Er was eens een zielige jongen met veel te lang, zwart haar, een kraterkop en ego zo groot als het achterwerk van een koe met spetterpoep die bovendien ook nog eens gezegend was met de onzalige naam Harmen Brasselmuns . Harmen had maar weinig vrienden door zijn groot ego en daarom schreef hij maar verhalen over het geweldige leven dat hij niet had. Herman werd ouder en net zoals alle pubers kreeg hij puistjes. Het enige probleem was dat hij zo veel acne had dat zijn gezicht een rode vlek was. Om dit te verbergen liet hij zijn haar groeien maar terwijl al zijn klasgenoten (vrienden had hij niet remember?) vriendinnetjes hadden blijf hij alleen achter. En zoals alle gefrustreerde jongemannen fantaseerde hij dan maar over wat hij zo vreselijk graag wou maar niet kon krijgen (hehehehe

). Toen ontdekte hij het letteren forum waarop hij al zijn vuile verhaaltjes publiceerde tot een van de hooggeëerde forumbazen hem met een trap op zijn puisterig achterste van het forum schopte wegens vulgaire en schuttingtaal. Maar een al even gefrustreerde uitgever van uitgeverij Preumethos gaf hem een paar jaar later een contract. De jonge Harmen greep deze kans met beide handen. In al zijn gretigheid vergat hij de kleine lettertjes van het contract te lezen. De duivelse uitgever liet hem tegen een hongerloon boeken schrijven. Elektriciteit had hij niet en een laptop of pc evenmin. Daarom zat hij de hele avond bij kaarslicht op zijn schrijfmachine te tokkelen. Tot overmaat van ramp werden zijn ogen daar het weinige licht ernstig beschadigd en moest hij een bril dragen. Geld voor een deftig montuur had hij niet dus nam hij maar het goedkoopste van de hele winkel, dat bovendien heel erg lelijk, dik en zwart was. Alsof dat niet genoeg was, was de schrijfmachine zo roestig als een golfplaat in de Braziliaanse favela’s dus moest hij hard slaan om goede aanslagen te maken waardoor zijn vingers krom stonden en het lange haar dat nu diende om zijn lelijke kop te verbergen kon hij zo goed als nooit wassen omdat persoonlijke hygiëne niet in zijn budget paste. Gelukkig liet zijn zieke brein hem tenminste niet in de steek en uiteindelijk kreeg hij zijn boek toch af. Het heette 'Uitgeverij Geiggenhumer' en ging over een man die alles was en had waar hij van droomde. Geiggenhumer was rijk, had een druk seksleven, vrienden te over, geen vettig zwart haar, droeg geen bril, had geen kromme vingers en heette niet Harmen Brasselmuns. Omdat de helft van Vlaanderen uit ( met alle respect voor VTM en zijn kijkers) debiele VTM-kijkers bestond (bestaat trouwens!) verkocht zijn boek erg goed en het kwam in de toptien van bestverkochte boeken terecht. Harmen was trots en had opslag verwacht maar kreeg in de plaats daarvan een pak slaag omdat hij op nummer 2 en niet op nummer 1 stond. Mentaal en fysiek gekwetst ging Harmen terug naar huis om te werken aan zijn volgende miezerige boek over zijn fantasie-ik. Gezien zijn bestsellers zag uitgeverij Preumethos zich genoodzaakt om Harmen uit te nodigen op haar galabal. Harmen voelde zich vereerd en deed zijn mooiste vreselijk versleten leren jas aan en stapte op zijn fiets, op weg naar het bal. Maar omdat niet alle sprookjes even mooi zijn, toverde de fee zijn fiets niet om in een pompoenkoets en veranderde zij zijn lelijke leren klompen van schoenen niet in glazen muiltjes. Alleen en verbitterd keek Harmen toe hoe de andere mensen zich amuseerden en besloot om zo dronken te worden als een koe met maagpijn. Hij werd tegen 12u buitengegooid door de portiers nadat hij de jurk van prinses Mathilde(voor de Nederlanders onder jullie prinses Maxima), die ook was uitgenodigd afgetrokken had, waardoor hare majesteit in haar koninklijk adamskostuum stond.
TO BE CONTINUED(wegens gebrek aan inspiratie. Ideeën voor een mogelijk einde of andere fratsen van Harmen zijn altijd welkom)