Afscheidsbrief

Ik heb gisteravond toen ik in bed lag, mijn afscheidsbrief geschreven.
Misschien niet omdat ik echt dood wil, maar ik moest het gewoon doen.
Het is wel zo dat ik de laatste tijd echt in een dip zit door verscheidene gebeurtenissen, maar vooral door mezelf. Door mijn gehele zijn.
Ik heb alles opgeschreven, alles waarom ik dood zou willen, alles waar ik spijt van heb in mijn leven, alles waar ik dankbaar voor ben, alle mensen benoemd die veel voor me betekenen, dingen opgeschreven die echt helemaal niemand weet en ik ook nog nooit had opgeschreven.
Het is dus echt een afscheidsbrief...
Ik schaam me er op een rare manier eigenlijk best wel voor en vooral omdat het gewoon redelijk goed voelde.
Misschien wel omdat ik alles opgeschreven heb wat ik voelde (als in; opluchting) maar ik heb het niet zomaar opgeschreven, maar in de zin van; ik ben nu weg en dit moeten jullie nog weten.

Heeft iemand anders hier misschien een verklaring voor? Of misschien zelf wel ervaring mee?

Alvast bedankt voor jullie reacties.

[Wave]

Ik zou het niet echt een afscheidsbrief noemen, meer een verhala voor in je dagboek.,.....ik hoop ook dat je er niet series aan denk om deze brief ooit aan iemand te geven met alle gevolgen van dien....

Ik vind hete en beetje moeilijk om een raectie te geven, misschien kom ik er later nog even op terug als ik er goed over na gedacht heb.....sterkte.

Knuf

[ZIJ]

Meisje Vlek schreef op 02-11-2003 @ 11:57:
Ik heb gisteravond toen ik in bed lag, mijn afscheidsbrief geschreven.
Misschien niet omdat ik echt dood wil, maar ik moest het gewoon doen.
Het is wel zo dat ik de laatste tijd echt in een dip zit door verscheidene gebeurtenissen, maar vooral door mezelf. Door mijn gehele zijn.
Ik heb alles opgeschreven, alles waarom ik dood zou willen, alles waar ik spijt van heb in mijn leven, alles waar ik dankbaar voor ben, alle mensen benoemd die veel voor me betekenen, dingen opgeschreven die echt helemaal niemand weet en ik ook nog nooit had opgeschreven.
Het is dus echt een afscheidsbrief...
Ik schaam me er op een rare manier eigenlijk best wel voor en vooral omdat het gewoon redelijk goed voelde.
Misschien wel omdat ik alles opgeschreven heb wat ik voelde (als in; opluchting) maar ik heb het niet zomaar opgeschreven, maar in de zin van; ik ben nu weg en dit moeten jullie nog weten.

Heeft iemand anders hier misschien een verklaring voor? Of misschien zelf wel ervaring mee?

Alvast bedankt voor jullie reacties.

heey !

dat het op de een of andere manier goed voelde kan ik begrijpen, je bent opgelucht dat het er allemaal uit is. persoonlijk heb ik ook wel eens een brief geschreven waarin ik alles helemaal eruit gooide... die brief heb ik nooit aan iemand laten lezen, en ik hoop dat niemand hem ooit vind. toch bewaar ik hem wel.. misschien kan je een keer met iemand gaan praten, en ook een keer alle positieve dingen opschrijven van iedereen jezelf en alles. en misschien =kan je dat ook aan aan iemand anders vragen... dat zijn de dingen waarvoor je leeft en wilt blijven leven... hoewel je het op het eerste gezicht misschien niet zou verwachten, zijn er altijd meer mensen die voor je klaar staan dan je denkt. en er zijn ook altijd meer mensen die positief over je denken dan je denkt, en er zijn ook altijd meer mensen die hetzelfde als jij denken en meemaken dan je denkt... ik hoop dat het snel beter met je gaat! anders kan je altijd op de een of andere manier contact zoeken!!! heel veel sterkte...

[~~dolce~~]

hey!
Ik vind het wel moeilijk om hierop te reageren en ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen..
Ik denk ook dat het je een goed gevoel gaf omdat je het ff kwijt was.. opgelucht..
Ik zelf schrijf ook weleens brieven als er dan wat is gebeurd.. en wat ik daarbij voelde.. ik laat ze wel lezen.. omdat als ik het gewoon vertel ik het veel moeilijker vind.

Ik heb zo'n 2 jaar geleden(ik weet het niet meer precies) een soort van afscheidsbrieven van mijn zus gelezen. Ik wou dat ik ze nooit had gelezen, mar ik kreg ze te lezen omdat ik niet geloofde at er met me zus was..
IK heb ze nu nog ergens op me kamer liggen, ik weet eigenlijk niet waarom, ik weet wel dat ik er nu dingen uit herken..
maar ja, hier heb jij natuurlijk niks aan, maar ik moest dr even aan denken toen ik dit topic zag.

Ik heb zelf ook een schrift waar ik alles in opschrijf.. ik denk net zulke dingen als jij schrijft.. maar dat krijgt dus niemand van mij te lezen.

dit is dus eigenlijk een nogal nutteloze post.. het enige wat ik kan doen is je heel veel sterkte wensen.. ({)(})

Ik heb er geen verklaring voor. Heb het zelf wel vaak zat gedaan.
Op dit moment hou ik een dagboek bij en altijd als ik de behoefte heb wat te schrijven, schrijf ik daar.. Het is gewoon openbaar. De echt erge dingen staan daar niet, die staan op mijn computer. Mocht er ooit wat met mij gebeuren hoef je maar mn computer aan te zetten en je kan alles weten. Vind ik wel een fijne gedachte.

Ik zou in elk geval niet de brief aan iemand laten lezen. Ook niet weggooien.

heel veel sterkte in elk geval

het staat inderdaad in mijn dagboek. Ik schrijf altijd in mijn dagboek eigenlijk, dus de dingen die ik kwijt moet etc.
Maar zoiets al dit heb ik nog nooit geschreven, het was ook heel anders... Ik weet niet.

Ik ben ook ZEKER niet van plan om het aan iemand te laten lezen!!!!! De reden dat ik het hier post is ook omdat ik het niet wil vertellen tegen de mensen die ik goed ken, dit is anoniem en ik wil dus niet dat mensen die mij kennen dit weten.
En ik wil ook niemand laten schrikken door 'm bijvoorbeeld ergens rond te laten slingeren ofzo...
Niemand hoeft 'm te lezen.

Ik geloof niet dat het een afscheidsbrief is eigenlijk, meer jouw verhaal van wat je dwarszit op dit moment.
Wat wel meerderen doen, houd ik ook een soort van dagboek bij. Wanneer ik behoefte heb om iets kwijt te zijn, het gewoon op te kunnen schrijven, dat voelt wel heel fijn.
Gebeurt er iets met mij, komt dat ongetwijfeld aan het licht, maar dan ik dan niet echt meer mee zitten.
Wat ik gedaan heb, misschien een beetje in de trant van een afscheidsbrief, ik weet het niet, is dat ik op mijn kamer een brief heb liggen met wensen van mij, mocht ik een ongeluk krijgen ofzo en het niet overleven, of niet meer aanspreekbaar zijn, staat daar in wat ik wil. In de trant van muziek op een begrafenis, wat er met bepaalde heel persoonlijke spullen gebeuren moet. Dat soort dingen. Maar dat is meer een zekerheid van mijzelf, dat ik weet dat die brief vindbaar is, wanneer hij nodig is. Offtopic: dit weet trouwens niemand, nu dus wel
Dat geeft mij een gevoel van zekerheid en rust zegmaar.
Ik heb ook wel eens gedacht om een brief te schrijven, naar mn ouders dan, om te zeggen wat me dwarszat. Nooit gedaan. STom van me. Maargoed..
sorry voor het nogal nietszeggende verhaal van mij, maar dat je wel een beetje een idee hebt dat meerdere mensen zoiets doen.

[im a cloud]

meisje.
ten eerste wil ik je zeggen dat je erg voorzichtig met je zelf moet zijn, denk niet te snel dat je leven overbodig is of dat je er niet meer wil zijn. Jij bent kostbaar en mag er zijn!
je zit natuurlijk op een gevoelige leeftijd en er zijn vast nare dingen met je gebeurt. Graag zou ik willen weten met voor dingen je worstelt, waar je spijt van hebt, hoe groot zijn die dingen? Kan je daardoor niet meer verder? Kan je er niet overheen komen? Je moet niet 'zomaar' roepen dat je er geen zin meer is, als je goed nadenkt over wat er aan de hand is, en mensen toelaat in die diepe geheimen, kom je vast tot een oplossing.

veel sterkte!

Misschien was het nodig om alles op een rijtje te zetten. Dan kan het het erg verhelderend werken om alles wat in je opkomt op de schrijven. Dat jij het in een afscheidsbrief doet hoeft niet raar te zijn. Ik herken het wel een beetje. Ik schreef ook dikwijls van me af maar dan gewoon in een dagboek maar ook wel soortgelijke dingen zeg maar.

Je zei zelf al dat je hem niet schreef omdat je dood wilt nu, dus waarom zou je je er voor schamen of het raar vinden? Gewoon lekker van je af schrijven, niets mis mee. Maar pas wel op dat niemand hem in handen krijgt want dat kan natuurlijk paniek veroorzaken en bovendien is het privé.

Mijn dagboek lag op mijn kamer, naast mijn bed. Er staat duidelijk op dat het mijn dagboek is en mijn moeder heeft het toch in haar hoofd gehaald het te lezen.
Beetje jammer dat ik haar vertrouwde en dacht dat als ze zoiets zou vinden, ze het gewoon terug zou leggen.

Ze is nu helemaal overstuur en wil niet met me praten, ik mag het niet eens uitleggen.
Als ze nou met d'r handen uit mijn spullen was gebleven, was ik opgelucht geweest omdat ik dingen van me afgeschreven heb en was er gewoon helemaal niets aan de hand geweest verder.

[Fantôme]

Meisje Vlek schreef op 02-11-2003 @ 17:07:
Mijn dagboek lag op mijn kamer, naast mijn bed. Er staat duidelijk op dat het mijn dagboek is en mijn moeder heeft het toch in haar hoofd gehaald het te lezen.
Beetje jammer dat ik haar vertrouwde en dacht dat als ze zoiets zou vinden, ze het gewoon terug zou leggen.

Ze is nu helemaal overstuur en wil niet met me praten, ik mag het niet eens uitleggen.
Als ze nou met d'r handen uit mijn spullen was gebleven, was ik opgelucht geweest omdat ik dingen van me afgeschreven heb en was er gewoon helemaal niets aan de hand geweest verder.

herkenning!!!
echt, dit lijkt mijn verhaal wel.
tijdje terug al, dat wel...
het is moeilijk... maar laat haar kalmeren, en kalmeer zelf een beetje.

praat er dan toch over.
zeg dat (dat heb ik gedaan iig) je het rot vind dat ze het heeft gelezen. maar nu het toch zo moest zijn dat ze het heeft gelezen je het uit wilt leggen. benadruk wel dat je dus NIET dood wilt. maar dat je over deze dingen inzit.

liefs, wen

[Charlottetje]

mijn dagboek is voor mij een grote afscheidsbrief en/of (daar ben ik nog niet helemaal uit) een gebrek aan vrienden.
In mijn dagboek heb ik ook erg veel beschreven. Er staan meer beschrijvingen in dan emoties. Ook zodat er ooit iets duidelijk zou kunnen worden als ze iets niet mochten begrijpen als ik er voortijdig niet meer mocht zijn. Afscheidsbrieven heb ik tot nu toe alleen nog maar in m'n hoofd geschreven. Lucht op, doe je het juist minder snel denk ik. maar zeker niet raar. is toch net als in een dagboek schrijven, maar dan duidelijker en korter. toch? Ik ben persoonlijk beter in communiceren via pen en papier dan praten of iets dergelijks. daarom is het voor mij ook echt een uitvlucht. (heb laatst aan mijn broer een brief geschreven, omdat ik hem iets niet verteld had terwijl ik wel bij hem was gaan logeren om dat te vertellen. nu weet hij het tenminste)
afscheidsbrieven zijn goed denk ik, niet raar