Ma certo.
Interea Remum latrones ad Amulium regem perduxerunt accusantes, quod in Numitoris agros impetus faceret.
Ondertussen hebben de schurken Remus naar koning Amulius gebracht, hem aanklagend, omdat in de landen van Numitor een aanval plaatshad.
Itaque Remus a rege Numitori ad supplicium traditus est.
Daarom is Remus overgeleverd door de koning aan Numitor ter straf.
At cum Numitor considerato adulescentis vultu aetatem minimeque servilem indolem compararet, haud procul erat, quin nepotem agnosceret.
Maar toen Numitor, nadat het gezicht bekeken was, de leeftijd vergeleek van de jongeman en de allerminst slaafse aard, was hij er geenszins ver van verwijderd, dat hij zijn kleinzoon herkende.
Nam Remus oris lineamentis erat matris simillimus eiusque aetas tempori, quo gemini erant expositi, congruebat.
Want Remus was zeer gelijkend op zijn moeder in de contouren van zijn gezicht en zijn leeftijd stemde overeen met de tijd, waarin de tweeling weggelegd was.
Dum ea res animum Numitoris anxium tenet, repente Romulus supervenit, fratrem secum abduxit.
Terwijl deze zaak de geest van Numitor angstig houdt, verschijnt Romulus plotseling, heeft zijn broer met zich meegevoerd.
Amulioque interfecto Numitorem avum in regnum restituit.
En nadat Amulius gedood was heeft hij opa Numitor in de heerschappij hersteld.