LOTR: Wat als Boromir niet gesneuveld was?

[Eye of Sauron]

lilarcor schreef op 15-09-2004 @ 15:52 :
wanneer dan wel? Neenee ik aprecieer het wel dat je mn einde gebruikt hebt dat beteknt dat het goed was

Ja, ik moest alleen een reden hebben, behalve dat Legolas cool is enzo. Het lot van het elfenras is een goede reden, toch?

[lilarcor]

mja mooi opgelost

Krijgen we nu het verhaal van Boromir in Mordor. Ik wacht er al een tijdje op dus huuuurryyyy

[Eye of Sauron]

Hier is het volgende deel van het verhaal, waarbij weer gekeken wordt naar de achtervolging van Boromir.
Veel leesplezier.


De zon kwam ging onder. Langzaam werd het donkerder in het rotsachtige gebied van Emyn Muil. Niet dat er veel licht was toen het dag was…de mist, het stof en de as zorgde daar wel voor. Er was maar een vlakte in Midden-Aarde waar het overdag donkerder was, en dat was de Gorgoroth zelf, aan de voet van Mount Doom, midden in Mordor. Maar nu werd het nacht, en werd het dus nog donkerder dan donker.
Precies waar orks van houden. De orks die nu over de rotsen van Emyn Muil renden, hadden echter te veel haast om zich over zulke dingen druk te maken. Hun leider, Grishnahk, had namelijk een grote zweep bij, en ieder die niet goed doorliep kreeg een zweepslag. Het Oog had bevolen dat de Halflings zo snel mogelijk naar Barad-Dur gebracht moesten worden, dus er werd flink haast gemaakt. Bovendien werden ze gevolgd. Zo’n twee kilometer achter ze reed een eenzame ruiter in volle galop. Hij achtervolgde ze al twee dagen. Het paard was uitgeput geweest, dus hij had meerdere tussenstops moeten maken. Bovendien was Emyn Muil geen plek voor paarden. Hij was waarschijnlijk even snel geweest te voet, maar hij hoopte dat er binnenkort beter terrein aan kwam. Niettemin liep hij in op de orks, en de orks wisten dat. De eenzame ruiter was natuurlijk de heldhaftige Boromir, die nu in zijn eentje achter de orks aan zat, om de Hobbits te bevrijden voordat ze bij de zwarte toren zouden arriveren.
Ondertussen begonnen er muiterijtjes de de orks op te treden. Sommige weigerden gewoon om verder te gaan. Zelfs zweepslagen kon ze niet meer aan het lopen krijgen. Grishnahk zelf was ook uitgeput, dus hij hield maar stil. Wel zette hij wachtposten uit. De vastgebonden hobbits werden op de grond gelegd. Frodo was bewusteloos, en Sam zag er niet veel beter uit. Nu de orks niet meer doorliepen haalde Boromir ze natuurlijk in, maar hij was niet zo onbezonnen om gewoon het kamp in te rennen. Hij besloot eerst stilletjes de wachtposten uit te schakelen. Gelukkig waren de meesten te moe om echt goed op te letten. De eerste zat tegen een rost aan geleund met zijn ogen half dicht. Boromir sloop naar hem toe, greep hem vast en sneed met een snelle beweging zijn keel door. De ork viel voorover. Boromir pakte de boog en pijlenkoker van de dode ork. Het was een typische orkboog, een slecht uitgebalanceerd, zelfgemaakt onding met twee messen erop, maar het was het beste dat nu voorhanden was. De tweede wachtpost stond bovenop een rots. Boromir pakte de pas veroverde boog, legde er een zwartgevederde pijl op, richtte op het afzichtelijke hoofd van de ork en schoot een pijl in zijn nek. De ork viel voorover.
Boromir zei in zichzelf: ‘Wat een slecht gemaakt rotding. Ik mikte tussen de ogen…’ Een lachje verscheen op zijn lippen.
Schildwacht nummer drie maakte het wel heel bont. Die lag gewoon languit op de grond te slapen! Een goed geplaatste dolkstoot rekende met hem af.
Helaas was de vierde schildwacht wel wakker, en hij had Boromir gezien. Hij begon luid ‘alarm!’ te roepen terwijl hij terugrende naar het kamp. Boromir legde aan en schoot hem in zijn achterhoofd, maar het was natuurlijk te laat. Het hele kamp was wakker. Boromir schoot vanuit de duisternis wat pijlen het kamp binnen, maar slechts een raakte doel. Een ork viel voorover met een pijl in zijn arm, krijsend van pijn. Pas daarna besefde Boromir dat hij zo net zo makkelijk de Hobbits kon raken. Daarom schoot hij geen pijlen meer af. Boromir trok zijn zwaard en wachtte tot de orks hem kwamen halen. Drie kwamen uit de duisternis tevoorschijn. Boromir weerstond de verleiding om als uitdaging op zijn hoorn te stoten (dat zou immers meer orks aantrekken) en stormde met getrokken zwaard op ze af. De eerste was al onthoofd voordat hij de man van Gondor zag aankomen. De andere twee vielen Boromir aan. Ze waren echter geen partij voor de geoefende strijder. Een viel toen Boromir zijn zwaard in zijn borst stootte. De ander probeerde wat slagen af te weren met zijn schild, maar Boromir had al snel een gat in zijn verdediging gevonden. Boromir liep verder, op zoek naar meer orks. Die waren er echter niet. Hij begreep dat ze hem voor de gek hadden gehouden. Terwijl de drie orks hem afleidde, ging de rest er mooi vandoor. Boromir ging op zoek naar zijn paard om de achtervolging in te zetten, maar dat hadden de orks helaas al gevonden, en gedood. Nu moest hij te voet achter de schepselen aan, en er was nog een probleem. Door de gevechten waren er zoveel voetstappen ontstaan dat Boromir geen idee had welke kant hij uit moest. Hierbij hielp de duisternis ook niet erg natuurlijk. Hij vloekte in zichzelf: ‘geweldig: paard dood, weg kwijt, de orks foetsie; wat moet ik nu!?’

Wordt vervolgd.

[lilarcor]

weer goed!! ook leuk dat je de details van de orkboog kent. Heb je miss ook wapens en veldslagen v lord of the rings gelezen?

[Eye of Sauron]

lilarcor schreef op 22-09-2004 @ 13:45 :
weer goed!! ook leuk dat je de details van de orkboog kent. Heb je miss ook wapens en veldslagen v lord of the rings gelezen?

Nee, ik speel veel Battle games in midden-aarde (LOTR-warhammer). Daar staan orkbogen beschreven en zijn ze veel slechter als gewone bogen, maar wel met twee messen erop, zodat ze in noodgevallen ook als korteafstandwapen te gebruiken zijn.

[CharmingPiper]

Cool verhaal, spanning!! Ik wil meer !!

CharmingPiper schreef op 24-09-2004 @ 20:01 :
Cool verhaal, spanning!! Ik wil meer !!

Idem

[Eye of Sauron]

CharmingPiper schreef op 24-09-2004 @ 20:01 :
Cool verhaal, spanning!! Ik wil meer !!

Er komt ook meer. geduld...

[Eye of Sauron]

Het volgende deel is er. Nu focus ik weer op de slag tussen de elfen en het leger van Khamûl. Er staan nu twee namen in die niet van Tolkien afkomstig zijn maar die ik zelf bedacht heb: die van de kapiteins van beide legers: Galandil en Tharbûrz.
De ondertitel van dit verhaal is: De val klapt dicht.
Veel leesplezier.


‘Vorm linies!’ werd er geschreeuwd door iemand. Er heerste verwarring tussen de twee groepen elfen. Wie viel nou eigenlijk wie aan? De elfen van Lothlorien stonden op 10 meter van de bosrand af. Ze weigerden om het heilige bos te bevuilen met elfbloed, daarom waren ze daarbuiten opgesteld. Daar tegenover,met slechts vijf meter nog ertussen, kwamen de elfen van Thranduil. Ertussenin stonden onze helden. De elfen van Thranduil werden nu in de rug aangevallen door het leger van Dol Guldur. De eerste regen zwartgevederde pijlen vloog al door de lucht, en richtte dood en verderf aan onder de achterhoede van de boselfen. De meeste werden in hun rug geraakt omdat ze nog omgedraaid stonden. Ze kregen niet eens de kans om hun schild te heffen. Nog een lading zwarte pijlen vloog door de lucht. Nu hadden de elfen zich omgedraaid en schreeuwde een kapitein: ‘schilden!!’ Een muur van schilden werd gevormd. Vele pijlen boorden zich in de schilden en bleven onschadelijk steken. Maar minstens zoveel vonden hun weg langs de schilden en verschillende elfen vielen bloedend op de grond. De kapitein die net ‘schilden!!’ had geschreeuwd viel neer met een zwartgevederde pijl uit zijn nek stekend.
Ondertussen begonnen de elfen zich te verspreiden. De elfen van Lothlorien werden geblokkeerd door de elfen van Thranduil, en door de afwezigheid van Celeborn wisten ze niet goed wie hun leider was. De leiding werd gelukkig al snel overgenomen door een dappere elf-kapitein met de naam Galandil. Hij stuurde het leger naar links en naar rechts om de orks in hun flanken aan te vallen. Thranduil’s elfen begonnen het vuur te beantwoorden met een lading elfenpijlen. Vele orks vielen dood op de grond, maar de gaten werden meteen weer opgevuld met nieuwe orks. Khamûl siste zijn orders naar zijn ork-kapitein, Tharbûrz. Daarna steeg hij op om een vernietigende duik met zijn serpent ze maken. Het beest vloog laag over de grond, tussen de elfen door. Vele vielen op de grond en sommige stonden niet meer op. Het beest steeg weer met vier elfen in zijn poten geklemd en één half uit zijn mond hangend. Het serpent nam net genoeg tijd om die ene door te slikken voordat hij aan zijn volgende duik begon. De elfen in zijn poten liet hij vallen van 30 meter hoogte.
Helaas voor dat serpent kwam de tweede vernietigende duik niet meer. Tussen de lijken stond één elf klaar met zijn boog. Het was Legolas. Hij schoot met een precisieschot het beest dwars door zijn kop heen. Het beest was op slag dood en viel tollend naar beneden.
Ondertussen werden de gewonden met zachte dwang naar het ziekenhuis teruggestuurd. Vooral Gimli was het er niet mee eens dat hij niet mee mocht vechten. ‘Die elf was dood en vecht nu ook weer mee, dan kan ik dat toch ook wel’ protesteerde hij heftig. In het gedrang waren Pippin en Merry echter kwijtgeraakt. Ze liepen tussen de rangen elfen en zagen hier en daar een elf dood neervallen. Een grote trol versperde hun de weg. Hij brulde een uitdaging. De Hobbits waren doodsbang maar trokken toch hun zwaard. Zover kwam het echter niet . De trol brulde ineens en draaide zich om. Koning Tranduil was hem in de rug aan het aanvallen, maar de trol sloeg hem weg met zijn hamer alsof hij een vlieg was. De elfenkoning viel bewusteloos op de grond. De trol liep naar hem toe om de genadeslag uit te delen, maar toen vielen de Hobbits aan. De trol graaide Pippin van de grond af. Terwijl pippin ondersteboven in de lucht hing, stak Merry een zwaard in de knie van de trol. Toen deze naar beneden keek, stak pippin hem in zijn oog. De trol viel dood achterover.
Ondertussen was kapitein Galandil naar de elfenvorst toe gerend en ging hij ervoor staan om het bewusteloze lichaam te bewaken. Gevaar kwam al snel, in de vorm van de afzichtelijke ork-kapitein Tharbûrz. De kapiteins stonden nu tegenover elkaar. De elf was duidelijk sterker en hij sloeg Tharbûrz tegen de grond met zijn schild. De ork was echter gemener. Er flitste iets uit zijn mouw en voordat de dappere elf-kapitein iets kon doen had hij een giftige dolk in zijn borst. Hij viel dood achterover. De ork stond nu op om koning Thranduil af te maken. Er was echter weer tegenstand. De twee Hobbits stonden nu tegenover de ork.
Legolas zat ondertussen ook in de problemen. De val van het serpent had khamûl de Oosterling niet gedood, het had hem alleen kwaad gemaakt. En Legolas had nu de woedende Nazgûl tegenover zich. De elf schoot een pijl af maar daar moest de ringgeest alleen maar om lachen. Een bijzonder angstaanjagende lach…. De pijl verschrompelde en viel op de grond.
De Hobbits, ondertussen, moesten zich alleen verweren tegen een grote ork-kapitein, en een bijzonder gemene. ‘Pippin’ riep Merry. ‘jij gaat links, ik ga rechts’ Pippin had eigenlijk zeer veel zin om op de vlucht te slaan maar besloot om toch naar Merry te luisteren. De ork besloot om Merry aan te vallen, maar Merry pareerde zijn slag. De kracht van de ork was echter zo groot dat merry op de grond viel. Toen stak pippin zijn zwaard in de rug van de ork. Tharbûrz krijste en draaide zich om. Daarop stootte merry ook zijn zwaard in hem. Toen viel de ranzige ork dood ter aarde.
Bij Legolas ging het niet zo goed. Het kleed van de Nazgûl zat vol gaten en hij was nog steeds niet verslagen. Legolas had nog maar één pijl over. Juist toen hij die wou afschieten kwamen de Hobbits aanrennen. ‘Steek hem in de fik, dat werkte ook op Weertop!’ schreeuwde ze.
Op dat moment sloeg de nazgûl toe. Legolas werd tegen de grond aangeslagen. Hij had een flinke Morgul-wond aan zijn arm. Khamûl lachte. Weer dat angstaanjagende gekrijs…. Pippin had ondertussen een fakkel aangestoken met zijn tondeldoos. Deze wierp hij in de richting van Khamûl. De Nazgûl ontweek die echter handig. Dit was echter tijd genoeg voor legolas om weg te rollen en de fakkel te grijpen. Toen Khamûl hem wou doodsteken zette Legolas hem in brand. De ringgeest schreeuwde terwijl zijn kleed vlam vatte. Even later brandde hij als een fakkel. Er klonk nog een laatste verre krijs en toen was hij verbannen. Alles wat achterbleef was een brandend kleed en een zwaard waar de punt vanaf was.
Legolas viel op de grond en greep naar zijn arm. Toen raakte hij bewusteloos. Om hem heen woedde de slag door maar nu Khamûl verbannen was werd het leger van Dol Guldur snel verslagen. Er waren geen overlevenden aan de slechte zijde, maar de elfen hadden zwaar moeten bloeden voor deze overwinning. Het veld was bezaaid met lijken.
Bovendien zou deze overwinning voor niets zijn als Boromir faalde en de ring niet teruggevonden werd….

Wordt vervolgd.

[CharmingPiper]

Geweldig verhaal! Mooi beschreven... echt heel goed... ik kan niet wachten op het vervolg

[Verleden Tijd]

ik ben eigenlijk niet zo enthousiast meer. Het idee was leuk, maar het draait mij wat te veel om het vechten en ondanks de uitgebreide beschrijvingen vind ik de gevechten niet echt spannend en de heldendaden komen ook niet zo goed over. Bovendien zitten er aardig wat kleine foutjes en herhalingen in de tekst, die het ook niet veel makkelijker te lezen maken. Spijt me, maar ik denk dat ik ga ophouden dit verhaal te volgen.