De afgelopen nacht, geschreven, veel geschreven en dat voelde heel goed.

Voor mijn beste vriendinnen (nouja, ik heb maar twee goede vriendinnen (en ook twee goede vrienden dan) allebei één stuk geschreven. En nouja, ik had zoiets twee kantjes zal dat wel worden, maar op een gegeven moment beven de woorden komen en nu hebben ze alletwee vijf kantjes A4 in hun inbox.
En ik schreef eerst het stuk van K. en wat ik toen voelde, bij het op een rijtje zetten van alle herinneringen, alles dat we met elkaar gedeeld hebben en wat we tot nu toe al hebben meegemaakt en samen hebben gedaan, toen begon ik spontaan te huilen, omdat ik zoveel van d'r hou en ik zo onvoorstelbaar gelukkig ben dat juist ik haar mag kennen, op de manier zoals ik haar nu ken. En nouja, het voelt af en toe nog steeds alsof het allemaal nep is. Niet door hoe zij doet, want dat maakt het allemaal alleen maar echter, maar gewoon omdat ik me niet kan voorstellen, dat ik eindelijk zoiets moois mag voelen, na ruim 16 jaar ellende, neigingen tot am en in bepaalde periodes zelfs tot zm. =| Nouja, daar wil ik liever niet meer aan terugdenken aan die tijd, maar dan voelt het dus onvoorstelbaar als je zoveel (vriendschappelijke) liefde kunt voelen voor iemand, terwijl je dat jarenlang niet kon, maar dat je ook net zoveel, misschien nog wel meer (hoewel zij dat stukken moeilijker kan uiten in woorden dan ik) liefde terugkrijgt.