Ik voel me zo bedrogen!
Nadat ik gisterochtend bij haar langs ben geweest, nog tig keer heb gebeld, zelfs haar ouders heb proberen te bellen, belde ze gisteravond eindelijk op. Eerst zei ze dat ze bij een vriend was blijven logeren, dat haar telefoon kapot was en dat ze me daarom niet kon bereiken, maar wel dat ze donderdag een sms-je via internet had gestuurd. Ze zei sorry en wilde langs komen om het goed te maken. Ik was bij een vriendin, maargoed, ze zou komen. Ik liet duidleijk merken dat ik pissig was.
Belde ze even later op dat alles gelogen was maar dat haar ex-vriend weer bezig was en dat ze daarom haar kop er niet bij had. Ok, maar ze zou alsnog langskomen maar ze wildeniet dat die vriendin van mij erbij zou zijn. Afgesproken dat we een rondje zouden gaan wandelen.
Ze komt, we gaan een rondje wandelen maar ze zegt niets, dus ik moet maar gaan vragen. In eerste instantie was ik koppig, maargoed, uiteindelijk maar gevraagd wat er aan de hand was. Ze had ook black-outs gehad, net als ik, en ze was er echt niet bij met haar hoofd. Toen ik haar confronteerde met het feit dat ik wist dat ze de avond van tevoren uit was geweest en nog leuk met mensen had gekletst zei ze dat ze het van zich af probeerde te zetten, maar mij bellen was te veel gevraagd. Ik moest eens weten wat ze allemaal doorgemaakt had, ze was bijna dood geweest, wat was mijn probleem. Ik zei nog dat ik ook veel meegemaakt had, maar ik nooit mijn vriendinnen had laten zitten. Daarna ben ik keihard jankend weggelopen en terug naar de vriendin gegaan waar ik bij op bezoek was. Daar gejankt en gepraat.
Belde ze me even later op om nog maar eens te melden dat ze bijna dood was geweest en dat ze heel zielig was. "Ouw hoer, wat is fucking jou probleem?" Vroeg ze me nog. Toen was de maat voor mij vol. Ik heb echt heel hard jankend de telefoon opgehangen.
Waarom heb ik altijd die leugens gepikt? Ik wist dat ze vaker tegen me gelogen had. We hadden een keer afgesproken, toen ik net klaar was met mijn examens om gezellig samen wat te drinken en te kletsen. Maar ze kwam niet opdagen en nam ook de telefoon niet op. Later belde ze me dat ze zich niet lekker voelde, maar de week daarna versprak ze zich en zei ze dat ze op een feestje was geweest. Ik heb er toen niets over gezegd, bang om haar kwijt te raken, maar eens is de maat vol.
Ik heb nu afgesproken om met mijn ouders op vakantie te gaan. Ik hoop dat het lukt om alles een beetje van me af te zetten, maar ik vrees dat het geen prettige vakantie wordt. Ik voel me zo in de steek gelaten, naar alles wat ik voor haar heb gedaan. En ik voel me zo stom, dat ik zo veel van haar geslikt heb. Dit doet zo'n fucking pijn.