Klifmeisje

[Maroon]

Het is een zonnige ochtend in juli, mijn ogen openen zich en boven me ontvouwt zich een helderblauwe lucht. De wind blaast fris over mijn gezicht en mijn slaperige ogen knipperen even naar aanleiding van het zonnetje wat hoog in de lucht zijn stralen op me laat vallen.

Ik zet mijn handen in het mooie korte gras en sta langzaam op, me realiserend dat straks het moment is dat ik met haar heb afgesproken .. Ze wilde me spreken, iets wat zo belangrijk was dat ze het niet tijdens ons laatste telefoongesprek kon zeggen. Of misschien wilde ze het wel zeggen maar was ik afgeleid door al haar zoete woorden en haar mooie stem, een stem die je vertrouwen en liefde geeft en die je zachtjes weg zou laten smelten als een door een vijfjarig kind vastgehouden ijshoorntje in de zon. Misschien wel deze zon juist, de warmte is te zien boven het pad links van me en in de verte zie ik ook daadwerkelijk een jongetje van een jaar of vijf lopen die tussen zijn vader en moeder inloopt en veilig de hand van zijn moeder vasthoud. Het beeld raakt me ergens, ik kijk naar ze en ik betrap mezelf op een sluimerend verlangen naar een zelfde situatie met het meisje waar ik zoveel over nadenk en waarvoor ik zoveel gevoelens koester. Een meisje om van te dromen.

Ik steek recht het pad over en sta even stil. Even een moment om te kijken of ik haar al zie staan. Mijn ogen turen over het grasland voor me en komen uiteindelijk uit bij dat ene stuk rotsklif in de verte wat hoog boven de zee uittorend. De plek waar ik haar zou zien en waar ik haar nu ook al zie staan ondanks dat de plek nog enkele honderden meters voor me is. Rustig maar met vaste, stevige pas loop ik de richting op van mijn klifmeisje. Terwijl ik loop en recht vooruit kijk laat ik mijn ogen over haar mooie lichaam glijden, een zacht, lief en vrouwelijk lichaam dat ik oprecht erg mooi vind, een schoonheid die misschien te vergelijken is met het samen over het strand lopen met je geliefde terwijl je kijkt naar een ondergaande zon die de hemel oranje kleurt en een zachte bries die zachtjes langs je waait en stiekem je gezicht aanraakt. Of de schoonheid van een waterdruppel die van hoog uit de lucht valt en zachtjes een wordt met het water onder zich, een vorm die langzaam verandert en zorgt dat twee verschillende gelijkheden samenkomen.

Terwijl ik nadenk realiseer ik me dat ik hier opeens voor haar sta, een moment waarbij mijn zachte lippen, die haar zo teder zouden willen zoenen op elk plekje, zich bewegen en lief in haar oor fluisteren dat ik haar gemist heb. Gemist als een gevoel waarbij je aan haar denkt en dat je je hart opeens harder voelt kloppen, gemist als het gevoel dat elk stukje lichaam bij die ander wil zijn. Gemist als dat ik me nu opeens voel als die waterdruppel die nu eindelijk samen is met zijn andere zelf.

[Zut Alors!]

Jammer dat ik de meeste zinnen drie keer overnieuw moest lezen. Af en toe is het namelijk voor mij niet helemaal goed te volgen. Je maakt de hele tijd vage vergelijkingen ('een door een vijfjarig kind vastgehouden ijshoorntje in de zon' 'een schoonheid die misschien te vergelijken is met het samen over het strand lopen met je geliefde' )
En dan van die lange zinnen! en dat terwijl de tekst eigenlijk bijna nergens over gaat, behalve een gevoel van verliefdheid dat nu heel slecht overkomt.

[Renske]

Niet te veel over nadenken... gewoon mooi

[duivelaartje]

Mooi. Een woord zegt genoeg om dit verhaal te omschrijven; mooi.

Duivelaartje

[Maroon]

Ik loop langzaam naar de rand van het klif, terwijl ik mijn arm om je heen heb geslagen. Onderwijl vertel ik je hoe ontzettend leuk je bent, en dat ik je altijd zal koesteren in mijn hart.

Mijn hand glijd zachtjes over je schouder en ik kriebel je in je nek, een moment dat ik zie dat je geniet. Je lacht en zegt ‘je bent zo leuk joh’ waarna ik antwoord dat jij stiekem veel leuker bent.

Samen staan we aan de rand van een klif, dat uitkijkt boven een helderblauwe zee. Minstens honderd meter onder me zie ik ruig het zeewater kapot breken tegen uitstekende rotsen. Ruwe woestenij, iets dat een heel stuk hoger geen betekenis heeft. Geen betekenis omdat ik hier sta met jou.

Ik sta voor je en hou alletwee je handen vast. Ik sta met mijn rug naar het water, en je kijkt me twijfelend aan, terwijl ik weet dat je je afvraagt wat ik nu ga doen.

Dan laat ik mezelf achterover vallen, en met al je kracht probeer je me vast te houden. Je gilt, en ik zeg dat het goed is. Vervolgens vallen we alletwee naar beneden. Ik hou je hand stevig vast en ik voel dat de wind probeert om grip op ons te krijgen.

Ik sla mijn armen beschermend om je heen en druk je stevig tegen me aan, je kijkt me angstig aan. Dan wordt het wit om ons heen en is het stil.

Niets ..

[Het extra stuk van het verhaal, dat in een nieuwe thread stond, heb ik even samengevoegd met deze. Dat is allemaal een stuk duidelijker und netter, ja?

LUH-3417]

[_mar]

Ik vind het een goed verhaal
Het tweede stuk leest wel iets lekkerder, omdat dat kortere zinnen zijn.

Mar

[Maroon]

Eigenlijk had ik deze verhalen los van elkaar geschreven, ze horen ook niet echt bij elkaar. Pas nadat ik door mijn stapel korte verhalen aan het kijken was, ontdekte ik dat dit wel erg op elkaar leek.

Bedankt voor de positieve reacties in ieder geval

[duivelaartje]

Dat tweede stukje is ook mooi zeg... Prachtig hoor.

Duivelaartje