Nut van bepaalde therapie

[knijtert!]

Iemand die ik ken (doet er niet toe wie...) die moet 4 dagen in de week naar een therapie vanwege een depressie.

Ik ben een groot voorstander van therapie enzo. Maar van wat ik onthouden heb krijgt hij vaak creativiteits therapie en bewegingstherapie.

Ik kan me voorstellen dat een schilderij maken nut heeft bij oorlogs kinderen, dan kunnen ze kwijt waaraan ze denken. MAar geld dat ook bij een depressie? Die naar mijn inschatting ook weer niet heel erg is

[Sinqi]

Is per persoon anders. Sommige mensen moeite met 't verwoorden van gevoelens en gedachten en vinden 't fijn om dingen uit te beelden door te tekenen/schilderen. Terwijl er mensen zijn die er liever over praten.

Iemand die mij patientcollege gaf had al jarenlang een zware depressie en had alles geprobeerd... en bewegingstherapie werkte het beste. Sommige mensen uiten zich makkelijker met hun lichaam of met kunst/knutselen dan met woorden.

Bovendien is het zo dat je met bewegings-therapie en creatieve-therapie ook sociale vaardigheden kunt leren, als je dat in een groep doet en samen een opdracht krijgt. Ook kun je leren omgaan met mislukkingen. De therapeut kijkt hoe je reageert als iets je niet lukt zoals jij het wil en kan je tips geven hoe hier mee om te gaan. En zo zijn er nog veel meer dingen die je kunt leren.

[Stefanie]

Het is belangrijk om te weten dat jij niet in kunt zien hoe de depressie voor diegene is. Het kan zijn dat hij/zij enorm vrolijk en normaal doet, maar zich van binnen afschuwelijk voelt.

Een psycholoog (evt. psychiater) heeft voor het begin van de therapie kennismakingsgesprekken waaruit blijkt wat diegene voelt en hoe dat misschien zou kunnen komen etc. Pas later wordt bepaald watvoor therapie diegene krijgt. Ik neem aan dat zulke therapie goed overdacht is door de psycholoog/psychiater.

[knijtert!]

Stefanie schreef op 03-02-2006 @ 09:41 :
Het is belangrijk om te weten dat jij niet in kunt zien hoe de depressie voor diegene is. Het kan zijn dat hij/zij enorm vrolijk en normaal doet, maar zich van binnen afschuwelijk voelt.

Een psycholoog (evt. psychiater) heeft voor het begin van de therapie kennismakingsgesprekken waaruit blijkt wat diegene voelt en hoe dat misschien zou kunnen komen etc. Pas later wordt bepaald watvoor therapie diegene krijgt. Ik neem aan dat zulke therapie goed overdacht is door de psycholoog/psychiater.

Dat heb ik ook altijd gedacht...

Maar ik heb nu een beetje mijn twijfels gekregen omdat het meteen zo extreem is. 4 dagen in de week en een jaar lang...

Ze lijken er geen rekening mee te houden dat er ook ouders in het spel zijn die misschien het 1 en ander er over willen weten. En dan heb ik het niet over de dingen die binnen de zwijgplicht vallen, maar over de behandelingsmethode etcen het nut ervan, uitleg hoe belangrijk het is.

Dat mag naar mijn mening wel omdat je meteen alle kansen op een baan weg gooit en hij had al moeite met het vinden van een baan.


Begrijp me niet verkeerd, ik neem het allemaal super serieus en ik stond er dan ook achter dat hij die therapie ging doen. Toch heb ik er zo mn vraagtekens bij

[Stefanie]

knijtert! schreef op 03-02-2006 @ 11:05 :
Dat heb ik ook altijd gedacht...

Maar ik heb nu een beetje mijn twijfels gekregen omdat het meteen zo extreem is. 4 dagen in de week en een jaar lang...

Ze lijken er geen rekening mee te houden dat er ook ouders in het spel zijn die misschien het 1 en ander er over willen weten. En dan heb ik het niet over de dingen die binnen de zwijgplicht vallen, maar over de behandelingsmethode etcen het nut ervan, uitleg hoe belangrijk het is.

Dat mag naar mijn mening wel omdat je meteen alle kansen op een baan weg gooit en hij had al moeite met het vinden van een baan.


Begrijp me niet verkeerd, ik neem het allemaal super serieus en ik stond er dan ook achter dat hij die therapie ging doen. Toch heb ik er zo mn vraagtekens bij

Vier dagen in de week is misschien wat veel ja, maar dan weet jij nog niet wat hij heeft verteld tijdens de kennismakingsgesprekken. Misschien is hij wel suïcidaal, dan MOETEN ze zo snel mogelijk iets met je doen in de vorm van therapie. Misschien kun je met de desbetreffende persoon eens praten om wat meer te weten te komen over de therapie en of het diegene helpt.

[knijtert!]

Stefanie schreef op 03-02-2006 @ 12:54 :
Vier dagen in de week is misschien wat veel ja, maar dan weet jij nog niet wat hij heeft verteld tijdens de kennismakingsgesprekken. Misschien is hij wel suïcidaal, dan MOETEN ze zo snel mogelijk iets met je doen in de vorm van therapie. Misschien kun je met de desbetreffende persoon eens praten om wat meer te weten te komen over de therapie en of het diegene helpt.

Ze hebben meerdere keren gevraagd of hij wel eens denkt aan zelf moord... het tegenovergestelde is echter waar, hij is juist bang voor de dood en dat maakt hem angstig.

en dat laatste is een idee.... mss ga ik dat wel doen