ik heb een slak in huis

[=zwart wit=]

soms ben ik net een slak, als iemand zegt
"waarom kijk je zo chagrijnig" en men omkijkt
en denkt "wat is er met zo'n meisje?"

ik tors een bonk leed achter op mijn rug
is dat nu om te lachen? het is groots
en drukt een stempel op mijn huid, het is
een huisje en ik draag het mee, als ik mij
onopvallend nergens voortbeweeg

soms ben je weg en ziet niemand je meer
dan is mijn huis geen woning meer,
maar een steen
en lig ik doods op weidegronden
luisterend naar grove voetstappen van buiten
en niemand, niemand ziet mij, als ik beweeg
voorzichtig of iets anders, ziet niemand het
want wie kijkt er naar een steen?

en soms, 's avonds, onder een eendendonze dekbed
dan komt er, heel misschien, wat leven in een steen
dan leg ik mijn hoofd op een kussen en bedek
ik het andere onder warmte. het lijkt alsof
mijn huisje iedere dag opnieuw geboren wordt
want 's ochtends vroeg bij ochtendgloren is het over
en verdwijnt zachte substantie
wederom in steens uiterlijk

men heeft geen idee wat er leeft in mij
en zo niet wat er doodgaat, enkel
bij lichtende zonnestralen zou men mij kunnen zien
als spoortje slijm op een wit verstreken laken


probeersel

Ik vind het idee wel leuk, maar de tweede strofe loopt niet. Deze is moeilijk te volgen. Verder vind ik de eindstrofe wel mooi.

[*nerwen elensar]

Bijna was ik deze vergeten, had me voorgenomen om erop te reageren toen ik hem voor het eerst last.

Het einde is echt super, wou dat dat voor de rest ook kon opgaan. De idee is erg goed maar er zitten iet of wat teveel beschrijvende stukjes in. Woorden als substantie, ochtendgloren, wederom, steens vind ik (is mijn mening) niet echt passen in een gedicht. Is zo klinisch/oudbollig. Versta niet goed waarom je in de 1e regel van de 3e strofe opeens van perspectief gaat wisselen (zeker omdat je dat nergens anders doet). Twee keer 'soms' is ook een beetje teveel van het goed, probeer er een te schrappen of desnoods te vervangen.

Het is een goed probeersel maar er moet nog wat aan gewerkt worden, sommige stukjes herschrijven maar echt, dat einde is prachtig. <3

[Porcelain]

Je bent teveel aan het uitleggen over je vergelijking, vind ik. Het wordt bijna een artikel in plaats van een gedicht: 'een wetenschappelijke benadering van mijzelf'. Daardoor krijg ik het idee van een veredeld ik-ben-een-masker-gedicht. Probeer misschien wat verassendere zinnen en woorden. Ik zou herhalingen ook proberen te omzeilen, zoals twee keer 'meer' in de derde alinea.

De titel is trouwens wel leuk.

[Reynaert]

Ik vind de toon door het gedicht wel leuk, een beetje een sprookjesachtige manier van vertellen. Ik stoorde me niet aan je woordgebruik, het past wel bij het onderwerp van je gedicht. Wel denk ik dat je het hier en daar nog wat kan bijschaven, sommige dingen lijken niet echt nodig om je boodschap over te brengen (anders gezegd, misschien is je 'vergelijking' iets te uitgebreid, zoals ook al eerder is aangegeven). Maar ik vond het plezierig om te lezen!

[flyaway]

Al sterk uitgewerkt idee, leuk en goed! Wel is het nog een probeersel, het komt nog niet afgerond over. De kern is leuk.
Je vertelt op twee verschillende manieren, eerst is het metaforisch, de titel is zelfs grappig (lijkt op slakkenhuis), maar dan wordt het allemaal wat meer uitgelegd over lasten op je rug bijvoorbeeld. Het is naar mijn idee meer een eenheid als het wat metaforisch blijft, minder uitweiding. Zoals het begin.

[edit:]O ik zie nu dat het al een paar keer gezegd is boven me, maar weghalen van mijn reactie vind ik ook jammer omdat je nu kan zien dat het meerderen opvalt