ik ben zo bang, bang voor die taboe
die zal k0men als ik het doe
als ik, dat jonkie, toch zwanger zou zijn..
zou niemand me meer aankijken
en denken: ze is nog veel te klein!
maar wat als het toch waar is
je kan er niet aan ontvluchten
alleen in de duisternis
samen met die gene
met wie ik heb genoten
en mn leven heb geruineerd
hoe konden we het zo verkloten?!
en toch voel ik wel een sprankje hoop
en zelfs wel wat geluk
wat is er nou mooier dan een kleine, zo'n uk?
het is een teken van liefde
een leven die je geeft..
maar al die oordelen, over dat je slecht leeft..
alleen omdat ik van hem hou,
en we samen een pleziertje hebben gehad?
omdat ik tegen mijn schatje zij:
zullen we dan maar schat?
en dat we toen samen zulke onwijze lol hebben gehad?
en zo ben ik normaal echt nooit, was maagd om eerlijk te zijn
maar die ene keer toen, ontmaagd, het was zo fijn
als hier dan toch een kind uitkomt, weet niet wat ik zal doen..
ik zal mijn kindje laten leven, uit liefde, respect en fatsoen
ik weet niet of ik zwanger ben, en hoop het ook zeker niet
maar mocht het zo zijn
niet alleen maar pijn en verdriet
toch ook liefde en zelfs wat hoop
ik ga dit echt goed doen
ik zal mijn kindje laten leven, uit liefde respect en fatsoen..
__________________
..life is what you make it to be.....
Laatst gewijzigd op 15-09-2002 om 16:28.
|