Leg me zachtjes neer: niet langer vloekend onderuit.

[xineof]

'Wanneer we vrijen, verdwijn je zachtjes in mijn warmte;
ik kijk naar je gezicht, constateer een lieve lach.'
Herinner me verbitterd, verkild door alle kalmte,
omdat ik je voor het laatst nog één keer zo bezag.

Heel me, verdeel me, over je hele lichaam heen;
omarm me en bevang me, maak me vrij als ik dat mag.
Want ik ben droevig, zo droevig, doordat je plots verdween.
Voor al die dapper eenzaam zijn ontstond spontaan ontzag.

Want jij:

Je maakt dat ik het loslaat.
Je doet het zacht verdwijnen.
Ik word vrij wanneer het weg gaat,
hoef niet langer weg te kwijnen.

Voor jou, verkies ik liefde.

[Sketch]

De titel, tenminste ik neem aan dat dat de titel is, vind ik gaaf. Ik vind je rijm beter dan in het vorige gedicht, subtieler, "ontstond spontaan" bijvoorbeeld. "Omarm me, bevang me" is misschien net te veel, ook vanwege de "heel me, verdeel me" de regel ervoor. En de herhaling van "droevig" weet ik niet.

Het beeld, het gevoel, breng je sterk. Het is niet zo'n walgelijk zoetsappig liefdesgedicht geworden. Hoewel, zoetsappig misschien wel. Maar niet walgelijk of cliché.
En het slot vind ik ook mooi, goed.


Oh, het is wel jammer dat de tweede strofe elke regel met een hoofdletter begint, dat staat zo lelijk.

[Halogeen]

*zucht* hmm.

De titel alleen al zegt zo veel. Daarom snap ik ook niet hoe Sketch dit kan associëren met het ongelukkig gekozen zoetsappigheid. Niet de emotie die erbij past. Zoals ik het interpreteer is dit ver, ver, voorbij de zoetsappigheid.

De eerste zin is mooi, en vooral het woord 'zachtjes' valt me op. Maar deze zin vind ik het mooist:

Voor al die dapper eenzaam zijn ontstond spontaan ontzag.

Heerlijk herkenbaar . ont-ond-ont-ont. Ik geloof dat ik daar ook ooit eens een keer mee heb gespeeld, maar het nooit heb opgeschreven ofzo.

Daarna deze:

Je doet het zacht verdwijnen

Omdat je het op twee manieren kan opvatten. Verwijzend naar de eerste regel uit de eerste strofe en als bijwoord. wow.

Wat ik er minder aan vind is dat je het sonnet niet ten volste hebt gebruikt. Waarom heb je eigenlijk voor het sonnet gekozen? En de tweede strofe tot aan de laatste regel vind ik eigenlijk ook niet zo goed. Heel me, verdeel me <----> omarm me, bevang me, is een bekende zinsconstructie die me meteen aan een ander onaf gedicht deed denken waarbij we zelfstandig naamwoorden hebben gebruikt. Ik moest er wel om glimlachen, maar ik vind het niet net zo mooi.

Voor jou, verkies ik liefde. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Aan de ene kant vind ik het pakkend (eerlijk gezegd spookte die zin de laatste paar dagen ook in mijn hoofd, maar dan in een andere context, misschien nog wel wanhopiger zelfs). Nee hmf, hoe zeg ik dit, het is zo simpel voor iets waarachter zoveel emoties en gevoel schuilgaan. Maar misschien is het ook waarheid en is het daarom dat ik het niets vind, snap je?

Xineof begint steeds meer haar oude vorm terug te krijgen. Geweldig.

[CSN]

Er zitten echt prachtige dingen in - ik moet wel eerlijk bekennen dat ik van deze dingen zonder Halogeens reactie nog niet de helft gezien had.

Eigenlijk weet ik absoluut niet wat ik van dit gedicht moet vinden - ik vind er wel iets van, maar ik weet niet 'wat' en dat maakt het dus moeilijk te benoemen.

Wanneer ik het lees, zie ik achter het gedicht een meisje, vrouw met opgetrokken lakens in bed zitten, terwijl de man van alles uitvoert (vooral weggaan) -- lichamelijk passieve, geestelijk actieve seks?

En verder ja, je woordenspel is mooi, je titel ook, het is een vrij toegankelijk gedicht, maar ik word er eerder stil van dan dat het allerlei emoties oproept. Heeft stil zijn met emotie te maken? Eigenlijk wel.

[scrooping~paper]

de omslag in de eerste strofe is heel goed. Het loopt verder erg lekker en zoals voor mij al werd gezegd is de rijm ook goed. ik weet alleen niet hoe ik de laatste zin moet zien. Verkiest de persoon de liefde omdat de ander het wil of verkiest die eerst de liefde en daarna de ander... (beetje vaag gezegd )

[Meadow]

Ik vind de zin: 'ik kijk naar je gezicht, constateer een lieve lach.' erg mooi. Verder vond ik het hinderlijk dat het zo heerlijk begon, en zo droevig afliep, ik was daar niet op bedacht, en dit keer ergerde het me... . Jammer, want ik vind het gedicht wel erg goed in elkaar zitten...

[xineof]

Excusez moi voor de hele late reactie, ik hoop dat het nog mag. (ik vind het ook weer zo lullig op niet te reageren op de reacties ^^).

Iig iedereen bedankt voor de reactie .

Sketch: ik heb geprobeer de hoofdletters wat te minderen.

Mitch: ja ik snap wat je bedoeld. Ik had ook de eerste strofe geschreven, en daarna ging het eigenlijk niet meer.

CSN: grappig, want ik had precies hetzelfde gevoel erbij! En een mooi beeld wat je erbij hebt trouwens, zo had ik het nog niet bekeken.

scrooping~paper: de ik-persoon gaat voor de liefde dóór de ander: ze geloofde misschien niet meer in liefde, maar toen de ander in haar leven kwam verkoos ze de liefde weer wél, om hem.

Meadow: hmm het loopt eigenlijk wel goed af, maar het is inderdaad een beetje deprimerend af en toe.

Dat ik hier niet gelijk op gereageerd heb toen ik het gelezen had ( al een tijdje terug) was omdat ik het eerst heel rustig wilde lezen, en na een tijdje nog een keertje wilde lezen. Vooral omdat er zóveel moois in zit dat ik het even moest laten -bezinken-.

Eigenlijk heb ik niets dan lof, wat mijn reactie wellicht een beetje eenzijdig maakt, maar ik wilde toch even melden dat dit één van de weinige gedichten is waar ik echt met open mond naar kan zitten staren als; dit is geweldig!

( de rijm is ook zo ongedwongen ja, zo onopvallend maar als je er op gaat letten geweldig. )

De laatste zin 'Voor jou, verkies ik de liefde' snap ik niet helemaal.. wellicht mis ik een beetje van het beeld dat je schept met dit gedicht, want ik kan het niet helemaal plaatsen..