Als de stukjes schrijven uit mijn neusgaten, mijn oren en
ogen; ze lopen niet synchroon.
Ik wil blikken vangen, noten dempen
Plat! Plat! Gesplet op mijn bureau en jouw
krullen, want zingen, zoeken, zeilen
kan ik niet.
En ik giet, altijd maar mijn woorden
uit en ik liet, altijd maar mijn denken
uit; kan je nog de neus en noten zien
van mij en de kreten die ik slaak?
Ik probeer te zeggen dus, te tekenen op je
schouderbladen.
Want dat ik nooit te nimmer. Ik schrijf mijn
leven uit. Je zult mijn vingers moeten tellen, mijn
medeklinkers moeten voelen, mijn
hielen hakken moeten. Hak! Hak!
Zoals ik mijn noten demp. Je zult
mij nooit te nimmer.
Laatst gewijzigd op 19-06-2010 om 23:32.
|