Spiegeling.

[Sjoerd]

In de spiegeling van het water,
zie ik een gezicht,
moe, belabberd en triest,
wie is dat?
vraag ik me af.

Is dat de ik?
de ik die vrolijk was,
die speelde, huppelde en blij was,
die niet stil kon zitten,
ben ik dit?

Nu zit ik hier zo,
zo alleen, triest en moe,
moe van alles, moe van iedereen,
zo is de ik niet,
ik hoor blij te zijn.

Blij zijn, blij zijn,
het blijft maar echo-en,
in m'n hoofd, hoofd, hoofd,
het gaat niet, niet, niet,
ik kan niet blij zijn, zijn, zijn.

De spiegeling heeft lang genoeg geduurt,
Spiegeling heeft lang genoeg geduurt,
lopend, naar de volgende spiegeling,
naar de volgende, vreselijke spiegeling,
met dat moe, belabberde en trieste gezicht.


Deze vind ik wel goed gelukt. Al gaat het de laatste tijd moeizaam en komen er nooit zulke mooie gedichtjes uit..

spiegeling heeft lang genoeg geduurD
Ik ben geen voorstander van herschrijven, maar ik doe toch een klein stukje met weglaten enzo.


Je zegt voor mij te vaak hetzelfde. Ook de vragen mogen ertussenin wel weg, hou het wat vager, gebruik eens bv. Ik? ipv Ben ik dat? Dat is zo langdradig en saai.
Je herhaalt voor mij ook te vaak ik-ik-ik, het geeft me het idee van, ja nu weten we het wel.

Blij zijn, blij zijn,
het blijft maar echo-en,
in mijn hoofd.
het gaat niet,
ik kan niet blij zijn.

Daar zou je meer met de klanken blij-zijn kunnen spelen en het nog wat meer laten echoën.

De verandering van vorm in de laatste strofe is interessant, maar daar houdt het voor mij ook op .

[Reem]

gzeicht zou ik even veranderen in 'gezicht'
Maar verder vind ik 't best leuk, de vorm niet echt bijzonder en spreekt me ook niet echt aan, maar de inhoud is leuk