gang

[metallica]

Een heel klein stukje was het maar. Ik weet niet of ik er goed aan doe me nu zo te richten op zijn relatie met zijn moeder, alleen om hetgene waar ik mezelf tegensprak goed te maken. wat vinden jullie hiervan? Moet ik zo door gaan, of moet ik de tegenstelling laten zoals hij is en het bij het uit eindelijke verhaal veranderen.

Ik wacht even met verder schrijven totdat iemand heeft gereageerd, want ik weet zelf niet goed wat ik hiermee moet.

[metallica]

Ik heb de komende tijd niet veel tijd ( lang leve school ) maar ik schrijf gewoon weer verder en zie wel wat er uit komt.

[Flshman]

metallica schreef op 26-08-2003 @ 21:24:
Ik weet het niet, mijn moeder is heel wispelturig van aard. Alleen wat betreft Sander is ze dat niet. Hem verafgoodde ze al toen hij baby was.

Ik vind 'verafgoodde' een beetje raar klinken.. Misschien iets als 'koesterde' of 'was altijd al haar lieveling geweest'?

[metallica]

Flashman schreef op 06-09-2003 @ 19:45:
Ik vind 'verafgoodde' een beetje raar klinken.. Misschien iets als 'koesterde' of 'was altijd al haar lieveling geweest'?

Ik wist toen geen ander woord te bedenken. Soms heb je bepaalde woorden in je hoofd. En al vind je zelf dat het raar klinkt, als je niets anders vind kan je niets anders opschrijven. Verafgoodde gebruikte ik om aan te geven dat het echt erg was. Jouw suggesties klinken beter dat vind ik ook, maar ze zijn minder extreem. Misschien kan ik nog een ander woord vinden. Ik kom er nu niet zo snel op.

[Flshman]

Ja, zo'n idee had ik al..

[metallica]

Ik voel me beroerd, er gaat vanalles door mijn hoofd. Hele rare dingen. Ik wou dat ik iemand had waarmee ik kon praten, iemand die ik kon vertrouwen. Het leven zit me niet mee. Het enige wat mee zit is dat ik goed kan leren, maar moet ik daar zo blij mee zijn. Nee, ik ben er niet blij mee. Ik had liever dat mensen goed met me op konden schieten dat ik goede vrienden had en niet elke keer het pispaaltje was. er zijn wel mensen die aardig zijn, maar het is meer medelijden. Ik voel dat ik steeds meer wegzak van alles, het leven interesseerd me gewoon niet meer, of wel. De werkelijkheid is hard, ik ben liever in mijn droomwereld.

Sinds de verpleegster me verteld heeft over haar zoon Michel, krijg ik de gedachten over zelfmoord niet meer uit mijn hoofd. Het is de laatste week een deel van me geworden, ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ik ben altijd redelijk gelukkig geweest met mijn leven, ik accepteerde het, maar nu begin ik erover na te denken. Mijn leven is helemaal niet leuk, ik haat het en mezelf erbij. Ik heb de voordelen en nadelen over het leven, mijn leven eens op een rijtje gezet en ben tot de conclusie gekomen dat het niet uitmaakt of ik dood ben of leef. Niemand zal me missen, nu niet en nooit niet.

Ik ga op bed liggen en zet Bleach van Nirvana op. Ik heb me nog niet aangekleedt. Mijn moeder is weer weggegaan, het lijkt alsof ze niet alleen met mij in huis wil zijn, ze ontwijkt me. Ze weet volgens mij ook niet wat ze moet. Ze kan wel aardig tegen me zijn, maar dat gaat niet samen met aardig zijn tegen mijn broertje. Sander mag me niet en al is hij een paar jaar jonger, hij is hier de baas in huis. Normaal gesproken in een normaal gezin heeft de oudste het overwicht, maar hier is het niet zo. Het was al toen we klein waren, Sander peste mij en liet mij ervoor opdraaien. Het kwam niet in mijn moeders hoofd op hem te straffen. Maar omdat ze toch iets moest doen, gaf ze mij de schuld. Het was altijd mijn schuld omdat ik de oudste ben, ik mag me niet laten pesten door mijn kleine broertje. Ik moest eens een man worden, op school zou mijn moeder er ook niet voor me zijn.

Het is twaalf uur, ik besef me dat ik me nog steeds niet aangekleedt heb en ga eens naar de badkamer. Ik probeer niet in de spiegel te kijken, ik haat mijn lijf. Ik was al mager, maar ben de laatste weken nog magerder geworden. Ik schiet snel in mijn spijkerbroek en gooi wat water in mijn gezicht.

Beneden gaat de bel, ik loop naar het raam om te zien wie het is. Tot mijn schrik bemerk ik dat het Marjan is, snel loop ik naar de badkamer en kijk toch maar eens in de spiegel. Nee, zo kan ik haar niet onder ogen komen. Er wordt nog eens gebeld, indringender nu. Ik ben in tweestrijd, doe ik de deur open of niet. Ik wil niets liever als de deur open maken om haar stralende gezicht te zien, maar ik ben bang dat ze helemaal op me afknapt als ze me in deze staat ziet. Er wordt nog eens gebeld, na enkele minuten hoor ik haar weglopen en heb ontzettende spijt. Ze zal wel niet meer terugkomen.

Een golf van zelfhaat, zo erg dat ik er zelf van schrik, overspoeld me. Ik moet mijn woede ergens op af reageren. Iets beters als mijn eigen lijf vind ik niet. Ik vind een mes in de keuken en maak krassen op mijn borstkast. Voldoening en rust voel ik nu, bij het zien van mijn bloed. De krassen bloedsen niet erg, maar bloeden genoeg voor mijn gevoel. Kalm maak ik het mesje schoon en neem het mee naar mijn kamer waar ik het op mijn bureau leg als een trofee. Mijn een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar het mesje en de krassen op mijn lijf.

Rond een uur of drie kom ik van mijn kamer af en maak iets te eten klaar. Er is nog steeds niemand thuis, de stilte klinkt als muziek in mijn oren. Ik ga met mijn vingertoppen over de krassen, het bloed is opgedroogd. Ik denk aan het gevoel dat het me gegeven heeft en besef dat het zeker niet de laatste keer zal zijn dat ik mezelf snij. Ik zet de computer aan en ga eens kijken wat ik nog aan dat gezamelijke verslag met Marjan kan doen. Over twee weken moet het ingeleverd worden. ik vind nog een helboel informatie op een site van de gemeente, stom dat ik daar nog niet eerder aan gedacht heb. Er staat echt een heleboel op. Nu hoop ik wel dat Marjan deze site nog niet ontdekt heeft. Ik zie haar blije gezicht al voor me, als ze ziet wat ik gevonden heb. Deze gedachte brengt een glimlach op mijn gezicht. Een geforceerde glimlach, omdat ik weet dat het allemaal toch niets uitmaakt.

[metallica]

Weer een stuk, ik heb door school niet veel tijd om vaak te schrijven. Ik hoop dat het een beetje klopt bij de rest, maar daar kijk ik later wel naar.

[metallica]

Nadat ik de computer afgesloten heb, ga ik weer naar boven. De hoofdpijn komt weer op. Terwijl ik een asperientje oplos in water, kijk ik voorzichtig in de spiegel. Voor het eerst in mijn leven kijk ik met plezier in de spiegel. De rode krassen zijn goed zichtbaar op mijn witte huid. Niet voor het eerst deze dag ga ik met mijn vingertoppen over de krassen. Ik heb zin om keihard te lachen. Bijna huppelend loop ik naar mijn kamer, de hoofdpijn is verdwenen. Het aanblik van de krassen en de rode huid erom heen geven me een goed gevoel. Ik wil de stilte verstoren en zet de radio hard aan.

In gedachten verzonken staar ik uit het raam, er gaat vanalles door mijn hoofd. Bijna teveel om op te noemen. Soms word ik daar gek van, van het niet kunnen ordenen van mijn gedachtes, maar nu maakt het niets uit, niets maakt meer iets uit.

Ik zie mijn moeder. Ze zoekt naar haar sleutels en opent de deur als ze ze gevonden heeft. Een paar tellen later hoor ik "Wouter doe die muziek uit, nu" Ik weet dat het geen zin heeft te protesteren en zet de muziek uit. Het enige dat nu nog hoorbaar is, is het gerommel van mijn moeder onder in de huiskamer.

[metallica]

De stilte hangt als het ware om me heen. Nog steeds hoor ik mijn moeder beneden rommelen. Tot mijn verbazing hoor ik dat ze zingt. Waarom zou dat zijn, mijn moeder doet nooit zoiets als zingen of lachen. En zeker niet als ze thuis is, Bij anderen wil ze weleens lachen, maar het is een neppe lach. Onecht.

Ik luister een tijdje naar haar, en vraag me steeds meer af wat er aan de hand is. Dit is wel erg vreemd. Ze zingt een een af ander liedje van de Beatles, ik kan niet op de naam komen. Heel bekend is het, ik ken het ergens van. Iemand zong het altijd in mijn kindertijd. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en loop naar beneden, terwijl ik me afvraag waar ik dat liedje van ken. Ik ga op een traptrede zitten. Mijn moeder heeft me nog niet gehoord of gezien. Vanaf mijn plekje op de trap sla ik haar gade. Ze ziet er gelukkig uit, jong. Ze is 45, maar normaal ziet ze er veel ouder uit. Nu ziet ze er jonger uit. Ik wordt steeds nieuwsgieriger.

Als de telefoon gaat, lijkt het alsof er iets breekt. Het mooie moment is voorbij, mijn moeder ziet er weer uit als normaal. Oud en lelijk. Voordat ze me ziet sluip ik naar boven, zodat ze niet weet dat ik haar gezien heb. Daar zal ze niet zo blij mee zijn. Bij mij speelt ze altijd de rol van een kwade, ongelukkige moeder. Ik mag niet weten dat er ook nog een andere kant is, die kant bewaart ze voor Sander.

Ik hoor mijn moeder praten, na een tijdje hoor ik. Wouter, telefoon. Ze roept alsof ze een leger bij zich moet hebben.

[metallica]

Ik pak de telefoon aan en loop naar mijn kamer. Het is Jan Vermaas, hij vraagt me of ik thuis ben en of hij me kan spreken. Zijn stem is hees, ik hoor gerommel op de achtergrond. Ja ik ben thuis, komt u langs. Als dat kan wel. Ja dat is goed. Ik ben over een half uur bij je. Hij hangt op. Hij was redelijk kortaf, of lag dat nou aan mij. Ik weet het niet, ik vraag me af waarom hij komt. Nou ja, ik weet het wel, maar ik ben benieuwd wat hij gaat zeggen. Als ik na beneden loop en de telefoon weer op zijn plek zet zie ik dat mijn moeder naar boven is gegaan. Ik let er verder niet op en ga op de bank zitten, wachten op Jan Vermaas.

Ik hoor mijn moeder de badkamerdeur dicht doen, al het geluid dat veroorzaakt werd door mijn moeder, sterft weg. Ik hoor buiten de snelweg, die een paar staten verder op begint. De buurvrouw is bezig met haar potten en pannen. Etensluchten vullen het huis. Ik besef me dat ik honger heb en ga opzoek naar iets eetbaars.

[dark_poetry]

[Pandemonium]

vet goed!!!

[metallica]

De bel gaat, het zal Jan Vermaas wel zijn. Ik loop naar de deur en open hem. En ja, ik had gelijk daar staat hij. Hij ziet er heel anders uit als de vorige keer dat ik hem zag, toen was hij in uniform terwijl hij nu in zijn gewone kleren voor me staat. Zijn gezicht is rood, ik zie een fiets die met een groot slot vast zit aan een lantaarnpaal en trek mijn conclusies. Hij zal zich kapot gefiest hebben. Aan zijn manier ven ademhalen hoor ik dat hij heel een slechte conditie heeft. Het lijkt wel alsof hij geen lucht meer krijgt. Dan opeens besef ik me dat ik hem nog niet binnen gelaten heb, ik ben eventjes uit mijn concentratie gebracht. Dan herstel ik me en laat hem binnen. Hij heeft nog niet gesproken.

[Kip187]

auw, raar om te lezen. wel heeeel mooi. Ik herken heel veel van mezelf... snijden enzo. deed ik ook... komen allerlei dingen boven..

echt heel knap beschreven, heel wijs, je beschrijft gedragingen kort en bondig maar toch heel levendig. Af en toe ben je wat inconsequent maar dat komt omdat je stukjes schrijft en een defenitieve versie komt er hoop ik aan; kipie@hotmail.com.

als ik hem mag lezen.


dat (huilen en bot doen) van je moeder vind ik juist interressant, is echt menselijk gedrag. ik zou wel willen weten wat erachter zit. ga ik dan naar gissen echt klasse.

Nirvana... echt vet dat hij dit luistert, misschien kun je de songteksten hem laten helpen. ze prediken niet voor zelfmoord namelijk.

we're all fashion kids!

waaah nee echt ik vind het zo'n goed stuk! knap dat je er het zo kan beschrijven. merk wel dat je soms een aanhef maakt om iets te beschrijven en niet dan tocch laat 9 (1 keer)

come as you are en drain you, daarom is Kurt dood denk ik.

bleach ken ik niet gaak zoeken



vervolG!!!!

[metallica]

Kip187 schreef op 06-10-2003 @ 13:09:
auw, raar om te lezen. wel heeeel mooi. Ik herken heel veel van mezelf... snijden enzo. deed ik ook... komen allerlei dingen boven..

echt heel knap beschreven, heel wijs, je beschrijft gedragingen kort en bondig maar toch heel levendig. Af en toe ben je wat inconsequent maar dat komt omdat je stukjes schrijft en een defenitieve versie komt er hoop ik aan; kipie@hotmail.com.

als ik hem mag lezen.


dat (huilen en bot doen) van je moeder vind ik juist interressant, is echt menselijk gedrag. ik zou wel willen weten wat erachter zit. ga ik dan naar gissen echt klasse.

Nirvana... echt vet dat hij dit luistert, misschien kun je de songteksten hem laten helpen. ze prediken niet voor zelfmoord namelijk.

we're all fashion kids!

waaah nee echt ik vind het zo'n goed stuk! knap dat je er het zo kan beschrijven. merk wel dat je soms een aanhef maakt om iets te beschrijven en niet dan tocch laat 9 (1 keer)

come as you are en drain you, daarom is Kurt dood denk ik.

bleach ken ik niet gaak zoeken



vervolG!!!!

Dank je wel. Het is voor een klein deel ook geschreven op eigen ervaringen (snijden, zelfmoord gedachtes). Al is het wel moeilijk zulke dingen te beschijven, maar als je het kent zul je het zeker wel snappen.
Bleach is als ik het goed heb het eerste album van Nirvana. Weet niet precies of dit klopt, maar het is in iedergeval een CD van hen.
En natuurlijk zal ik het mailen als het af is, hoewel dat volgens mij nog een tijd gaat duren. Maar ik heb donderdag en vrijdag vrij, dus dan ga ik weer beginnen met schrijven.

[metallica]

Als zijn ademhaling weer regelmatig is zegt hij: "Zo jongen, het is alweer een tijdje geleden, he?" "Het valt wel mee." "Hm, hoe voel je je?" "Goed, goed" Hij kijkt me aan, in zijn ogen zie ik ongeloof. "Nee, echt goed" "Goed dan." Toch zie ik dat hij me niet gelooft. Maar wat had ik anders moeten zeggen, nee ik voel me ontzettend kut. dat doe je toch niet, ik niet tenminste.

Ik breng hem naar de huiskamer, waar hij kaarsrecht op de bank gaat zitten. Hij is nu helemaal rustig, zijn gezicht begint een normale kleur te krijgen. Afgezien van het geluid van buiten, is het stil. Zelfs mijn moeder hoor ik niet meer, wat ik erg vreemd vind. Ik ga naar de keuken, koffie zetten, om de stilte te ontwijken. Ik maak expres veel lawaai, maar zelfs dat neemt de stilte niet weg. Het geluid dat ik produceer klinkt overdreven, dus hou ik er snel mee op. Met koffie en wat koekjes loop ik de huiskamer weer in. Jan zit nog steeds kaarsrecht op de bank, zijn ogen zijn op de deur gericht. Ik vind dat hij zich vreemd gedraagd. Nadat ik de koekjes en koffie op tafel gezet heb ga ik in de stoel tegenover Jan zitten en kijk hem vragend aan. Tenminste dat was de bedoeling. Het lijkt alsof Jan me niet opmerkt, hij blijft maar naar de deur staren. Ik vind het facinerend en vervelend te gelijk. Ik vraag me echt af wat er is.

Als ik een ontzettende hoestbui krijg, lijkt het pas alsof hij zich mijn aanwezigheid herinnerd. Hij kijkt me aan en schraapt zijn keel. "Waar ik voor kwam..." zijn ogen schieten weer naar de deur, hij is er niet met zijn aandacht bij. "Wat wou ik nou zeggen. O ja, waar ik voor kwam is het volgende. De daders hebben inderdaad een fikse taakstaf gekregen en zijn dus gestraft. Wat ook niet altijd voorkomt, dus dat is redelijk positief. Hoewel ik persoonlijk vind, dat de straf nog redelijk licht was voor hetgene dat ze je aangedaan hebben, maar het is gewoon een geluk dat ze uberhaupt gestraft zijn. Gezien het rechtssysteem van tegenwoordig. De meeste zijn al klaar omdat het de meelopers waren en een lagere straf kregen. Die Daan is er nog steeds niet vanaf. Ik weet niet of de school al contact met je opgenomen heeft, want anders zal ik het je vertellen." "Nee, ik heb nog niets gehoord van de school." "Oke dan. Ik weet het ook pas een uur, dat was ook een van de redenen dat ik naar je toe ben gekomen. Daan wordt van school afgestuurd, de rest van school sturen heeft geen zin, omdat zij toch alleen maar achter Daan aanliepen. Nu Daan weg is, is de kans dat ze je met rust laten groter. En een halve klas van school sturen heeft ook geen zin. Snap je?" "Ja , ik snap het." Hij is er nog steeds niet helemaal bij, terwijl hij vertelde flitsten zijn ogen steeds weer naar de deur. Hij had zijn koffie nog niet aangeraakt.

Er valt een stilte, die stilte wordt verstoord door mijn moeder, die naar beneden komt. Ze heeft zich omgekleedt en ziet er fris uit. Er komt een verandering in de houding van Jan als hij mijn moeder ziet. Hij ziet er opeens erg jongensachtig uit, verliefd. Grappig dat ik dat denk. Wie word er nou verliefd op mijn moeder, hij zou het geen week uithouden. Mijn moeder loopt op Jan af, ze lacht. "Leuk om je weer te zien" "Ja, leuk" Ze merken mijn aanwezigheid niet meer op, zo gaan ze op in hun gesprek. Terwijl ik naar ze kijk, besef ik dat ze echt verliefd zijn. Ik vraag me af hoe het ontstaan is, maar kan nu wel het gedrag van mijn moeder verklaren. Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn, maar het kan best zijn dat ik het me allemaal verbeeld. Hoewel het me onmogelijk lijkt, zou het kunnen. Ik voel me overbodig, ik probeer de aandacht te trekken en zeg dat ik naar boven ga. Mijn moeder knikt en Jan zegt goedendag. Als ik naar boven loop zie ik dat ze op de bank zijn gaan zitten. ik loop weer naar mijn kamer en zet de muziek aan, maar zelfs door de muziek hoor ik hun gepraat en gelach. Ik voel me rot.

[metallica]

Heb alles tot nu toe al bijgewerkt. Het zijn nu twaalf en een halve bladzijden. Ik heb alleen niet veel tijd om te schrijven.

[metallica]

Eigenlijk heb ik geen reden om me rot te voelen. Als zij gelukkig zijn is het toch oke, of niet. Ik denk dat het probleem is dat ik bang voor verandering ben. Mocht het nou zijn dat mijn moeder echt een relatie met Jan Vermaas krijgt, zal dat alles op zijn kop zetten, en daar ben ik niet zo blij mee. Hij lijkt me iemand die interesse in je zal tonen, gebruikelijke vader tot zoon gesprekken. Ik moet al kotsen als ik eraan denk. Eigenlijk is het oke nu. Ik kan doen wat ik wil zonder dat iemand iets zegt of vraagt. Ik kan in mijn eigen wereldje leven, niemand valt me lastig.

Beneden hoor ik mijn moeder afscheid nemen van Jan Vermaas. Zachtjes open ik de deur en kijk naar hun. Hij omhelst haar, kust haar innig en gaat weg. Nadat ze de deur gesloten heeft, zie ik de blik van mijn moeder die niets anders als verliefdheid uitstraalt. Ik wordt er ziek van. Ik moet iets doen om mijn frustraties weg te krijgen. Ik voel de onrust door mijn lijf jagen. Ik loop mijn kamer op en pak het mes dat nog steeds op mijn bureau ligt. Ik zet het mes op mijn arm en blijf snijden totdat rust me overspoelt. Het zien van het bloed brengt een glimlach op mijn gezicht. Ik voel me weer helemaal rustig.

[Celine88]

Geweldig. Ik heb vandaag alles gelezen en vond het echt leuk. Ik zou graag de hele versie lezen. Als ik hem mag lezen. robinhood@hotmail.com

[metallica]

Ik heb geen tijd meer gehad om te schrijven, maar ik zal deze week weer beginnen als ik tijd heb. Het kan wel nog een tijdje duren voordat het af is, maar als het af is krijgt iedereen die een uiteindelijke versie wil die natuurlijk

[vheijnen]

he als je je verhaal aan mij verstuurt kan ik het op mn wepsite zetten zodat mensen het kunne downloaden.


misschien goe idee

[metallica]

vheijnen schreef op 11-11-2003 @ 11:47:
he als je je verhaal aan mij verstuurt kan ik het op mn wepsite zetten zodat mensen het kunne downloaden.


misschien goe idee

Altijd handig, klasgenoten.
Maar een goed idee, het kan wel nog een tijdje duren, maar dan hoor je wel iets van me.

[metallica]

Ik realiseer me dat het echt al een hele tijd geleden is dat ik nog aan het verhaal geschreven heb. Maar als mijn moeder een beetje meewerkt, ben ik maandag ziek (sportdag ), dus heb ik tijd om te schrijven.

[metallica]

Ik heb het warm, maar toch moet ik die lange trui dragen, het heeft toch zo zijn nadelen. Ik zit in de huiskamer en lees de krant. Mijn moeder was de vorige avond weg gegaan met Sander, dus het was lekker rustig. Ze heeft het niet meer over Jan Vermaas gehad. Ik vind het goed zo. Het enige waar ik me vreselijk aan irriteer is die rot grijns die de hele tijd op haar gezicht staat. Ik vraag me eigenlijk af of Sander er van af weet. Volgens mij niet, hoewel hij zeker ook in de gaten zal hebben dat er iets aan de hand is. Nou ja, niets om me druk te maken eigenlijk. Het is in iedergeval een stuk leefbaarder in huis.

De rust word gruwelijk verstoord als mijn moeder zingend de trap af komt lopen. Als ze langs me loopt probeer ik haar in de ogen te kijken, maar ze wend haar blik af en doet alsof ze niets merkt. Ook Sander is ondertussen wakker geworden. Suf en met de slaap nog in zijn ogen komt hij naast me aan tafel zitten. Hij grist de krant uit mijn handen en begint met lezen. Ik laat hem begaan en pak het boek waarin ik aan het lezen ben uit de kast.

Ik kijk vreemd op als mijn moeder plotseling in de kamer staat en vraagt of we eieren willen hebben. Sander kijkt me verbaast aan. "Eh, nou graag" zegt hij. Ik knik ook. Zingend loopt ze weer de keuken in. Sander kijkt me weer aan en zegt "Weet jij wat er met haar aan de hand is." "Ik heb geen idee" lieg ik. Hij zal er zelf wel achter komen. Hij schud zijn hoofd en begint weer te lezen. Fluitend komt mijn moeder weer de kamer in lopen. Ze omt voor het eerst sinds jaren weer samen met ons ontbijten. Met een vrolijke stem begint ze te vertellen over vroeger. Na een tijd heb ik er echt genoeg van, ik pak mijn boek en loop naar buiten, richting het strand. Ik weet dat ze me verbaast nakeek.

[metallica]

Het is rustig op het strand rond deze tijd. Als ik een stuk gelopen heb, ga ik zitten in het zand en kijk uit over de zee. Het enige dat ik hoor is het ruisen van de branding. Ik maak kringen in het zand met mijn vingers. Een aangenaam soort rust valt over me heen. Het voelt als een soort aanvaarding van het leven. Op dit moment zou ik gelukkig kunnen zijn, maar de gedachte aan thuis en mijn leven overschaduwd alles. Zou het mogelijk kunnen zijn overal afscheid van te nemen, het leven te laten zoals het is. De dood als bevrijding te kiezen. Ik weet het niet. Het klinkt aannemelijk. Maar hoe zou je de dood kunnen realiseren, werkelijkheid maken.

[metallica]

Ik zou zo de hele dag kunnen mijmeren. Ik rol mijn mouwen op en kijk naar de krassen op mijn armen. Ze zijn niet verschrikkelijk diep, maar diep genoeg om fijne littekentjes achter te laten. Ik glimlach terwijl ik er naar kijk. Ik ga met mijn vinger langs de krassen, ik volg ze. Dan probeer ik op deonderkant van mijn armen de juiste aders te vinden. Ik volg ze met mijn vingers, en vraag me af hoe het zou zijn om... Ik hoor een kreet, het moment is voorbij, ik ben weer helemaal bij mijn positieven, weggerukt uit mijn gedachtenbeelden. Er loopt een moeder met twee kleine kinderen langs, ze glimlacht naar me als ze langsloopt. Ik werp nog eenmaal een blik op mijn armen en doe voorzichtig mijn mouwen weer omlaag.

Het begint koud te worden, maar toch wil ik niet naar huis. Het is fijn hier, vooral als het zo rustig is. Ik hou niet van drukte. Het liefst ben ik alleen. Alleen met mijn gedachtes en gevoelens, die ik zelf ook niet helemaal begrijp, maar graag wil begrijpen. Die soms ondoorgrondbaar zijn, maar ik begin van ze te houden. Het gevoel om je terug te trekken in je eigen wereldje, niet bewust van de werkelijkheid is niet te beschrijven. Alleen als je ze zelf kent begrijpelijk.

Ik denk aan mijn leven, de afgelopen weken. He lijkt alsof alles in een stroomversnelling terecht gekomen is. Normaal was alles hetzelfde, de dagen volgden elkaar op zonder dat ze verschillend waren aan elkaar. Alles ging automatisch, als vanzelf. Na dat voorval met Daan en zijn vrienden, kwam ik erachter dat alles niet zo vanzelfsprekend was als het leek.

[maarte]

*bows* is wel een beetje negatief verhaal, maar et leest zeker wel lekker
de rest? je gaat me niet vertellen dat dit et einde is?

[metallica]

maarte schreef op 28-11-2003 @ 23:47:
*bows* is wel een beetje negatief verhaal, maar et leest zeker wel lekker
de rest? je gaat me niet vertellen dat dit et einde is?

Nee, dit is zeker nog niet het einde, ik heb eigenlijk ook nog geen einde gevonden, hoewel ik wel wat ideeen heb.



Ik zal binnenkort verder schrijven als ik tijd heb.

[choups]

zou je mij als je klaar bent ook het verhaal kunne mailen alsjeblieft
op crimie@voila.fr

[dinki]

en aan mij!!!
floortjefloortjefloortje@hotmail.com

[metallica]

Ik heb het gevoel alsof mijn leven overhoop gehaalt is, niets is meer zoals het was. Mijn moeder, school alles is veranderd. Ik sluit mijn ogen en luister naar het ruisen van de wind. Ik open mijn ogen, ga op mijn rug liggen en kijk naar de wolken.Een regel tekst schiet me te binnen "Take a look to the sky, just before you die. It's the last time you will." Ik glimlach. Ik heb het gevoel alsof ik de laatste tijd niets anders doe als glimlachen, de ironie druipt soms van mijn gezicht af.

ik kijk op mijn horloge. Het word toch tijd om naar huis te gaan. Ik krijg het koud. Moeizaam sta ik op, ik heb geen zin. Wat heb ik thuis. Een verliefde moeder die opeens wel tijd heeft voor haar zonen. Grappig, ik ben er toch zo gelukkig mee, niet dus. Ik loop weer terug door de branding, langzaam, om het zo lang mogelijk uit te stellen.

[metallica]

Ik weet niet of het aansluit, maar daar kijk ik later weer naar

[maarte]

yah vet! wanneer komt de rest?

[metallica]

Het is stil op straat als ik terug loop, ik vind dat fijn. Het zal wel weer over zijn met de rust als ik thuis kom. En ja hoor, ik hoor het al als ik bij de voordeur sta. Een een of ander stom hitje staat loeihard aan. Sander zal het niet zijn, dus er is geen andere optie als mijn moeder. Ik sluip snel naar boven, als ik een blik in de woonkamer werp zie ik dat ze aan het dansen is. Het ziet er echt belachelijk uit. Ook heeft ze haar haren geverft, ze denkt zeker dat ze twintig is. Ik schud mijn hooft en loop naar mijn kamer. Daar tref ik tot mijn verbazing Sander aan. Hij zit op mijn bed en staart naar de deur. Hij kijkt me aan en zegt "Ze is verliefd, er was hier daar straks een vent." "O" zeg ik. "Ze stelde hem ook nog eens doodleuk aan me voor, ik wist niet wat er aan de hand is. Komt ze opeens met een vent mijn kamer binnen lopen en zegt ze dat het haar vriend is. En nog leuker nieuws" hij glimlacht wrang "is dat ze gaan trouwen. Geweldig niet. Hij kwam me wel ergens bekend van voor, zijn naam tenminste. Jan Vermaas, zegt jou dat iets?" "Ja natuurlijk zegt me dat iets. Dat is die agent die bij me in het ziekenhuis geweest is en laatst hier thuis, maar meen je dat echt gaan ze trouwen." "Ze kwamen het samenvertellen, ik werd er kotsmisselijk van. Ik dacht al dat er iets aan de hand was." Ik knik. "maar ik ga maar evne huiswerk maken ik spreek je straks wel, ze zal het ook wel aan jou komen vertellen. Gelukkig voor jou is ze zo gelukkig dat ze je niet uit zal schelden voor vanmorgen." Hij lacht en loopt de deur uit.

Ik weet niet wat ik er van moet denken. Misschien is het wel goed voor haar, maar ik kan je zeggen dat ik er geen zin in heb. Een man in huis, nee dank je. ik word nu al kotsmisselijk als ik naar haar kijk, laat staan hoe het is als ze elke dag samen zijn. Maar waar het wel voor gezorgt heeft is dat ik voor het eerst een fatsoenlijk gesprek met Sander gevoerd heb en ik moet zeggen dat ik daar wel blij mee ben.

[maarte]

meer?

[metallica]

komt eraan

Ik probeer het in de kerstvakantie af te ronden, tenminste dat is het streven

[maarte]

okeej dan, ik wacht..

[Rareman2]

WOW!!
Normaal gesproken post ik bijna nooit op het forum (ben meer een lezer), maar hier moest ik toch even op reageren! Echt een top verhaal! Heb het gister ontdekt en het is dat ik toen wat weinig tijd had anders had ik het gelijk uitgelezen. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe het verder gaat!
Keep on the good work!!

en als het kan wil ik ook wel de hele versie als die af is. rareman3@hotmail.com

[metallica]

Ik zet de muziek hard aan om mijn moeder te laten merken dat ik thuis ben. Misschien komt ze vanzelf wel naar me toe. Maar nee hoor. Rond een uur of zes ga ik zelf maar naar beneden omdat ik honger begin te krijgen. Mijn moeder staat zingend in de keuken met een nieuwe jurk aan, hij heeft wel een heel erg laag decolleté. Ze ziet er wel mooi uit, maar ik wil liever niet weten waarvoor. Als ze me opmerkt kijkt ze me aan, de glimlach verdwijnt weer van haar gezicht, ze lijkt weer op de moeder die ik zo goed ken. Ze zegt niets, maar haar blik zegt genoeg. Ze kijkt me aan met een mengeling van verdriet en haat. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Ik kan me er niet rot door voelen. Ik aan de ene kant liever dat ze zo kijkt, zo ken ik haar tenminste.

[never mind]

in het eerste stukje zit opeens een gekke perspectiefwisseling dat jammer!

[metallica]

never mind schreef op 18-12-2003 @ 22:11:
in het eerste stukje zit opeens een gekke perspectiefwisseling dat jammer!

Dat had ik niet opgemerkt, welk stukje was dat dan.

[metallica]

Ik negeer haar verder en ga opzoek naar iets te eten, wat ik niet vind. Mijn moeder vind het opeens wel nodig om te praten en zegt dat ze bezig is en dat het eten zo klaar is. Dan zegt ze zo, even alsof ze me vraagt een boodschap te doen, of ik wijn uit de kelder wil halen want haar verloofde komt. Ik ging wijn halen in de kelder en deed alsof ik verder niets gehoord had. Als ik de wijn op het aanrecht zet zegt ze "En ik wil dat je je fatsoenlijk aankleedt, doe je nieuwe hemd eens aan, het is geen winter" Ik vraag me even af hoe ik dit aan moet pakken, honderden smoesjes razen door mijn hoofd. Ik kan toch moeilijk....met mijn armen, nee, dat gaat niet lukken. Maar ik gehoorzaam en ga naar boven. Ik doe alleen niet mijn nieuwe hemd aan en laat alles zoals het was. Ik ga op bed zitten. De bel gaat beneden, ik luister. Mijn moeder doet open. Ik hoor de schorre stem van Jan vermaas. Ik vermoed dat hij nog steeds verkouden is. Ik hoor mijn moeder opgewonden met hem praten, het is net een klein kind dat naar de kermis mag. ik hoor ze naar de huiskamer gaan. De kamerdeur word gesloten, ik vang nawelijks nog geluid op. Ik ga liggen en zet de muziek aan.

Na een kwartier hoor ik mijn moeder roepen "Wouter, kom naar beneden,nu" Ik zucht, ik doe de muziek uit en loop naar beneden. Ik heb nog steeds niets anders aan getrokken, maar dat besef ik eigenlijk pas als ik de kamer inloop. Ik zie het aan de blik van mijn moeder. Ze wil net haar mond open doen om iets te zeggen, als Sander binnen komt lopen. Ik zie hem kijken als hij onze moeder in een jurk ziet, met een voor hem vreemde man naast haar. Jan Vermaas zat met een geweldige grijns naast haar. Ik zou het liefst die grijns van zijn gezicht afgeslagen hebben. Het ergelijkste vond ik nog de arm die hij om haar heen geslagen had. Sander lijkt even van zijn stuk gebracht, maar dan zegt hij met een stem die ijskoud klinkt "Zo, mam, dus dit is je nieuwe verloofde. Zou je ons niet even voorstellen aan onze nieuwe pappie." Ik kon er niets aan doen, maar toen ik het gezicht van haar zag, maar ik grijnzen. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik met Sander op een lijn zat. Mijn moeder keek Sander aan. Ik kan het niet goed beschrijven, maar ik vond het geweldig. Jan Vermaas keek onze moeder aan, stond op en stelde zich voor. Hij schudde de hand van Sander, daarna schudde hij die van mij. En vroeg me hoe het ging. Met een stalen gezicht zei ik dat het heel goed ging.

[metallica]

Opeens sprong mijn moeder op : "Ik ga even naar het eten kijken" en weg was ze. We waren alleen met Jan. Hij ging weer zitten en keek ons ongemakkelijk aan. Sander en ik stonden nog. Er viel een stilte, ik genoot ervan en Sander volgens mij ook, maar Jan vond het vervelend, hij voelde zich echt niet op zijn gemak. Toen kuchte hij en vroeg ons of we ook kwamen zitten. Ik had daar geen zin in en Sander ook niet. Hij zei "Maar natuurlijk, pappie" en bleef staan. Jan Vermaas hield zich verder stil, gelukkig maar. Moeder riep ons, we moesten de tafel dekken. Ik probeerde Sander te evenaren en zei "Heb je daar je verloofde niet voor dan." Sander grijnsde, mijn moeder kwam de keuken uit lopen en gaf me een klap in het gezicht. "Rotjoch, ga maar naar boven ik hoef jou niet meer te zien." "Maar natuurlijk, ma" Opgelucht ging ik naar mijn kamer. Ik ging aan mijn bureau zitten en begon te schrijven aan het verhaal waarmee ik bezig was.
Het was stil.

Na vijf minuten hoorde ik iemand naar boven komen. Ik vermoedde dat het mijn moeder was om me nog een sde huid vol te schelden, maar tot mijn verbazing werd er geklopt op de deur. Het kon dus nooit mijn moeder zijn. Even verwachtte ik Vermaas. Mijn verbazing werd nog groter toen ik zag dat het Sander was.
Hij had cola en chips in zijn armen. "Is het goed als ik bij jou kom zitten, want het is beneden niet om aan te zien" "Is goed" Ik vroeg me af wat hij wilde, want Sander deed nooit aardig tegen me zonder dat hij iets van me wilde. "Ik ben nog nooit zo vaak op je kamer geweest als vandaag" zegt hij lachend. "Waarom kijk je zo, ik ben heus nets vanplan" "Meestal ben je dat wel als je aardig tegen me bent, dus zeg maar op" "Nee ik ben echt niets vanplan, ik heb echt geen zin om bij die twee te zitten" "Waarom ga je dan niet naar je vrienden toe" Hij trok zijn armen op "Heb ik geen zin in" "Jaja, en waarom dan wel niet" Hij keek me opeens droevig aan en zei "Ik vertel het je weleens, maar nu niet. Ik zou wel graag willen dat we meer broertjes waren dat zijn we nooit geweest" "En door wie kwam dat dan. Jij moest mij altijd pakken. Jij bent moeders lieverdje en kan niets foet doen. Jij voelt ze te veel waard voor mij" "Ik had nooit gedacht dat je het zo op zou vatten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat vroeger wel had, maar toen ik contact met je wou leggen, wilde jij geen contact met mij. Je sluitte je af, nog steeds. En ik had geen zin om steeds als een klein hondje achter je aan te lopen, in de hoop dat je me zou zien. Mijn reactie daarop was je te bezeiken, als je toch geen zin had om met mij te spelen. Er waren zoveel kinderen die dat wel wilden. Als wraak op jou pestte ik je steeds en zette ik moeder tegen je op. Na een tijd kon ik er niet mee stoppen hoewel ik dat wel graag wilde, maar je mocht me nu helemaal niet meer. Ik vond het zo erg toen je op het ziekenhuis lag, maar ik durfde het je niet te zeggen. Ik was bang dat je me uit zou lachen. Daarom deed ik ook zo lullig toen je thuis kwam, maar het was echt de bedoeling niet"

Ik was verbaast door deze bekentenis. Ik kon me niet herinneren dat Sander ooit contact met met had proberen te zoeken. Ik had altijd net het gevoel gehad dat het anders om was. Dat ik achter hem aan liep. Hij keek me met grote ogen aan, benieuwd wat ik zou zeggen. Ik wist het niet, ik glimlachte naar hem zodat hij niet zou denken dat ik het strom vond dat hij dat gezegd had. "Weet je dat ik blij ben dit te horen, dat we eindelijk na al die tijd eens gezegd hebben en weten wat we eigenlijk aan elkaar hebben". Weer glimlachte ik naar hem. "Ik ben hier echt blij mee. Het afsluiten van jou was een manier om me minder kwetsbaar te maken. Je pakte me telkens weer, en moeder stond achter je, altijd. Ik denk dat ik ook al;tijd wel jaloers op je ben geweest" "Haha, grappi"g, maar zullen we een film gaan kijken" "Is goed"

[Rareman2]

Toch even een kleine opmerking: Hou je tijden in de gaten. Af en toe haal je verleden en tegenwoordige tijd door elkaar.
Voorbeeld:

Dan zegt ze zo, even alsof ze me vraagt een boodschap te doen, of ik wijn uit de kelder wil halen want haar verloofde komt. Ik ging wijn halen in de kelder en deed alsof ik verder niets gehoord had. Als ik de wijn op het aanrecht zet zegt ze

Je begint in de tegenwoordige tijd, gaat dan in de 2e zin over in verleden tijd en daarna ga je weer verder in de tegenwoordige.

[metallica]

Rareman2 schreef op 21-12-2003 @ 19:24:
Toch even een kleine opmerking: Hou je tijden in de gaten. Af en toe haal je verleden en tegenwoordige tijd door elkaar.
Voorbeeld:


Je begint in de tegenwoordige tijd, gaat dan in de 2e zin over in verleden tijd en daarna ga je weer verder in de tegenwoordige.

Ja, je hebt gelijk, dat merk ik zelf ook wel vaker. Is best wel lastig, maar bedankt.

[metallica]

Ik had nooit gedacht dat ik het gezellig kon hebben met Sander, maar het bleek dus heel goed mogelijk. Hij had een scherpe blik op alles en een goed gevoel voor humor. Ik heb me kapot gelachen. Maar ondanks het feit dat het gewoon heel gezellig was, bleef ik me toch afvragen hoe het kon dat hij opeens wel contact met me zocht. Ik keek naar hem, zijn haar zat in de war. Opeens was hij mijn kleine broertje. Ik weet niet waar die gevoelens opeens vandaan komen. Als de film afgelopen is, zucht hij, hij draait zich om en kijkt me aan. "Zo broer, ik ga maar eens naar bed, weltrusten" "De tortelduifjes zullen wel druk bezig zijn" "Ja, erg he. Maar we vinden wel iets" hij grijnst. "Ja, we vinden wel iets, en het zal geweldig worden, ik zal eens gaan denken" "Is goed, ik ook. Ik vermoed dat hij vanavond blijft slapen. Misschien vinden we wel iets leuks voor morgen ochtend. Ik kom wel even langs als ik iets heb" "Haha, is goed. Ik zal ook eens denken." Hij ging de kamer uit. Ik was weer alleen. Het was fijn om te weten dat we met z'n tweeen waren en dat ik niet alleen geen zin had in een nieuwe 'vader'. Ik moest glimlachen als ik dacht aan het enthousiastme op het gezicht van Sander. Ik dacht na over een actie die we uit zouden kunnen halen.

Ik was op bed gaan liggen met een boek, maar ik ben er niet echt met mijn gedachten erbij. Ik dwaal af. allerlei gedachten dwalen door mijn hoofd. Ik denk na over de veranderingen thuis. Het zijn er opeens zoveel. Een moeder die verliefd is, het broertje
dat me altijd negeerde, maar opeens contact met me zoekt. Ik weet het niet, het lijkt allemaal een grote grap. Ik wilde dat ik mijn leven eens van buiten af kon zien, dat ik kon zien wat ik zelf ook fout deed, dat ik misschien kon beseffen dat mijn leven toch niet zo erg was. Nouja, mijn leven is ook niet erg, maar toch vind ik het niet leuk. Ik haat het leven, ik zie er gewoon weg het nut niet van in. Waarom zou je studeren, waarom zou je willen trouwen, kinderen krijgen. Waarom. Je gaat toch dood. Waarom zou je oud willen worden, als je ook snel van het leven af kan zijn. De toekomst is onzeker, wat er na de dood komt ook. Dus waarom zou je bang zijn voor de dood. Ik ben niet bang voor de dood, of toch wel. Ik weet het niet, misschien als het heel kort bij komt dat ik toch wel bang ben.

Opeens schrik ik op uit mijn overpeinzingen. Ik zie dat Sander mijn kamer binnen is gekomen. "Ik heb een geweldig idee" "Vertel" "Ik heb heel toevallig opgevangen dat die Vermaas houdt van mooie en jonge vrouwen." Ik lach "En daarom is hij verloofd met onze moeder. Haha, het is maar wat je mooi vindt." "Dat vroeg ik me ook al af, maar stil, dit is het plan." hij heeft een duivelachtige grijns op zijn gezicht als hij verder praat "Ook is hij lange tijd vaste klant geweest bij dat bordeel in de stad, weet je welk ik bedoel?" "Eh ja, ik denk het wel, maar hoe..." "Stil nou, laat me uitpraten en nee ik vertel je niet hoe ik het weet, maar neem maar van me aan dat het waar is." "Oke, dan, vertel." "Ik ken daar wat mensen en heb het perfecte plan, als ze dan nog steeds met hem wil trouwen, zal het een wonder wezen." "Ken jij daar wat mensen. Man, je maakt me wel erg nieuwsgierig." Afwezig zegt hij "Dat doet er niet toe hoe ik ze ken." Hij denkt even na en praat dan verder "But to the piont, ik zal iemand over halen, zodat ze hier aan de deur komt zeiken en zegt dat ze zwanger is, maar dan moeten we wel zorgen dat hij heel snel bij ons intrekt, want anders is het erg ongeloofwaardig" "Ook al trekt hij bij ons in, het blijft ongeloofwaardig. Zoiets gebeurt in kinderboeken. De hoofdpersoon wilt niet dat zijn moeder trouwt en verzint een list. Nee, ik denk niet dat het gaat lukken." "En toch ga ik het proberen en het is ernst voor mij." "Ach kom toch, zet het uit je hoofd, je kijkt teveel film." "Je doet dus niet mee" "Nou nee, ik had gedacht dat we een lolletje uit gingen halen, maar niet zoiets. Sorry, het spijt me." "Nou mij spijt het ook. Ik had het kunnen weten. Je zal het wel zien als het lukt" "Als het lukt" "Het zal lukken"

Hij loopt mijn kamer uit. Het lijkt alsof het hem niet scheelt dat ik niet mee wil helpen. Nou ja ik zal hem verder maar niet uit zijn droom helpen, hij zal zelf wel inzien dat het niet zal lukken. Hoe komt hij op het idee. Aan de ene kant is hij zo volwassen, maar aan de andere kant nog echt een kind. Ik moet erom lachen. Ik zal er een verhaal over kunnen schrijven. Misschien wel een goed idee, ik zal er morgen eens aan beginnen. Ik heb slaap.

Ik word wakker met het plan van Sander in mijn hoofd en het klinkt nog steeds onmogelijk. Ik ben blij dat ik hem meteen gezegt heb dat ik er niet aan mee wil doen. Ik hoor nog steeds zijn enthousiaste maar ook duivelse stem. Ik grinnik. Ik ga voor de spiegel staan en kijk naar de krassen. Fantastisch denk ik. Ik voel me niet rot, maar toch neem ik het mes in mijn handen en maak krassen op mijn benen. Eerst bloed het niet, maar als ik de lijn nog eens met het mes volg, kruipt het bloed er langzaam uit. Ik kijk er gefixeerd naar. Ik wacht tot het bloed opgedroogd is en trek dan mijn broek aan. Ik voel me weer helemaal goed. Ik voelde me van te voren niet rot en ik vraag me eigenlijk wel af waarom ik me nu gesneden heb, maar het maakt me eigenlijk niets uit. Ik denk er verder niet bij na, ik heb het gedaan en voel me er goed bij, dus waarom zou ik het niet doen. Waarom zou iik het alleen maar doen als ik me echt rot voel.

[metallica]

Geef me een reden. Het maakt me eigenlijk helemaal niets uit. Mijn hele leven en lichaam maakt me niets uit. Veel erger als het is kan ik het toch niet maken. Ik wend me af van de spiegel. Als ik naar de klok kijk zie ik dat ik er al een half uur voor sta. Terwijl ik over de krassen op mijn arm wrijf denk ik het heeft me wel over mijn fobie voor de spiegel heen geholpen, het is meteen een stuk aangenamer om in de spiegel te kijken.

Ik gooi de ramen open en ruim mijn kamer zo ongeveer op. Het is nog steeds een puinhoop, maar wat geeft het.

[never mind]

metallica schreef op 19-12-2003 @ 18:23:
Dat had ik niet opgemerkt, welk stukje was dat dan.

het hele eerste stuk staat in personaal zij-perspectief en de laatste twee regels opeens in personaal ik-perspectief.

[metallica]

never mind schreef op 22-12-2003 @ 22:26:
het hele eerste stuk staat in personaal zij-perspectief en de laatste twee regels opeens in personaal ik-perspectief.

Oke, bedankt

[metallica]

Vermaas staat op de badkamer en mijn moeder in de keuken. Mijn moeder kijkt overgelukkig en Vermaas staat zich relaxt te scheren. Er hangt een akelige sfeer in huis, voor mij tenminste. Ik weet niet, het is vreemd, heel vreemd. Of het echt vreemd is weet ik niet het kan ook gewoon zijn dat ik het niet gewend ben. Ik loop de huiskamer in en tref daar Sander aan. Hij ziet eruit alsof hij niet geslapen heeft. Hij ziet er verschrikkelijk uit, beter gezegt. Als hij me ziet kijkt hij me in de ogen, tovert een afschuwelijke, niet gemeende glimlach op zijn gezicht en gaat weer verder met lezen in de krant. Hij negeert me verder. Ik ga naast hem zitten en pak ook een katern. Als ik begin met lezen voel ik dat zijn ogen op mij gericht zijn. Ik kan me niet meer concentreren leg de krant neer en vraag hem of hij goed geslapen heeft. "Nee, ik ben druk bezig geweest en voel me kut. En ja, je had gelijk mij plan werkt voor geen meter. Nu gelukkig." "Sorry hoor. Het was niet zo bedoelt. Jammer voor je dat het niet gelukt is." "Jaja, laat verder ook maar. Je had gelijk. Het maakt verder niet uit. Even goede vrienden?" "Tuurlijk, ik ben benieuwd wat ze vandaag weer bakt. We moeten toch wel iets speciaals krijgen nu mijnheer Vermaas hier is" "Ja, je hebt gelijk. HIj zal trouwen met de volmaakte huisvrouw. Hoe ironisch" "Zeg dat wel, ik hoop voor hem dat hij daar achter komt voordat hij met haar trouwt. Zullen we hem helpen?" "Ja, natuurlijk. We zullen hem haar ware aard laten zien." "Haha en dan blijven wij alleen achter met de feeks. Nou nee dank je. Als ze zich op hem af reageert zal ze zich niet op ons afreageren."