Het is zeven na te laat

[*nerwen elensar]

Het is zeven na te laat in een nacht te stil. Verder over grenzen heen draag ik
in mijn hoofd koffers met de geur van verre landen en ik schrijf je ongelezen brieven


van toen je, met slaap tussen wimpers
en droom, lag als de rug van een berg.
Het diep in buik tegen buik
rommelde, was het licht te fel

en proefde ik de ochtend in mijn mond,
zuurtjeszoet, raspte je rauw
als de tong van een kat
mijn gehemelte open.

Kringelde je op als sigarettenrook
in poelen licht glimpten geheimen
in je ooghoeken, klapten woorden
open als kauwgombellen

in mijn hoofd spoelden
vragen weg als regen naar zee
wanneer je lach wegschoot
als visjes onder het wateroppervlak,

was ik als getijden
in de plooien van je rimpels
streek ik gedachten glad
over mijn gebruikte huid

plaagde je lettergrepen in porieën
en vonkte je in zinnen
als sneeuw boven mij.

De snelweg raasde door mijn keel
in de welving van mijn stem
door bruisend bloed, braakte ik
de stilte uit, zoog en zweeg.

met randjes die krullen, letters te hard in het papier gedrukt, die later op zolder in dozen worden bewaard, geurend naar nostalgie van vergeten dromen waar muizen gaten in bijten.

Je groeit tussen de bladzijden van mijn boek, geheel een eigen leven en is het laatste woord nog niet gelezen. Gaat het ooit anders zijn of is ouder erger? Ik dek de lampenkappen af
en hoor de zee in kussenslopen.


Dit is ode nummer éénoneindig herschreven. Naar aanleiding van de kritiek van Reynaert (waar ik me volledig in kan vinden, bedankt trouwens!)

[Reynaert]

Ja, dit vind ik stukken beter. Als ik de twee versies met elkaar vergelijk vind ik deze nieuwe een stuk beter gestructureerd, je hebt duidelijk wat gedaan met mijn kritiek. Alleen door die structuur al krijgt elk beeld wat je oproept rustig de ruimte om opgenomen te worden tijdens het lezen. Toen ik je eerste versie las was het mooie van het stukje 'wanneer zijn lach wegschiet als visjes//onder het wateroppervlak" me niet eens opgevallen. Ik las de tweede versie en ik dacht meteen dat het nieuw was, maar het zat dus al wel in versie 1. Van het schuingedrukte stuk vind ik alleen strofe 6 minder, maar dat heeft een andere reden dan de dingen die ik aanhaalde bij je eerste gedicht. De beelden die je daar oproept zijn niet scherp genoeg vind ik, sneeuw vonkt voor mij niet en lettergrepen en poriën gaan niet op zo'n manier samen.
Verder vind ik dat de doorlopende zinnen aan het begin en vooral aan het einde veel toevoegen aan het gedicht. Vooral de laatste zin is schitterend.
Nog wel een paar dingen die ik raar vond:
"Gaat het ooit anders zijn" - Is dat niet wat omslachtig? Ik zou ervan maken "Zal het ooit anders zijn" (z-s-z klank) of "Gaat het ooit anders".
"Het is zeven na te laat" - Is dit dialect? Ik zou zelf zeggen "Het is zeven over te laat", maar dat klinkt natuurlijk wel minder.

Tot slot denk ik dat je hier en daar nog wel wat zou kunnen bijschaven, de overgang tussen de verschillende strofes is bijvoorbeeld niet altijd even soepel. Als je een paar keer het woord 'en' ergens tussen zet loopt het al een stuk vloeiender door. Kijk daar maar eens naar. Verder erg mooi (nogmaals: de zee horen in kussenslopen vind ik schitterend) en ik ben blij dat je wat met mijn kritiek hebt gedaan.

[*nerwen elensar]

Hé Reynaert,

Kan me (weeral ) vinden in je kritiek.
Denk dat ik je aanpassing 'Gaat het ooit anders' wel ga doorvoeren, klinkt inderdaad veel sterker.
Die 'zeven na te laat' is inderdaad dialect (Je mag niet vergeten dat ik een Belgje ben en hier zeggen ze dat vrij veel)
Ik zal eens kijken naar die overgangen, ga er in ieder geval aan sleutelen. (Zal wel voor na de tentames zijn)

Nogmaals bedankt voor je reactie, is echt super!

Groetjes,

Jenn

[Yes, Anastasia]

wanneer je lach wegschoot
als visjes onder het wateroppervlak

Ontzettend mooi gedicht.