeef. Ik wil veel muziek van Acda en de Munnik op mijn begrafenis. Graag zou ik er zelf bij zijn, levend, om te zien wie er op komen dagen...

Er zal ook niemand weten hoe ik werkelijk over hen, en over dingen denk. Hoe ik me werkelijk voel. Ik durf het niemand te vertellen omdat ik niemand vertrouw. Dat is het enige wat ik ze zou willen 'vertellen' als ik dood ben, dat ik ze nooit 100% vertrouwd heb, NIEMAND

[Thee Muts]

Sentosa schreef op 12-09-2004 @ 23:41 :
Mensen weten weinig over elkaar. Alleen degene die je het meest dierbaar zijn die krijgen een deel mee van hoe je echt bent. Toch praat en oordeeld men maar over alles en iedereen alsof ze diegene zo goed kennen. Voor diegene is het misschien belangrijk dat ze wat meer over me te weten komen. waarom ik bepaalde dingen deed en dacht en hoe mijn gevoelens over bepaalde dingen waren. Zodat ze me beter leren begrijpen ookal is het dan misschien al te laat ze weten dan tenminste wel hoe het echt zat. En dat je nooit zomaar over iemand moet oordelen. Toch gun ik ze niet alles. Het meest vertrouwelijke en persoonlijke wat ik wil delen is alsnog voor mijn meest dierbaren. Maar ook zij zullen nooit alles van me te weten krijgen.

Heel mooi verwoord . Dat is precies zoals ik het zie, daarom wíl ik ook dat (bepaalde) mensen dingen over mij lezen die ze helemaal nog niet weten. Het is voor nu niet van belang dat die mensen het weten, maar na mijn dood wil ik wel dat ze weten dat ik daar mee bezig ben geweest. Gewoon om ze ook nog dat stukje extra te geven.

Ik denk er verder over om gecremeerd te worden en dan op een mooie plek uitgestrooid te worden en bij die plek waar m'n as dan de vrijheid krijgt wil ik dat er een bankje met daarop mijn naam enz wordt neergezet als een soort van grafsteen maar dan waar mensen op kunnen zitten, nadenken. Ik vind het iets heel moois hebben. Niet op een treurig makend kerhof tussen honderde andere graven maar op een mooie rustige plek waar men, in alle kalmte kan nadenken over mij, of andere dingen. Waar men tot zichzelf kan komen, of wellicht het allermooiste waar men mij leert begrijpen.

Mooi om iets op die manier van jezelf achter te laten . Het idee van het bankje vind ik iets heel vriendelijks hebben. Al zou ik zelf nooit gecremeerd willen worden. Waarom niet, weet ik niet precies. Gewoon het idee om na je dood verbrand te worden... Brrr, heel luguber, net alsof jouw leven niks betekend heeft.

[Thee Muts]

Sentosa schreef op 17-09-2004 @ 17:44 :
Het hele idee van vergeten worden lijkt me inderdaad heel naar, dat is inderdaad wel een triest vooruitzicht.

Maar ik ben toch ookwel bang voor het fysiek doodgaan. Ik hoop ook echt dat het in me slaap is en ik er niets van merk.
Eerst geveld worden door een hardaanval ofzo lijkt me vreselijk. Of heel erg ziek worden en dan wachten tot je dood gaat.

Of het idee om oud te worden en vervolgens steeds maar zitten wachten op je dood vind ik ook heel erg. Het liefst zou ik gewoon een snelle dood willen, heel onverwachts ofzo. Wanneer dat is jah dat weet ik niet maar als ik zou moeten kiezen tussen jong of oud zou ik het niet weten.
Als je oud bent kan je steeds minder en dan vooral dat dement worden lijkt me zo verschrikkelijk. Maarjah ik kan daar verder ook nog niet over oordelen want ik ben nog niet oud misschien kan het ookwel een heel mooie tijd zijn.
Als je jong sterft heb je dat gedoe van het oud worden allemaal niet, al zijn er wel een heleboel dingen die je nog niet hebt gedaan of gezien. ik kan me best voorstellen dat je dan denkt dat je leven voor niks is geweest als je er over denkt dat je nu dood zou gaan.

Je kan wel nog niks uit je leven gehaald hebben en je leven dan als voor niks geweest beschouwen. Maar aangezien je nog leeft en je je dat beseft is het dan niet tijd om iets aan je leven te gaan doen. En vrienden maak je nooit voor niks, als het goeie vrienden zijn tenminste.

Heel veel mensen hebben een hele negatieve kijk op ouderen en oud worden, terwijl dat beeld vaak helemaal niet klopt. Zo woont maar 8% van alle ouderen in een verzorg/verpleeghuis, de rest woont nog gewoon zelfstandig thuis. Tuurlijk, als je ouder wordt zal je op gegeven moment minder kunnen, je fysieke en mentale capaciteiten gaan inderdaad achteruit. Maar dat is gewoon een feit dat bij het ouder worden hoort, en bij de ene persoon gaan de capaciteiten heel hard achteruit en bij de andere persoon is daar heel weinig van te merken. Dat kan met zóveel factoren samenhangen, daar heb je nu nog vrij weinig invloed op. Ook hoeft het helemaal niet zo te zijn dat je dement wordt.

Al vind ik het zelf ook wel een eng idee om oud te worden hoor. Zeker nu ik vanwege mijn opleiding met ouderen heb moeten werken, die níet meer zelfstandig kunnen functioneren. Sommige mensen waren er zo erg aan toe dat het bijna niet meer menswaardig te noemen was. Als je je dan bedenkt dat jou dat ook kan overkomen (of bijvoorbeeld je ouders), dan is dat best even slikken. Maarja, zo kunnen er zoveel dingen gebeuren.

Het hele idee om vergeten te worden, is eigenlijk nog nooit bij mij opgekomen. De mensen die dicht bij jou staan, vergeten je echt niet zomaar hoor, als je dood bent. Oke, over 150 jaar zijn er misschien wat achter-achter-achter kleinkinderen die mijn naam misschien ooit eens een keertje horen, maar verder zullen er inderdaad nog weinig mensen zijn die weten dat ik bestaan heb. Maar dat idee vind ik niet erg ofzo, feit is gewoon dat mijn leven hier een keertje ophoudt, en dat het leven van anderen dan doorgaat. Mijn streven ligt er helemaal niet om daar voor altijd, op wat voor manier dan ook, deel van te blijven uitmaken.
Wat ik inderdaad wél wil, is dat ik niet voor niks geleefd heb. Ik vind het belangrijk om wat met mijn leven zélf te gaan doen. Ik wil het idee hebben echt geleefd te hebben. Vooral voor mezelf, maar zeker ook voor anderen. Ik wil genieten van de momenten van intens geluk, bewust bezig zijn met de dingen die op me afkomen en leren van obstakels en tegenslagen. Ik wil mezelf een paar doelen stellen en daar ook naartoe werken. Niet dat ik mijn hele toekomst uit ga stippelen, want dat werkt toch niet. Maar gewoon mezelf een doel stellen zodat ik weet waar ik voor bezig ben. Onderweg zal ik dan heel veel dingen tegenkomen waar ik wel of geen rekening mee heb gehouden, maar juist dat maakt een doel compleet. En verder zie ik wel, net wat er op me af komt. Ik wil niet leven met het idee dat alles al vast staat en helemaal gepland is. Ik wil met de dag leven en niet te ver vooruit kijken. Tuurlijk, in lang niet alle situaties zal dat lukken, sommige dingen moet je gewoon van te voren al een beetje bekeken hebben. Maar met veel dingen zie ik gewoon wel hoe het gaat lopen. Ik ben tenslotte nog jong genoeg.

[Thee Muts]

MargotTenenbaum schreef op 18-09-2004 @ 15:06 :
Mijn god, volgens mij moet ik mijn dagboeken echt verbranden voordat ik doodga. Als mensen gaan lezen wat ik daar allemaal in geschreven heb...

Wat voor waarde zou dat dan hebben voor mensen als jij dood bent? Waarom zouden ze zelfs dán niet mogen weten hoe jij al die tijd geleefd hebt? Ben je bang dat ze dan een heel ander beeld van je zullen krijgen?

[Sentosa]

Daydream-ster schreef op 18-09-2004 @ 15:16 :
Als ik nu dood zou gaan, dan zou mijn exvriend niet weten hoeveel ik werkelijk aan hem heb gehad, en nog steeds heb.

moet je hem dan niet vertellen hoe belangrijk hij voor je is ?

Daydream-ster schreef op 18-09-2004 @ 15:16 :
Iedereen gaat een keer dood, en je doet alles voor nix, er wordt niemand beter (of slechter) van het feit dat ik er ben of niet. [/B]

Ik denk dat er echt wel mensen slechter/ hopelijk beter worden van je bestaan hier. Goeie vrienden, familie, relatie, die steun aan je hebben. Bovendien als je idealistisch ingesteld bent kunnen er altijd mensen een beter leven krijgen door jou hulp.

Thee Muts schreef op 18-09-2004 @ 16:07 : Mooi om iets op die manier van jezelf achter te laten . Het idee van het bankje vind ik iets heel vriendelijks hebben. Al zou ik zelf nooit gecremeerd willen worden. Waarom niet, weet ik niet precies. Gewoon het idee om na je dood verbrand te worden... Brrr, heel luguber, net alsof jouw leven niks betekend heeft.

Weetje ik twijfel ook nog wel een beetje afentoe. Aan de ene kant denk ik ach je lijf betekend toch niks meer als je dood bent. Alleen het lijkt me toch ookwel heel luguber om begraven te worden. Gewoon het feit dat je zo'n kist in gaat en daar niet meer uit komt. Dat men zand over je heen gooit, je onder de grond ligt en dat je dan langzaam opgegeten wordt door de maden. Heel hard misschien maar zo'n beeld komt bij mij meer luguber over dan als je gewoon verbrand word en dan uitgestrooid. Klinkt misschien vreemd maar dat geeft mij een gevoel van vrijheid, en bovendien echte rust want ik vind het ook niet zo leuk als mijn botten weer opgegraven worden als opgegeven moment de huur van dat graf verloopt. Geef mij dan metteen maar de vrijheid en rust.

Maargoed, wat je zegt je bent nog jong en je moet zoveel mogelijk genieten van je leven zo lang het duurt. Misschien moeten jonge mensen ook nog niet zoveel nadenken over de dood, maarjah het is wel iets wat mij in iedergeval erg boeit. Maar
het zorgt wel altijd voor zo'n deprimerende stemming. Ik denk dat als je dat weet om te zetten in een goed gevoel dat je al een hele stap verder bent. Er niet bang voor zijn want het gebeurt uiteindelijk toch wel. Als ik dan inderdaad maar het gevoel heb dat ik echt geleefd heb en er alles uitgehaald heb. Dan kan ik denk ik gelukkig oud worden en sterven, dan brengt het denk ik ook veel minder angst met zich mee.

[DvoorA]

Als ik nu dood zou gaan, zou ik niets hebben bereikt van alles wat ik wilde. Van alle mensen die me claimen te kennen zou maar 1 persoon mij werkelijk gekend hebben (en die heb ik al jaren niet gesproken, kun je nagaan). Wat het belangrijkste is voor mij, mijn dromen, die zouden niet uitgekomen zijn en dus zou ik hier voor niets zijn geweest. Het zou zijn als een bloem die verwelkt voordat ze uit de knop is gekomen. Veel mensen doen stoer over de dood, maar het is zon treurig iets om over na te denken.

En weldra zou iedereen me vergeten zijn en degenen die me beloofden altijd van me te zullen houden, die het snelst.
Wat overblijft is een herinnering die telkens vager wordt totdat niemand meer weet wie ik was, behalve als ze naar mij kijken op foto's. De mensen zullen nooit weten hoeveel ik van ze heb gehouden, hoezeer ik sommige mensen heb bewonderd, omdat ik het ze nooit kon vertellen. Ze zullen nooit weten hoe ik werkelijk over ze dacht, omdat ik dat niet uitspreek. De meesten weten niet dat ik uberhaupt aan ze denk voordat ik in slaap val. Niemand zou weten wat voor leven ik heb gehad, welke dingen ik heb meegemaakt, omdat ik dat niemand kan vertellen. Die ene die alles weet, die ben ik verloren. En mijn lieve vriend, hij zou nooit weten hoe lief ik hem had in die korte tijd.

Ik wil ook niet mezelf zien aftakelen. Op een gegeven moment zit je op je hoogtepunt en daarna gaat het alleen nog maar bergafwaarts met je. Misschien is het beter om op je hoogtepunt dood te gaan...plotseling en onverwacht lijkt me wel mooi

[Love_Fulfilled]

Ja, ik zit nogal met mezelf in de knoop en er gaat veel om in mijn hoofd waar m'n ouders en anderen niks vanaf weten. Het is wel spijtig dat je ouders en je vrienden enzo al die dingen niet zullen weten als je nu dood gaat.

[JCG]

Hardstylesage schreef op 14-09-2004 @ 01:32 :
Ik denk dat ieder mens het wel beangstigend vind dat het na de dood gewoon ophoudt. Dat je vergeten wordt en dat over 100 jaar niemand van je gehoord heeft.

Hetzelfde misschien over de mensen die in je huis 100 jaar geleden leefde, hele aardige mensen misschien met iets bijzonders maar niemand herrinert zich meer.

ik denk niet dat het fysiek doodgaan het ergste is voor de mens, althans dat vind ik, maar het vergeten worden. Iemand kan jaren lang doorleven in iemand zn hoofd maar wanneer niemand je meer kent ben je echt helemaal weg en zal niemand je ooit meer kennen. Dat is best wel een triest vooruitzicht.

Misschien dat daarom mensen wel beroemd willen worden, om voort te blijven leven in gedachte ook al zijn ze jaren dood.

Dat is ook mijn grootste "angst". Klink misschien raar maar ik wil niet vergeten worden.

En alles wat ik iemand wil laten weten voordat ik dood ga vertel ik zo snel mogelijk. Het beurt wel eens dat iemand een sms van me krijg om 3 uur 's nacht, over wat ik voor hem/haar voel of wat ze nog moeten weten. Maar wat er in me hoofd omgaat hoeft niemand precies te weten, sommige mensen weten wel ongeveer wat er allemaal in me hoofd rond gaat.

De herkenning.

Ik schrijf niet echt in een dagboek o.i.d. maar de dingen die me bezighouden komen wel terug in de stukjes die ik schrijf. Vaak niet aan iemand gericht, als het wel zo is weet die persoon het zelf het beste. Ik schrijf soms ook iets bij wijze van laatste woorden, omdat ik bang ben dat ik als ik dood ga geen laatste woorden te zeggen heb, of juist teveel!

Grim

Bij tijd en wijlen denk ik aan hoe het zou zijn als ik dood was. Vooral als ik me niet goed voel zoals nu.. Voor mezelf zou ik het minder erg vinden om dood te gaan, maar voor de mensen die ik achterlaat, familie en vrienden. Niemand weet wat er in je omgaat, de waarom zeg maar.

Maar goed, misschien denk ik er morgen wel weer heel anders over. Dat wisselt altijd zo snel

[Sentosa]

DNMB schreef op 24-09-2004 @ 21:48 :
Ik wil ook niet mezelf zien aftakelen. Op een gegeven moment zit je op je hoogtepunt en daarna gaat het alleen nog maar bergafwaarts met je. Misschien is het beter om op je hoogtepunt dood te gaan...plotseling en onverwacht lijkt me wel mooi

wij begrijpen elkaar

[Morgan le Fay]

Ja, er zijn wel een aantal dingen die ik herken in je verhaal. Sommige mensen die mij denken te kennen, écht te kennen, weten relatief weinig van me.....