Dit-wil-ik-even-kwijt-topic versie 2! Met strengere regels!

Een soort van VO'tje voor mezelf



Het was zo’n dag van ‘wat doe ik nog op deze aarde ik heb er helemaal genoeg van waarom moet ik uit mijn bed komen toch niemand vind me aardig en ik vind niemand aardig en het regent en oooh, laat me alsjeblieft met rust’. Zo’n dag dus die Flien liever zou overslaan.
Maar zoals iedereen weet is de kleur van je dag zo ongelofelijk relatief en persoonlijk dat andere mensen er heus geen rekening mee willen houden. Zo ook de moeder van Flien niet, die haar zonder verdere omhaal het bed, haar kamer en tenslotte ook het huis uitschopte. ‘Je moet naar school,’ was haar argument, wat Flien eerder een drogreden vond.
Op weg naar het grijze gebouw waar ze gedoemd was om de rest van haar toch al slecht begonnen ochtend te spenderen tussen leeftijdsgenoten waarvan de ene helft hoogstwaarschijnlijk ook ‘zo’n dag’ had en de andere helft daarover in de ontkenningsfase zat -wat logischerwijs zorgt voor onuitstaanbaar gedrag tegenover elkaar en zodoende niet erg sfeerbevorderend is- besloot ze dat ze genoeg school had gehad voor deze week, het was tenslotte al vrijdag en fietste resoluut in tegengestelde richting dan haar gewoon was: naar dromenland.

Misschien dat de lezer nu denkt: ‘Daar gaan we weer. Een standaard verhaaltje over een standaard, enigszins sip pubermeisje dat allerlei doldwaze avonturen beleeft en op de koop toe aan het einde van het hele traject ook nog een levensles voor ons in petto heeft.’ Niks is minder waar, gelukkig. Voor schrijvers is het ook niet je van het namelijk, om zulke pulp te produceren. Hoewel ik weet dat u met mij van mening kunt verschillen en aan het eind van dit verhaal misschien denkt dat ik totaal gestoord ben en een bovendien over een al te arrogant karakter beschik, de mogelijkheid bestaat dat u in zijn geheel niet te speken bent over de letters die nog zullen volgen en uw achting voor mij zo nog verder daalt, geef ik vandaag ruimschoots toe aan mijn grootheidswaan en durf ik te zeggen dat ik u trakteer op iets veel beters. Iets veel beters dan een standaard verhaaltje dus, mocht u dat niet meer duidelijk zijn.

Want Flien was niet zo’n standaard meisje en doldwaze avonturen beleven had ze al meer genoeg gedaan, niet dat die noemenswaardig, laat staan lezenswaardig waren, maar u kunt er van uitgaan dat ze al heel wat beleefd had en dus niet zo’n naïef tutje was, als ze wellicht lijkt. Nood breekt wet, gold in haar geval en ze croste een eind weg. Half buiten adem –niet helemaal, want ze beschikte over een bewonderenswaardig goede conditie, te danken aan de voetbaltrainingen waar ze toch altijd vrij enthousiast aan deelnam-, kwam ze aan bij het laatste tankstation vóór de snelweg en stapte af. Binnen kocht ze een ijsje, zo eentje waarvan het percentage chocola met nootjes bijna groter is dan dat van het ijs zelf en at het weer naar buiten lopend met smaak op.
Misschien dat u zich afvraagt wat een meisje beweegt om op een regenachtige dag, ik was vergeten te vermelden dat het nog steeds regende, maar dan weet u het nu, het regende nog altijd, een eind te gaan fietsen én een ijs te gaan kopen. Misschien ook niet. Troost u in elk geval met de gedachte dat ik deel in uw onwetendheid. Poh, wat zou ik graag de alwetende verteller uithangen! Vol overgave zou ik mij storten op het uitrafelen van iedere gedachte, ieder gevoel en iedere handeling van mijn personages, ze op de voet volgen in hun aan mijn briljante brein ontsproten ontwikkeling en de lezer meer laten weten dan zijzelf –daar is een term voor, dramatische ironie als ik me niet vergis-, iedereen te slim af zijn met gewiekste plotwendingen en vooral een verrassend einde om zo dan eindelijk de wereldse roman te schrijven waarmee ik mijzelf eens en voor altijd op de kaart zet. Maar nee, ik ben ook maar iemand met een toetsenbord en ben tot op dit moment slechts een beschrijver van fenomenen, zelf nog lang geen fenomeen. Wat niet wil zeggen dat ik het opgeef, integendeel, ik wil u er alleen van op de hoogte stellen dat ik mijn plaatst weet, ik verkeer in goed gezelschap, hier onderaan.

Maar goed, we waren bij onze antiheldin Flien, die intussen haar ijsje al lang en breed verorberd had en zich opmaakte voor een tweede etappe in de tocht die ze zichzelf in het vooruitzicht had gesteld. Een nobele ontsnappingspoging uit haar verstikkende wereldje, naar dromenland alwaar ze haar prins op het witte paard zou aantreffen en al rondhuppelend over weidse velden een stuk gelukkiger zo leven dan in het hier en nu het geval was en nog vrij lang ook. Maar helaas, het was figuurlijk bedoeld, ‘bij wijze van spreken’. Dat besefte ze zelf maar al te goed en ze nam zich voor minder te dagdromen, daar komen alleen maar ongelukken van –nu komt er een tiental minuten dat ze denkt aan haar niet heel lang geleden overleden neef, die, verzonken in zijn gemijmer cliché genoeg een gevaarte van een vrachtwagen niet op tijd zag en zich zo al snel geplet onder een van diens wielen bevond, de rol van de vrachtwagenchauffeur laat ik bij deze even buiten beschouwing- maar ze deed dus haar uiterste best om op het verkeer te letten en op die manier de kans dat haar het zelfde lot te wachten staat zo klein mogelijk te maken. Het lot heb je ook een beetje zelf in handen, is namelijk haar overtuiging. Mijn overtuiging doet er nu niet toe, dat weet ik ook wel, maar ik ben nou eenmaal een bemoeial en wil u de kans te genieten van mijn weloverdachte mening niet ontnemen. Ik ben nog niet bedreven in het ongemerkt infiltreren in het verhaal, ik zeg maar gewoon waar het op staat: Mijn mening over het lot deel ik met de Stoïcijnen, alles ligt vast en je komt nergens onderuit dus het heeft ook geen zin om iets te willen veranderen. Overigens is deze mening niet geheel vrijwillig tot stand gekomen, dat was ook slecht een speling, meerdere spelingen zelfs, van datzelfde lot, die mij tot deze overtuiging gebracht hebben, zelf zou ik mij liever als Epicurist zien, maar dat is nu eenmaal niet voor mij weggelegd.

Flien was nog te jong om zich zorgen te maken over de vraag welke filosofische stroming bij haar zou passen, bovendien was zij er zo eentje die zich niet graag voegt naar een bepaald statement, zij maakte ze, niet denkend aan haar geringe intellectuele capaciteiten, liever zelf.
Haar benen, of het lot, aan u de nuancering, hadden haar intussen tot buiten de stad gebracht en langzaam kwamen er meer keien en grind op de weg te liggen. Niet dat het een het gevolgd is van het ander, niet dat iedere weg buiten de stad meteen vol met keien en grind ligt, maar bij deze was dat dus wel het geval, hetgeen niet onopgemerkt mag blijven.

De weg werd haast onbegaanbaar, door de regen had zich ook het zand dat zich tussen al dat grind met die keien bevond zich aaneengeschakeld en zo een heus modderbad gecreëerd. Voor Flien geen betreurenswaardig gegeven, aangezien ze toch al doorweekt was en zich voorgenomen had zich niet te laten ontmoedigen door wat viezigheid, ofschoon het haar tocht feitelijk gezien aanzienlijk moeilijker maakte. Ze was een doorzetter, onze Flien en ze vervolgende haar weg tot het eerste dorp dat op haar pad kwam. Ieder wezen dat ook maar enigszins beschikt over denkvermogen weet dat dorpen niet op paden liggen en in dit geval was het dus ook niet zo, nee, het pad werd weer een weg met witte strepen in het midden en in plaats van een grassige berm een heus stoeppad en leidde haar binnen in het dorp, alwaar ze al snel in het centrum verkeerde, dorpen zijn nu eenmaal niet veel groter dan een centrum.

Toegevend aan haar vermoeidheid stapte ze af en begaf zich, terwijl ze met haar voeten stampte om de ergste modder kwijt te raken, naar het plaatselijke grand café annex pizzeria annex frituur annex slijterij. Eenmaal binnen in de rokerige, donkerbruine ruimte nestelde ze zich op een barkruk –heerlijk toch, als mensen zich nog echt kunnen nestelen op een stuk stoel wat voor de meesten ongemakkelijk blijft, hoe zij er ook op gaan zitten- en bestelde een tosti en warme chocolademelk.

[Roosje]

Over hemel.
Wanneer vogels fluiten buiten zinnen van zichzelf zonder liefde zonder haat zonder ooit te denken wijst voorjaar de voordeur van de wereld waar roze vlinders fladderen blaadjes eindig groeien kilte neerdaalt tot de hemel niet te stoppen valt het kwartje dan niet?

Maar ik ben er nog niet helemaal over uit of het proza dan wel poëzie is.

[niña]

Leuk doch vreselijk irritant Roosje :-)

O god. Ze opende haar ogen, keek weg en werd rood tegelijkertijd. Waarom had ze hem gezoend? Hij was niet bijzonder, vier jaar jonger, slungelig, niet haar smaak.. ze vond hem helemaal niet leuk!
"Vergeet dat maar." zei ze snel. Hij leek wel van de wereld, arme jongen.
"Vergeten?" reageerde hij zachtjes. Hij was net gezoend door iemand die hij.. jawel, als vriendin zou beschouwen, maar niet op de 'ik vind je leuk' manier. En ze was veel te wild, hip, werelds voor hem. Waarom had ze 'm gezoend? "Waarom deed je dat?"
"Heb jij de nieuwste van Drez al gelezen?" praatte ze eroverheen. "God wat is het warm."

[Changshan]

Roosje schreef op 09-04-2006 @ 14:18 :
[B]Maar ik ben er nog niet helemaal over uit of het proza dan wel poëzie is.

Poëzie, en hele coole ook.

Alleen een volleerd neuroot zoekt hier de samenhang raakt doelloosheid ooit in zwang of blijven we met zijn allen streven en maken teneinde de systemen juist kapot om als het al veel te laat is en we het begin vergeten zijn ons hoofd op te heffen en te denken waar was de la met papier niet hier in hoofden zijn geen schema's meer aan te brengen want we weten te veel capitool heette misschien oorspronkelijk capiteel maar wie nog twijfelt wikt of weegt moet dat maar niet laten merken.

[I C U]

Verlaten strand

Het is als… lopen op een verlaten strand. Geen levende ziel dwaalt er rond, nimmer heeft iemand het betreden. Ik ben de eerste, zo lijkt het. Het zand onder mijn voeten zucht verrast onder mijn gewicht. Voorzichtig loop ik voort. Enkel vooruit, terug is nutteloos. Terug is niets, niets wat mij vraagt te keren. Dwingen laat ik mij niet, een verzoek zou aan dovemansoren gericht zijn.

Zo loop ik, uur na uur na uur. Gedachteloos, zonder zicht op mijn eindpunt. Het strand verandert nauwelijks, het zand is gaandeweg minder verrast, de wind komt en gaat. Soms slaan de golven het strand stuk, soms knabbelen ze slechts hier en daar aan het land. Eenmaal stroomde de regen over mijn gezicht, mijn nek in. Zoals eens jouw vingers gleden. Dat ben ik vergeten.

Tijdloos, zo zou ik mijn toestand willen noemen. Zonder einde, zonder begin. Het strand, net zo tijdloos als ik, leeft met mij mee. Soms stuurt ze me een oneffenheid in de vorm van een heuvel, een kuil, steen. Maar ze blijft strand. Tijdloos, eindeloos, onveranderlijk. Ik begin te sloffen, vermoeidheid neemt bezit van mijn energie, ouderdom vertraagt mijn pas. De adem raspt in mijn keel.

Spottend giert de wind, zij lacht om de mens die tijdloos dacht te zijn, die dacht de tijd te kunnen overwinnen. De zee ruist haar medeleven, het zand knarst, al dan niet verrast. Wie hou ik voor de gek?
24-04-2006

Kort schrijfseltje, het is al weer een tijdje terug dat ik een schrijfsel gepost heb, geloof ik. Tja.

[Changshan]

Ook een stukje van een tijdje (nja, enkele weken) terug, is ook niet echt meer op mij toepasbaar nu;

Dooi

Water in meren in de vlaktes. Gletsjers kleiner en kleiner. Dooi is ingetreden, lente is nabij. Herinneringen aan ijskoude vorsten en vorstinnen worden vergeten, liefde treedt buiten zijn oevers.

Ik schrijf, opdat ik ook uw hart raak. Want ook al ziet uw kil oog niet, in uw borstkas zwelt evenzeer een vuur. Laat mij het aanwakkeren, en de lente ook in u doen ontwaken.
Ik schreef, en het leek vergeefs. Nu heb ik zoete herinneringen en nog zoetere vooruitzichten. Tijden zijn vervlogen sinds de keer dat ik liefhad, maar zelfs winters vervliegen als ze het waarschuwende gelui der sneeuwklokjes aanhoord hebben.

[niña]

Een blauw HU bord geeft aan dat het niet ver buiten de bewoonde wereld is. Er staan ook metalen hekken, die de omgewoelde velden van die wereld vandaan proberen te houden.
Want de uitgestrekte vlakte achter de hekken hoort hier. De twee paarden die in een hoekje vooraan zijn gestopt, vallen weg bij de ruimte.

Bruine omgewoelde aarde, een fontein uit een onzichtbare wel, en daar, in de verre verte, bomen. Bomen in verschillende soorten en maten, elkaar aftroevend om als eerste bij de lucht te komen.
Maar je zal toch nooit bij deze bomen komen, hun stammen aan kunnen raken. Ze staan zover dat je zal blijven lopen en nooit bij ze zal geraken.

Dit veld, deze uitgestrekte vlakte, lijkt in een vacuüm te liggen buiten de scholencampus.
Er lopen geen mensen, er vliegen geen vogels rond. Je krijgt bijna de neiging om naar de hekken te lopen, om te proberen dit vacuüm te bereiken, om te controleren of je hersenen je geen hallucinatie voorschotelen.

schoolopdracht

[Rita Pavlovic]

Over Monique e.d.

‘Ik wil graag een afspraak maken bij de heer Vermeer. Is vanmiddag toevallig mogelijk?’
‘Oh dat kan vast wel hoor…!’ komt mij kirrend tegemoet van de andere kant van de lijn.
Het meisje klinkt alsof ze het kinderzitje pas twee weken geleden is ontgroeid. Negenennegentig procent kans dat ze Monique of iets dergelijks heet, vmbo-praktisch doet/heeft gedaan/nog steeds doet (zittenblijvertje), de godganse dag kauwgom braakt, zestien jaar oud is, blond haar heeft waarbij de punten in donkerbruine verf zijn gedoopt, elke weekend met ‘de chickies’uitgaat en daarbij naar eigen zeggen ‘zo dronken wordt dat ze zich geen fuck kan herinneren…!’ (waarbij een mens zich af zou kunnen vragen waarom ze in godsnaam überhaupt nog gaat stappen als ze de volgende dag niet meer weet wat ze gedaan heeft, over het algemeen ga ikzelf uit om de volgende dag nog het idee te hebben dat die zere voeten niet voor niets waren.)
Monique-of-iets-van-die-strekking beweegt zich voort op een lawaaiige brommer, lacht lawaaiig, is lawaaiig en heeft een lawaaiige vriend die in te ruime wigger-jassen met prominent aanwezige wigger-bontkragen loopt en op onduidelijke, louche wigger-manier in de levensonderhoud voorziet. Om de zaken nog wat meer cliché te maken dan ze al zijn heeft ze ook nog eens besloten stage te gaan lopen bij een kapperszaak.
Grote waarschijnlijkheid dat ze over twintig jaar in te strak zittende kleding voetbalmoeder is geworden en haar kroost van de zijlijn woest toe staat te juichen, tot grote ergernis van Normale Mensen.

Zou ze mijn ogen aan de andere kant van de lijn kunnen horen rollen?

‘… er is voor vandaag een plaatsje vrij om vier uur…’ roept Monique, opgewekt alsof ze zojuist SlimFast heeft herontdekt. Waarschijnlijk heeft ze te lang in de haarspray gehangen, want er volgt nogmaals een uitbundige, giebelend imbeciele lach.
Ik zucht en vouw met mijn rechterhand het blaadje in mijn handen nog een keer dubbel. De letters en cijfers die er op staan schemeren door het papier heen en prikken mij tegemoet.
‘Vier uur is oké.’ fluister ik.

Monique is daar schijnbaar zeer verheugd over.


Het is een beginnetje van iets wat nog eens een keer een lang verhaal moet worden. En nee, zo gemeen en bevooroordeeld ben ikzelf bij lange na niet....

[runningwild]

Just when i thought i was out, they dragged me back in!

Life hasn't been easy on me. I have never asked it to be easy, you know, happy family... a brother and a little sister. A mother who's not on drugs and runs of with the first seedy guy who lays eyes on her. A fuckig goldenretriever and a white gardenfence. Sunny shiny people you know. What the fuck do i care. No, the only thing i want is to live my life. People should have to mind their own damn buisness, that's what i think!
So, you want me to tell you my story? Well, i don;t know if you're worth it. But hell, i don't care. It was allover the papers anyway.
The shit began at 30 may 1984. The day i was born. I have been told that that day the beginning was of a bloody rainseason. It couldn't stop raining! Cats and dogs learned how to swim. Children devoloped flippers between their toes. Hell, it sounded like a whole lot of fun.
Back to me then. My mother, this 19 year old chick from Liverpool, deliverd me in the corner of some rancid, smoky pub somewhere in a small village. Can't remember the name. My das was long gone by then. Can't say i blame him. I mean, who would stay with some chick who you got pregnant and pay for her and that stupid kid the rest of your life! I wouldn't.
She called me David. David. After David Copperfield. You know, Charles Dickens? No? Well, forget it then. The thing is, she didn't die afster she deliverd me. Yes i know, it sounds bloody wrong to say such a thing about own mother But the things she did to me are nothing campared to that!
We travveld and travelled. Lived on left-over food and the money truckdrivers gave ger for sleeping with them. It wasn't much, i can tell you that! So, yes indeed. My mother was a prostitute. A lady of the night. An ordinary whore. So far for the happy shiny people, ehh?
At a certain age, i think i was twelve, u was put in a foster home. Offcour i ran away. They put me in another fosterhome. I ran away again. It seems like i have been running my whole life. Do, i've been in, what is it... 15 fosterhomes. Oh, i can recognise what kind of people it are only by watching the nose! I swear. I've become a proffesional in that kind of stuff.
So, the last time i ran away it didn't whent as i planned. The caught me and while i was struggeling to get free i accidently hit this guy on the head. Quite hard i pressume because the next day, i managed to ran away again, it was all over the papers! Man killed by a sixtheen year old boy! Like i've murderd him or something. I didn't, you know. It was an accident. So again, i tryed to hide. Only this time for the whole damn world. I found a myself a nice room and an o.k job in some pub. Just when i thought i was out, having a life what not complety resembled shit, ''they'' found me and dragged me back in.

Dit was een essay voor engels. Ik had gekozen voor de optie om aan de hand van de titel : just when i thought i was out they dragged me back in, een verhaal te schrijven. De spelfouten en alles heb ik er in laten zitten.

(iedereen sterkte die examens heeft... om 9 uur heb ik mijn 1e )

[Roosje]

Geforceerd., 5 december 2005.
‘Ik doe het niet meer,’ zei ze simpel.
Terwijl er mensen om haar heen wervelden, lachend en winnend, zat zij met haar knieën opgetrokken tegen de muur. Het was uitgesloten dat zij dat nu nog doen zou. Ze sloot zichzelf af van de wereld. Als er nu ook maar één iemand iets tegen haar zou zeggen, zou alle spanning die ze opgebouwd had er in één keer uitkomen. Heel even sloot ze haar ogen, tot er een schaduw over haar heen viel. ‘Waarom doe jij niet mee?’
Een halve seconde lang leek alles stil te staan, zich voorbereidend op wat komen ging. Toen barstte ze uit. ‘Ik doe het verdomme niet meer!’ gilde ze. ‘Ik heb alles al gedaan, alles, ik vertik het om nog meer voor jullie te doen. Bekijk het maar!’
De hele zaal was inmiddels stilgevallen, geschrokken van haar ontploffing. Schreeuwend zat ze op de grond: ‘Flikker toch op met jullie alles, ik doe het niet meer! Ga toch weg, zoek een leven!’ Uit haar woorden sprak zo een grote minachting dat het overal voelbaar was. Deze keer was het menens, zoveel was duidelijk. Men had het er zelf naar gemaakt. ‘Doe het zelf. Wat voor recht hebben jullie om mij dingen te bevelen, ik ben geen slaaf – al schijnen jullie dat wel te denken. Ik doe het niet meer, echt niet.’ Haar stem stierf weg en zij stond op. Angstig maar zeker van zichzelf keek ze om zich heen en wat ze zag, kon haar onmogelijk geruststellen. Een zaal vol gezichten die haar vijandig en bleek aanstaarden, lucht die op haar drukte. Ze werd verstikt door alles wat ze zeggen wilde. Eenmaal probeerde ze nog om adem te halen, maar daarna was ze weg.

Tot onze grote spijt is onze dochter afgelopen woensdag onder een auto gekomen. In het ziekenhuis overleed zij aan haar verwondingen.

[Orpheus]

Omdat ik de hemel verzocht open te breken, verwachtte ik eerlijk gezegd niet dat zij het ook direct zou doen. Dromerig keek ik naar het bezweten vrouwenlichaam naast me; ze was uitgeput maar de voldane glimlacht om haar mond spelend, vertelde me dat het goed was. Dat ze gelukkig was.

En ik wilde ook gelukkig zijn, de spoelende regen zou me daarbij helpen hoopte ik. In Keulen onweerde het, hoorden mijn oren vaag tegen een verdoemende achtergrond van Duitsers die toch alleen maar in de laatste minuten scoren.

'Je moet niet bang zijn, laat je gaan liefste', zei ik, waarna ze passioneel haar ademslaken door de kamer heen deed galmen. En het geluid ging op. Op in de vallende regen die onze tranen wegspoelden.

We waren gelukkig.

Badderen

Ja. Geloof het of niet, ik zat met mijn broerje in bad.
Het begon op een goede morgen, ik kwam terug van sporten en zweette me kapot. De terugweg, op de fiets, bleek nog uitputtender dan het uurtje ongewenste maar o-zo-nodige lichaamsbeweging en zo kwam het dat ik kletsnat en nogal onprettig ruikend mijn huis indreef. Toen ik de klim naar de bovenverdieping zonder al te veel capriolen had afgelegd en terwijl ik mijn t-shirt al over mijn hoofd trok de badkamer wilde binnenstromen, bleek deze ineens bezet. Wild geschrokken keek mijn pre-puberige broertje me aan met een blik die niks te raden overliet: ik zit in bad, ik lees mijn Donald Ducks, ja allemaal, en jij, jij bent hier niet gewenst.
Nee, ik overdrijf. De band tussen mijn jongste broertje en ik is te beschouwen als tamelijk goed. Op een paar tikken van mijn kant en een aantal brutale opmerkingen van zijn kant na kunnen we behoorlijk met elkaar overeenkomen. Bovendien is het in ons huishouden in zijn geheel niet uitzonderlijk dat er iemand de badkamer – of welke kamer dan ook – binnenstormt terwijl deze bezet is. Daar komt bij dat mijn broertje, zoals ik reeds zei, een pré-puber is, dat wil niet zeggen dat hij niet irritant kan zijn, maar het hult hem wel nog een in soort van kinderlijke onschuld en zorgt ervoor dat hij wars is van schaamte omtrent zijn, op dit moment toch duidelijk naakte lijf.
Welnu, hij was niet verbaasd, enkel gestoord in zijn bezigheden, en kon het hebben. Mij intussen, zakte even de moed in de schoenen. Wat moest ik nu? Mijzelf uitwringen boven de wasbak? Me omhullen in de gassen van drie bussen deodorant? In de zon gaan liggen en verder zweten? Niks daarvan. Ik was gekomen om in bad en te gaan en ik zóu in bad gaan. Aldus geschiede. Ik keek mijn broertje aan, althans, ik probeerde hem aan te kijken, hij leek zijn stripboeken een hogere prioriteit te vinden dan een aangename converstatie met zijn grote zus, en ik zei doodeenvoudig: ''Mag ik erbij?'' Ik had zijn aandacht. Hij draaide de koude kraan wat meer dicht en draaide zich naar mij om, keek me een aantal seconden met een pijnzende blik aan en zei vervolgens eenvoudigweg: ''nee''. Dat was een onverwachte tegenslag, verdomme. Ik lachte en probeerde hem te overtuigen met allerlei loze beweringen. Nou is mijn broertje de kwaadste niet en kan ik nogal op iemand inpraten, óók als het om het delen van een bad gaat, en zo had ik hem in minder dan twee minuten toch overtuigd van het voordeel van gezamenlijk badderen. Ik sprong een gat in de lucht (figuurlijk dan, om nog echt te bewegen was het té warm) en begon mij verder uit te kleden. Ik pas dan weer in het hokje post-puber, wat ook niet wil zeggen dat ik niet meer irritant kan zijn, maar ik heb dan toch wel een dermate vorm van volwassenheid bereikt dat mijn broertjes blik, áls hij al kijkt, me totaal koud laat. Hij draaide de kraan dicht en verdiepte zich opnieuw in de wilde avonturen van zijn geliefde eend. Ik stapte in bad, verdomme het was heet, zei nog een keer dat ik het erg aardig van hem vond, daar had hij geen boodschap aan, maar goed, het gaat om het idee, en vleidde mij tegen de badrand. Ja mensen, zo kwam het dat ik, op een loeihete zomerdag in juni, mijn broertjes haar waste en hij het mijne. Net als vroeger.

[Kerboga]

Tijd is...

Zo normaal dat ik het eigenlijk nog nooit echt in de gaten gehad heb. Ze speelt met me, want ik heb er zelf niet om gevraagd. Ik ben er helemaal niet aan toe, zo zeg ik immers de laatste tijd. Ik word gevangen in haar armen en geef me over, ik kan ook moeilijk anders. Ze stelt me aan jou voor en ik zie je zitten. Ik herinner me vaag dat ik je al eens eerder gezien heb, maar je bent me nooit echt opgevallen. Deze keer zal me echter altijd bijblijven. Later dan de eerste keer, maar eerder dan verwacht.

Tijdloos, onberekenbaar en ze blijft mijn vragen ontwijken. Ik heb antwoorden nodig, maar ik ben nog steeds niet zo wanhopig dat ik ze durf te stellen. Ze heeft me aan jou voorgesteld en ik doe er verder niets mee. Ik leer je kennen en besef me dat ik meer over mezelf kom te weten dan ik van te voren gedaan heb. Ik heb kennis gemaakt met mezelf, door jouw ogen. Bruin zijn ze en daar waar jij zegt dat je een grapje maakt, verdrink ik werkelijk. Ik stribbel tegen, probeer niet toe te geven, maar mijn liefde voor jou loopt over. Je hebt gewonnen van mijn gevoel, maar ik zeg je niets. Ik laat je zien wie ik ben, maar houd mijn hart verborgen. Ooit zal het zover zijn dat je het te weten komt, maar nu nog niet. Ik laat het allemaal over aan haar.

Niet in staat om mijn vragen te beantwoorden, hoop ik dat jij ernaar zal vragen. Je bent echter stil op de momenten dat het erop aankomt. Ik neem je niets kwalijk, want ik zet zelf ook niet de eerste stap. Eén die eigenlijk al door jou genomen is met het beter willen leren kennen van mijn persoonlijkheid. Maar ik ontken, blijf ontkennen en verlang naar jou. Zij zal me leren toegeven, zoals ze dat al de andere keren ook gedaan heeft. Ze zal me zeggen hoe ik handelen moet, omdat ik zelf te erg twijfel aan jouw reactie. Ze zal het allemaal doen, maar ik wacht af tot jij iets doet. Een daad van jouw kant uit die ze zelf ook zal besturen, want je lijkt zoveel op mij. Wacht jij dan ook totdat de ander de eerste stap zet?

Onverklaarbaar, want ik doe niet meer aan voorspellen.

Overal om me heen. Ik voel jouw aanwezigheid in mijn gedachten en je blijft over me waken als ik slaap. Mijn dromen worden door jou bezeten en het lijkt alsof je er helemaal niets om geeft. Hoe kan je ook als je niet eens weet wat ik voor je voel?

Onmogelijk voor mij, want ik leef niet in de wereld waar zij is. Ik luister niet naar wat zij te zeggen heeft, want ik geloof er niet in. Niet meer, want ze heeft zo vaak fout gezeten. Ik wacht af en denk na. Zou jij nog wel in haar geloven? Ik hoop er op, want anders zal je niet te weten komen wat ik voor je voel. De tijd zal het je leren, maar zal ze je het ook op tijd vertellen?

Genoeg voor jou en mij, want ik geloof in jou.

[Roosje]

Als zij zag dat hij haar had gebeld zonder dat ze dat op het bewuste moment merkte, leek het eerst of ze opsteeg en daarna te pletter viel tegen een veel te harde wereld. Pas dan begon ze te speculeren over waarom hij haar belde, of haar nummerherkenning wel helemaal goed bij zijn hoofd was en over meer van dat soort zooi.
Ze had het te druk met ingewikkeld doen om te bedenken dat zij hem net zo goed en makkelijk en simpel kon bellen – behalve dan dat ze a. geen ontvangst had en b. haar beltegoed al haast tot nul had gereduceerd.
Domme zij.

Humor. Van lang geleden, ruim een jaar onderhand. Grappig om terug te lezen, ik geloof dat het meer dagboek is dan echt iets dat geschreven is, en toch staat het in mijn map Verhalen. Ik heb nog veel van toen.

[Roosje]

Spiegelleven.
Zie je dat meisje in de spiegel? Ga niet beweren dat je haar niet ziet, je kunt onmogelijk om haar heen, ze is er. Zie je haar? Ja? Goed zo. Weet je wie dat is? Nee? Dan zal ik het je vertellen.

Je zult nu misschien verwachten dat ik jou ga vertellen dat jij het bent, maar nee. Ik weet, net zo min als jij, precies wie zij is. Ik kan slechts beschrijven wie ik zie. Zij is een meisje met een donkere blik in haar ogen. Niet dreigend of agressief of boos, nee, niets van dat al. Het is alleen dat ze donker kijkt, duister, alsof al het licht verdwenen is. Zij ziet in het zwart en wordt verblind door kleuren. Jij bent niet dat meisje in de spiegel. Zij is een letterlijke afspiegeling van jou, een silhouet van het verleden. Jij bent veranderd en je spiegelbeeld is hetzelfde gebleven. Hoewel jij niet meer kleurloos bent, maar vrolijk als de vlinders, ben je dat in je spiegel nog wel. Je leeft weer, maar je spiegelbeeld is doods als eerst. Misschien is dat het verschil tussen leven en dood, kleur en zwart, dag en nacht. Weet je wel wie je bent?

‘Nee,’ zei ze, en haalde uit naar de spiegel. Haar vuist versplinterde het glas, dat haar nu een verbrokkeld beeld van de werkelijkheid toonde. Met rode barsten over haar gezicht staarde ze zichzelf aan. Was zij dat?

Nog meer van vroeger. Dit was eind oktober. Ik vind het leuk om allemaal oude dingen terug te lezen. Spiegels zijn cliché, maar stiekem staat die laatste alinea me wel aan.

[Pisvlekje]

Een leeg veld, voor mij alleen. Om te doen wat ik wou. Tot op zekere hoogte natuurlijk. Maar op dat moment was er niemand. Als je ergens alleen bent, wordt je namelijk vanzelf niemand. Als een soort automatische reactie op het alleenzijn. Maar als er nòg iemand geweest was, had het iets uitgemaakt? Ja, het had mìj uitgemaakt. Ik was er namelijk, op dat moment. Alleen. Want anders was hìj er, niet ik. Of niemand. Het veld en ik. De sterren, die over mij heen als een koepel zich lieten bekijken, ik zag ze, allemaal. De weinige sterrenbeelden die ik ken, kon ik allemaal herkennen. Maar waarom was ik dan niet echt alleen in mn hóófd, als ik hier op het veld toch alleen was? Daar ging het toch om, om alleen te zijn met mezelf, de sterren, misschien zachtjes wat te zingen, zodat ik wat naar mezelf kon luisteren. Toch, in m'n hoofd, was hij er. Allebei. Natuurlijk, die ene gaat toch niet weg, hoeveel eenzame avonden ik onder de sterren doorbreng. Daar verbaas ik me niet eens meer over. Misschien in de loop der tijd, maar nu zal hij nog even blijven. Maar die andere, wat deed die daar, afwachtend in de krochten van mijn gedachten, daar waar hij juist niet moest zitten? Juist op dat moment, dat de sterren en ik en het open veld en de rust zo'n mooi geheeld vormden..Waarom dacht ik aan hem?

En opeens, juist toen ik nadacht over mijzelf, het waarom en het zij zo, viel daar vanuit het niets een ster uit de hemel. Bijna barste ik in lachen uit, en keek voor de grap om me heen of er geen camera's waren. Nee, ik zat niet in een slechte film. En ik was dan wel wat labiel, maar niet bijgelovig. Maar toch, op de een of andere manier had het veld een soort gloed gekregen, die alleen ik kon zien. Het was maar heel kort geweest, maar genoeg voor een flinke hoop energie. Ik voelde het nog, ergens in mn buik, of hoger. Ergens achter mn ribben, een soort warme kriebel. Ik voelde een grijns op mn gezicht komen, en een vreemd soort neiging om één keer hard te gillen. Een klein gilletje kwam uit mn keel, wat genoeg was om een heerlijk gevoel te krijgen. Ik keek omhoog en zag de sterren. Voelde ze bijna en draaide een paar keer om mn as. Prachtig, alles was prachtig. En op dat moment, daar onder de sterren, vond ik het toch wel jammer dat er niemand was. Dan was ik tenminste niet alleen geweest.

Het is half 2 's nachts en Simon en ik kruipen bibberend tegen elkaar aan op mijn eenpersoonsmatrasje. Hij staart omhoog naar het plafond, ik staar naar zijn ogen. Waarom weet ik niet wat er in zijn hoofd omgaat? Waarom kijkt hij niet naar mij? Met mijn vingers volg ik zijn kaaklijn naar zijn wenkbrauwen, zijn neusbotje, de contouren van zijn lippen, het kuiltje in zijn kin. Hij reageert niet, blijft staren. Zuchtend draai ik mijn rug naar hem toe en sluit mijn ogen. Ik wil in slaap vallen, snel, maar het lukt niet. Ik heb er genoeg van dat hij maar maalt en maalt en niets zegt. Ik doe het ook, maar ik ben slechts 1 vraag verwijderd van een woordendiarree aan bekentenissen, onzekerheden en gedachtespinsels. Ik wil niet dat het me zoveel moeite kost om gewoon de vragen te stellen waar ik antwoorden op wil.
Het is de angst van afwijzing die me om het hart slaat wanneer ik een vraag formuleer in mijn hoofd. Minuten, uren, dagenlang kan ik over iets nadenken om het vervolgens weer in te slikken. Ik slik mijn woorden in, maar ze verteren niet. Ik braak ze weer op, slik ze weer in. Ik wil ze vrijlaten voordat ik alles in een keer over hem uitkots, maar ik durf niet. Geef me alsjeblieft een aanleiding, Simon, want ik ben een watje. Ik snap jou niet en ik ben er zó zeker van dat jij mij ook niet begrijpt. Maar ik wil je wel begrijpen en ik wil ook een open boek voor jou zijn! Hoe kan het dat je maanden naast elkaar in bed ligt en dat je nog steeds naar het plafond staart alsof ik er niet eens ben?

Er dendert een auto de heuvel af, het schijnsel van zijn koplampen komt zwak door de gordijnen van de slaapkamer heen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, want ik probeer nog altijd in slaap te vallen. Laat dit gevoel maar weer voorbij zijn. Laat het me morgen nog maar een keer proberen.
Dan voel ik dat hij zich op zijn zij draait en een arm om me heenslaat. Ik voel zijn ademhaling in mijn nek, warm. Gelukkig, hij weet nog dat ik naast hem lig.
En met zijn mond dicht bij mijn oor fluistert hij:
"Hoe gaat het met je?"

Dankjewel.

Leuk, oude stukjes teruglezen .

De laatste noot had geklonken. Enkele luttele seconden was het stil. Toen klonk een luid applaus, die de naweëen van de laatste vingerzetting overspoelde. De laatste aanraking van God met Zijn kinderen. Een omarming van liefde, een moeder die haar kind vol tederheid vasthoudt en dan beseft dat ze haar moet laten gaan. Jugi kijkt de zaal rond. Verrukking, ontroering. Ze wil buigen, iedereen bedanken voor hun komst. Haar tranen laten gaan en haar verhaal vertellen. Haar leven, haar dromen. Ze wil het leven zijn en het publiek vertellen dat zij zojuist haar leven hebben gemaakt. Het is compleet!

Met een klap wordt ze teruggezet in de werkelijkheid. Heel even was ze in de veronderstelling dat zij zojuist de voorstelling van haar leven gegeven had. Heel even voelde het alsof de Hemel zich om haar had gesloten, alsof duizenden engelen haar naam riepen en vol lof en in vervoering smeekten om meer. Het was niet zo. Zij was slechts één van de vele toeschouwers die in extase was geraakt van de zojuist gespeelde muziek.

[4 h3r0]

BANAAN IN ME NEUS!!!!!

Er was eens een boer... die was ontevreden met zijn saaie banale leventje. Hij liep op zijn erf totdat hij zijn varken tegenkwam. Toen Had hij een geniaal idee! Hij ging op avontuur!!!
Hij pakte zijn varken en begon deze driftig aan de slijpsteen te slijpen. Toen hij hiermee klaar was riep hij zijn beminde maar dwaze vrouw. Hij pakte zijn scherpe varken en liet deze met een grote boog op haar hoofd nederdalen. Hersen vlogen alom in het rond, en een dikke waas van schedelgruis daalde over het omringende erf neder.
Toen hij zijn spulletjes in zijn knapzakje had gestopt zadelde hij zijn trouwe hamster, en reed de horizon tegemoet!

Toen hij eenmaal bij de horizon was, kwam hij daar een wasbeertje tegen die op het eerste ogenblik een lieflijke indruk maakte. totdat onze stoere held dichterbij kwam en een enorme Haak kon onderscheiden. De wasbeer kwam dichterbij en gromde tegen de avonturier. Nooit!! zal u er langs kunnen, over mijn lijkje. Dit liet de avonturier geheel koud en hij trok zijn scherpe varken. maar de wasbeer was hem voor en sloeg het varken uit de avonturiers handen. De avonturier had echter nog een troef in handen en reed terug langs de weg tot hij een aantal pluizige langoortjes had gevonden. hij pakte er twee en ree terug naar de wasbeer. Hij gooide hem naar de wasbeer en de wasbeer keek. na een poosje zei de wasbeer: GIJ DWAAS denkt ge nou egt dat deze lelijke pluizebolletjes mij kunnen doden? en terwijl hij dat zei veranderden de konijntjes in Moordkonijntjes met nagels zo scherp als dolken en tanden zo scherp als wegwerpscheermesjes!
en ze verscheurden de wasbeer met huid en haar....

(to be continued)

NuncaMas schreef op 30-08-2006 @ 17:14 :
Het is half 2 's nachts en Simon en ik kruipen bibberend tegen elkaar aan op mijn eenpersoonsmatrasje. Hij staart omhoog naar het plafond, ik staar naar zijn ogen. Waarom weet ik niet wat er in zijn hoofd omgaat? Waarom kijkt hij niet naar mij? Met mijn vingers volg ik zijn kaaklijn naar zijn wenkbrauwen, zijn neusbotje, de contouren van zijn lippen, het kuiltje in zijn kin. Hij reageert niet, blijft staren. Zuchtend draai ik mijn rug naar hem toe en sluit mijn ogen. Ik wil in slaap vallen, snel, maar het lukt niet. Ik heb er genoeg van dat hij maar maalt en maalt en niets zegt. Ik doe het ook, maar ik ben slechts 1 vraag verwijderd van een woordendiarree aan bekentenissen, onzekerheden en gedachtespinsels. Ik wil niet dat het me zoveel moeite kost om gewoon de vragen te stellen waar ik antwoorden op wil.
Het is de angst van afwijzing die me om het hart slaat wanneer ik een vraag formuleer in mijn hoofd. Minuten, uren, dagenlang kan ik over iets nadenken om het vervolgens weer in te slikken. Ik slik mijn woorden in, maar ze verteren niet. Ik braak ze weer op, slik ze weer in. Ik wil ze vrijlaten voordat ik alles in een keer over hem uitkots, maar ik durf niet. Geef me alsjeblieft een aanleiding, Simon, want ik ben een watje. Ik snap jou niet en ik ben er zó zeker van dat jij mij ook niet begrijpt. Maar ik wil je wel begrijpen en ik wil ook een open boek voor jou zijn! Hoe kan het dat je maanden naast elkaar in bed ligt en dat je nog steeds naar het plafond staart alsof ik er niet eens ben?

Er dendert een auto de heuvel af, het schijnsel van zijn koplampen komt zwak door de gordijnen van de slaapkamer heen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, want ik probeer nog altijd in slaap te vallen. Laat dit gevoel maar weer voorbij zijn. Laat het me morgen nog maar een keer proberen.
Dan voel ik dat hij zich op zijn zij draait en een arm om me heenslaat. Ik voel zijn ademhaling in mijn nek, warm. Gelukkig, hij weet nog dat ik naast hem lig.
En met zijn mond dicht bij mijn oor fluistert hij:
"Hoe gaat het met je?"

Dankjewel.

...wow.

Mijns. schreef op 11-09-2006 @ 11:28 :
...wow.

Ze beet nerveus op haar zorgvuldig gelakte nagels en sloeg haar linkerbeen over haar rechter. Vervolgens vervloekte ze zichzelf omdat ze vandaag een rokje aan had gedaan. Alleen omdat Minke dat zo leuk vond staan. Ze zuchtte en probeerde een gemakkelijke houding te vinden, iets dat danig mislukte. Na vijf minuten gaf ze het op. Het zou toch niet zo lang meer duren.
“Mevrouw Van Leeuwen?”
Ze schrok op. Voor haar stond een jongeman van achterin de twintig, donkerblauw pak, fleurige stropdas. Ze glimlachte inwendig. Hij woonde op zichzelf, net als haar Floris. Die had ook geen smaak zonder haar helpende hand.
“Mevrouw Van Leeuwen?” Ze ontwaakte. “Je mag me wel Priscilla noemen, liefje.”
De jongen bloosde en stak zijn hand uit. “Bert.” Geen achternaam. “Komt u maar mee.” Hij ging haar voor naar zijn kantoor.
“U zocht een… wat zoekt u eigenlijk?”
“Ik zoek een nieuwe auto,” zei ze simpel en glimlachte. De jongen grinnikte. “Dat zoeken de meeste mensen hier, mevrouw.”
“Priscilla.”
“Eh, juist. Ik dacht meer in termen van vermogen, motorinhoud, topsnelheid… Of u er airbags in wilt, nou ja, dat is natuurlijk vrij standaard, of een cd-speler, of een MP3-speler…” Hij pauzeerde even. “Of… de kleur?”
“Ah ja,” zei ze. “Donkerpaars?”
“Donkerpaars?” echode Bert.
Ze knikte enthousiast. “Dat vindt Minke zo’n mooie kleur. Floris niet, maar die hoeft er niet meer zo vaak in te zitten. Hij woont niet meer thuis, weet u.”
“Juist,” zei Bert. “Wat voor soort wilt u?” Hij wees op de schematische tekeningen voor hem. “We hebben stations, sedans…” Hij keek naar haar, maar ze zweeg. “Eh, wilt u zo’n vorm, of zo’n vorm, of zo’n vorm, of zo één?” Hij wees.
Ze liet haar vingers over de afbeeldingen gaan. “Heeft u die ook in het donkerpaars?”
De jongen aarzelde. “Donkerpaars is niet zo’n … eh… veelvoorkomende kleur, mevrouw.”
“Heb je helemaal geen donkerpaarse auto’s?” vroeg ze verwonderd.
De jongen schudde zijn hoofd.
“Ach heden,” zei ze. “Dat zal Minke niet leuk vinden.”
“Ze let vast niet alleen op kleur,” zei de jongen. “Is ze lang? Heeft ze veel beenruimte nodig?”
Priscilla schudde haar hoofd. “Minke is niet zo lang. Ze past wel in elke auto, denk ik.” Ze wees nog eens. “Welke kleuren hebben jullie wel?”
De jongen begon op te sommen. Toen hij bij donkerrood was, hief ze haar hand op. “Donkerrood is ook goed. Niet het beste, maar… het zal Minke wel bevallen.”
De jongen zuchtte. “Kunt u haar niet beter meenemen, mevrouw?”
“Priscilla.”
“Priscilla?”
Ze keek hem aan en lachte. “Maar dat kan toch niet, jongen?”
“Kan niet?” echode Bert.
“Het mag niet. Het staat op jullie bordje buiten. Op de ruit.” Ze wees.
De jongen keek vertwijfeld naar buiten. “Wat bedoelt u?”
“Ach jongen,” zei ze. “Huisdieren mogen hier toch niet naar binnen!”

[niña]

Ik vond dit een erg leuk topic dus met goedkeuren van de fb: up! Eigen stukje plaats ik later

[flyaway]

O leuk Krijg gelijk zin iets te schrijven! Veel te lang niet gedaan

Anne

Er was een echte Fries mee. Het zijn misschien hartstikke aardige mensen, die Friezen, maar ik haat dat taaltje van ze. Hij kon mijn naam alleen maar uitspreken als Ône, ik ergerde me er dood aan. Ik ergerde me niet alleen aan zijn praten, maar ook aan het knipperen van zijn ogen. Het leek wel of hij zo’n zenuwticje had. Ik heb altijd gedacht dat alleen psychopaten dat hadden. Misschien moet ik hem voortaan maar psycho Peter noemen.
Er was nog veel meer waar ik me aan ergerde. Bijvoorbeeld hoe hij zijn paradontax tandpasta aanbad bijvoorbeeld. ‘Eén maal paradontax en je wilt niet meer anders.’ Hij leek op mijn tandarts toen hij dat zei.
Vervolgens draaide hij tergend langzaam het dopje van zijn tandpasta en legde deze precies naast zijn toilettas op het plankje. Hij kneep een perfect recht streepje tandpasta op zijn tandenborstel. Ik had zin om hem een duwtje te geven zodat zijn tandenborstel uit zijn hand zou vallen en het perfecte streepje tandpasta niets meer zou zijn dan een vieze witte vlek in de wasbak. Een vieze vlek die moeilijk zou zijn om weg te poetsen voor de corveegroep. Ik hield me in en gaf hem alleen een vernietigende blik die hem nog vaker dan anders met zijn ogen deed knipperen. Net goed.

[Changshan]

Waar houd ik van bij jou? Rood geverfd haar, verlegenheid in mooi pakpapier, humor in een hoekje, twijfel om de twijfel, die jij mij nu ook met je lippen op mijn mond gegeven hebt, lief, opkijkend, getuit? Zo zoenen, je moet me wel willen...

--------

Ik wil je niet kwijt, maar even zo min wil ik je hebben, want je hebt mij niet en als wel, dan ben ik steeds weg, vluchtend voor jou, mij de vraag of ik jou wel echte liefde kan geven. Een ander, de verleiding, ik ben zwak en slaafs aan mijn gevoelens...

[duivelaartje]

Changshan schreef:

Waar houd ik van bij jou? Rood geverfd haar, verlegenheid in mooi pakpapier, humor in een hoekje, twijfel om de twijfel, die jij mij nu ook met je lippen op mijn mond gegeven hebt, lief, opkijkend, getuit? Zo zoenen, je moet me wel willen...

--------

Ik wil je niet kwijt, maar even zo min wil ik je hebben, want je hebt mij niet en als wel, dan ben ik steeds weg, vluchtend voor jou, mij de vraag of ik jou wel echte liefde kan geven. Een ander, de verleiding, ik ben zwak en slaafs aan mijn gevoelens...

Lange, dramatische zinnen. <3

[niña]

Geïnspireerd door Van Dale

Ultimatum (het ~, -ta/~s) 1 aan een tijdslimiet gekoppelde laatste voorwaarde, eis bij een diplomatieke onderhandeling, waarvan de afwijzing een oorlogsverklaring tot gevolg heeft [ook bij chantage, gijzeling enz.] . Het was een mooi woord, maar zij had er nooit een gesteld. Misschien kwam dat omdat ze te meegaand (bn.) 1 inschikkelijk was. Zij schreeuwde nooit maar zei ja en schuilde in een hoekje. Het gewicht van een van haar woordenboeken begon pijn op haar borst te doen. Zoals miljoenen mensen de Bijbel als houvast (het ~, ~en) 1 iets waaraan men zichzelf of een zaak vast kan houden => greep, grip hadden hing zij haar levenslijn op aan haar woordenboeken. Alleen wat de woordenboeken boden was waarheid. Woorden die niet in woordenboeken staan kunnen ook geen pijn doen. Van Dale gaf haar haar bevestiging: U hebt gezocht op rotkind: Het door u gezochte woord is niet gevonden in het eendelige Van Dale Hedendaags Nederlands. De zachte pijn op de achtergrond negeerde ze. Van Dale vond haar geen rotkind.

niña schreef:

Geïnspireerd door Van Dale

Ultimatum (het ~, -ta/~s) 1 aan een tijdslimiet gekoppelde laatste voorwaarde, eis bij een diplomatieke onderhandeling, waarvan de afwijzing een oorlogsverklaring tot gevolg heeft [ook bij chantage, gijzeling enz.] . Het was een mooi woord, maar zij had er nooit een gesteld. Misschien kwam dat omdat ze te meegaand (bn.) 1 inschikkelijk was. Zij schreeuwde nooit maar zei ja en schuilde in een hoekje. Het gewicht van een van haar woordenboeken begon pijn op haar borst te doen. Zoals miljoenen mensen de Bijbel als houvast (het ~, ~en) 1 iets waaraan men zichzelf of een zaak vast kan houden => greep, grip hadden hing zij haar levenslijn op aan haar woordenboeken. Alleen wat de woordenboeken boden was waarheid. Woorden die niet in woordenboeken staan kunnen ook geen pijn doen. Van Dale gaf haar haar bevestiging: U hebt gezocht op rotkind: Het door u gezochte woord is niet gevonden in het eendelige Van Dale Hedendaags Nederlands. De zachte pijn op de achtergrond negeerde ze. Van Dale vond haar geen rotkind.

Held.

[niña]

Dank je. Allemaal door Van Dale en het mooie woorden topic <3

[Anki]

Rotterdam.

Drukte. Rennende mensen, mensen die stilstaan en om zich heen kijken. Bedroefde mensen, en vrolijke mensen. Wanneer ik om me heen kijk, zie ik een gekleurd leven hier. Drukte, triestheid, blijdschap en kalmte kunnen hier door elkaar. Een stad vol mogelijkheden. Blanke mensen, donkere mensen, gele mensen. Het kán!
Ik loop door de stationshal en ik wil naar mijn warme kamertje. Altijd als ik hier aankom krijg ik een fijn gevoel over me heen vallen. Deze stad is mijn thuis. Een klap tegen mijn tas. Iemand met haast rent langs me heen. Ik houd van de drukte, ik loop rustig zodat ik alles in me op kan nemen. Honderden mensen gaan me voor, en terwijl ik met de massa mee loop richting te tram krijg ik weer de vertrouwde glimlach op mijn gezicht.
Als ik thuis in mijn bed lig, hoor ik mensen buiten schreeuwen en lachen. Rotterdam leeft altijd. Overdag, en s’nachts gaat ze door.
Daarom houd ik zo van deze stad.

[Changshan]

Je wist het, je wist het, je sloot je ervoor af. Je sloot je voor mij af en je deed alsof het je allemaal niets meer kon schelen, lekker iemand anders leuk vinden, komt goed, ik zei toch immers dat het niet meer zou uitmaken. Hoe kon ik weten dat je dat zo zou interpreteren, dat je al je andere gevoelens zonder gêne wél zou laten gaan? Waarom blijk ík opeens de meest trouwe te zijn, is dat mijn straf voor al mijn ontrouw? Waarom moet ik kotsen van het idee van liefde met een ander, en jij, die vroeger zo veel meer afhankelijk van 'ons' leek, zo walgelijk niet? Wat is het in godsnaam dat jou doet denken dat we ver, ver uit elkaar gedreven zijn? Deed ons onderling respect, de vriendschap die we als basis hadden opgebouwd, je dan niets? Doet het je dan niets? Waarom liggen fysiek en psychisch opeens zo naast elkaar bij jou? Alsof het logisch is? Fysiek, nu ben ik dáár ook ziek van. Ik kan het niet zonder te denken aan het opgeven, opgeven van jou, wat ik eerst half deed, jij toen helemaal afrondde. Jouw lippen die liggen op de zijne, niet uit frustratie, niet om er overheen te daten, niet om de smaak weg te spoelen. Nee, puur voor hem en jouw genot. Ik kan er niet bij, kan er niet bij hoezeer het jou altijd zo'n oneindige pijn leek te doen, hoe ik je martelde, het beëindigde om vervolgens hiervoor te zorgen, terwijl je noodgedwongen nog van me hield aan het einde. Hoe kan je van pijn vervallen in zo iemand? Hoe kan hij je opvangen zonder je aan mij te doen denken?
Ik heb mezelf vermoord door eerst niet naar mezelf te kunnen luisteren, nu te laat te zijn, alles op een rijtje hebbende des te meer te zien dat wat het antwoord was, nu niet meer voor handen is. Ik ben je kwijt en jij begreep me niet. Ik moest mijn hoofd ophelderen, moest weten op welke plek in mijn hersenen mijn hart lag, en misschien wist ik het allang, maar voelen deed ik het nog niet, tot nu. Te laat...

[Fish!]

Mijn lievelingsavonden zijn koud.
Wintertenen heb ik nooit gehad. Mijn vader hield me altijd voor dat met sokken slapen dit zou voorkomen.
Misschien heeft het gewerkt. Koude nachten. Zien hoe druppels snel en langzaam zich laten voeren door de zwaartekracht. Door waterkranen en regenpijpen.
Vroeger keek ik graag. Zomaar zonder reden, en heus wel -soms- vooruit.

Met woorden lukraak uit de lucht gegrepen vorm ik zinnen. Pratend met alle winden mee.
Vannacht is van mij. Of is dat iets wat jij altijd graag aan mij vertelde?
Ik zeg dat die nieuwe jas je voor geen meter staat, en bovendien ook onpractisch is. Zeg nou zelf, heb je mij niet gewoon altijd al vervelend gevonden?
Van poppenkasterij heb ik nooit gehouden. Want dat emmert zo langdradig door.
In truien zit ik gevangen. Dwangbuizen lijken mij prettiger.
Mezelf hoor ik continu geluid maken, maar niet graag. Ontastbaar is vroeger geworden. Dwangliggen keer drie, en dat wou ik eigenlijk altijd liever niet.

Maar,
sinds gisteren heb ik zachte dromen. Waanzin.

[Vogelvrij]

Gesprek

Ik perforeer gaatjes in de lucht zodat we beter kunnen ademen. Jij pakt de schaar en begint te knippen, te prikken, dwars door me heen. Van ons tweeën ben jij altijd de daadkrachtigste geweest. Ik pak de plakband en probeer de flarden van gedachtes bij elkaar te houden. Jij knipt de stilte uit en plakt hem in je dagboek. Na opening beperkt houdbaar. Met je trui veeg je mijn tranen weg. Even verstrik je jezelf in mijn met lijm omwikkelde gedachtes, maar het lukt je om jezelf voorzichtig los te peuteren. Je raadt. Ik praat. Daarna openen we de perforator en gooien we met confetti om verder te gaan met het feest. De confetti kleeft aan het plakband en schakelt het uit. De schaar bergen we op onder je bed, naast het dagboek. We knuffelen.

[marrel]

Zomer (1-03-2008)


Gisteren is de zomer begonnen. Jammer dat het vandaag eventjes kort regende maar toch het is zomer en we leven in Nederland. Ik kon zonder handschoenen de fiets op stappen, een sjaal was ook te warm, zeker op ’s middags. Toen ik voor het raam zat moest ik m’n ogen dichtknijpen tegen de zon, wist niet wat me gebeurde. Voor het eerst in tijden weer stinkend naar zweet van de fiets gestapt om maar meteen door te vallen naar de douche en er hoeft zelfs geen verwarming meer aan op m’n kamer. Verder heb ik m’n vest ook maar verbannen van de werkvloer, met een t-shirt onder de labjas gaat het ook prima. De lamp hoeft amper meer aan tussen opstaan en slapen. De ijssallon op de hoek van de straat heeft zijn deuren geopend, ja het is zomer! En ja ik ben een beetje gek… maar een zonnesteek is een mooi excuus toch?