Het doet me goed dat ook hier mensen zijn die me steunen,, met die stagaire kan ik neit meer praten,, die is al een paar weken weg,, en met mijn eigen dokter durf ik het niet,,
ik doe misschien wel veel teamsport maar ik heb altijd het gevoel dat ik niet geaccepteert word, ook in de klas heb ik het moeilijk,, ik ben hier eigenlijk best veel mee bezig,, en ik had dus vorige week toetsweek... een keer raden hoe dat is gegaan... NIET goed!!

ik kan mijn hoofd nergens bij houden,, ik eet,, uhm,, niet

en de grootste reden daarvan is dat ik bang ben om weer aan te komen,, ik ben wel blij dat ik er hier een beetje over kan praten... dat is beter dan nergens toch?
op school loop ik volgens mij als een zombie rond,, mijn mentor wou al met mij praten maar ik durfde hem niks te vertellen,, hij is redelijk oud,, zit al zeker 16 jaar op onze school en ik ben bang dat hij het niet zal begrijpen
mijn ouders moet ik nu zeker niks vertellen!! mijn moeder werkt echt vreselijk veel,, want omdat mijn vader nog niet kan werken en wij thuis met 6 mensen zijn moet er toch geld binnen komen,, 4 jaar geleden was er ook zoiets en toen is mijn moeder in het ziekenhuis gekomen met een hersenvliesontsteking,, en ik ben bang dat als ik dit ook nog eens vertel dat dalijk ook weer gebeurt!!!
ik voel me zwak.. moet vanaaf weer werken... wel maar van 5 tot 7 maar toch,, die 2 uur is redelijk lang,, het enige voordeel van mijn werk is dat ik even ergens anders mee bezig ben en dat ik niet hoef toe te kijken hoe de rest eet,, ik hoef zoiezo niet te eten,, mijn oma woont daar vlak bij en ik maak haar wijs dat ik thuis eet en thuis zeg ik dat ik bij mijn oma eet

ik weet dat het niet goed is om ze zo te gebruiken maar ik moet toch iets!! ik kan echt geen hap door mijn keel krijgen!!
de uitsrukking "gedeelde smart is halve smart" heb ik nog nooit van gehoort maar het klinkt wel logisch.
ik weet echt niet wat ik moet doen,, maar ik weet niet... ik kijk wel wat jullie hierop zeggen