Mijn ouders..

Ik ben laatst een weekendje bij mijn ouders geweest, samen met mijn zus. Leek ons echt heel gezellig, want we zouden met de familie van mijn moeders kant uit eten gaan etc.. Hadden we echt zin in. Donderdag kwamen we aan en was de sfeer al niet optimaal, mijn moeder deed lekker vrolijk en wilde met ons de stad in etc, mijn vader zat stijf op de bank en zei niets. Mijn zus en ik hadden dus niet echt het gevoel dat hij blij was ons weer eens te zien, voelde behoorlijk verrot.
Vrijdag gingen we lekker uiteten met de familie, maar mijn vader was echt lekker bezig. Hij hing de coole vent uit met stoere verhaaltjes, terwijl hij thuis helemaal níets uitvreet, alleen maar op de bank zit. 's Avonds wilde hij ineens uit, naar een café met mijn moeder. Zij was het een beetje zat: de hele dag knorrig zitten doen, niets zeggen etc en dan ineens wel vrolijk de stad in. Ze beet hem dus toe dat ze daar geen zin in had. Nou, mijn vader ging gewoon weg en toen kwam het Grote Gesprek opgang. Ik ben niet echt het type dat gaat vragen wat er aan de hand is tussen hen, mijn zus wel. Mijn moeder vertelde vanalles, hoe ze zich voelt ten opzichte van mijn vader etc etc.. Uit alles blijkt dat ze bij hem weg wil, dat zei ze ook (damn, en ik zit nu weer te janken ). Vervolgens dácht ze (en dat zei ze ook) dat mijn zus en ik haar vast een trut vonden, een bitch, en dat we onze vader het liefst vonden - het slachtoffer oid. Ze zei gewoon dat wij haar moesten haten, daar kan ik niet tegen en ik begon keihard te janken, want als er íets niet klopt, is dat wat zij dacht. Nou ja, haar goed duidelijk gemaakt dat wij van d'r houden en dat ze helemaal geen trut/bitch is. Maar ja, toen kwam de grote vraag:'Zouden jullie het begrijpen wanneer ik voor mezelf zou kiezen?' Ik wilde meteen 'Ja' zeggen, heel gemeend ook, maar op een of andere manier begon ik keihard te janken en kwam er niets meer uit mijn mond... Gek eigenlijk, ik heb er aan de ene kant echt vrede mee, maar aan de andere kant...

Maar goed, 't verhaal wordt nog langer Toen mijn vader weer thuis kwam, ging mijn moeder meteen naar bed (de logeerkamer..) mijn zus en ik hebben nog met hem gepraat en daaruit bleek dat het héél slecht met hem gaat. Hij is zwaar depressief etc, maar mijn moeder weet daar niets van omdat hij dat niet aan haar wil vertellen.. En juist daardoor loopt misschien alles wel mis... gaan ze dus uit elkaar
Mijn moeder is al helemaal naar een appartement voor haar aan het kijken etc, terwijl mijn vader het niet serieus genoeg neemt.. Maar ja, ik durf niets te zeggen tegen hen...

't Is wel lang geworden trouwens, maar ok, bedankt voor het lezen iig

misschien helpt t als je je moeder een brief schrijft over wat je vader heeft gezegt, dat is een goed alternatief voor als je t niet durft te zeggen.

ik zou niet weten wat je allemaal kunt doen, misschien een relatietherapie ofzo aanraden,en je vader aansporen naar een psycholoog te gaan(dit laatste zeker!)

succes er allemaal mee meid

[Anne]

Kun je hen niet allebei op de hoogte brengen? Ik weet het niet, je staat er nu echt middenin, maar het zou zo stom zijn als hun huwelijk hierdoor opeens voorbij zou zijn... Natuurlijk moet je moeder voor zichzelf kiezen, maar dan moet ze wel weten wat er allemaal aan de hand is. En misschien dat je vader haar dat ook wel kan vertellen? Moeilijk zeg...
Sterkte! (L)

Mijn zus en ik hebben mijn vader echt aangeraden het aan mijn moeder te vertellen, hij loopt nu bij een psychiater, zonder dat zij het weet (ze dénkt dus dat hij gewoon vaak naar de stad gaan oid). Maar ja, hij vertelde mijn zus en mij dat hij dat ook wel gaat doen, maar dat hij het pas gaat vertellen wanneer hij haar er niet in mee kan trekken (hij is eerder depressief geweest en trok haar er toen mee in, heel gedoe, dat wil hij niet nog eens). Ook beseft hij zich dat, wanneer hij er alleen voor komt te staan, hij het ook alleen moet oplossen (met behulp van die psychiater, maar dus zonder hulp van mijn moeder).
Het gekke is trouwens: mijn vader en ik zien allebei dezelfde psychiater, zonder dat mijn vader dat weet

Maar ja.. ze zijn dit jaar 25 jaar getrouwd etc, normaal zou mijn moeder nooit over haar ruzies met mijn vader praten met mij of mijn zus, omdat ons dat niets aan gaat en wij er alleen maar mee zitten. Maar deze keer vond ze het dus serieus genoeg om het wél aan ons te vertellen.. dat zegt toch wel veel...

Ik zal via mijn zus proberen uit te vinden hoe het nu met ze gaat, zij vraagt ze dat zo...

[G.T.C.]

ahhh, wat erg zeg
Ik denk toch dat je je moeder op de hoogte moet brengen, van wat er aan de hand is met je vader. Het zou echt fucked up zijn als hun huwelijk daardoor stuk loopt.
Jah, het blijft natuurlijk moeilijk. Maar ik heb het idee dat het anders sowieso fout gaat. Dus dan kan je beter in ieder geval IETS proberen. Volgens mij kan je niet echt met je vader praten enzo, en hem een beetje gerust stellen. Die wil het zelf helemaal oplossen. Maar ik denk ook dat hij niet zo snel weg zal gaan bij haar.
Dus als jij nou kan proberen om je moeder een beetje te ondersteunen zolang hij die psychiater nog nodig heeft.
Ik hoop dat het zo een beetje goed komt.

Dit is natuurlijk alleen maar mijn advies. Maar misschien heb je er toch wat aan. Ik hoop het maar !

Mag ik touwens nog wat vragen. Het zijn mijn zaken niet, maar waarom woon jij niet meer bij je ouders terwijl je 17 bent, en nog in 5/6 vwo zit. Is er al wat eerder iets fout gelopen bij jullie thuis?


HEy, in ieder geval HEEL veel sterkte !!!

Greetz,
Gerard

[Elisaaa]

wat een vervelende situatie voor je zeg. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je moeder weet wat er met je vader aan de hand is. Maar de vraag is of jullie haar dat moeten vertellen of je vader zelf. Ik weet niet of je dat durft... en het lijkt me eerlijk gezegd ook heel moeilijk.
Sterkte er mee hoor. Ik hoop echt dat het goed komt.

[Miss Helena]

Heej meis, wat rot voor je! Ik sluit me aan bij de anderen eigk... Je moeder moet er gewoon van weten. Als je vader t zelf niet wil zeggen, zullen jij en je zus iets moeten ondernemen. Ik weet niet hoe je moeder is enzo, maar ik denk dat ze, als ze dat weet, heel anders over m gaat denken. Hij heeft nu die psych, hij wil r dus iets aan doen. Dat lijkt me voor je moeder al iets positiefs. Probeer t, t zou zo zonde zijn als ze hierdoor toch gingen scheiden... Ik zeg heus niet dat t gemakkelijk is, maar denk ik wel de enige oplossing Heel veel sterkte! Liefs, Heleen.

Als t me eigen ouders waren geweest had ik ze hun eigen gang laten gaan. Ik bemoei me nooit met me ouders. Zij zijn degene die de volwassenen zijn en t dus beter horen te weten als mij. Maar dat ben ik, zo denk ik over me eigen ouders.

Iig, keep your head up.

Je moeder moet idd gewoon weten wat er met je vader aan de hand is... 't is lullig als het fout gaat om iets wat de ander gewoon niet weet oid...als je begrijpt wat ik bedoel.

[Signy]

Wes schreef:
Als t me eigen ouders waren geweest had ik ze hun eigen gang laten gaan. Ik bemoei me nooit met me ouders. Zij zijn degene die de volwassenen zijn en t dus beter horen te weten als mij. Maar dat ben ik, zo denk ik over me eigen ouders.

Iig, keep your head up.

Foute instelling. IMO. Je ouders zijn dan wel volwassenen maar ook zij kunnen fouten maken en hulp nodig hebben. En hulp van je kinderen is ms iets wat ze juist willen.
Maargoed ik ga offtopic.

Sjeetje, wat een ontzettend nare situatie.. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen.. Echt advies heb ik niet voor je. Het zal een beetje zijn waar mijn ouders ook doorheen zijn gegaan, maar dan mn moeder die depressief was. Ze was hier echter wel eerlijk over tegen mn vader enzo, dus ms is de situatie niet echt gelijk. (mn ouders zijn nu overigens uit elkaar). Sja, eerst es even afwachten of je vader het al gaat vertellen aan je moeder enzo.. Het is toch wel erg serieus. Desnoods moet je maar stappen ondernemen waar zij het moeilijk mee zullen hebben denk ik/ Je kan toch moeilijk zitten en kijken hoe het kapot gaat tussen hen.

Misschien ze bij elkaar zetten voor een goed gesprek en bemiddelen.. Mja, ik weet niet, of dat zeg maar mogelijk is. Maar kun je er niet ook met jouw psycholoog over praten dat die ms met je vader kan praten weer of mag dat niet op die manier? Ja, ik weet het ook niet, sterkte in ieder geval!!

[Chloe Siere]

inderdaad een rot situatie.
ik vind het moeilijk om hierop te reageren. ik ken namelijk je ouders niet zo goed. want het zou bijvoorbeeld kunnen dat je vader de scheiding allang ziet aankomen en daarom een verhaal tegen jullie opsteekt zodat hij zielig lijkt. misschien is hij wel helemaal niet depressief. maar gewoon lui. maar misschien is hij het ook wel. dat weet jij het beste denk ik.

ook vind ik het oneerlijk dat je moeder dan niks tegen je vader zegt. zo heeft je vader niet de kans om zich te verweren en om zich te veranderen voor je moeder. dit vind ik behoorlijk vreemd en kan me dat ook nauwelijks voorstellen. gaat het al jaren slecht tussen je ouders? of alleen maar het afgelopen jaar?

ik vind dat je moeder eerst met je vader moet praten voordat ze verdere beslissingen neemt. praat eens goed met dr en vraag of ze het er niet met je vader of wilt hebben.

als je moeder zich echt klote voelt bij je vader en het gewoon niet meer aan kan en je vader er verder ook geen moeite meer voor wilt doen, dan zijn ze waarschijnlijk gewoon uit elkaar gegroeid o.i.d. en dan heeft het verder waarschijnlijk ook geen zin meer en is het inderdaad misschien beter dat ze uit elkaar gaan. ik begrijp dat jij en je zus uit huis zijn en daarom, als ze verder geen kinderen hebben, hoeven jullie dus geen reden te zijn om níet uit elkaar te gaan. de situatie wordt alleen anders.

misschien dat ze de moeite willen nemen om in een relatietherapie te gaan. maar dat wil lang niet iedereen en dat kan ik me best wel voorstellen. vaak voelen deze mensen niet eens meer een liefde voor elkaar maar vrij alleen maar haat (op dat moment, ergens zit die liefde er nog wel, maar deze is niet te bereiken).

veel succes ermee, het zal wel moeilijk worden...

G.T.C. schreef:


Mag ik touwens nog wat vragen. Het zijn mijn zaken niet, maar waarom woon jij niet meer bij je ouders terwijl je 17 bent, en nog in 5/6 vwo zit. Is er al wat eerder iets fout gelopen bij jullie thuis?

Nee hoor, ik had alleen al anderhalf jaar een vriend helemaal in het zuiden des lands en kon er niet meer tegen hem vrijwel nooit te zien. Ben dus bij hem gaan wonen.. Lag niet aan mijn ouders ofzo hoor..

Maar iig iedereen bedankt voor de reactie..

Vroeger ging het altijd wel goed, omdat mijn vader toen nog werkte en dus niet de hele dag thuis zat. Maar toen ondernam hij eigenlijk niets. Toen mijn zus en ik kleiner waren, was mijn moeder eigenlijk de gene die beslissingen voor ons nam, nog steeds, mijn vader kan dat niet. Ik wist eigenlijk al dat hij vroeger erg passief was, maar doordat hij ook niet boos op mijn zus en mij werd, leek mijn moeder altijd erg streng en hij erg lief.. Maar ja, hij is ook niet evil ofzo hoor...

Maar goed, ze hebben besloten samen in een soort therapie te gaan, volgens mij helpt dat wel een beetje...

Nogmaals iedereen bedankt voor de reacties!!!