Ze wilde het zelf.

[Mooneh]

Van alles dat ze was, was ze nog het meest van mij. Niet van de bomen of het bos, niet van de bloemen rond haar heen en niet van de mensen die trachtten haar lief te hebben, maar het nooit hebben gedaan.

Ik hield van haar.
Iedere dag hield ik opnieuw en het groeide zelfs. Ze nam de meeste ruimte in mijn hart in en soms was ze zwaar om met me mee te dragen.

Van alles dat ze was, was het de geur van haar haren waar ik het meeste van hield. Als we ’s avonds korte maar intense boswandelingen maakte en samen naar de lucht tuurden tot we duizelig werden, dan pakte ik haar hand en kuste die. Ik sloot mijn ogen terwijl ik dat deed en soms vertelde ze me dat je zo jaloers was op mijn volle zwarte lange wimpers.

Ik heb waarschijnlijk meer van haar gehouden dan zij zelf durfde.

En ik pik het niet langer, al die treurende gezichten op haar graf, alle eentonige melodieën die worden geneuried. Ik kan het niet uitstaan, ze hebben niets bij haar graf te zoeken, niets! Ik zou willen dat de kraaien hun ogen uit zouden pikken en ze weg zouden jagen, die zwartgevleugelde beschermengelen, ver weg van mijn geliefde.

Ik kus de lucht als ik aan haar denk, voorzichtig kus ik in gedachten haar bleke, zachte wangen en haar tere halsje. Ik hoop dat het rood een beetje is weggetrokken.

Ze zei altijd dat ze naar de elven wilde, dat ze vleugels wilde om te vliegen, dat ze de bloemen op het veld kleur in wilde fluisteren.

En ja, ik heb het gedaan. Het was haar keuze, ik wist dat ze het wilde toen ze mijn handen naar haar keel bracht en mijn greep steeds steviger werd, mijn mond die de hare kuste als ze naar adem hapte.

We lagen op een heide tussen paarse bloemen en de wind streelde haar gezicht troostend toen ze huilde maar niet snikken kon. Ik ben haar niet verloren. Ik heb haar vrijgelaten door haar vast te blijven houden, tot de laatste tellen.

Niemand zag het gebeuren. Niemand zag ooit wat er met haar gebeurde. Ik zag het wél, toen er geen andere uitweg meer was. Wanneer ze zei dat ze het hier niet meer kon uithouden begreep ik haar. Dat iedere dag een eindeloze vertragingwas van wat ze écht wilde: vliegen.

Wow.

[Mooneh]

Secret Agent schreef op 01-08-2006 @ 19:11 :
Wow.

Ik vind het altijd fijn om een wow te krijgen. ^_^
Maar, wat commentaar zou misschien nog fijner zijn, if you have any?

Mooneh schreef op 01-08-2006 @ 19:47 :
Ik vind het altijd fijn om een wow te krijgen. ^_^
Maar, wat commentaar zou misschien nog fijner zijn, if you have any?

Hmm... Volgens mij niet. Het leest fijn, boeiend. Het enige minpuntje is misschien dat sommige zinnen te lang zijn. Maar meer weet ik niet... Misschien als anderen bruikbaar commentaar gaan geven, dat ik dan ook dingen zie, maar op het moment niet.

[giftig kevertje]

Fantastisch geschreven, ik denk dat deze in mijn word opgeslagen gaat worden, ik wil het vaker kunnen lezen.
Geen aanmerkingen, tenminste, niet écht, op een paar klein dingetjes na:

Mooneh schreef op 01-08-2006 @ 18:43 :
(...)soms vertelde ze me dat je zo jaloers was op mijn volle zwarte lange wimpers.
(...)
En ik pik het niet langer, al die treurende gezichten op haar graf, alle eentonige melodieën die worden geneuried. Ik kan het niet uitstaan, ze hebben niets bij haar graf te zoeken, niets!
(...)
Dat iedere dag een eindeloze vertragingwas van wat ze écht wilde: vliegen.

'je' moet 'ze' zijn denk ik.

Dit vind ik ineens zo boos en ikweetnietwat overkomen, het past in mijn ogen niet echt bij de rest van wat er verteld wordt.

spatie tussen vertraging&was

Wat een heel mooi verhaal met hele mooie zinnen die ik allemaal zou kunnen gaan citeren om aan te geven welke ik leuk vind.

Maar één minder puntje, het is zo opsommend. Dat komt waarschijnlijk door de zinnen die niet echt doorlopen maar allemaal dingen opnoemen alsof het zo is van: Dat ook nog, en dit, en etc.

Ik vind dat jammer want ik denk dat je in iets meer verhaalvorm het mooier had kunnen maken.
Nu kom ik mezelf tegen want aan de andere kant heeft dit juist z'n charme omdat het zo kort, zo alsof het gedachten volgt, is.

Hmm, in ieder geval vind ik sommige zinnen écht heel erg mooi.
En het geheel ook hoor maar ik zeur graag wat

[Little Phoebe]

Al het commentaar is gegeven, dus dan blijft er alleen een wauw over.

Wauw.

[Mooneh]

@ giftig kevertje: Ik voel me vereerd om in je word opgeslagen te worden, echt. Helemaal omdat sommige van jouw geschreven stukjes mij ook super kunnen raken. Verder moest het inderdaad ze zijn ja, en die spatie natuurlijk ook. (kan het nu niet meer veranderen helaas) Ik snap ook wat je bedoelt dat dat andere stukje er minder bij past, ik ben van plan het iets anders neer te zetten, maar dan wel met de zelfde gedachte.
@Fri..: Dankje. ^^ En ik denk dat ik nog een beetje beter het balans tussen verhalend en als of het het gedachten volgt schrijven moet vinden...
@Little Phoebe: Al het andere dat ik kan zeggen is overbodig, dus: dankje.

Ik moet toch wel zeggen dat ik niet zo goed met al die complimenten om kan gaan, ook vooral omdat ik het zelf nog verre van goed vind.

[RoozzzJJ]

Heel mooi verhaal ik vond het echt heel erg mooi...
Ik vind zelf daat er NIETS aan veranderd hoefd te worden maar oké mischien 1 klein typ foutje van die spatie...
Maar dat is vast een heel klein foutje en dat valt nu niet meer te verbeteren...
Maar oké ik vind dat het heel mooi is en dit zie ik niet als comentaar maar als je
wilt vliegen kun je toch ook in een vliegtuig stappen ofso?

_XxX_ Roozzz

[I C U]

Ik geloof dat al het commentaar al is gegeven. O, wacht, ik vind de titel ook echt bij het verhaal passen, het voegt iets toe. Zelf gebeurt het me maar zelden dat ik een titel verzin/vind die écht wat toevoegt aan het verhaal. Tja.