Dit is het brieventopic dat ik Postzegel noem.

[I C U]

24:10:2005, 17:15

Ken jij, Ingrid,

de film Dombo? Toen je het had over roze olifanten moest ik daaraan denken. Op een gegeven moment is Dombo dronken en krijgt hij een droom waarin roze olifanten voorkomen. Ze dansen, schaatsen en hebben het naar hun zin. Dit is een redelijk zinloze toevoeging, maar soms komen dingen nu eenmaal in je op.

Structuur... Ach, hierop kan ik allerlei filosofische denkbeelden loslaten, maar ik ben zo uitgewrongen door vandaag dat ik daar geen puf voor heb. Nooit geweten dat bijna twee uur ingespannen een tentamen maken zo vermoeiend kon zijn. Daarnaast heb ik ook nog eens ingespannen zitten leren voor morgen. Wiskunde. Prut.

Maar als ik morgen heb gehad, wordt alles anders. Enkel vakken waarin ik redelijk goed ben. O, hulde, o, feest!

Regent het bij jou ook al de hele dag?

Waterige liefs,
Esmer

[Vogelvrij]

24 oktober 2005

Hoi Esmer!

Dombo is tijdens of vlak voor of na de Tweede Wereldoorlog gemaakt, wist je dat? Het is dus nogal een `low budget film`, maar desondanks toch een van de succesvolste. En Dombo zegt helemaal niets, dat is ook wel apart.
Ik heb hem één keer gezien en ik vond hem gruwelijk saai, maar ach.

Tentamens zijn vermoeiend. School is vermoeiend. Het leven is vermoeiend. Soms denk ik dat ik mijn hele leven alleen maar moe ben. Andere keren denk ik dat ik leef. En dan ben ik er blij om.

Jazeker, het regent en het regent en ik heb bekant mijn moeders paraplu gemold. Gelukkig niet helemaal, anders had ik een probleem. Mijn autolesinstructeur werd er flink chagrijnig van, die zat al de hele dag tegen ruitenwissers aan te kijken.

Volgens mijn vader wordt het woensdag weer twintig graden. Blegh.
Liefs,
Marleen

[Roosje]

2336. 26105, bijna Nacht.

Hoi Marleen,

Beter dan Dombo is Bambi. Bambi is lief en klein en schattig en alles gaat daar goed - althans, totdat z'n mama dood wordt geschoten. Dat is trouwens wel het leuke van Disneyfilms, ze lopen altijd goed af. Ik mag Disney wel.

Vandaag was het geen twintig graden. Wel, misschien was het twintig graden, maar zo voelde het niet. In ons hele huis is het ijskoud. Er is slechts één plek waar het een beetje warmer is, en dat is de bijkeuken waar alle apparaten-en-zooi staan. Niet gezellig, niet leuk, maar wel lekker warm. Ik ben daar mijn tanden gaan poetsen, is dat vreemd? Ik ben vanavond om half elf in ons klimtoestel muziek gaan zitten luisteren zonder jas aan, is dat vreemd?
Mensen vinden mij vreemd. Ik vind mijzelf vreemd. Ik mag haar niet meer zo erg, geloof ik.

- Roos.

[ragdoll]

Lieve Roos,

Do you look in the mirror and marvel at the stranger who is looking back? Don't. Niemand is vreemd, iedereen is anders.

Disneyfilms, vroeger verslond ik ze. The Lion King heb ik duizend keer gezien, en duizend keer heb ik gehuild. Nu zijn mijn tranen opgedroogd en staan de videobanden stof te vangen, totdat ze zelf niets meer dan stof zijn. Pff, ik begin melancholisch te worden. Tijd om dit stukje te stoppen - niemand heeft zin in lange lappen weemoed en dorre borduursels droefheid.

Ragdoll

[I C U]

27:10:05, 19:58

Lieve Granny,

Nu blijf ik je zo noemen, in mijn gedachten noem ik je vaak ook Granny... Mijn naam voor jou in mijn hoofd. Kun je eraan wennen, denk je?

Iedereen is anders, iedereen is vreemd. Daarom vind ik het ook zo frustrerend wanneer mensen kortzichtig doen ten opzichte van mensen die ze niet kennen. Zo vindt mijn broertje sommige van mijn vriendinnen 'dom' en 'raar'. En dat zijn ze ook. Maar ze zijn nog zoveel meer! En sinds wanneer is 'dom' of 'raar' zijn een slecht iets? Ik hou ervan, hoe meer verschillende mensen hoe beter! Des te groter de kans dat ze mij ook accepteren zoals ik ben, met vreemde trekjes en al.

Walt Disney was briljant. Is briljant, want hij leeft voort. Heerlijk vond ik het, in Disney Land. Ik voelde me er thuis, helemaal opgenomen in het sfeertje. "Where dreams come true". Ik verlang er nog steeds naar terug. Vreemd, terug verlangen naar iets wat zo... niet realistisch is. Misschien juist.

En o, grote vreugde, tentamens zijn voorbij! Ik heb het overleefd!

Liefs,
Esmer

[runningwild]

Lieve Esmer,

Vinden broertjes de vriendinnen van hun zus maar niet al te vaak raar? Zo komt het wel op mij over… Je schrijft in je brief over het accepteren wie je bent, met vreemde trekjes en al. Nou, nu heb je me toch wel nieuwsgierig gemaakt! Welke vreemde trekjes?
Disneyland! Oh god… daar wil ik nog steeds heen. Maar niemand wil mee! Gek hè. Iedereen denkt dat hij te oud is geworden voor dat soort vermaak. Volgens mij is dat onzin. Een plezierweekendje naar een droomwereld, dat mag toch wel? Ook zou je aan het volwassen worden moeten zijn… Alsof volwassenen volwassen zijn…
Vandaag was raar. Gisteren weer aangekomen naar een geslaagde vakantie. Maar ik ben nu ziek. Ik haat het, ziek zijn. Thuis blijven. Thuis-bij-ouders-blijven. Geen dingen kunnen doen, althans niet weg kunnen. Ik merk steeds vaker dat ik in een dag zoveel mogelijk dingen moet doen. Zo veel mogelijk afspraken moet maken. Want als er lege tijd is, is er tijd om te malen, te overdenken, te overwegen en gillend gek te worden van mijn eigen gedachten.
En zo gaat dat nu al de laatste 3 maanden, maar stiekem meer. Kan ik wel genoeg? Ben ik niet te dom? Ga ik school wel redden, en mijn toekomstplannen, gaan die werkelijkheid worden? Heb ik wel echte toekomstplannen?
En dat ex-vriendje hè, altijd weer dat verdomde ex-vriendje. Om gek van te worden. Het lijkt alsof mijn hoofd vergiftigd is en mijn lichaam verslaaft. Alsof ik niet zonder kan… keer op keer meimeren, analyseren, woord voor woord herlezen. Nee, een relatie is de komende tijd niks meer voor mij. Het afkicken duurt me veel te lang.

loads of love,
ik

[Roosje]

29105, 2005. Avond.

Hé jij,

Vinden mensen andere mensen niet veel te snel raar? Lui uit mijn klas oordelen te snel over anderen, vind ik. Misschien doe ik het zelf ook wel, ben ik zo bevooroordeeld als de pest, maar ik heb het idee van niet. Ik kan nu een vreemd voorbeeld gaan geven, wil je het weten?

Ook als je het niet weten wilt, vertel ik het. Op de manege waar ik rijd, staan een stuk of twintig, dertig manegepaarden. Ik ken ze allemaal en weet waar ze kwaad van worden, hoe ze op dingen reageren, wat ze wel of niet accepteren. Ik weet wanneer ze wat gaan doen, althans, ik kan het ongevéér voorspellen, zo lang loop ik daar nu rond. En elk paard is goed, in mijn ogen. Ik ben niet bang voor ze, zal nooit bang voor ze zijn, ook niet voor een nieuw paard. Bangheid doet schrikken, veroorzaakt onvoorziene kettingreacties. Boos word ik ook niet - zo lang een paard mij niets doet, vind ik het goed. Pas als ze écht vervelend worden, bewust agressief, word ik ook boos. Zo lang zij mij niets doen, doe ik hen niets.

Ik hoop dat ik op dezelfde manier met mensen in mijn omgeving om kan gaan, of ik ze nou ken of niet. Zo lang zij mij niets doen, zijn ze oké. Misschien is dat te naïef gedacht, misschien zijn er mensen die mij juist onderhuids neer willen halen, maar misschien heb ik dat gewoon niet door. Dat is dan leuk voor hen.

Denken put uit. Ken je het gevoel dat je zo moe bent dat je niet in slaap kunt vallen? Ik had het gisterenavond, en de avond ervoor, en eigenlijk elke avond deze vakantie. Teveel gedacht of teveel uitgeput, wie zal het zeggen? Ik in ieder geval niet, volgens mij zijn er mensen die mij beter kennen dan ik mezelf ken. Voor zover ik te kennen val, iemand te kennen valt.

Alors, ik ga stoppen. Stiekem hoor ik nu al zeventien minuten "gezellig" beneden op de bank te zitten, tussen mijn broertjes en zusjes, want Idols is weer begonnen en "Roosje, kom er toch eens bijzitten, doe sociaal!" - oké, met zoveel woorden zeggen ze het niet, maar ik weet wat ze bedoelen en dat is genoeg.

- Roos.

[I C U]

29:10:2005, 20:13

Lieve ik,

Goh, nu lijkt het net alsof ik mezelf schrijf. Waarom zou ik mezelf schrijven? Ik kan toch tegen mijzelf praten, of denken? Nu ja, ik schrijf in elk geval aan jou, dat je het weet. Gewoon om dingen duidelijk te maken.

Je hebt broertjes die vriendinnen van de oudere zus aardig vinden. Ik ken ze, echt waar! Maar goed, dat verschilt per persoon. Meestal groeien ze er wel overheen, over dat raar vinden. Mijn broertje komt er ook wel, ooit.

Ik heb genoeg vreemde trekjes. Zo ben ik nogal direct, en is mijn humor alles behalve subtiel. Ik krijg soms zin om te huppelen, midden in het centrum van een stad, en dat doe ik gerust. Als ik zin heb om te zingen, doe ik dat. Meestal met vriendinnen, maar toch. Dat soort trekjes. Gewoon mezelf, ik in de puurste vorm. Ik heb er ook nogal een handje van om vreemde onderwerpen aan te snijden. Tja. Zoals ik al zei: gewoon mezelf. Wat veel mensen over mij zeggen is dat ik altijd mijzelf ben, bij wie ook. Altijd gewoon wie ik ben.
Disney land heeft niets te maken met volwassen of kinderachtig. Kom op zeg! Het heeft te maken met je jeugd, met sentiment, met dromen! Voor Disney ben je nooit te oud! Zeker omdat er in Disneyfilms een hoop dingen zitten die kinderen niet opvallen, die alleen voor volwassenen zichtbaar zijn. Daarom is Disney leuk! O zo!

Ik begrijp dus dat je nog niet over je ex heen bent? En dat je die vrije tijd die je zo nodig moet opvullen anders gaat besteden met aan hem denken, aan waarom, en hoe, en wat als? Ja, ik ken dit wel een beetje, hoewel die buien mij steeds minder overvallen. God, wat ben ik daar blij mee. Het enige wat ik kan zeggen: Tijd heelt alle wonden. Echt waar, keer op keer bewezen. Meis, het komt goed, echt! *geeft dikke knuffel*

Liefs,
Esmer

Lieve Esmer en Roos,

Aangezien jullie op dezelfde post gereageert hebben, doe ik het maar op jullie alletwee.
Raar is een apart begrip. Ik vind het raar als mensen andere wezens pijn doen voor de lol. Of als ze dingen vernielen die niet van hen zijn. Of als ze plastic zakjes tussen de struiken gooien. Maar tegenwoordig wordt dat juist als normaal beschouwd. Dat iedereen mij nu uitlacht als ik weer eens een zakje oppak en in de ton scheelt kan mij niks schelen.
In Duitsland gaan baby-ooievaartjes dood omdat de ouders plastic zakjes gebruiken voor in het nest. Als het regent verdrinken ze dan.

Je moet me maar accepteren zoal ik ben. Veel mensen zeggen dat tegenwoordig. Ik vind het onzin. I rather be who I am, not accepted, then being the person you want me to be.
Juist. En dan ook accepteren als men je niet wil accepteren.
De mensheid is een samenleving. Niemand gaat erop vooruit als je alleen maar aan jezelf denkt.

Mirre

[Roosje]

126, 30105, Diep in de Nacht.

Lieve Mirre,

Vraag me ten eerste maar niet waarom ik nu nog wakker ben.

En weet je?

Misschien is de mensheid geen samenleving meer. Misschien is het nu ieder voor zich, red je als je je redden kunt en als dat gedaan is, denk dán maar eens aan anderen. Eerst jezelf, dan de rest van de wereld. Egoïsme.

Weet je wat het verschil is tussen egoïsme en egocentrisme? Egoïsten weten wel dat er ook nog een rest van de wereld is, egocentristen niet. Egocentristen zijn het middelpunt van hun wereld; ze denken echt niet aan anderen. Egoïsten denken wel aan anderen, maar vinden zichzelf belangrijker en trekken alle goede dingen dan maar naar zich toe. Misschien is het goed om egoïstisch te zijn. Niemand heeft er tenslotte iets aan als jij je kut voelt. Wees niet zo egoïstisch dat je anderen je niet laat helpen - dat zei een leraar vorig jaar tegen mij en je moet het even doorhebben, maar dan kun je inzien dat hij gelijk heeft. Ik had het door, heb het doorgehad, maar ben het volgens mij weer vergeten.

Ik accepteer mensen zoals ze zijn. Accepteren is iets anders dan respecteren. Ik accepteer veel, vaak is er weinig aan te doen. Er zijn dingen waar je niets aan veranderen kunt, daar heb je maar mee te leven. Persoonlijkheden van anderen, je uiterlijk - of je moet je toevlucht nemen tot plastische chirurgie -, en de wereld zoals hij is. Accepteren is passief. Kun jij de wereld veranderen? Ik niet, ik kan mezelf veranderen en daarmee de wereld. Misschien, als ik geluk heb en alles meewerkt.

Niets werkt altijd mee.

- Roos.

[Elisabeth.]

Lieve Roos,

Onze samenleving is niet meer. Hoe lang al? Wanneer zijn mensen opgehouden met om anderen geven, liefhebben? Zo'n punt waar je erg verward van word. Niets is meer wat het was.

Nu is het blootvoets, en bloothoofds. Helemaal alleen. Koud? Nee, dat niet. Gevoelloos misschien. De afgelopen maanden zoveel veranderingen, en zo weinig tijd om te verwerken. Daarbovenop, ook nog eens gevoelens die zestien jaar lang niet verwerkt zijn. Is dat mogelijk? Blijkbaar. Jammer. Moeilijk.

Alles wat nog ontdekt moet worden, of opnieuw bedacht, is onbekend. Ooit word het bekend. Maar zullen we dan ook ooit alles weten? Ook dat is ondekend, maar zal het ooit ontdekt worden? Alles in het leven is ooit ontdekt. Iedere minuut ontdekt er wel iemand voor zichzelf iets nieuws. Wanneer heb jij voor het laatst iets nieuws voor jezelf ontdekt? Wanneer heb jij voor het laatst iets nieuws gedaan? Zal er ooit een tijd komen waarin we niets nieuws meer kunnen doen, omdat alles al gedaan is? De vraag.

Zijn je ouders nog bij elkaar? Zo nee, komt dat door jou? Ben jij schuldig aan zoiets ergs? Of vind je het niet erg? Ben je er gelukkig mee? En waarom? Ooit zullen de antwoorden komen. Ooit zal iedereen alles weten.

Of hoop ik dat alleen? Vind ik het zo vervelend om niet alles te weten? Waarschijnlijk niet. Ik denk dat als je alles weet, dat je dan doodgaat. Maar misschien is dat ook wel niet zo erg. Hoe denk jij erover?

-Mirjam

[Vogelvrij]

Hoi Mirjam,

Goh, ik dacht dat je een jongen was, met zo´n forumnaam. Maar zodra ik je post las, doorzag ik mijn fout. Het spijt me.

We denken telkens dat we zoveel weten, dat ze vroeger nog zo dom waren. Soms zijn we ons niet genoeg bewust van het feit dat we nog steeds zo ontzettend weinig weten.
Ja, ik heb pas iets nieuws ontdekt. Ik stel niets voor. Ik kan niets, niets van betekenis. Je wordt niet zo vrolijk van zo´n ontdekking, maar kennis is macht, zullen we maar zeggen.

Mijn ouders zijn nog samen, ja, gelukkig wel. Het heeft er wel eens om gespannen en dat vond ik vreselijk. Ik heb er nooit mezelf de schuld van gegeven, maar ik doe sindsdien wel zoveel mogelijk mijn best lief te zijn. Daar kan ik echt heel intensief mee bezig zijn, met lief en behulpzaam zijn thuis. Vandaar dat ik voor vriendinnen nooit iets doe, ik verdoe thuis al mijn kracht.

Ik denk teveel. Ik wil antwoorden weten. Maar door te denken, verzin je antwoorden. Misschien is al het bovenstaande wat ik schreef niet waar. Ik verzin teveel.
Het is heus niet nodig altijd alles te willen weten.
Marleen

[ragdoll]

Lieve Marleen,

Scio, nescio. Ik dacht altijd, in puberale betweterij, dat dit onzin was. De laatste tijd begin ik echter steeds meer te beseffen dat dit het enige is dat zeker is.

Veel meer heb ik op dit moment niet toe te voegen. Ik ben een beetje leeg, maar niet op een negatieve manier.

Ragdoll

[Bird-one]

Lieve Ragdoll,

Misschien dat ik niet helemaal juist op je brief reageer. Vergeef mij. Ik moet gewoon wat woorden kwijt.

Morgen heb ik een individueel gesprek met de leidster van de wekelijkse groepstherapie waar ik heen moet, elke week ja. Dat hoorde ik afgelopen donderdag. Ik sprak met mezelf af dat ik voor dit gesprek wat dingen duidelijker voor mezelf zou hebben, in mijn hoofd en/of op papier. Dat is me geen van beide gelukt. Wel is er iets onduidelijks bijgekomen. Ik heb niets tegen mijn ouders over dit gesprek verteld. Niet eens dat het zou komen. De reden van het gesprek is dat mijn moeder de groepsleidster belde na aanleiding van een woede-aanval woensdagochtend. Maar ik vermoed dat mijn moeder niets weet van morgen. Ik vertel bewust niets. En ik vraag me toch elke dag, elk uur van de dag, wel eens af waarom ik dat toch doe. Ik snap er niets van. Mijn ouders zullen er geen probleem van maken en als ik vraag of ze er alsjeblieft niet over willen praten dan doen ze dat ook niet. Ik snap mezelf niet zo goed.
En ik ben bang dat als ik het nu vertel ze vragen waarom ik dat nu pas vertel en als ik dan zeg dat ik dat niet weet, dat ze me dan raar vinden. Misschien vinden ze me sowieso al raar.

Zo. Nu heb ik je genoeg verveeld met mijn verhaal. Even iets anders.

Ik heb vandaag voor het eerst mijn nieuwe trui aan. Een bruine, zachte trui. Ik houd nu al van 'm. Heb jij dat ook niet? Wanneer je iets ziet voor 't eerst, aan hebt voor 't eerst of voelt voor 't eerst, dat je dan gelijk al van datgene kan houden?

Ik voel mij raar, ik houd niet graag dingen geheim. En ik houd niet graag van spullen, zeker niet van bruine spullen.

Toch doe ik beide.

Liefs, Ingrid.

PS: Wat betekent Scio, nescio? Ik heb twee jaar Latijn gehad, maar ik stond gemiddeld een 1,4.

[I C U]

31:10:2005, 21:46

Lieve Ingrid,

Scio, nescio betekent, als ik het wel heb, ik weet, ik weet niets. Ach, latijn is wel grappig, maar of je er nu veel aan hebt. Ik heb donderdag tentamen latijn, dus ik ben benieuwd.

Waarom houd je iets geheim wanneer je je er niet prettig bij voelt? Als ik het goed begrijp, weet je het zelf ook niet. Lastig, dit soort dingen. Soms doe je iets, maar weet je eigenlijk niet waarom en voel je je er niet prettig bij, maar toch doe je het.
Voor mij worden veel dingen duidelijk wanneer ik met mensen praat. Dan kom ik ineens tot nieuwe dingen, tot nieuwe conclusies. Daarom praat ik ook graag met mensen.
Als ik ergens mee zit, schrijf ik. Meestal dingen die niets met mijn probleem te maken hebben, maar gewoon het schrijven op zich helpt al. Dat nadenken over de woorden, over hoe het verhaal in elkaar steekt, of moet steken... De pen die over het papier glijdt... Je zou er haast poëtisch van worden!
Ik hoop dat na het gesprek een hoop duidelijker voor je is geworden, laat het me zeker weten! Ik ben beniewd.

Ik heb ook zoiets. Een tijdje geleden heb ik een groene trui gekocht. Zit heerlijk, zacht en warm, en staat nog eens goed ook. Ik ben er op slag verliefd op geworden. Maar of ik ervan houd? Ik kan makkelijk zonder. Ben ik uberhaupt gehecht aan spullen? Ja, aan mijn foto's, maar eigenlijk kan ik niets verzinnen waar ik absoluut niet zonder zou kunnen. Niet dat ik alles kwijt zou willen. Hecht jij je snel aan spullen? Spaar je graag?

Ik enkel geld, en dat mislukt deerlijk...

Liefs,
Esmer

Esmer,

Ik hecht me niet zo erg aan spullen, alleen aan mijn potloden. Want wat jij met schrijven hebt, heb ik met tekenen. Uren kan ik aan een tekening werken, om hem maar nét iets mooier te krijgen.
Ik wil me ook niet te veel aan spullen hechten. Net zomin als ik me aan muziek wil hechten. Ik wil niet niet zonder iets kunnen. Ik vind het triest dat sommige mensen zich niet eens meer consentreren zonder een muziekje op.

Je hebt verschilende soorten mensen. Mensen die graar met de mode en trends meedoen, mensen die het allemaal niks kan schelen en mensen die heel graag anders willen zijn. Waar hoor jij bij?
Voor mezelf zou ik zeggen de tweede, ook al is dat niet altijd zo. Ik doe niet iets, omdat iedereen het doet, maar ik zal me ook niet ergens van laten weerhouden, juist omdat iedereen het doet.
Nu ga ik me klaarmaken voor school.

Mirre

[=zwart wit=]

hoi mirre,

ach, om even door te gaan, ik heb toch even zitten denken aan dingen waar ik nu waarde aan hecht. misschien eigenlijk wel niets, of bijna niets? zijn je potloden het eerste wat je mee zou nemen naar een onbewoond eiland?

mensen die niet tegen de stilte kunnen, moesten ze maar eens iets aandoen. ik vind het leven zonder muziek een stuk mooier, denk ik. en ieder z'n passie, maar ergens zonder kunnen is wat anders natuurlijk. ik zou niet zonder taal kunnen, maar dat heeft ook andere redenen. zonder taal, wat zou het leven er dan merkwaardig uit zien. dat je alleen maar met lichaamstaal kon spreken, maar dat wordt nooit volmaakt. zonder taal is er eigenlijk bijna geen leven, zoals een leven zonder benen ook wat zou zijn..

ik hoor bij de laatste groep, vandaag leven wij en morgen is het over. ik sta weleens in twijfel; leef ik zo? er zijn dan misschien 2 mogelijkheden: vandaag leven wij en morgen is het over, of wie weet hoe lang we nog niet hebben te gaan. bij beiden zou je denken dat zulke onbenullige dingen geen rol spelen.. ik leef sowieso al wel van weekend naar weekend. school zal best goed zijn, en leuk bovendien, maar verder..

grr.. ik begin een beetje moe te worden. hoop dat ik morgen weer wat beter ben, lekker vrij trouwens. ik heb altijd even behoefte aan een opluchtende of opgeluchte afsluiting. zeg eens wat; wat ga jij doen in het weekend?

ich hoffe bald etwas von dich zu horen,

zwartwit.

Hoi Zwartwit,

Het is niet zo dat ik mijn tekenspullen mee zou nemen naar een onbewoond eiland, dan zou ik eerder gaan voor functioneel. Maar het hangt ook van de situatie af. Laatst hadden we een motivatiedag met school. er was toen een opdracht dat je uit moest kiezen wat je mee zou nemen naar een onbewoond eiland. Iedereen koos natuurlijk voor dingen ls touw, en een mes. Later bleek dat de situatie die hij in zijn hoofd had een in het water gevallen uitstapje was: je zou gaan wadlopen en met de vloed kwam je vast te zitten op Rottermerplaat.
Dan zou ik wel mijn tekenspullen meenemen, om de tijd te doden tot ik word opgehaalt.
Nee, voor mij zijn ze op een andere manier belangrijk. Men moet het eerst aan mij vragen voordat ze aan mijn potloden mogen zitten. Ze moeten er voorzichtig mee om gaan, laten vallen is geen optie. Dit klinkt misschien vreemd, maar zo voel ik dat.

Van weekend tot weekend, wat je zegt. Maar op dit moment leef ik even naar volgende week dinsdag.

Dit weekend ga ik sleutelen aan mijn filmpje voor Frans. Ik ben de getikte Nederlander die helemaal gek is op haar eigen land.
Scenes in de goede volgorde, muziekje erachter en klaar is Keesina. Nu alleen nog een koeiengeluidje.

Geen vragen van mijn kant dit keer. Verras me maar

Mirre

[Roosje]

1948, 1115. Avond.

Lieve Mirre,

Ik weet het nog goed, die motivatietraining. Jij ook? Het was het beste dat er dit schooljaar is gebeurd op school, waarschijnlijk. Binnenkort hebben we weer toneelweekend, dan wordt alles beter. Hoop ik, want toneelweekend blijft geniaal. Zaligzaligzalig, twee dagen improviseren en toneelspelen en lachen. O tof.

Als ik iets mee zou mogen nemen naar een onbewoond eiland, zou het mijn muziek zijn. Muziek, of pen en papier.
Althans, dat zeg ik nu. Niet dat dat is waar ik het meest waarde aan hecht. Ik kan zonder pen en papier, in mijn hoofd kan ik ook wel schrijven, en stilte is op het strand alleen maar fijn. Misschien dat ik mijn knuffel harder nodig zou hebben. Ik ga janken als mensen aan haar zitten, daar kan ik echt niet tegen en ik heb er geen problemen mee dat ik dat niet kan. Zij is mijn en ik ben haar.

Dinsdag tot dinsdag, maandag tot donderdag tot zaterdag, weekend tot weekend, alles is hetzelfde. Zo lang je maar weet dat er mensen zijn die wél iets om je geven en proberen - al is het maar dat ze het wìllen - je op te vrolijken. Dat is vaak al genoeg voor mij, weten dat er mensen zijn die me niet uitkafferen.

Laatst heb ik een brief geschreven, een brief vol vragen. Hij ging zo:
Wie ben jij? Hoe heet je, hoe oud ben je? Houd je van muziek? Heb je liever zomer of winter, of prefereer je lente boven alles? Of nog liever herfst? Denk je veel na of doe je gewoon? Begrijp je veel van mensen, begrijpen zij jou of geen van beiden? Wat is de meisjesnaam van je moeder? Heb je een vriend of vriendin? Hoe lang al? Wat is je favoriete stad of dorp in Nederland? Maak je veel troep of ben je juist heel netjes en precies? Hoe gaat het eigenlijk met je? Goed, slecht, alles door elkaar heen – een mengelmoesje van gedachten? Wat voor kleren heb je aan? Wat verwacht je van je toekomst, of hoe was je verleden? Ga je graag naar school/naar je werk? Zwem je liever in zee of in een meer of in een rivier of toch maar in een zwembad? Waar ben je geboren? Bevind je je liever in donker of in licht?

Heb jij antwoorden voor me?

- Roos.

Hoi Roos,

Om maar ff iets te schrijven. en stiekem ook om dit topic een beetje te uppen, geef ik wel antwoord op jouw vragen.

Ik ben Mirre, dat is tevens ook mijn naam. Ik ben veertien jaar. Muziek is mooi, maar niet altijd. Lente boven alles en eerst denken, daarna kijken of het wel echt zo slim is om te doen. Ik zou van mezelf zeggen dat ik mensen begrijp, of zij mij begrijpen, is niet aan mij om te vertellen. Ik zou zeggen van niet, maar ik ben ik en niet zij.
De meisjesnaam en de huidige naam van mijn moeder is Visser. Geen vriendje voor mij, maar wel genoeg vriendinnen. Voor hoe lang weet ik niet. Echt goed sinds anderhalf tot twee jaar gok ik.
Favoriete stad heb ik niet. Rommel maken verschilt. Mijn kamer is een chaos, terwijl in mijn etui en mijn tas alles een iegen plek heeft.
Op het moment gaat het wel goed denk ik. Wat er ook gebeurt, ik kan er toch niks meer aan doen. Het komt wel. Ik draag momenteel een spijkerbroek en een shirt met lange mouwen, een met allemaal rondjes in blauw, wit en roze erop.
Ik verwacht van de toekomst dat er altijd mensen zullen zijn die om mij geven, en als ze er niet zijn, vind ik ze wel. In het verleden heb ik, nu ik erop terugkijk, ook altijd mensen gehad die om mij gaven, ook al leek dat soms niet zo.
School meestal wel, hangt er vanaf en in Haarlem.
Symbolisch gezien licht, maar 's avonds buiten zitten kan ook heerlijk zijn. Badderen in het donker is ook fijn.

Hangt ervanaf wat je vraagt.

Ik heb maar één vraag. Wat vind je van mij?

Mirre

[I C U]

07:11:05, 20:15

Lieve Mirre,

Wat ik van je vind? Ondanks al je antwoorden weet ik nog niet wie je bent, wat je bent. Ik vraag me af of ik het zou weten als ik je heel goed zou kennen, en niet alleen via dit beeldscherm.
Het is lastig om over iedereen een mening te hebben. Ik merkt dat ik over sommige mensen gewoon geen mening heb, omdat dat mij het beste uitkomt. Over sommige mensen valt ook geen mening te hebben, die zijn te vaag in mijn hoofd. Een wazig, incompleet beeld.

Sommige dingen zijn vaag. Blijven dat ook. Zo vind ik gevoelens altijd een vaag iets. Tegenstrijdig tot en met, soms absoluut irreeel, vaak ondoordacht. Nu moet je gevoel niet doordenken, dat heeft geen zin, maar soms is het gevoel gewoon niet juist, brengt het je niet tot de juiste beslissing. Gevoel... Raar.

Ik weet het even niet meer. Aan de ene kant wil ik wel, aan de andere kant niet. Maar dan heb ik ook nog een kant die zegt: wacht nou maar rustig af. Mijn vader zegt altijd dat tijd een hoop oplost, en daar heeft hij gelijk in. Heel wat dingen heeft tijd voor mij opgelost... Maar of dat deze keer weer gebeurd?

Liefs,
Esmer

[Vogelvrij]

Hoi Esmer,

Mja, wel een niet al te lange pb naar je toe sturen en dan vervolgens hier uitgebreid gaan reageren, ik weet het. Ik voel me vandaag een beetje raar en ineens dacht ik dat een brief schrijven misschien wat zou helpen. Waarschijnlijk niet.

Ik vorm me snel een mening over mensen, maar ik ben ook bereid die mening te veranderen. Ik heb een heel beeld over jou, maar dat is eigenlijk nogal vaag omdat ik je enkel via internet ken.

Gevoelens zijn zo verraderlijk als wat. Vertel mij wat. Heb ik een best goed cijfer voor mijn tentamen, springen de tranen in mijn ogen. Omdat ik beter wil, omdat ik hier al mijn hoop op had gevestigd. Met mijn verstand weet ik best dat dat absurd is, dat ik gewoon tevreden moet zijn.

Tijd, tijd... Ja, misschien heeft je vader wel gelijk, maar dat gaat lang niet altijd op. Soms moet je ook echt gewoon actie ondernemen, hoor, anders gebeurt er nooit wat!
Liefs,
Marleen

[I C U]

08:11:05, 17:40

Lieve Marleen,

Inderdaad, een beetje raar is het wel, maar dat mag. Soms helpt het om iets van je af te schrijven, daar kan ik best over meepraten. En als dat dan in de vorm van een brief is, waarom niet? Eerlijk gezegd heb ik nu even geen puf om je pb te beantwoorden, dus dan maar je brief. Je moet tenslotte wat.

Weet je, ik heb ook een heel beeld van jou. Misschien een heel verwrongen beeld, omdat ik je nog nooit in het echt heb meegemaakt, maar misschien klopt het beeld juist, omdat ik enkel je gedachten ken (voorzover jij die aan mij doorgeeft) en dat niet gekleurd is door verdere uiterlijkheden.

Wat had je voor dat tentamen? Als ik zo lees, was het een voldoende, maar niet een waarmee je tevreden ben. Soms doe je hartstikke je best, en stelt het resultaat je toch teleur. Soms. Ik heb dit niet vaak, daar ben ik te nuchter voor. Mijn eerste gedachte na zoiets is: Kut. Mijn tweede: Nou ja, volgende keer beter. Best makkelijk.

Ik weet het, soms moet je inderdaad actie ondernemen, maar soms heeft dat gewoon simpelweg geen zin, omdat het buiten jouw controle ligt. Zodra de controle weer binnen bereik is, onderneem ik weer dingen, maar op het moment heb ik geen controle. Dan valt er dus ook weinig te ondernemen, hoe frustrerend ik dat ook vind. Gewoon afwachten, dus.

Soms hé, soms zou het zo simpel KUNNEN zijn, maar is het dat niet. Verdomme.

Liefs,
Esmer

[Bird-one]

17 november 2005,


Lieve Esmer,

Elk moment kan de telefoon overgaan en het mijn vriendje zijn. Om te zeggen dat ik er aan kan komen. Hij moet oppassen, op drie schattige kleine kindjes. Volgens mij zijn het zelfs allemaal meisjes. Ik vind kleine meisjes schattig.

Sinds gister hebben we weer verwarming. De oude was namelijk kapot en al 25 jaar oud. Er in gezet toen mijn ouders in dit huis gingen wonen. Toen ze zelf ook 25 waren.

Vanavond ga ik mijn vriendje vertellen over dromen die ik soms heb. Dromen over anderen. Dromen over vroeger. Dromen over ex-vriendjes en ex-vrienden. Dromen waardoor ik de rest van de dag denk; was het nog maar toen. Maar dat is niet meer en heus, ik probeer zo gelukkig mogelijk te zijn met het nu en met hem. Maar toch denk ik terug aan toen en lijkt geluk opeens zo heel ver weg. Terwijl het toen ook niet altijd rozengeur en maneschijn was, vanaf hier lijkt het van wel.

Ik baal van slechte punten, maar niet lang. Ik herkans ze of leer er van.

Liefs, Ingrid.

[Vogelvrij]

Hoi Ingrid,
Eigenlijk moet ik een beetje wennen aan jouw naam. Mijn vroegere beste vriendin heette zo en ja, leg de nadruk maar op vroegere. Maar jij bent natuurlijk een geheel ander persoon, dat snap ik ook wel.

Wel leuk, dat je een vriendje hebt. Een vriendje dat oppast nog wel... Ik heb eigenlijk niets met kleine meisjes, kan niet zo goed met kinderen omgaan.
Tsja, dromen... Dromen beïnvloeden soms je leven meer dan je wilt, nietwaar? Ik droom ook vaak de raarste dingen, over geweld en weet ik veel wat. En dat zijn niet eens onaangename dromen, al was het maar omdat ik daardoor inspiratie heb voor mijn verhalen
Maar heel veel succes met het praten met je vriendje in elk geval.

Ik baal van slechte punten en langer dan nodig is. Ik maak me sowieso vaak veel te veel druk. Maar na dat ene tentamen had ik toevallig een tutorgesprek en die heeft me weer wat opgebeurd. Dingen komen soms goed.
Liefs,
Marleen

[Roosje]

1953, 17115. Avond.

Weet je, Marleen?

Eigenlijk moet ik van mezelf nog veel te veel doen. Ik moet mail schrijven, nog zo'n tweeduizend woorden voor mijn verhaal, ik wil nog een stukje schrijven over een gedachte die vandaag in me opkwam en meest van al ga ik een brief schrijven. Ja, het is allemaal schrijven. Ik heb het veel te druk om hier een virtuele brief aan jou te typen, wat doe ik hier dan?

Kleine meisjes zijn af en toe leuk. Met de nadruk op af en toe. Mijn zusjes vinden mij leuk en ik vind hun vriendinnetjes leuk, want die vinden mij leuker dan dat mijn zusje mij leuk vinden. Vriendinnetjes van zusjes durven tenminste nergens tegenin te gaan, maar daarentegen doen mijn eigen zusjes dat wel.
Een alinea over zusjes en vriendinnetjes van zusjes en reactie. Wat een gelul, zeg.

Vannacht heb ik gedroomd over mijn beste vriendin. We waren samen in het park en we hingen heel erg aan elkaar, zoals normaal. Ik hang altijd aan haar en zij hangt nog drie keer zoveel terug. Niet dat ik dat erg vind, want ze is een schat van een meid. Ze weet de laatste tijd alleen niet zo goed meer hoe ze met me om moet gaan, maar dat weet ik ook niet, dus matchen we.

Cijfers... Ach, weet je, ze boeien me niet zo. Ik heb een vriendin en zij wil elk cijfer boven de acht hebben. Natuurlijk snap ik dat wel, maar het maakt toch niet zoveel uit? Het is maar een getalletje in de ellenlange cijferlijsten van leraren. Misschien is dat ook wel omdat ik me totaal geen zorgen hoef te maken over cijfers. Ik kom wel door mijn school heen, dát komt wel goed.

- Roos.

Hoi Marleen

Aan jou naam hoef ik helemaal niet te wennen. Jij hebt echt zo'n naam die meteen heel vertrouwd voelt, vind ik tenminste.

Wat grappig dat je ook niet met kleine kinderen kunt omgaan. Als ik iets niet goed begrijp zijn het kinderen. Hoewel ik zelf ook altijd een beetje een kind ben gebleven, op sommige gebieden. Maar tegelijkertijd was ik als kind al vrij volwassen. Hmmm, misschien begrijp ik volwassenen ook wel helemaal niet. Zij mij niet in elk geval. Ook weer zoiets.

Ik droom veel te weinig. Beter gezegd, ik onthoud er te weinig van. Ik onthoud sowieso veel te weinig. Heb wel vijf keer mn autotheorieboek doorgenomen en nog heb ik het idee dat ik niks weet. En morgen heb ik dus de toets! Waar ik me veel drukker om maak dan nodig is, net als jij.

Eergister heb ik besloten me om één ding wat mn leven een paar maanden in zn greep heeft gehouden níet meer druk te maken. Ik heb werkelijk waar een knop omgezet, net op het goede moment. Nu denk ik alleen nog maar een beetje, maar op de achtergrond, een beetje dromerig en niet meer zo overstuur. Jammergenoeg heb ik de knop van de vlinders in mn buik nog niet ontdekt, dus die blijven nog wel een tijdje rondfladderen.

Dat is zo jammer aan de winter: er zijn geen vlinders en geen vogels. Net als ik kunnen ze niet zonder de zon.

Liefs vanuit mijn huiskamer richting jou computer,
Quis

Lieve Quis,

een paar jaar geleden paste ik regelmatig op drie meisjes. Ik vond het erg leuk en dacht dat ik wel goed met kinderen om kon gaan. Totdat ze irritant worden: als ze gaan schreeuwen, niet gaan slapen en blijven doorvragen hoeft het van mij allemaal niet meer. Ben benieuwd hoe dat later moet met mijn eigen kinderen. Dat is dan weer zo venzelfsprekend: later krijg je kinderen. De laatste tijd krijg ik echter steeds meer een hekel aan die vanzelfsprekendheid. Dus misschien maar geen kinderen voor mij, gewoon uit protest.

Vandaag laatste tentamen gehad, voorlopig dan. Mijn probleem is dat ik de verkeerde dingen onthoud. Ik kan zo hele songteksten opdreunen of je vertellen wat er laatst in die ene tv-serie is gebeurd. Maar zodra het over tentamenstof gaat, vliegt alles meteen na het lezen weer uit mijn hoofd. Alsof het te vol zit met allerlei nutteloze informatie. Wat zou het fijn zijn als je zelf kon bepalen wat je wel en niet wilt onthouden!

Wat goed dat je de knop hebt omgezet! Soms is opeens het moment daar. Ik moet er ook een omzetten, nog tips?

Zijn de vlinders in je buik zo vervelend? Vreemd dat jij ze kwijt wilt en dat ik ze zoek! Maar maak je geen zorgen: de vlinders gaan wel weer weg, net zoals de zon wel weer terugkomt. Heel vanzelfsprekend allemaal, toch?

Liefs, Indra

[I C U]

19:11:2005, 18:07

Lieve Indra,

Een mooie naam vind ik dat, Indra. Betekent het eigenlijk iets? De meeste namen betekenen iets. Ik geloof dat mijn naam 'blond' of 'ster' betekend, of iets in die richting. Laat ik nou ook blond zijn... Overigens heeft mijn moeder mijn naam uit een verhaal dat in de Margriet stond toen ze zwanger van me was. Je moet maar geluk hebben...

Kinderen lijken inderdaad vanzelfsprekend. Dat zijn ze niet, er zijn zat mensen die moeite moeten doen om kinderen te krijgen. Tja. Ik wil wel kinderen, ik ben gek op kleine kinderen! En ook op oudere kinderen, maar eigenlijk ben ik zelf een ouder kind, eigenlijk een bijna volwassen kind. Een beetje raar om dan te zeggen dat je gek op oudere kinderen bent, vind je niet? Ach, ik ben aan het raaskallen, ik weet het.

Tentamens... In januari begint voor mij die ellende weer. Ik zie er tegenop, omdat ik dan in de kerstvakantie moet leren, en dat terwijl ik dan heerlijk op wintersportvakantie ben... Tja, het komt me niet aanwaaien, hoewel ik me ook niet zwaar hoef uit te sloven voor een voldoende. Maar toch, het blijft balen.
Ik ben het met je eens wat dat onthouden betreft. Ik kan zoveel dingen onthouden, maar die ene formule lukt me dan weer net niet. Heel vervelend.

Vlinders? Ik hoop dat ik ze vanavond zal vinden...

Liefs,
Esmer

Lieve Esmer

Mijn opa en oma én andere oma zijn op bezoek. In mijn geval betekent dat een middag lang vertellen dat het goed gaat op school, vijf keer dezelfde verhalen aanhoren over ''buurvrouw zus en zo'' en 's middags soep eten. Drie dingen waar ik niet van hou. Des te meer reden om even achter de computer te kruipen en een briefje te tikken. Ik zal proberen mijn geklaag te beperken tot deze alinea.

Heb je een leuke avond gehad? En je vlinders gevonden? Mijn avonden zijn zeer wisselend. Niet dat ik veel verschillende dingen doe (huismus tegen wil en dank), maar de ene avond vind ik iets, om het de volgende avond weer kwijt te raken. Het vertrouwen in mijzelf bijvoorbeeld, ik heb het wel, maar vergeet vaak dát ik het heb. Ik word alweer filosofisch. Hmmm, heerlijk, filosofie, alleen ook zo verwarrend.

Ik vind het trouwens niet gek dat je zegt gek te zijn op oudere kinderen. Probeer het vooral zo te houden! Dat vergeet ik namelijk ook wel eens, dat ik eigenlijk gek ben op heel veel mensen. Heb je dat nooit? Dat je jezelf eraan moet herinneren hoe dierbaar iedereen je is?

Verder wil ik nog even vermelden dat ik afgelopen vrijdag mijn theoricertificaat heb gehaald, met één foutje. Ik hoef me ook niet zwaar uit te sloven voor een voldoende, en voor dit hoefde het eigenlijk ook niet, toch doe ik het. Gek he?
Veel plezier op wintersport. Ik zou zo met je ruilen. Het is trouwens absurd dat je tentamens ná je vakantie vallen, bij mij is het ervoor, zodat je in de vakantie ook echt vakantie kunt vieren. Veel logischer, als je het mij vraagt.

Misschien is het de bedoeling wel niet, om logisch te zijn.

Nu ga ik toch echt aan de soep, mn oma's roepen.

Veel liefs, van mij

[Vogelvrij]

Hoi Quis,
Ineens ben je erg actief hier, of ligt dat aan mij? Voor dit topic was je me eigenlijk nooit opgevallen. Terwijl we best wat dingen gemeen hebben: ook ik ben een meisje van achttien en ook ik heb afgelopen week mijn theoriecertificaat gehaald. Gefeliciteerd ermee!

Tsja, grootouders, wat moet je ermee, hè? Ik heb binnenkort een feest van mijn opa en oma, ze zijn vijftig (vijftig!) jaar getrouwd. Ik verheug me er nu al op Kun jij het je trouwens voorstellen zolang met iemand samen te zijn? Ik vind een maand al een hele tijd...

Ik heb dat ook weleens. Als het slecht met me gaat, heb ik het ide helemaal alleen te zijn. Terwijl dat helemaal niet waar is, er zijn zoveel lieve mensen op deze wereld! Ja, soms moet je jezelf daar echt even aan herinneren...

Succes met leren en je tentamens en zo. Ik had deze week vakantie, morgen begint mijn nieuwe blok. Ben benieuwd hoe dat zal gaan.
Liefs,
Marleen

[I C U]

20:11:2005, 14:26

Lieve Marleen,

Mijn vlinders heb ik gisteravond niet gevonden, maar ik ben wel een illusie armer, een ervaring rijker en heb wat wijze lessen geleerd. Het leven is niet altijd fijn.
Toch was het een leuke avond, ik heb het naar mijn zin gehad en ik geloof dat ik een persoon heb gevonden met wie ik fijn kan praten. Toch, al met al, baal ik flink. Voorlopig doe ik niet aan jongens en ook niet aan de liefde. Ik doe alleen maar aan mezelf, de rest is me teveel gedonder.

Mijn opa en oma zijn al meer dan 50 jaar getrouwd, ik geloof een jaar of 55... Ik weet het niet zeker. In elk geval lang! Ik kan het me ook bijna niet voorstellen... Zou je nooit genoeg krijgen van iemand? Zou je nooit een hekel krijgen aan hetzelfde gezicht, dag in dag uit? Ik vraag me ook vaak af of mijn opa en oma van elkaar houden. Of ze gelukkig zijn samen. Op het ogenblik waarschijnlijk niet, mijn opa is aan het dementeren of iets dergelijks, en daardoor is hij soms onhandelbaar. Maar zijn ze gelukkig geweest, in het begin? Of later ook nog? Het idee meer dan 50 jaar samen te zijn met een persoon beangstigt me...

Ik ken zoveel lieve mensen, maar sommige dingen moet je alleen doen, daar kan geen mens je bij helpen, lief of niet.

Weet je wat nou het stomme is? Gisteravond had ik gewoon zin om ouderwets uit te huilen bij paps op schoot. Waarom waren mijn gevoelens in GODSNAAM zo heftig? Het sloeg echt helemaal nergens op... Hormonen, wellicht?

Liefs,
Esmer

Lieve Marleen, Lieve Esmer

Inderdaad, ik ben pas sinds kort op dit forum te vinden. Na een tijdje onzichtbaar rondgesnuffeld te hebben besloot ik dat ook zelf kon typen, in plaats van alleen maar jullie geschrijf te lezen. Vandaag ben ik zelfs overactief, bij gebrek aan betere dingen om te doen reageer ik nu alweer op jullie brieven.

''Dat schept een band'', een zinnetje wat een klasgenootje zo vaak gebruikte dat het ging irriteren. Nu is het net zo goed niet echt van toepassing natuurlijk, maar het is wel toevallig dat we allebei onze theorie gehaald hebben.

Gevoelens die nergens op slaan, dat bestaat niet volgens mij. Je schrikt van jezelf, wellicht. Of je bent gewoon heel erg in de war. Maar Esmer, plant jezelf gewoon nog een keer neer op je vaders schoot, hij zal het vast niet erg vinden.
Ook ik doe voorlopig niet meer aan liefde. Ik deed er al nooit aan, maar heb me afgelopen maanden verloren in iemand, zag het allemaal heel rooskleurig in. Had voor het eerst geproefd aan de zoetigheid die verliefdheid heet en wilde alleen maar meer, meer, meer.
Nu heb ik afkickverschijnselen, is iedere gedachte bitter en zie ik het heel erg somber in. De persoon ik kwestie heeft iets verschrikkelijks stoms gedaan en is nu helemaal de weg kwijt. Ik kan hem niet helpen, maar zit wel nog met mn gevoelens. Gevoelens die, inderdaad door die verschrikkelijke hormonen, veel en veel en véél te heftig zijn.

Vijftig jaar, dat klinkt inderdaad verschrikkelijk lang. Maar het is niet de tijd waar ik bang voor ben. Ik denk dat áls ik het eenmaal kan verdragen voor lange tijd met iemand samen te zijn, en dus ook van diegenen te houden, dat best zo lang kan volhouden. We vinden het ooit allemaal uit denk ik, dat hoeft nu nog helemaal niet.

Mijn broertje kijkt op het moment naar Schrek in 3D en heeft daarom zo'n stom brilletje op. Hij ziet de wereld in rood en groen en moet overal om lachen. Veel pratischer dan een roze bril... brrr, ik wil een bril die alles zonnig maakt, of een kunstmatige zomer. Of desnoods een vergunning om een winterslaap te houden.

Mijn nieuwgierigheid steekt de kop op: waar staat I C U voor? Of ben ik de enige die dat niet weet?

Groetjes, Liefs, Quis

[I C U]

20:11:2005, 17:02

Lieve Quis,

Waar I C U voor staat? I see you, oftewel: ik zie je. Een aantal jaar terug deed ik mee aan een schoolmusical met die naam. In die tijd ben ik ook lid geworden van dit forum, en omdat ik niets beters kon verzinnen, zit ik nu aan deze naam vast. Niet dat ik ermee zit, van naam veranderen is mij te vermoeiend.

Ik heb vandaag maar weinig te doen, niets anders dan wachten tot een zeker persoon online verschijnt en diegene dan melden dat hij zich niet zo moet aanstellen. Of het verstandig is? Who cares, waarschijnlijk voel ik me er iets beter bij. Ik heb net met een vriendin gepraat, dat hielp wel. Het kan zo opluchten om met mensen te praten. Fijn is dat.

Mijn vader was er gisteravond niet, anders was ik geheid bij hem op schoot gekropen, hoewel hij dat waarschijnlijk niet zo weet te waarderen om drie uur 's nachts. Ach, alleen red ik het ook wel.
Ach, het was gewoon raar! Ik... nou ja, ik ben teleurgesteld, ik had het niet van hem verwacht. Misschien zie ik spoken.

Hm, maar zelfs al houd je van elkaar en ook van dezelfde dingen, dan nog is het moeilijk om een relatie/huwelijk te laten standhouden. Samen leven lijkt mij niet zo makkelijk. Misschien dat het meevalt, een vriendin van me woont ook al een tijdje samen, ze is een jaar ouder dan ik en het bevalt haar prima. Toch, vijftig jaar...

Allereerst is het Shrek. 3D is zo gaaf! Ik heb ook een aantal van die shows gezien in Amerika, echt zo leuk! Je zit veel dichterbij de film, alsof je er gewoon in zit. Heerlijk is dat.
Die roze bril wil ik niet, doe ik ook niet aan. De kleur roze alleen al... Koop een ietwat gelige bril, dan ziet de wereld er al een stuk zonniger uit.

Gevoelens... we moeten ermee leren leven. Helaas.

Liefs,
Esmer

[Vogelvrij]

Hoi Esmer,
I C U... Tegenwoordig spreek ik het wel op zijn Engels uit, maar eerst had ik niet begrepen waar het voor stond en toen zei ik het op zijn Nederlands. Nu klinkt dat me erg raar in de oren.
Van naam veranderen vermoeiend? Ik vond het juist bevrijdend werken, eigenlijk. Ik had zo genoeg van Monrath en ik wilde een nieuwe start en een betere naam en... voila!

Tsja, vaak helpt het wel, een goed gesprek met iemand hebben. Ik heb er wel behoefte aan momenteel, eigenlijk. Al is mijn tutor misschien de enige die kan helpen, want ik weet niet welk vak ik moet kiezen. Ik had iets uitgekozen, maar nu hebben ze de roosters veranderd en valt dat vak tegelijkertijd met mijn verplichte cursus, dus nu moet ik iets anders kiezen. En er is gewoon niets dat mogelijk is, voor alles moet je al een andere cursus hebben gevolgd of zoiets dergelijks. Ik baal er gewoon van. En mja.

Van je af schrijven helpt soms ook een beetje.

Zo´n 3D-bril heb ik eigenlijk nog nooit gehad, alleen in de Efteling bij de Pandadroom. Of heet dat anders? Nou ja, dat was nog wel grappig. Maar op zich heb ik wel genoeg aan mijn eigen groengekleurde bril.
Liefs,
Marleen

Hoi Marleen

Tijd om dit topic weer bovenaan te krijgen, tijd dus om weer een briefje te schrijven.

Om maar even door te gaan over nickname's... Vogelvrij, dat vind ik zo'n grappig woord. Vroeger dacht ik altijd dat wanneer iemand vogelvrij verklaard was, hij/zij dan helemaal geen plichten meer had. Dat je kon doen en laten wat je wilde, echt ''vrij'' was in de breedste zin van het woord. Oooh, wat droomde ik er van, eeuwig meespelen in je eigen roadmovie, de zon achterna reizen en vooral nooit meer terugkomen. Tot ik er achterkwam wat het eigenlijk echt betekende. Niks geen plichten meer, maar juist geen rechten. Iedereen mocht je zonder pardon je kop afhakken! Omgekeerde wereld dus, en niks voor mij.

Om het moment heb ik helemaal geen bril meer. Geen roze, geen 3D, en ook mn eigen niet, die moet nieuwe glazen. Lenzen heb ik dan weer wel. Alhoewel, zo leuk is dat ook weer niet. In een jaar tijd ben ik van -1 naar -2,5 gegaan en het ziet er niet naar uit dat het daarbij blijft.

Gister ben ik met een paar vrienden naar Harry Potter geweest. Vreselijk natuurlijk, want het is Harry Potter, maar ook geweldig, want het is Harry Potter. De film begon pas heel laat en pauze duurde twee keer zo lang dan normaal, dus ik was pas heel laat thuis. Het slechte weer dat al het halve land teisterde, was intussen ook onze kant omgekomen. Voor de film begon, waaide het, toen hij afgelopen was, stormde het. En 's ochtends, eenmaal wakker, bleek dat ik nog steeds in een sprookjeswereld zat. Alles was wit en zó stil. Heerlijk. Nu is het kwart over vier en van dat wit is niks meer over. Alles is pratsch, bruine pratsch.

Mijn broek is nat, van die zelfde bruine pratsch. Ik ben kleumig en heb zin om weer in bed te kruipen. Te slapen, heel erg lang. Maar eerst nog een halve dag afmaken. Ik tel de uren, hou mij bezig met dit soort dingen, stel schoolwerk uit, eet chocoladeletters, ben er voor anderen maar vraag zelf niet om hulp, maak mij nu al druk om mondelingen over twee weken, zet thee, drink thee, droom van een leven wat ik ooit nog krijgen zal. Weer een uur verder.

Ik kan nog eeuwen blijven typen, maar dan wordt het zo enorm lang. Ik heb wel nog een vraagje aan je: Wat heb je op je verlanglijstje staan? (die voor Sinterklaas, of die voor het leven, net waar je zin in hebt.)

Liefs alweer, nog een keer, je hebt er nooit genoeg van.

Lieve Quis!

Het weer is hier net zo slecht als bij jou. Nu is het weer iets minder, maar gisteravond was het echt extreem.

Ik wil ook graag met Harry Potter, samen met mijn zusje. In december word ze twaalf. Ik vind het wel moeilijk, want ze is niet meer "mijn kleine zusje", als je snapt wat ik bedoel. Ze begint al over verliefdheid, ongesteld zijn en films voor mensen boven de 16 jaar. Ze is niet meer wie ik dacht dat ze was. Dat werkt soms wel verwarrend. Met mijn grote zus precies hetzelfde. Sinds ze terug is van haar 10 weken in Frankrijk, is ze een heel ander persoon. Ze begint bij te trekken, maar ik denk dat het nooit meer hetzelfde zal zijn.

Ik ben heel erg bang. Bang dat het weer fout gaat, dat ik weer alles moet doormaken wat ik doorgemaakt heb. Dat wil ik niet. Maar het begint er zo langzamerhand wel op te lijken. Wat kan ik doen om te zorgen dat ik niet weer dezelfde kant op drijf als eerst?

Je vroeg wat ik voor Sinterklaas vraag. Ik heb van alles opgeschreven. Ik wil een CD van Dashboard Confessional, eentje van Melissa Etheridge. Maar die van Melissa meot dan wel The road less travelled zijn, alle andere heb ik al. Ik wil zo'n geurbrander, pantoffels, een nieuwe mooie ketting en een nieuwe pyjama. Maar het mooiste cadeau wat ik vraag is een legerhelikopter met witleren bekleding, zodat ik niet meer in de stomme bus hoef te zitten. Of een brommer zou ook leuk zijn.

Maar omdat we van de zomer een auto-ongeluk hebben gehad, en het geld dus aan de auto is opgegaan, hebben we deze winter geen geld voor een uitgebreide sinterklaas. We doen alleen suprises, met cadeautjes van 20,- Het is wel tof, maar ik weet echt neit wat ik moet maken. Ik heb Marleen. Ik heb geen idee, ik denk iets van een vliegtuig (ze reist heel graag) of een concertzaal (ze zingt en speel heel goed gitaar).

Nu ga ik ophouden, want deze brief word echt té lang!

Liefs,
Caroline

[I C U]

17:01:2006, 19:40

Lieve Caroline,

Wat heb ik al een tijd niets van je gehoord! Vervelend eigenlijk, ik ben zo gewend mijn hart uit te storten. Daarom begin ik nu opnieuw, in de hoop nu wel reactie te krijgen.

Och, wat is er gebeurd sinds mijn laatste brief? Ik ben op vakantie geweest, heb heerlijk in de sneeuw rondgedarteld. Me prima vermaakt, het was even nodig weg te zijn. Toen mijn skivriendinnetje weg was, was het wel een beetje eenzaam, niemand meer om mee over die vreemde smsjes te praten, of over al die andere dingen die in mijn hoofd speelden, en niemand meer om mee in de lift te kletsen en te lachen. Verder was het super, heb heerlijk kunnen skiën en boarden!

Toen ik weer thuis was heb ik een paar actieve dagen met vrienden gehad, flink veel van huis geweest. Was ook prettig. Daarna heb ik een aantal personen toch op een andere manier leren kennen, en heeft mijn beste vriendinnetje een vriendje gekregen. Ontzettend leuk, maar het ging niet zonder slag of stoot van de omgeving. Nou ja, ik ben blij voor haar, en zolang zij gelukkig is, ben ik ook gelukkig, op dit gebied dan.

Verder vrees ik dat ik enigszins een hopeloze interesse aan het opvatten ben voor een zeker persoon. Ik denk dat dat wel naar voren komt in het verhaal wat ik je al eerder heb laten lezen, maar ik zal het nogmaals zeggen...
Mijn tentamens zijn goed gegaan, trouwens, ik heb tot nu toe alleen nog maar voldoendes binnengesleept! Wat dat betreft is het een goede week geweest!
Ik ben ook druk aan het lessen, zo'n auto bevalt me wel! Kan niet wachten tot ik dat roze papiertje heb...

Hoe staat het met jou leven? Hoe is het met je lover? Hoe staat het op school? En je ouders? Wat heb je afgelopen weekend gedaan?

Als altijd,
Esmer

[Barones]

Lieve Esmer

Wat leuk om te horen dat je een leuke vakantie hebt gehad. Ik ben zelf ook naar het buitenland geweest om te skieën. Er lag heel veel sneeuw, ik had veel plezier en alles ging eigenlijk goed. Op vakantie kom je tot rust. We zouden het allemaal veel vaker moeten doen. Voor de tijd voel je je als een auto zonder benzine. Maar na de vakantie ben je weer helemaal opgeladen; klaar om weer te rijden. Zo voelde ik mij na de vakantie. Ik had de tijd graag stil gezet, maar dat kon niet. Er was nog werk aan de winkel. Fijn is het dan ook altijd om weer nieuwe reisjes te boeken. Met een zonnig vooruitzicht houden we het nog wel vol op school

Ondertussen zijn we al bijna een maand verder. De tijd gaan snel, veel te snel. Vandaag had ik een maatschappijleer les. Er werd gepraat over een identiteitscrisis. Over wie je nu eigenlijk bent. Het is een grappige vraag, en je zou eens voor de spiegel moeten staan. Kan jij jezelf in de ogen kijken met een tevreden gevoel? Ik denk dat ik het kan. Maar ondertussen voel ik me de laatste tijd niet 100 %. Lichamelijk ben ik top, maar ik heb steeds meer dagen dag ik ontzettend chagerijnig ben. Om niets. Om alles. Misschien is het gewoon de winterblues, maar ik ben te trots om daar aan toe te geven. Borst vooruit, en verder gaan we. De zomer ligt immers al weer om de hoek, en met de winter ben ik ook zeer tevreden. Als ik niet chagerijnig ben. En die dagen zijn er gelukkig ook genoeg

Nu genoeg over dit alles. Je vroeg hoe het met mijn lover staat. Die heb ik op dit moment niet. Jammer zou je kunnen denken, maar ik bekijk het maar zo: Dat scheelt me een hoop tijd. Beetje naiëf misschien, maar ik meen het. Er komt vanzelf wel iemand en dan vind ik het goed. Alles op zijn tijd. Zoals ik al zei, de tijd gaat veel te vlug.

Op school gaat ook alles goed. Zo goed zelfs dat het haast niet beter kan. En dat maakt me angstig. Als school net werkt als economie, dan zit ik binnenkort goed mis. Maar gelukkig barst ik van de zelfdiscipline en het zal vast wel goed gaan. Zorgen om niets.

Met mijn ouders gaat alles goed, en afgelopen weekend was geweldig. Feest gehad van een vriend, uitgegaan en hw (dat gedeelte was minder)

Nu ik heb mijn hele hart weer uitgestort bij jou. Je hebt er niets aan maar het lucht wel op. Ik hoop dat met jou alles ook goed is? Zoniet dan hoor ik het graag.

Liefs Sharon

[I C U]

18:01:2006, 20:57

Lieve Sharon,

Ja, ik reageer snel ja, maar dat komt omdat ik op het ogenblik niets anders te doen heb. Het examenjaar valt me alles mee, super relaxed, eigenlijk. Weinig lesuren (vergeleken met voorgaande jaren) en vrij weinig huiswerk, op de tentamenperiodes na dan. Vandaar dat ik zo onwijs veel tijd spendeer op het forum, en dus ook aan deze brieven.

Helaas kan je de tijd niet stilzetten. Ik heb het geprobeerd, maar elke formule mislukte... Als ik tijd kon stil zetten, zou ik genieten van de stilte om mij heen. Iedereen zou namelijk stil staan, gelijk de tijd, behalve ik. Ik zou ronddwalen, bij mensen binnengaan en kijken waarmee ze bezig waren. Soms zou ik 's ochtends de tijd stil willen zetten, alleen om te genieten van de ochtenduren. En nee, ik ben GEEN ochtendmens.

Ik ken dat, zonder reden chagerijnig zijn. Een tijd heb ik daar last van gehad, maar gelukkig is die tijd nu achter me. Ik ben eigenlijk altijd vrolijk, of anders gewoon goedgehumeurd. Heel fijn, dan weet je wat je aan me hebt, over het algemeen. Zo hou ik ook mijn omgeving gelijkmatig, met mijn relativerende opmerkingen *grijnst*

Wie ben ik? God, soms weet ik het dondersgoed, maar soms ook helemaal niet. Dat is iets waarover je kan nadenken. Alleen het antwoord 'Esmer' is niet voldoende, er is meer dan alleen Esmer. De spiegel is wel tevreden met mij, of ik ben tevreden met mijn spiegelbeeld. Meer dan wat ik nu ben, kan ik niet worden, qua schoonheid dan. Er is me vaak genoeg verteld dat mijn uitstraling en spontaniteit al een turn-on zijn. O, wat klinkt dat vreselijk stom, zo in deze brief. Schrap het maar, als je wilt. Ik doe het niet, om zo mijn stommiteiten niet te verhullen. Ofzo.

Het is heel vervelend om geen lover te hebben als de rest er wel een heeft. Dat is op het moment bij mij het geval. Op zich niet erg, vermaak me prima, maar toch kriebelt er dan zo afentoe wat, snap je? Maar zoals je zegt: het kost alleen maar tijd, en God weet dat ik daarvan tekort heb.

Als altijd,
Esmer

[indigo]

Hoi Esmer,

Je naam doet me denken aan een Turks liedje, met een leuke dans. Daar word ik vrolijk van. Mijn naam is lang niet zo poetisch, een nuchtere, Hollandse naam is het. Maar ach, verder leef ik ermee en is het goed

Wat fijn dat je zoveel tijd hebt. Ik zit middenin mijn tentamens en heb eigenlijk helemaal geen tijd voor het schrijven van mooie brieven, maar ik doe het toch. Ik moet van mezelf een manier vinden om me te uiten.

Ik vind het vreselijk dat de tijd niet stilgezet kan worden. Als het kon... ik heb duizenden momenten in gedachten waarop ik de tijd wel stil had willen zetten. Dan was ik nu tenminste tevreden. Gisteren, voordat ik vertrok bijvoorbeeld, lekker thuis in bed liggen. Het lijkt me maar niets om als enige door de tijd heen te lopen. Het doet me denken aan een boek, De Rode Zwaan, van Sjoerd Kuijper, ken je dat? Maar ik zou me er nog eenzamer door
voelen dan ik me nu al voel.

Ben je blij dat je dit jaar alles gehad hebt op school? Ik wist niet zo goed of ik er blij mee was, het was zo'n fijne plek voor me. Dat is alweer ruim anderhalf jaar geleden trouwens en ik moet niet te diep in het verleden graven, dat kan ik niet hebben.

Ik ben niet vaak chagrijnig, gelukkig. De laatste tijd voel ik me wel hopeloos verdrietig en ik weet niet waarom en er is niemand om me te troosten. Het op kamers wonen valt soms zo tegen. Ik voel me steeds kleiner worden, wat moet ik in m'n eentje in deze grote wereld? Laat mij maar thuis zijn. Thuis ben ik meestal vrolijk, maar ik kan ook verschrikkelijk raar doen, dan schrik ik van mezelf. Ach, nu zit ik op mijn kamer en af en toe rollen er tranen over m'n wangen.

Grappig dat je er nog over nadenkt wie je bent. Ik heb dat al een tijdje geleden van me afgezet. Ik probeer zo te leven als ik denk dat goed is, maar ik denk er niet meer over na wie ik nu eigenlijk ben. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik er voorlopig toch niet achter kom. Het is eigenlijk maar een rare vraag, want wat ben je nou meer dan je lichaam en je ziel, je gedachten? (Ojee, zo raken we in een vicieuze cirkel.)

Het doet er mijns inziens ook niet toe. Mijn prioriteit ligt nu bij de tentamens en ik begin de maatschappij waarin we wonen steeds meer te haten omdat er zo'n druk op je komt te liggen. Die tentamens móét je halen, anders gebeuren er vervelende dingen. Ik verlang terug naar de eerste, dat de zorgen niet onoverkomelijk waren, dat je niet nog voor je eten en jezelf moest zorgen. Het was gewoon zo. Te veel keuzes, ik vind het maar niets.

Morgen nog rijles. Aan de ene kant wel zin in, want het is wel leuk. Aan de andere kant: nu wil ik toch ook wel eens mijn rijbewijs halen. De leraar moet niet zo streng zijn, want ik ben nu zo instabiel dat ik in huilen uit kan barsten. Ik voel me net een psychiatrisch patient, dat ik geen enkele kritiek of tegenslag kan gebruiken. Maar ik wijt het allemaal aan de grote stad, ver van het vertrouwde huis.

Een vriendje zou op dit moment wel leuk zijn, maar je hebt niet alles voor het kiezen. En bovendien zou ik echt niet weten wie: de leuke jongens zijn een beetje mijn leven uitgevlogen. Het komt zoals het komt.

Liefs,
Indigo

[Tink*]

Lieve Indigo,

Ik snap precies wat je bedoeld met keuzes maken. Vroeger was het leven zo onbezorgd en fijn. Nu moet je met alles wat je doet rekening houden met de toekomst. Op sommige momenten is het verlangen naar vroeger inderdaad groot. Keuzes zijn lastig, keuzes kunnen je leven veranderen. Vooral de gedachte dat de keus die ik maak de foute kan zijn, slechte gevolgen kan hebben, maakt me wel eens angstig. Er hangt zoveel vanaf. Op dat soort momenten krijg ik dan ook weer het gevoel dat mensen teveel van je verwachten.

Net als jij wil ik de tijd weleens stilzetten. Soms gewoon even een paar minuten, alles stil. Soms zou ik willen dat ik de tijd ook terug kon draaien. Dat ik alle mooie momenten nog een keer mee kan maken. De tijd gaat soms zo snel, eng snel. Ik ben wel eens bang volwassen te worden. Het leven zal dan heel anders zijn dan nu. Dat heeft natuurlijk ook z'n voordelen, maar toch zie ik er wel tegenop. Ik ben ook bang om door de tijd vrienden te verliezen, dat het contact verwatert en als ik dan later ouder ben, ik ze niet meer ken. Natuurlijk is dat te relativeren, je krijgt ook veel nieuwe vrienden. Maar toch ben ik bang om sommige mensen kwijt te raken. Natuurlijk heb ik altijd nog mijn herinneringen, maar ik wil alles behouden. Ik ben bang dat het nooit meer zo zal zijn als nu.

Ik ben vaak bang de laatste tijd. Ik heb periodes gehad dat angsten mijn leven beheersten. Ik heb het allemaal redelijk onder controle, maar dat kan zo veranderen. Soms heb ik ook angst voor de angst. Eenzaam ben ik niet, denk ik nu. Ook al ervaar ik dat op sommige momenten heel anders. Ik ben nu alleen bang dat de tijd me inhaalt, zodat alles aan me voorbijgaat. Toch kan ik erg genieten van elk moment en zie ik al naar sommige dingen uit. Het examengala bijvoorbeeld, of de stunt, of dat ik volgend jaar allemaal leuke nieuwe mensen ga ontmoeten. Heel tegenstrijdig is het allemaal.

Toch denk ik dat ik best gelukkig ben met alles. Ben jij gelukkig? Geluk is eigenlijk ook heel betrekkelijk, maar toch ben ik blij dat het bestaat. Gevoelens zijn soms lastig, maar soms ook heel fijn. Op dit moment ben ik blij dat ik veel voel, ook al is dat wel eens anders. Dan is alles me te overweldigend. De wereld kan hard zijn, zij probeert mij te vormen. Maar ik bepaal hoe het gebeurt.

Liefs,
Marit

Lieve Marit

Je hebt me een brief gestuurd die ik zelf geschreven zou kunnen zeggen. Een héleboel herken ik er uit.
Het wordt nog leuk als ik over een half jaar op kamers ga. Ik roep al eeuwen dat ik weg wil, me wil verzelfstandigen en genoeg heb van mijn familie. En ik was overtuigd, overtuigd van mezelf en van alle voordelen van een eigen huishouden. Nu het langzaam dichterbij komt en de IBG, zorgverzekeraar, bank, kamerbureau en al die instanties me lastig vallen met ontelbare formulieren en dingen waar ik niks van snap, begin ik er iets minder zin in te krijgen. Ik ben ook bang. Bang om alleen te zijn, bang voor nieuwe dingen, bang dat het één grote flop wordt. Ik weet wel dat het niet zo is. Ik woon dan niet ver weg, kan als het moet iedere dag naar huis. Ook zal ik echt wel snel vrienden maken en mijn draai vinden. Maar toch, het liefst zou ik -net als jij- de tijd even stilzetten en alles wat rustiger aan doen.
Bang voor de toekomst, of, zoals jij zegt, voor angst zelf. Echt bijna alles wat je zegt is ook op mij van toepassing, dus ik stop met dat alles te herhalen. Boe!

Of ik gelukkig ben? Lief dat je dat vraagt. Op het moment niet zo erg. Ik heb een, in mijn ogen, verschrikkelijk tijd achter de rug. De nasleep domineert nog iedere dag mijn leven. Het wordt tijd dat de zon weer volop gaat schijnen, want stom genoeg ben ik dan ineens een stuk gelukkiger. Maar goed, langzaam leer ik weer relativeren en zie ik in hoe goed ik het heb. Ik wordt ook een beetje gelukkig als ik denk dat ik over een tijdje vast weer compleet gelukkig ben.

Op dit moment precies, ben ik zwáár ongelukkig, hoewel humeurig, gaar en lamlendig betere woorden zijn. Mijn school vond het leuk om als excursie naar de haven van Rotterdam te gaan. Ja joepie, dit was dus echt de dag van mijn leven. We zijn veertien (!) uur onderweg geweest en hebben daarvan meer dan tien uur in een bus gezeten. ''Links van u ziet u lége containers. En waaraan kunt u zien dat het lége containers zijn? Nou, ze staan meer dan vier hoog opgestapelt, iets wat met volle containers niet kan, daar bestaat geen apparatuur voor.'' Ja, we hadden een gids die overal iets over wist te vertellen. Hier is het vaarwater twaalf meter diep, deze treintjes rijden zonder chaufeur, dit kanaal is vernoemd naar meneer die en die, dit bedrijf handelt in nat bulkgoed, die brug is al zo oud, deze pijpleidengen zijn zoveel kilometer lang.......
Om ziek van te worden. Op de heen en terugweg, die nogal lang duurde omdat we van de andere kant van het land komen, werden twee hele slechte films gedraaid. De koffie in de pauze was duur en smerig, de stoelen in de bus waren niet fijn, niemand wist op een gegeven moment nog iets leuks te vertellen, de tijd dat we vrij hadden in het centrum ging volledig op aan eten en wc's zoeken.... Whuhuhu, wat hadden we het slecht...
Genoeg geklaag, ook al is het zo leuk.

Je zegt dat jíj bepaalt hoe de wereld je vorm. Ik vroeg me af hoe dat doet. Bij mij voelt het juist alsof ik er totaal geen controle over heb. En controlfreak als ik ben, kan ik daar totaal niet tegen.

Ik wilde dit briefje vrolijk afsluiten, maar dat gaat niet lukken. Ik ben gewoon te moe, ik ga eens richting bed.
Slaap lekker!
Quis

[Vogelvrij]

Hoi Quis,
En, voel je je alweer wat beter, nu je een nachtje geslapen hebt? Slapen helpt, slapen verzacht. Hoewel het ook zo kan zijn dat je eerst denkt dat alles wel meevalt en dat dan 's ochtends blijkt dat alles nog veel erger is dan gedacht. Maar dat is bij jou nu vast niet het geval!

Ah, jij gaat dus wel echt op kamers? Lastig hè, al die formulieren en brieven en weet ik het. Gisteren kreeg ik een brief van de ibg over hoeveel geld je daarvan krijgt en daar stond ineens in dat ik eerst uitwonend en nu inwonend was. Terwijl ik altijd thuis heb gewoond, dus dat is echt heel vaag. Op kamers gaan is allemaal zo'n gedoe... Maar ik wil je niet meer schrik aanjagen, jou gaat het vast wel allemaal lukken. En ik, ik wacht gewoon nog een jaartje. Moed verzamelen.

Wat een plaats voor een excursie, de haven van Rotterdam. Mijn vader werkt daar, maar heb nog nooit van hem gehoord dat ik daar nu eens heen zou moeten

Sartre zegt: "Je hebt altijd een keuze. En geen keuze maken is nog wel de slechtste keuze." Sartre was best een wijs man en al kan ik me niet in alles wat hij zegt vinden, ik denk wel dat hij hierin gelijk had. Dus in zoverre kan je zelf je wereld vormen. Ik denk sowieso dat dat nog veel verder gaat. Als je positief blijft, alles positief beziet, ís de wereld positiever. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Groetjes van Marleen

[indigo]

Goeiemorgen Marleen,

Misschien dat het alweer middag is, of avond, of nacht, wanneer jij dit leest, maar voor mij is het ochtend dus begin ik met 'goeiemorgen'. Ik heb, in tegenstelling tot wat ik dacht, best lekker geslapen. Ik was zó moe van het dansen en van weer nieuwe indrukken. Ik kijk wel weer wat minder somber tegen de dag aan dan gister, of misschien juist wel weer wat somberder. Ik weet het niet, mijn stemming verandert voortdurend.

Ik zit al op kamers en ik heb er nu wel spijt van, nu ik in een kamer in m'n eentje zit. Een studentenhuis was echt stukken beter (daar woonde ik hiervoor, maar we moesten eruit), maar het leek me fijn in m'n eentje. Dat valt dus vies tegen. En dan nu ook nog die tentamens waar ik voor moet leren...
Ik vind het heel verstandig dat je nog even wacht, dat had ik ook liever gedaan. Maar Groningen is nou eenmaal niet om de hoek.

Ik wil niet te veel klagen, want ik ken je niet en wil je niet moedeloos laten worden. Maar ik wil ook niet doen alsof ik heel blij ben, want dat ben ik niet. Ik voel me... eenzaam, heimwee-achtig. (Komop, denkt mijn innerlijke stemmetje, je bent toch geen 9 meer! Je kan toch voor jezelf zorgen! - Maar het gevoel blijft...)

Heb jij wel eens een innerlijke stem gehoord? Ik had het tot nu toe nog nooit, maar misschien was dat omdat mijn leven zo betrekkelijk zorgeloos was.

Vandaag heb ik niet eens een tentamen, alleen rijles. Leren lukt me tot nu toe nog niet erg, maar het is nog vroeg. Ik móét gewoon. En anders gaan we vanavond naar huis (thuis-thuis, m'n kamer is maar m'n kamer).

De uitspraak van Sartre vind ik erg mooi, maar het drukt me wel met de neus op de feiten. Voor de keuze die je maakt moet je vaak moeite doen en dat is niet altijd fijn omdat ik keuzes meestal uit volle overtuiging maak. Aan de andere kant, keuzes maken is niet altijd leuk, omdat je soms tussen twee vervelende of twee hele leuke dingen moet kiezen. Dan zou je liever niet of allebei kiezen en dat maakt het lastig.

Ben jij blij met de keuzes die je gemaakt hebt de afgelopen tijd? Je studie, je profiel op school, je keuzes voor hobby's, vrienden, andere dingen die belangrijk worden geacht in een mensenleven?Ik vind dat lastig te beoordelen, omdat je niet goed weet hoe het anders zou zijn gegaan, maar over het algemeen ben ik er wel tevreden mee. Ik weet tenslotte ook dat ik over die keuzes goed heb nagedacht en wat mijn motivatie ervoor was.

Nu vind ik het erg lastig om de wereld positief te zien, maar misschien komt dat door mijn eenzaamheid. Ik zou zo graag willen dat de wereld een stukje positiever was en dat ik daaraan bij kon dragen.

Ojee, wat schrijf ik weer veel over mezelf. Ik hoop dat ik niet overkom als een egoist, dat ben ik volgens mij niet. Het is 's morgens vroeg zo lastig om uit je schulp te kruipen. Vroeger zat ik nu al bijna driekwartier op school! Ben ik dan zoveel luier geworden? Ik vrees het...

Om nog af te sluiten met een positief puntje, het is hier licht, de zon schijnt niet, maar het licht is er. De mensen voor mijn raam rijden tegen de wind in, het is vast koud en het waait hard. Maar ik zit lekker binnen. Alles is zo nieuw en groot buiten, nog steeds.

Liefs, Indigo

[indigo]

Offtopic: up . ik ben een beetje ongeduldig...

[Tink*]

Lieve Indigo,

Hier maar een briefje voor jou. Ik vind helemaal niet dat je egoïstisch bent hoor. Op sommige momenten is het juist goed ook eens aan jezelf te denken, anders zou je jezelf tekort doen. Keuzes spelen daarin ook mee. Soms moet je voor jezelf kiezen, anders ga je eraan onderdoor. Maar dat is dan ook weer heel extreem natuurlijk. Toch wel leuk dat het weer uitkomt op keuzes. Ik dacht vanmorgen nog bij mezelf, dat van profiel overstappen wel één van de beste keuzes voor mij is geweest. Ik ben na anderhalf jaar NG overgestapt naar CM. Ik ben echt blij dat ik toen toch de knoop heb doorgehakt. Voor mijn cijfers en verdere kans van slagen voor het VWO, maar ook voor mezelf. Ik ben daardoor zelf ook veranderd, mede misschien door alle dingen die ik zelf moest regelen en de zelfstandigheid waarmee ik ineens geconfonteerd werd.

Keuzes hebben mij veranderd. Op goede wijze, in ieder geval geloof ik dat. Met sommige mensen heb ik het contact verbroken, dat is ook alleen maar goed geweest. En door toch mee te gaan op uitwisseling en die hele week die ik toen heb meegemaakt hebben mij erg veranderd. Ik heb er veel nieuwe inzichten door gekregen. Ik heb het gevoel dat ik nu beter weet wie ik ben en wat ik wil.

Wat jammer dat je je eenzaam voelt. In je eentje kan soms zijn voordelen hebben, maar als je helemaal alleen woont is het soms erg stil. En als je het bij je nieuwe thuis niet leuk vindt, dan krijg je last van heimwee. Ik heb daar ook erg last van, alles kan verpest worden door dat. Maar toch ben ik meegeweest op alle week-excursies tot nu toe en dat vind ik wel een overwinning op mezelf. Volgend jaar ga ik ook op kamers, misschien ook wel in Groningen, net als jij. Mijn beste vriend zijn vader koopt daar een pand en hij vroeg me of ik bij hem wilde gaan wonen. Nu is dat wel erg handig, met oog op de kamernood. Maar ik moet nog beslissen wat ik wil gaan studeren. Ik ben bang dat ik de verkeerde keuze ga maken, hoewel ik natuurlijk altijd terug kan. Iedereen zegt het, maar toch ben ik bang. In mijn leven heb ik altijd al de verkeerde keuzes gemaakt, doordat ik een kans kreeg de keus opnieuw te maken is het vaak toch nog goed gekomen. Maar toch wil ik niet wéér verkeerd kiezen. Vooral omdat ik twijfel tussen Nederlands en Literatuurwetenschappen, 2 studies die voor mijn gevoel allebei wel dicht bij mijzelf en elkaar liggen. Ook over de stad ben ik nog niet uit.

Kiezen is lastig, ik wilde dat ik daar mijn innerlijke stem bij had om me te helpen. Het is meer een soort gevoel dat je iets toch moet doen, het is moeilijk uit te leggen. Mede daardoor heb ik denk ik ook bepaalde keuzes gemaakt, de goede keuzes. Dus daar ben ik wel dankbaar voor. Misschien dat je innerlijke stem of je gevoel, zoals ik het liever noem, je toch kan helpen en beschermen tegen de buitenwereld. Want af en toe ben ik nog best wat bescherming nodig. Ik weet dat ik geen klein meisje meer ben, maar zelfstandig zijn en worden is moeilijk, daar ben ik nog veel hulp bij nodig. Gelukkig weet ik dat er personen zijn die me helpen. Die ik volledig kan vertrouwen. Heb jij ook van zulke personen in je leven? Vooral mijn beste vrienden en ook wel mijn familie zijn mensen op wie ik altijd terug kan vallen. Met de loop der jaren ben ik er ook wel achtergekomen wie ik wel en niet kon vertrouwen. Van sommige mensen is het jammer, dat ze niet zijn gebleken wie ik dacht dat ze waren. Maar van sommige mensen is ook gebleken, dat ik ze het liefst nooit meer kwijt wil.

Liefs,
Marit

Beste Marit,

Keuzes maken kan lastig zijn ja, maar stel je eens voor dat je hele leven al voor je geplant was? Dat alle belangrijke keuzes al voor je gemaakt zijn? Van de school waar je heen gaat tot het huis waar je later in gaat wonen? Dan maak ik toch liever wat lastige keuzes.

ik heb inderdaad mensen die me helpen, die me willen helpen althans. Ik ben nog een beetje huiverig met het vertrouwen. Ze noemen me mooi.
Een paar jaar geleden zag ik een keer anorexiapatienten in een of andere televisieshow. Stokjes waren het. Hoe vaak iedereen ze ook vertelden hoe dun ze waren, nog vonden ze zichzelf te dik. Ik kon niet geloven dat ze dat echt dachten, nu ligt dat wel anders. Ik vind mezelf immers ook lelijk? Meestal dan.
Ik zit nu te bibberen van de kou, omdat ik een hemdje en een zomerrak aangetrokken heb. Noem me maar gek, want dat ben ik waarschijnlijk ook, maar nu ben ik tenminste mooi. In een hemdje ben ik mooi. Niet zo dik ook.

Ach ja, genoeg over mij. ik praat de laatste tijd wel genoeg over mij, je zou haast denken dat ik vergeten was om eens naar anderen te luisteren. Hoe gaat het met jou? Echt met jou?

Ik ben bang dat ik nu moet afsluiten.

Liefs, Mirre.

Mirre, is dat je echte naam? Prachtig vind ik, heel mooi.
Soms is het nodig gekke dingen te doen om jezelf weer aardig, of in jouw geval mooi te vinden. Ik herken het wel. Heel lang vond ik haast alles aan mezelf prima, trok me niks van mensen aan en zat voortduren goed in mijn vel. Daar is toch wel iets in veranderd, steeds opnieuw zoek ik bevestiging dat ik oké ben, dat ik er toe doe, dat ik niet vervangbaar ben. Zonder die bevestiging word ik ineens een stuk onzekerder, terwijl ik dat van nature niet echt ben. Lastig, maar ik denk dat het wel weer over gaat.
Alles gaat voorbij, alles kan veranderen, je zelfbeeld ook. Heel vaak zeggen mensen dat ze zichzelf vroeger lelijk vonden, om tien jaar later foto's te bekijken en eindelijk te zien dat het tegendeel waar was.
Ik praat ook teveel over mezelf, véél te veel. Heb ook iets te veel last van zelfmedelijden, maar daar werk ik aan.
Hoe het echt met mij gaat? Dat vind ik de moeilijkste vraag die er bestaat. Een antwoord kan ik dan ook moeilijk verzinnen, zonder enorm uit te weiden. Het gaat wel. Matig dus, maar met goede perspectieven.
Nog ''even'' en dan is het weer zomer. Kun je naar hartelust hemdjes dragen en ik naar hartelust genieten van de zon. Ik heb al last van voorpret. Een aantal kennissen/vrienden (vage grens) van mij hebben me namelijk uitgenodigd om mee te gaan op vakantie naar Spanje, echt super. Eerst nog even slagen, maar dat lukt dan ook nog wel.
Wat zijn jouw zomerplannen?
Ik moet ook al gaan... schoolwerk en oppaskindjes wachten. Hum
Liefs, van mij

[I C U]

25:01:2006, 19:04

Lieve mij,

Gek, nu lijkt het net alsof ik aan mijzelf schrijf. En toch weet ik dat er meer mensen naast mijzelf die dit zullen lezen. Ik heb immers ook al die brieven hier boven gelezen, of een zeer groot gedeelte daarvan. Nou ja, ik zal maar doen alsof ik aan jou schrijf, en niet aan mezelf.

Gisteravond voelde ik grote behoefte om te schrijven, maar ik heb het niet gedaan. Naast die behoefte om te schrijven, voelde ik me ook nogal lusteloos. Dus had ik geen zin om hier een heel verhaal neer te kwakken met hoe rot ik me wel niet voelde. Waarom? Heel simpel: Ik had het gehad. Gewoon even doodnormaal gehad. Vriendinnen die zeuren en meningen hebben over dingen waar ze niets vanaf weten, het idee dat ik nog zoooooooooo veel moest doen en maar heel weinig tijd had, het feit dat ik niemand had om tegenaan te kruipen en stevig te knuffelen... Niet te vergeten dat het ook nog eens de tijd van de maand is, na een stomme fout van mij. Ja, het was een kansloze dag.

Vandaag daarentegen was best goed. Vanmorgen gewinkeld en ben zowaar met drie spijkerbroeken teruggekomen. Nou, dat gebeurt me maar zelden, heb een rotfiguur voor spijkerbroeken. En ik heb een outfit voor wanneer ik ga sporten, dus dat is ook weer mooi!
De rijles van vanmiddag ging ook goed, hoewel ik wel een stomme fout heb gemaakt. Tja, voorlopig mag ik nog fouten maken, ik ben tenslotte maar een beginneling. Toch vind ik rijden geweldig! Gewoon, ik en de auto (mijn instructeur hoort bij de auto), en de weg. Heerlijk. Ik kan niet wachten tot ik mijn rijbewijs heb en gewoon de auto kan pakken.

Keuzes maken. Over het algemeen heb ik nog geen moeilijke keuzes hoeven te maken. Het was me altijd duidelijk wat ik moest doen, simpelweg omdat bij een van de keuzes mijn hart lag. Wel ben ik bang dat het de komende tijd wat minder makkelijk gaat zijn, aangezien de keuzes dan bepalend zijn voor mijn leven. Mijn hoofd loopt al over met alles wat ik moet doen, en dan krijg ik die keuzes er nog bij.

Ben ik mooi? Objectief kan ik zeggen van niet. Ben ik leuk? Soms, als ik lach en als mijn ogen stralen. Vind ik mezelf soms lelijk? Ja, natuurlijk. Vrouwen eigen. Och, ik heb met mezelf leren leven, en eigenlijk vind ik het zo wel best. Heb jij met jezelf leren leven?

Liefs,
Esmer