Een aap op brood

[Woodstock]

~

Hij zei: “Tijd is als een stroom waarin ik vis.”
Er was een liefdesbrief, waarin dat kort citaat
een esthetisch verantwoord cachet vormde.

Je gelach als een brijnzoute pleister
over mijn mond, die bloedde van woorden
als glas gebroken toen ik ze sprak.

Bomen staan boven ons konkelefoezen,
wetend waar Methusalem papier haalt
en aangeklede apen lucifers.

~

[*nerwen elensar]

Toen ik je titel zag dacht ik echt van 'wat gaat me dat hier zijn'
Maar je gedicht is echt wel heel diepzinnig. Pfieuw...Heb er nog niet veel zulke gelezen.
Maar 1 vraagje, brijnzoute, wat bedoel je daarmee?
Verder voor de rest, goed gedicht Speciale stijl van schrijven...

[Dreampoet]

Woodstock schreef op 23-08-2004 @ 18:18 :
~

Hij zei: “Tijd is als een stroom waarin ik vis.”
Er was een liefdesbrief, waarin dat kort citaat
een esthetisch verantwoord cachet vormde.

Je gelach als een brijnzoute pleister
over mijn mond, die bloedde van woorden
als glas gebroken toen ik ze sprak.

Bomen staan boven ons konkelefoezen,
wetend waar Methusalem papier haalt
en aangeklede apen lucifers.

~

Jezus Ik heb het gevoel dat wat ik ook zou schrijven, dit niets zou raken aan de kracht en pijn uit dit gedicht. Zo heb ik gevoel dat tussen de strofes wat binding ontbreekt, maar dat ligt aan mij... Dus zoek ik een beetje naar de juiste muziek om dit bij te lezen...
Ik begrijp er niet alles van, maar zie wel prachtige dingen en begrijp denk ik de algemene lijn. Woorden die uit je mond komen en breken, enorm pijnlijk en triest, maar wel enorm... Alleen de laatste strofe begrijp ik niet goed, help me even...
Blij nog eens iets van je te lezen

Groetjes, Dreampoet

[Anneee]

Ik snap maar niet hoe iemand die net zo oud als ik is met zulke woorden een gedicht kan schrijven. Hoe ik ook mijn best doe, ze blijven alledaags. En dan moet ik het ook nog heel vaak lezen om het een beetje te begrijpen, ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit van hoog niveau vind.

[*nerwen elensar]

Anneee schreef op 23-08-2004 @ 22:38 :
Ik snap maar niet hoe iemand die net zo oud als ik is met zulke woorden een gedicht kan schrijven. Hoe ik ook mijn best doe, ze blijven alledaags. En dan moet ik het ook nog heel vaak lezen om het een beetje te begrijpen, ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit van hoog niveau vind.

heb dat gevoel ook....

[xineof]

Hoog niveau, precies wat ik ook vond. Ik zal proberen een reactie te geven aan de hand van wat ik eruit haal, maar ik ben bang dat ik tekortkom aan kundigheid .

Hij zei: "Tijd is als een stroom waarin ik vis."
Een citaat dus afkomstig van degene waarvan de ik-persoon droomt/houdt/liefde voor voelt, en ik denk dat die liefdesbrief wordt gebruikt om deze zin in het gedicht te kunnen verwerken, het is dan ook een pracht van een zin, heel poëtisch. Het doet me denken aan een citaat van Michelangelo, "Het heden is als een hand in een rivier steken: het begin van iets en het einde van iets." Hierin is de rivier dus de tijd, en in jouw vergelijking is daarbij de hand vergelijkbaar met de vis, zie ik dat goed? Er spreekt uit deze zin imo dat de 'hij-persoon' veel wijsheid bezit, en dat de ik-persoon er veel bewondering voor heeft.

Er was een liefdesbrief, waarin dat kort citaat
een esthetisch verantwoord cachet vormde.
De liefde tussen de ik en hij-persoon wordt hier dus naar voren gebracht, doch er wordt hierover in verleden tijd gesproken, ik weet niet precies wat dat insinueert. Misschien het begin van die liefde, een mooie herinnering. Deze strofe vormt misschien ook een verklaring over zinnen die ineens veel meer kracht bezitten als ze in de goede context worden geplaatst. Als je met een groepje mensen zomaar ergens zit zeg je niet zomaar 'Tijd is een stroom waarin ik vis.', maar in zo'n liefdesbrief dus wel . De brief is dus serieus en betekent veel, en bevat enige melodrama. De brief zal ik niet te letterlijk nemen, maar het handig als beeld; het symboliseer imo de liefde/verbondenheid.

Je gelach als een brijnzoute pleister
Ah, de lezer wordt weer terug mee naar het heden genomen. 'Brijzout' is voor mij zoiets als 'bitterzoet'. Als de ik-persoon de jij-persoon (want het is nu een jij geworden, ik denk dat dat tegelijkertijd met de tegenwoordige tijd aanduidt hoe de situatie nu zit; het wordt directer, de eerste strofe was meer inleidend) haar/hem aandacht ziet geven, wordt de ik daar weer wat gelukkiger van, zij het wat star. Het is als een verzachting van de pijn.

over mijn mond, die bloedde van woorden
als glas gebroken toen ik ze sprak.
Deze zinnen vond ik toch wel erg prachtig. Dat beeld; hoe de mond bloed door de scherven; de woorden waren dus als gebroken en erg schadelijk. De ik-persoon heeft het moeilijk.

Bomen staan boven ons konkelefoezen,
wetend waar Methusalem papier haalt
en aangeklede apen lucifers.
Heel moeilijk, ik denk aan de uitdrukking 'Zo oud als Methusalem', en dan aan de Methusalem uit het boek Genesis, die heel oud werd (ergens in de 600 of 900 jaar?). Maar Methusalem is ook de naam van een papiermolen, dus daar zou het ook mee te maken kunnen hebben. 'Bomen staan boven ons konkelefoezen', daar heb ik ook moeite mee; het enige woord wat ik ken is 'konkelfoezen', en dat betekent zoiets als intrigeren of smoezen.

In dat geval zou het kunnen zijn dat de bomen iets symboliseren (de wijsheid van de natuur?), die boven ons staan en op ons neer kijken, op ons als mens of op de geliefden als individuen, en dat deze wijsheid kennis heeft over die tijd (dan zou het een verwijzing kunnen zijn naar de eerste strofe), en dan zou de tweede zin zoiets kunnen betekenen als 'wetend hoe en wat ivm de tijd', en dan zou de derde zin iets kunnen betekenen als... dat de mens de aangeklede aap is die van de bomen lucifers maakt. Maar tegelijkertijd doet de titel vermoeden naar een broodje aap verhaal, maar zo zal het vast niet bedoeld zijn .

Zo, ik heb mijn best gedaan, maar ben bang dat ik vooral in de derde strofe de plank gigantisch mis sla. Ik vind het in ieder geval een indrukwekkend dichtwerk, van zoals ik al zei erg hoge kwaliteit. Ik wilde dat ik het gedicht volledig doorhad . Je schrijfstijl is mooi (dat merkte ik vooral hij zinnen als 'er was een liefdesbrief', dat soort dingen maken het gedicht nét wat specialer), en de woorden zorgvuldig gekozen .

[Woodstock]

xineof, ik voel me werkelijk vereerd dat je mijn gedicht aan zo'n uitgebreide analyse hebt onderworpen, en ik vind het interessant wat je er allemaal uit hebt weten te halen. dat is in mijn ogen ook het mooie van gedichten; de aandachtige lezer kan er zo veel meer in zien dan de schrijver er in heeft gestopt, zogezegd.

'brijnzout' is een woord dat ik vond in een Homeros-vertaling van Imme Dros: 'de brijnzoute zee'. het betekent dus (meen ik) zo iets als de overtreffende trap van zout. de pleister wreef zout in de wonde!

de zin 'Tijd is als een stroom, waarin ik vis' heb ik jammer genoeg niet zelf bedacht; vandaar dat hij in het gedicht een citaat vormt.
de zin komt oorspronkelijk zelf ook uit een gedicht, maar dat weet ik niet zeker.

wat betreft de derde strofe: ik wist niet dat er een papiermolen is die Methusalem heet! wat grappig.
ik kan er veel over vertellen, maar dan zou ik alleen mijn eigen gedicht analyseren, en ik vind het eigenlijk leuker als anderen dat doen ^_^

iedereen, heel erg bedankt, en xineof, je analyse is prachtig

[Dreampoet]

Woodstock schreef op 25-08-2004 @ 14:33 :
ik vind het interessant wat je er allemaal uit hebt weten te halen. dat is in mijn ogen ook het mooie van gedichten; de aandachtige lezer kan er zo veel meer in zien dan de schrijver er in heeft gestopt, zogezegd.

I agree Daarom dat ik vind dat poëzie die dit niet toelaat, niet zo goed is... je moet kunnen graven als lezer, geen wegwerpverzen die je consumeert en dan niet meer hoeft te herlezen, omdat er niets anders te vinden is dan wat er staat... gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, en er zijn uitzonderingen want er hoeven geen regels te zijn in poëzie zie Kleding is overbodig, hier ook ergens op het forum... die heeft trouwens ook wel een extra dimensie, geen grote maar ze is er wel... tja, en jouw gedicht is gewoon al een andere dimensie, hier is bijna (bijna ) geen oppervlakte, maar alleen diepte Ook daarin mag een gedicht voor mij te ver gaan, en ik heb het gevoel dat dat net van mij geen echt uitmuntend dichter maakt, omdat ik te weinig aan de oppervlakte wil laten waardoor elke clou verdwijnt. Er moet aan de vijver een wateroppervlak zijn, anders is het geen vijver Jij blijft hier net genoeg aan de oppervlakte, misschien alleen, maar ik begrijp die laatste strofe niet dus ik kan het niet zeker zeggen, in de laatste strofe, maar dat kan ook gewoon liggen aan mijn verschrikkelijk bescheiden literaire kennis Trouwens, wat oppervlakte en diepte zijn, ligt ook aan de lezer die het werk leest, zijn of haar kennis. Hmm, ik overlees nog eens mijn reactie, ideaal zou voor mij zijn mocht het oppervlakte niet meer hoeven, en dat een dichter(es) volledig in de diepte zou mogen 'zwemmen', maar wat doe je dan met de lezer he, als je hem geen sleutels meer zou geven tot een idee van wat er staat... zou dat kunnen?
Die vertalingen en werken van Imm Dros over Homeros/ Troje/ Oddyseus, zijn die goed? Ik heb hier naast me Oddysseus: Een man van Verhalen liggen van Imme Dros, ooit gekregen op een veel te jonge leeftijd van mijn oma Voel me nu wel rijper daarvoor

Groetjes, Dreampoet