praatgroep bij eetstoornissen...werkt t??

[Carlie]

Haiii,
Keb al 3jaar bn en psychs helpen me er niet vanaf, de dokters denken dat ik beter in een praatgroep kan, maar ik weet niet echt of ik dat wil. Ik ben gewoon bang om bekende tegen te komen en ik moete elke week dezelfde lessen op school missen, dat gaat natuurlijk een beetje opvallen!

Zijn er mensen van jullie in zo'n praatgroep? EN hoe bevalt dat?

Liefs,
Ca

Ik zit zelf niet in een praatrgroep, maar ik hoop dat ik je hiermee wat kan helpen.


Als je naar een praatgroep gaat, zijn het allemaal cursisten met hetzelfde probleem. De kans dat je iemand ontmoet die je kent is sowieso heel klein, maar mocht dat toch gebeuren, wat is dan het probleem?

Als je daar iemand tegenkomt, zal hij/zij wel hetzelfde probleem hebben, wat inhoud dat je nog iemand hebt waar je mee kan praten. Maar nogmaals; de kans is erg klein, dus je hoeft daar niet op te rekenen.

Als je geen behoefte eraan hebt, om je klasgenoten in te lichten over je psychische problemen, dan verzin je toch een klein smoesje. Vertel bijvoorbeeld dat je naar de fysiotherapie moet, of naar de orthodontist of iets dergerlijks.

Als ik jou was zou ik het gewoon een keertje proberen, ik denk dat het hartstikke zal meevallen, en hopelijk helpt het ook nog

in de kliniek war ik gezeten heb hadden we een meidengroep, waar we samen praatte en opdrachten deden. ik vond het heel fijn om met mensen die ook problemen hadden (deze groep was niet voor een speciaal soort problemen) te praten, omdat zij je het beste begrijpen. mij hefet het wel geholpen, ik vond het iig fijn. misschien gewoon es proberen?

[Carlie]

Ja ik denk dat ik in ieder geval eens ga bellen, kzat eerst bij een psych maar die ging daar weg en ik kon wel een ander krijgen maar dat was een heel geregel en het heeft waarschijnlijk toch geen zin. Ze had dit telefoonnummer gegeven en ik kan vanaf maandag bellen.f Bellen kan in ieder geval geen kwaad dus dat ga ik dan ff proberen.
Bedankt voor jullie berichtjes!!
Kus,
Car

[Quiana]

Of het werkt, hangt voor een groot deel van jezelf af denk ik.
Tuurlijk zal de groep en de manier waarop de dingen gaan
er ook de nodige invloed op hebben, maar als jij er zelf niet
achter staat, je ervoor in wil zetten enz, schat ik de kans
dat het écht helpt vrij klein.

Verder sluit ik me aan bij Reverend.

[miss-suus]

in een echte praatgroep zat ik nooit . ik was bij de ggd.
op het er maar meteen op los te gooien. ik zat erbij en ik ben na 4 keer al weer er mee gestopt bij mij werkte het niet en ik iemand die me niet snapte en nog zei dat ze me niet kon helpen khad er toch geen zin in en ben ermaar meer gestopt

[artless]

Ik denk niet dat je van iemand zonder eetstoornis mag verwachten dat ze je snappen. Mijn beste vriendin probeert het, maar ze snapt er niets van, dat merk ik aan alles. Dat is niet erg.

Daarom is een praatgroep met mensen met hetzelfde probleem misschien best een oplossing wanneer je van je es af wil.

[miss-suus]

zo'n persoon die je helpt moet je juist kunnen snappen anders kan ze me ook niet helpen!!

[Gerrit de Slak]

Daarom is een praatgroep prettig; Je komt in contact met gelijkgezinden. Wanneer de psychiater dingen doet waar jij niets mee kunt of die je totaal niet aanspreken kan je terugvallen op (een) groepsgeno(o)t(en), en het wellicht daarmee bespreken. Het is extreem moeilijk om in je eentje van een eetstoornis af te komen...

Twee vriendinnen van mijn zijn opgenomen of opgenomen geweest voor hun eetstoornis, ik vermoed dat ze tijdens die opname ook wel dit soort dingen hebben gehad. Tot nog toe zijn ze er allebei beter aan toe dan toen ze opgenomen werden, ik vermoed dus dat het (iig de combinatie) wel zin heeft.

[Carlie]

Hejhej,
Ja ik denk dat t idd wel een goede hulp zou zijn, ik bedoel waarom niet proberen! Ik heb nu al iets langer dan een jaar gesprekken met psychologen gehad en dat werkt gewoon niet. Ik bedoel het is mijn woord tegen de hare, en vaak geloof ik gewoon niet wat ze zegt. Ik denk als in zo'n groep iedereen die mening heeft dat je t veel eerder zal geloven.

Maarja ik ga volgende week een keertje bellen en dan duurt t natuurlijk weer lang voordat t eenmaal zo is..maar jullie horen hoe t was!!!

Liefs,
Carlie

[black tiger]

Doen, ik heb ook een jaar lang in een praatgroep gezeten voor eetstoornissen. Het lucht echt ongeloofelijk op dat die mensen je ook echt begrijpen, omdat ze ook een eetstoornis hebben. Mij heeft het in elk geval wel geholpen. Het luchte me in het begin vooral op omdat ik eindelijk begrip en herkenning kreeg. Maar ik had ook wel twijfels of het wel zou helpen of niet. Achteraf heeft het me echt geholpen! Maar het verschilt natuurlijk ook per persoon, voor sommige mensen is het niets, zo'n groep, maar probeer het in iedergeval, je kan er altijd mee ophouden als jij echt het gevoel hebt dat je er niks aan hebt.

[perfectstranger]

ik heb zelf niet in een praatgroep gezeten, maar een hele goede vriendin van mij wel.

Zij heeft nu al ongeveer 3 jaar een eetstoornis en niemand wist meer wat ze ermee aanmoesten. Ze had al met een heleboel mensen gepraat en is opgenomen geweest in het ziekenhuis, omdat ze was uitgedroogd. Zelfs daar wist ze nog te 'smokkelen' met eten en wist ze nog dingen te bedenken om af te vallen, ondanks dat ze zo in de gaten gehouden werd...

Toen kwam het idee om in een praatgroep te gaan. In eerste instantie leek het haar niks, net wat jij zegt, bang om bekenden tegen te komen en dat het op school op zou vallen. Mensen om haar heen (vertrouwenspersonen, ouders, vrienden) hebben haar toch een beetje een duwtje in de rug gegeven, dat ze gewoon maar eens moest gaan kijken.

Sinds ze daar is gaat het echt stukke beter met haar. Ze zegt dat mensen haar begrijpen en zij de anderen. Mensen die zoiets niet hebben meegemaakt en niet in zo'n situatie zitten kunnen lullen wat ze willen, maar ze weten nooit hoe je je voelt en zullen je ook niet snappen (ik dus ook niet, al doe ik mn best)
Ze zegt dat dit tenminste echt werkt. Ze ziet er stukken beter uit nu en is weer vaker vrolijk.

Ik wil niet zeggen dat dit bij iedereen zo is en dat je er hierdoor meteen vanaf bent, want het is natuurlijk een lang proces, maar proberen kan geen kwaad toch?

[Sandpaper Tears]

Ik heb het zelf niet gedaan, maar ik heb er nu wel spijt van. Ik wou dat ik er met iemand over kon praten die me echt begrijpt. En ook al ben ik er vanaf, ik heb het er nog elke dag moeilijk mee en kan er met niemand over praten, omdat alles op zich wel goed gaat.
Ik heb het niet gedaan, omdat ik dacht (eigenlijk wel zeker wist) dat ik mezelf alleen maar meer zou laten meeslepen, en de hele tijd vergelijken met de anderen (Ben ik wel de dunste? Eet ik wel het minst van iedereen? etc).
Maar ik denk dat het erg de moeite waard zal zijn, ik weet wel zeker dat de begeleiders voorbereid zijn op van die competitiegerichte patientjes, en daar rekening meehouden.
Veel succes in ieder geval!

[coopergirl]

Een vriendin van is er voor een paar jaar geleden bij een 'praatgroep' gegaan. (Anorexia nervosa)
Zij beweerd dat het haar zelfs erg goed heeft gedaan! Ze deden oefeningen m.b.t. tot lichaamsacceptatie, zelfvertrouwen et cetera. Ze moest daarvoor op woensdag altijd de laatste 3 lesuren missen. De klas was er wel een beetje van op de hoogte, kort daarvoor was ze nl tijdelijk opgenomen...

iig is ze er zéér positief over
(ps, iedereen in je groep heeft een geheimhoudingsplicht. Mocht je iemand tegen komen die je kent, ook al is deze kans tamelijk minimaal zoals Reverend al vertelde, mag hij/ zij niets door vertellen..)

Héél veel succes, Carlie!!