De afscheidsreceptie was zo moeilijk niet, daar was ik op m'n vader, moeder en oma na alleen...maar op de crematie waren drie keer zoveel mensen als we hadden verwacht en overal ging eerst m'n oma, dan m'n vader en dan ik...
En ik had mezelf heel goed in de hand tot iemand die een toespraak hield eindigde met dat hij gemist zal worden als vader, man, broer, enz...en als laatste 'en vooral als Yola's lieve opa' Vanaf toen heb ik alles gemist, nog steeds schiet ik weer vol als ik 't zelfs maar op wil schrijven...
Dat ik me nu voel en eruitzie alsof ik de dode ben zullen we maar even achterwege laten