tja. wat moet ik doen

[engeltjeg]

Dit is mijn eerste post hier..

Ik weet niet waar ik moet beginnen..
maar..
Ik zit al een hele tijd niet lekker in me vel en voel me waardeloos en zie geen nut van het leven.Ik wordt ook gestresst van de vakantie enz. al die tijd voor jezelf
met vrienden afspreken vind ik ook niet echt leuk..
ik heb wel werk enz.. voor in de vakantie.
ik heb gewoon geen plezier in het leven

Lekker onduidelijk verhaal maar het is ook zo'n war boel in mijn hoofd...
maar ik vind dat ik wat moet doen want zo kan het niet verder.. anders gaat het niet goed...

Ik ben al vanplan om een leuke hobby of sport te zoeken ik ben alleen nog niet achter wat..

ik denk eigenlijk ook dat ik een psycholoog nodig heb ofzo want alleen lukt het me niet..
ik denk alleen dat die psycholoog me toch niet begrijpt.

Verder weet ik dus eigenlijk niet wat ik moet doen.
Heeft iemand hier nog tips ofz.

Psychologen begrijpen misschien niet éxact hoe je je voelt, maar ze doen wel een goede poging en kunnen je vaak ook aanreiken wat je nodig hebt. Dus ik zou toch een poging wagen

Maak een afspraak met je huisarts en leg daar uit dat je niet lekker in je vel zit en dat je hulp nodig hebt om daar uit te komen

[AzN]

Herkenbaar... Vlak na de CE's voelde ik me ook vrij nutteloos, maar dat zag ik wel aankomen. Daarom was ik ook op zoek gegaan naar werk, maar ik was blijkbaar nergens welkom .

Ik vul m'n vrije tijd nu met rijlessen en spulletjes verkopen via Marktplaats. Dat laatste is echt gaaf, zo kun je je onnodige zooi dumpen en brengt 't ook nog eens wat op. Vet handig als je binnenkort op kamers gaat . Nuttig is 't zeker, dus.. mss 'n ideetje voor jou?

Een psycholoog helpt naar mijn mening alleen, omdat het praten over je probleem jezelf oplucht. Ik denk niet dat hij of zij met geweldig advies zal komen, tenminste... das mijn ervaring. Heb je over je probleem gepraat met mensen uit je omgeving? Je ouders, vrienden, broers/zussen bijv., das vaak nog zinvoller. En weet je zeker dat dit geen tijdelijk dipje is?

[engeltjeg]

met me moeder heb ik er al wel over gepraat..
het praten lucht ook wel op..
en soms verbetert het ook wat...
maar elke keer valt het weer terug.
dus ik weet het niet

[Droomvlucht]

Als je vantevoren verwacht van een psycholoog dat hij je niet gaat begrijpen heeft het ook geen zin om te gaan. Je moet zo'n persoon wel een beetje krediet geven. Het zijn (gelukkig) geen helderzienden.

Ik stond er enorm van te kijken hoe erg mijn huisarts me al begreep, dat kan alleen nog maar beter worden bij psychologen en psychiaters denk ik dan
Geef het inderdaad een serieuse kans; die mensen hebben echt wel iets geleerd tijdens hun studie en loopbaan, ze zullen je in ieder geval wíllen begrijpen.

[TheCreator]

Ik kom uit de psychiatrie. En ik kan zeggen dat je het maar net moet treffen met die mensen. Of het nou je huisarts is (de mijne is een "white-power" lul), een psycholoog, je moeder, vrienden etc.
Je kunt iig. een psycholoog proberen als je ervoor open staat.
Neem het ajb niet te persoonlijk als zo'n psych heel snel een diagniose probeert te stellen en je gelijk medicatie lijkt aante smeren.
De medicijnen-industrie en psychiatrie gaan hand in hand in die wereld.
Ze sponseren mekaar als het ware.. (maar dat is wat ik denk.)

Verder kun je ook wel met mij op MSN praten als je wilt.
Ik heb ook de nodige zelfmoord, leegte etc etc. gevoeld.
Het kan je bij blijven tot je net zo oud word als ik. Of het kan nog omslaan.
En mischien heb je wel een hele dip door dat examen-stress (dat kan ook nog)
Dus is het mischien niet zo erg..

Voor veel psychiatrische stoornissen (noem je dat zo?) is de therapie waar het beste resultaat mee te behalen valt een combinatie van medicatie en praten. Het duurt meestal even een paar weken voor medicatie werkt, daarom beginnen ze zo snel. Als jij dat als patient liever niet hebt, dan kan je dat gewoon zeggen.
Zelfde geldt voor je huisarts; als jij liever geen white-power-idioot hebt, dan zoek je gewoon een andere. En als het gewoon niet klikt met je psycholoog, dan vraag je naar een collega. Dat is echt heel normaal om te doen, en voor jezelf ook veel beter. Je moet je op je gemak voelen bij die mensen

[oelekeboeleke]

Als je met een psychiator gaat praten, zorg dan wel dat je een goede treft.

[Southtown]

oelekeboeleke schreef op 15-07-2007 @ 02:08 :
Als je met een psychiater gaat praten, zorg dan wel dat je een goede treft.

Je bedoelt een psychiater die je geen dure producten aansmeert, of voorstelt dat je lobosectomie ondergaat? Moeilijk.. moeilijk.. NLP lijkt me dan toch een beter oplossing.

[engeltjeg]

ik ga niet met een psychiater praten..
eerder met een psycholoog..

[Aristidis]

engeltjeg schreef op 16-07-2007 @ 16:16 :
ik ga niet met een psychiater praten..
eerder met een psycholoog..

ja, ik zie in je verhaal ook geen aanleiding om meteen aan een psychiater te denken.

[Poepkind]

aaah waarom proberen jullie het arme kind meteen een psychiater aan te smeren. Ze is niet gestoord ofzo Oke als ts na de psyhcholoog nog steeds zwaar depri is, ander verhaal. Ik zou als ik Ts was gewoon praten met mensen uit omgeving, en een bezoekje aan de huisarts. Die kan je dan doorsturen naar psychollog.

[engeltjeg]

maar is er niet wat anders als een psycholoog wat ook kan helpen...
want ik zie een psycholoog toch niet echt zo zitten..

[dallie]

Goede vriend/vriendin die wil luisteren kan ook helpen, tenzij je echt diepgewortelde problemen hebt.

Word je echt nergens gelukkig van? Wat is de bron van je ongeluk?

[engeltjeg]

ik heb niet echt zo veel vrienden..
en dat soort dingen deel ik niet echt met vrienden...

ik weet ook niet echt precies waarom ik ongelukkig ben..
meer dat ik ook best verlegen ben..
dat is het miss ook

[Thommos]

ik snap wel dat er best dingen zijn die je liever niet met je vrienden wil delen. Ik snap volkomen wat je bedoelt enzo, met jezelf waardeloos en leeg voelen, ik heb zo ongeveer ook datzelfde meegemaakt. Ik ben geen expert zoals TheCreator, maar ik hoop dat ik kan helpen.

Ik heb in die tijd ook eigenlijk veel te veel gepraat, en om die reden ook mensen verloren (die toch niet echt mn beste vrienden waren). Dus de eerste tip die ik je kan geven, is dat je goed op moet letten met wie je praat. Je kunt het beste erover praten met iemand die jou het beste aan kan voelen, die het meeste met je omgaat, en jou het beste kent. Zo iemand kan jou het beste doorgronden, en je al bijstaan. Sowieso, je hart zo nu en dan luchten werkt gewoon, je moet je er zeker neit voor schamen, al helemaal niet tegenover je beste vrienden. Daar ben je tenslotte vrienden voor!

Ik kon ook nooit zeggen waarom ik ongelukkig was. Het was eigenlijk alles en niets bij mij. Je denkt aan alles, niets beurt je op, je ziet overal het slechte van in, niets lijkt je mee te zitten etcetc. Verlegenheid ken ik ook. Dat is iets waar je je wel een beetje overheen kunt zetten, maar ga er maar vanuit dat je daar nog even aan vast zit (ik wil niet doemdenken, maar zoiets heb je nu eenmaal, dat gaat niet snel weg).

Je moet niet bang zijn om naar een psycholoog te stappen. Je moet idd wel net een goede persoon treffen, maar een neutraal persoon hebben waarmee je alles wat jou dwarszit kunt bespreken, kan ook nuttig zijn. Ik kan bijv. ook niet altijd alles met mn beste vrienden bespreken: sommige dingen zijn gewoon TE persoonlijk tussen jullie twee. Maar als zoiets je toch dwarszit, zou een psycholoog kunnen helpen. Bij mij heeft het wel geholpen toendertijd, al ben ik er nog niet helemaal vanaf. Ik kan het je wel aanraden om het toch eens te proberen, hoe verlegen je ook bent. Uiteindelijk wil je het er toch eens over hebben als alles om je heen je (diep) ongelukkig maakt.

Verder kan ik nog zeggen dat het misschien wel over kan gaan, maar als dit komt door de puberteit, zal het voornaamste effect toch zijn dat je met jezelf leert leven, met jezelf en je gedachten om kunt gaan. Is het met de puberteit gekomen, dan zal het denk ik eerder zo zijn dat je ermee moet leren omgaan.

Ik hoop dat het je een beetje helpt

[Daboman]

Begin gewoon aan een leuke hobby of sport. Het helpt echt. Echt! Het is geen wondermiddel, dus verwacht niet de eerste dag dat je gaat sporten resultaat, maar op den duur ga je je er echt beter van voelen. En ik spreek uit ervaring.

Aan een nieuwe sport/hobby beginnen is de grootste stap. Het is belangrijk dat je in het begin niet te negatief staat ten op zichte van iets. Als je bijvoorbeeld gaat skaten zul je in het begin vaak vallen, maar dat heeft iedereen. Als het na een tijdje niet ophoudt, dan kan je pas zeggen dat de hobby of de sport niet leuk is of dat je er niet geschikt voor bent.

[SuperSanne]

Je weet niet precies waarom je ongelukkig bent. Een psycholoog kan je niet magisch genezen binnen twee werkdagen als je voor 10 uur besteld, maar hij/zij weet wél vaak de juiste vragen te stellen waardoor je op een gegeven moment een aha! ervaring krijgt. Jouw probleem is denk ik niet dat je geen oplossing hebt, maar dat je niet weet wat nou precies het probleem is. Zolang je niet weet wat er mis is, kun je ook niet werken aan een oplossing. Proffesionele hulp kan je helpen de vinger op de zere plek te leggen. En schaam je vooral niet, je bent echt niet alleen.

[trophus]

*knuffel*

Het moet toch uiteindelijk uit jezelf komen, als je langdurig depri bent kun je het beste gewoon het beste er van maken, maak plannen voor de toekomst en werk daar naartoe
maar je zult periodes krijgen waarin het negatieve gevoel weer terug komt.....en ik weet niet wat je daar aan kan doen (zelf momenteel last van)

een hobby/sport of psycholoog helpt (naar mijn ervaring) in ieder geval tijdelijk.....hoe lang hangt er een beetje vanaf

[engeltjeg]

Naja.. ik heb al geprobeert een sport te zoeken maar ik heb nou niet echt een sport gevonden die ik leuk vinde.. Ik denk dat ik geen type ben om te sporten ofzo.
Naja ik denk dat ik toch maar naar een psycholoog ga maar ik weet alleen niet hoe je die vind. maar moet je dan ook eerst naar de huisarts, want daar heb ik geen zin in.....

Mbt sporten: welke sporten heb je al geprobeerd?
En ipv een sport kun je ook een andere hobby zoeken?

Voor een psycholoog heb je meestal een verwijzing van je huisarts nodig.
Je zou ook maatschappelijk werk kunnen proberen, daar heb je geen verwijzing voor nodig.

[Gothic]

Poepkind schreef op 17-07-2007 @ 12:58 :
aaah waarom proberen jullie het arme kind meteen een psychiater aan te smeren. Ze is niet gestoord ofzo

Lekker genuanceerd voor aankomend arts

[mara18]

Ik snap je probleem. Ik heb het namelijk ook al een hele tijd.
Van niets kan ik laaiend enthousiast worden. Ik leef mn leven maar, terwijl ik vroeger de gelukkigste persoon op aard was

Toch denk ik bij mij een verklaring te vinden.
Ik denk dat het te maken heeft met de leeftijd. Ik ben nu 21 jaar, dus je leven wordt niet meer geleid door je ouders en omgeving wat vroeger wel het geval was. Ik lijk het daar erg moeilijk mee te hebben dat ik nu mijn dagen volledig zelf moet invullen. Ook amuseer je je niet meer met dingen waar je je vroeger uren mee kon bezig houden. Al die verloren bezigheden en gewonnen vrije tijd zorgt bij mij denk ik een deel voor dat nutteloze gevoel.

Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, misschien is het bij jou wel iets volledig anders.