2005, absoluut en zonder enige twijfel.
Hoewel 1996 misschien nog wel veel belangrijker is geweest. Ik was toen 7 jaar oud, maar dat jaar is het meest leerzame en hectische jaar tot nu toe geweest.
De moeder van een vriendje van mij sprong voor de trein, ik sprong herhaaldelijk tussen mijn vader en moeder in omdat hij haar bijna in de haren vloog... Mijn vader was continue dronken, en op den duur had dit een echtscheiding van mijn ouders tot gevolg.
Ik werd van hot-naar-her gesleept, leerde mijn zegje te doen in de rechtzalen en te praten met ouderen. Ik leerde een mening te vormen, en zag in dat ik sommige mensen moest helpen om te voorkomen dat zij zichzelf voorbij zouden rennen.
Ik werd tot 4x toe (vrij flink) in elkaar geslagen door leeftijdsgenootjes op het schoolplein, en daar werd ik alleen nog maar harder van. Tevens kreeg mijn vocabulaire een flinke uitbreiding, waar ik menig mens mee heb weten te verbazen.
Ik verloor mijn oma bijna aan een hartinfarct, en de ouders van een vriendinnetje belandde beide op de Intensive Care na een auto-ongeluk dat ik voor mijn ogen zag gebeuren.
Vanaf dat moment werd ik een stil, wijs maar onzeker meisje dat haar uitweg zocht in creatieve bezigheden zoals tekenen, schilderen, muziek en knutselen. Geestelijk stond ik nogal eens onder druk, maar ik vond niets belangrijker dan anderen helpen en sterker maken... Ja, inderdaad op 7 jarige leeftijd. Dat was niet tijdelijk, dit tic heb ik nog steeds. In 2005 leerde ik hier echter beter mee om gaan.