Ze willen dat ik professionele hulp (RET) neem

[Nebel]

Mijn ouders willen me naar professionele hulp sturen, en dan het liefst naar zo'n kwakzalver (psycholoog / psychiater) die RET-therapie geeft. Dit vanwege mijn faalangst en volgens hun heb ik geen sociale vaardigheden. Ze zeggen dat ik goed met leeftijdsgenoten kan en op school goed kan functioneren met docenten, maar als ik verder onbekenden tegenkom dat ik vreemd doe.. ik word dan ook heel erg verlegen, maar ik doe dan 'raar'omdat ik weet dat zij vinden dat ik 'raar' doe en dan word ik bang dat ik iets verkeerd doe... en dan word het dus allemaal alleen maar erger.
Ik wil het dus ECHT niet. Ik denk dat zij denken dat ik een psychopaat ben ofzo. Van de zomer wilden ze me ook al sturen, maar toen weer omdat ik anorectische neigingen had.. jaja.. sure. Ik ben ook voor mij operaties (hartoperaties toen ik 8 jaar was en de gevolgen van dien (trauma's) en een hartoperatie van een half jaar geleden) bij een psycholoog geweest. Zij heeft me wel geholpen maar haar vertrouwde ik gewoon en dat ging over een heel ander onderwerp. Dat was voor mij meer gewoon, ik denk dat ieder ander daar hulp bij nodig gehad zou hebben.
Ik heb gewoon een hekel aan psychiaters.. ik kan er niets aan doen. Ik raak er alleen nog maar banger door... ..
Ergens zou ik ook wel gewoon willen zijn, ik bedoel eten is opzich wel een obsessie van me, maar anorexia is sterk overdreven. Ik vind het ook heel erg dat ik faalangst heb, op school krijg ik ook begelijding maar dat heeft nog niet veel succes gehad..

Maarja, ik wil dus niet! En weet iemand wat RET therapie is... ?

[Eend]

RET therapie, daar heeft zelfs een normaal mens nog wat aan! Het is een therapie die in veel grote bedrijven ook gegeven wordt. Neem de NS nou, die mensen komen in zoveel situaties terecht. Mijn oom heeft daar RETtherapie aan gegeven.

RET therapie laat je meer nadenken over situaties. Je krijgt dan een formulier en dan moet je de situatie invullen. dus bijvoorbeeld:
"Ik kom in een groep vreemden terecht."

Daarna moet je je gedachtes invullen:
"Ik haat die mensen"
"Ik voel me niet om mijn gemak"
"Ik vertrouw ze niet"

Dan je gevoel:
"Angst 5 punten."
"Woede 2 punten."
"Blijheid 0 punten."
"Bedroefd 8 punten."

En dan hoe je de situatie hebt afgerond:
"Ik ben weggelopen." of "Ik ben met iedereen een praatje gaan maken."

Zo leer je je gedrag inzien. Maar ik kan me niet voorstellen dat je om een beetje verlegenheid een hele RETtherapie moet gaan volgen, dus ik neem aan dat er ook wel wat meer aan de hand moet zijn?
Sociale angst of zo?
Verlegenheid is iets natuurlijk, tenzij het overdreven verlegenheid wordt en het dus een beetje overslaat naar een sociale angst.

[Eend]

Of je anorexia hebt of niet, daar kunnen wij niks mee. Dat is iets wat je moet laten onderzoeken. Je zegt wel dat je het niet hebt, maar er zijn genoeg mensen die het ontkennen dat ze het hebben, terwijl het duidelijk te zien valt. Hier ga ik dus niet over oordelen.

Vanwaar die angst voor psychiaters? Omdat je dingen moet gaan inzien? Dingen die je liever voor altijd zou willen verbergen?
Of is het meer de angst, omdat het een vreemde is?

De begeleiding van school staat geheel los van de psychiatrie. Bij mijn school dachten ze dat ik ADD had, maar dat is toch echt heel wat anders dan een Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Ik heb het niet zo op begeleiding van scholen.
Een psychiater/psycholoog zou naar mijn weten veel beter je faalangst kunnen ondersteunen.

Je zegt ook, dat je vreemd gaat doen, omdat je weet dat ze je vreemd vinden en dat je daardoor juist bang wordt. Maar hoe weet je dat ze je vreemd vinden doen? Zeggen ze dat dan ook of vul je dat zelf in?
Als je weet van jezelf dat je vreemd gaat doen, is het dan niet juist handig om daaraan te gaan werken? Anders blijf je er voor je hele leven bang voor. Nu kun je dat nog verhelpen.

[Nebel]

Mijn ouders vinden ret-therapie iets voor mij omdat ik tijdens mijn operatie negatieve dingen door positieve heb leren vervangen. Als ik dacht: het is helemaal klote, weken doodziek zijn, strenge revalidatie....". dan verving ik dat door: over een paar maanden kan ik sporten en met vrienden uit gaan.
Hierdoor bleef ik geloven in het goede en raakte ik niet depressief.

Angst voor psychiaters? Komt omdat behalve de psychologe die me begeleide bij en na mijn operaties ik ook in aanmerking ben gekomen met andere psychologen en psychiaters. Van die mensen die me mijn herinneringen probeerden terug te geven. Ik herinnerde me namelijk nix meer van voor mijn 7de. Heb ik allemaal verdrongen, denk ik. Door hen herinner ik me weer een paar dingen, en ik kan nou niet zeggen dat ik daar gelukkiger van geworden ben.
Ook loopt mn moeder al jaren bij een psychiater, die haar allemaal dingen aanpraat en volgens mij alleen maar depressiever maakt.

Ik ben opzich ook wel bang om via zo'n therapie mezelf te leren kennen, mezelf lijkt me niet zo'n fijn persoon.

Dat ik vreemd doe, dat vul ik in. Ik vul altijd in wat andere van me denken en vinden, als ik ze maar 1 keer iets ove rmij heb horen zeggen.. Slechte eigenscahp, ik probeer eraan te werken maar het lukt niet.

Nou schijnt dat je bij faalangst ook negatieve dingen door positieve moet vervangen. Alleen bij faalangst lukt me dat dus niet...

[Thee Muts]

RET staat voor Rationeel Emotieve Therapie en is erop gericht om jezelf bewust te maken van gedachten die je hebt in bepaalde situaties en welke invloed dit heeft op jouw gedrag in die situaties.

Iedereen heeft bepaalde denkpatronen waaruit je handelt, en bij elke situatie hoort een eigen denkpatroon. Als er dingen in dat denkpatroon zitten die niet 'kloppen', bijvoorbeeld irrationele gedachten, heeft dit meestal een negatieve invloed op jouw gedrag van dat moment. Door je bewust te worden van welk gedachtenpatroon er in een situatie bij je opkomt, kun je erachter komen of daar misschien 'verkeerde' gedachten in voorkomen, die jouw handelen daarnaar stuurt. Als je eenmaal zicht hebt op die 'verkeerde' gedachten en welke invloed deze op jou hebben, kun je die gedachten misschien ombuigen of vervangen door 'juiste' gedachten, waardoor ook jouw gedrag verandert.

Dit is in het kort de inhoud van RET . Het is een hele effectieve manier van naar jezelf kijken en je leert er heel veel van. Ik zou het jou, TS, dan ook zeker aanraden. Je geeft zelf al aan dat jouw angst steeds erger wordt, omdat je steeds meer gefixeerd raakt op het feit dat je 'raar' doet als je contact hebt met vreemden. Dit maakt het contact met vreemden er natuurlijk niet makkelijker op.

Over het wel of niet hebben van anorexia, kunnen wij weinig zeggen. Feit blijft wel dat je zelf zegt dat eten een obsessie voor je is. Wat dit verder voor consequenties voor jou heeft, beschrijf je niet, maar ik denk wel dat die er zijn.

Waarom ben je er eigenlijk zo op tegen om hulp te zoeken? Ben je bang dat je dan faalt ofzo? Of ben je bang dat niemand jouw probleem zou begrijpen? Kun je mij misschien zeggen wat jou zo tegenhoudt?

[edit] ik zie nu net dat je voor een deel al antwoord hebt gegeven op mijn laatste vragen, maar wellicht kun je er misschien nog meer over zeggen . [edit]

[Bludjinni]

Imho, als je je zo slecht voelt over psychiatrische behandeling lijkt het me niet echt een goed plan om het te gaan volgen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je je beter gaat voelen terwijl je over die hele behandeling kut denkt. Je kan het natuurlijk wel altijd proberen, dat kan geen kwaad.

Ik ga en kan niet oordelen over jouw huidige status, zowel mentale als lichamelijke gezondheid, wel wil ik je op je hart drukken dat ik zeker weet dat je ouders niet denken dat je een psychopaat of compleet gestoord bent. Misschien hebben ze gelijk en heb je sociale angsten en anorexia, ik zou het niet weten, en misschien zijn ze gewoon zo bezorgd over je door die harttoestanden dat ze bij elk klein dingetje de ergste dingen gaan denken.

Wat ik wel merk is dat je best wel over je toeren bent door dit gedoe. Als ik jou was zou ik (proberen) met je ouders over dit alles te praten. Over dat je je vreemd gaat gedragen omdat je denkt dat zij je vreemd vinden - een cirkel dus. Over alles wat je dwars zit. Op een rustige manier, zodat jullie samen tot een oplossing kunnen komen.

[Eend]

Owja, verder wil ik je wel veel succes wensen, want welke weg je ook neemt, geen van beide zullen makkelijk zijn, maar wel doorslaanbaar!

[Cookie]

Misschien is het wel handig om jezelf te leren kennen. als je jezelf niet kent kan je een boel problemen gewoon niet oplossen.

cookie16 schreef op 21-09-2004 @ 18:50 :
Misschien is het wel handig om jezelf te leren kennen. als je jezelf niet kent kan je een boel problemen gewoon niet oplossen.

misschien heb je er ook nog wel baat bij. En wat ik zo net gelezen heb over RET lijkt het me ook niet zo erg, tis beter dan in een kamertje zitten met een psych en maar praten over je gevoelens etc.

[light fighter]

sorry dat ik zo reageer

maar wees blij dat er mensen zijn die om je geven die dat voor je willen regelen. Wees blij dat je ergens terrecht kan voor hulp, ik wil hulp maar ik kan nergens hulp krijgen jij krijgt het zo maar ff aangeboden!!

[Eend]

light fighter schreef op 21-09-2004 @ 20:38 :
sorry dat ik zo reageer

maar wees blij dat er mensen zijn die om je geven die dat voor je willen regelen. Wees blij dat je ergens terrecht kan voor hulp, ik wil hulp maar ik kan nergens hulp krijgen jij krijgt het zo maar ff aangeboden!!

Hmm, rotte situatie, wrom kun je geen hulp krijgen?

[light fighter]

Eend schreef op 21-09-2004 @ 21:08 :
Hmm, rotte situatie, wrom kun je geen hulp krijgen?

omdat ik niet in de stad woon/ingeschreven sta waar ik hulp wil. of omdat ik weer te ernstig ben

[Eend]

light fighter schreef op 21-09-2004 @ 21:21 :
omdat ik niet in de stad woon/ingeschreven sta waar ik hulp wil. of omdat ik weer te ernstig ben

Sjeses
Wat een gezeik zeg
In dat geval zeg ik altijd: Flip door en zorg dat iemand de politie belt. Dan krijg je hulp
Ik weet dat het onzin is, maar zo dwingen ze je er toch haast naar?!

[Gebakken Lucht]

Eend schreef op 21-09-2004 @ 14:33 :
RET therapie, daar heeft zelfs een normaal mens nog wat aan!

Hmm, ook mensen met psychologische/psychiatrische hulp zijn normale mensen....

[Eend]

Gebakken Lucht schreef op 22-09-2004 @ 11:28 :
Hmm, ook mensen met psychologische/psychiatrische hulp zijn normale mensen....

joh, maar ik had geen zin om t tussen aanhalingstekens te zetten. Ik ben zelf ook psychisch dus weet waar ik t over heb. Alleen is het meer een benaming dan dat ik bedoel dat zij wel normaal zijn en wij niet. Ik heb het altijd over normale mensen. Niet dat ik dan gelijk bedoel dat die wel normaal zijn, maar ik noem ze gewoon zo, omdat ik het makkelijk uit vind leggen. En iedereen weet wat je bedoelt.

[Nebel]

light fighter schreef op 21-09-2004 @ 20:38 :
sorry dat ik zo reageer

maar wees blij dat er mensen zijn die om je geven die dat voor je willen regelen. Wees blij dat je ergens terrecht kan voor hulp, ik wil hulp maar ik kan nergens hulp krijgen jij krijgt het zo maar ff aangeboden!!

Ik snap dat het heel erg klote voor jou is dat je geen hulp kunt krijgen, maar misschien moet je ook inzien dat niet iedereen baat bij hulp heeft. En zoveel geven die mensen niet om mij denk ik.
(en spreek me aub op dit punt niet tegen)

Nouja, de psychiater is al uitgezocht. Ret-therapie, faalangsttraining en assertiviteitsstraining (IN GROEPSVERBAND NOGWEL).. jippie hoor... En die mensen willen dus niet in zien dat 90 procent van mijn problemen ontstaan zijn door hun...

Verder iedereen bedankt voor de reacties..

Sassiefje schreef op 22-09-2004 @ 21:49 :
Ik snap dat het heel erg klote voor jou is dat je geen hulp kunt krijgen, maar misschien moet je ook inzien dat niet iedereen baat bij hulp heeft. En zoveel geven die mensen niet om mij denk ik.
(en spreek me aub op dit punt niet tegen)

Als je geen hulp krijgt/heb gehad, kun je ook niet weten of je er wel of geen baat bij hebt.

En ik spreek je lekker toch tegen: mensen die niet om je geven kan het ook niet schelen hoe jij je voelt en of je wel of geen hulp krijgt ed. Jij kunt daar anders over denken en dat mag van mij ook, maar dit is mijn mening daarover en die krijg je er toch met geen mogelijkheid uit.

Nouja, de psychiater is al uitgezocht. Ret-therapie, faalangsttraining en assertiviteitsstraining (IN GROEPSVERBAND NOGWEL).. jippie hoor... En die mensen willen dus niet in zien dat 90 procent van mijn problemen ontstaan zijn door hun...

Dan zeg jij dat je andere hulp wilt oid? Of je overlegt met je huisarts ofzo?

Maar je problemen mogen misschien (mede) door hun ontstaan zijn, het zijn wel jouw problemen en het is wel jouw leven. En het lijkt me voor jou toch beter als je die problemen op probeert te lossen. Dat doe voor jezelf, niet voor hun. lmd

[Love_Fulfilled]

Ik vind altijd dat mensen raar reageren, zoals jij. Waarom zouden mensen je een psychopaat vinden als ze je naar een psychiater willen sturen, dat slaat echt helemaal nergens op. Ze zeggen het trouwens niet voor niks, je moet gaan, want dan pas kun je kijken of je het echt niet wil.

[Nebel]

Waarschijnlijk zeg ik dat omdat ik zo behandeld wordt..

Trouwens, ik heb wel degelijk ervaring met psycologen zoals ik al in een eerdere post vermeldde. Ik kan me niet herinneren dat dit een positieve ervaring was.

En waarom ik zeg dat mijn ouders niet om me geven? Bijv.: er ontstaat een ruzie over het feit dat ik ben vergeten magere melk voor mijn moeder te kopen (jaa, dat is natuurlijk wel heel erg, zeker als de winkels nog open zijn), dan ben ik een egoistische trut, en als ze geweten had dat ik haar dochter zou zijn had ze geen kinderen genomen
was ik maar net als mijn broer
deed ik maar niet dit/dat/zus/zo
was ik maar eens een keer enthousiaster over het een en ander
deed ik net als normale meisjes is een keer gekleurde schoenen, of roze vestjes aan

er is ook nix goed aan mij

Misschien moet je het om draaien: voel jij je nu goed en gelukkig?

Zo ja: dan is er niks aan de hand.
Zo nee: waarom zou je dan geen hulp accepteren? Uit protest op je ouders, omdat zij willen dat je hulp krijgt? Of omdat je je niet gelukkig wilt zijn? Zijn je ouders het je waard om je ongelukkig door te blijven voelen?

[Thee Muts]

Sassiefje schreef op 23-09-2004 @ 17:40 :
Waarschijnlijk zeg ik dat omdat ik zo behandeld wordt..

Trouwens, ik heb wel degelijk ervaring met psycologen zoals ik al in een eerdere post vermeldde. Ik kan me niet herinneren dat dit een positieve ervaring was.

En waarom ik zeg dat mijn ouders niet om me geven? Bijv.: er ontstaat een ruzie over het feit dat ik ben vergeten magere melk voor mijn moeder te kopen (jaa, dat is natuurlijk wel heel erg, zeker als de winkels nog open zijn), dan ben ik een egoistische trut, en als ze geweten had dat ik haar dochter zou zijn had ze geen kinderen genomen
was ik maar net als mijn broer
deed ik maar niet dit/dat/zus/zo
was ik maar eens een keer enthousiaster over het een en ander
deed ik net als normale meisjes is een keer gekleurde schoenen, of roze vestjes aan

er is ook nix goed aan mij

Geeft alleen al het feit dat het er zo thuis aan toe gaat niet al aan dat er iets niet klopt? Het lijkt mij iig niet echt een fijne manier om zo met elkaar samen te leven....En dat is nog zwak uitgedrukt.

En het feit dat je ouders zo doen wil nog niet zeggen dat ze niet van je houden. En al zou dat wél zo zijn (wat ik me haast niet kan voorstellen, al geven ze je inderdaad wel heel duidelijk dat gevoel) dan zijn er ook nog wel andere mensen in je omgeving die wél wat voor jou voelen. Maar als jij dat niet zo ervaart, dan heeft het ook niet zoveel zin om dat tegen je te zeggen (en nee, dat is geen verwijt, dat is een vaststelling ). Ik weet iig wel dat het dan heel moeilijk wordt om jezelf staande te houden.